Του Ανδρέα Παγιάτσου
Για δεύτερη φορά σε διάστημα μερικών εβδομάδων είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε σε κριτική των ηγετικών συντρόφων της ΔΕΑ.
Πριν μερικές βδομάδες υποχρεωθήκαμε να στείλουμε απάντηση σε άρθρο της «Εργατικής Αριστεράς», στο οποίο το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Βρετανία (τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής – CWI – στην οποία συμμετέχει το «Ξ») εμφανίζεται να διολισθαίνει σε (κρυπτο)ρατσιστικές και εθνικιστικές θέσεις και συνθήματα!! Οι σύντροφοι δεν έκριναν χρήσιμο να δημοσιεύσουν την επιστολή που τους στείλαμε …(1)
Πέρα από την απαράδεκτη αυτή κατηγορία ενάντια στην αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ» στη Βρετανία, οι σύντροφοι της ΔΕΑ δεν είχαν ούτε μία λέξη να πουν για την μεγάλη επιτυχία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ιρλανδία (ιρλανδικού τμήματος της CWI) στις ευρωεκλογές. Στην πρωτεύουσα Δουβλίνο, τη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, με 1,5 εκατ. πληθυσμό, το Σ.Κ. πήρε 12,5% ψήφους πρώτης επιλογής(2) και ανέδειξε τον Τζο Χίγγινς στην ευρωβουλή κερδίζοντας την έδρα από τον υποψήφιο του κυβερνώντος κόμματος, Φιάνα Φoλ (Fianna Fail). Κι ενώ ο αρθρογράφος της «Εργατικής Αριστεράς» έκανε εκτενείς αναφορές στα αριστερά κόμματα στην υπόλοιπη Ευρώπη, έκρινε πως η Ιρλανδία δεν άξιζε καμία αναφορά … Διόρθωση της «αμέλειας» δεν υπήρξε ούτε και μετά την επιστολή που στείλαμε.
Οι σύντροφοι της ΔΕΑ μας κατηγορούν (στην ουσία) για ρεφορμισμό
Σήμερα βλέπουμε να εντείνεται μια νέα «κριτική» από στελέχη της ΔΕΑ γύρω από την θέση του «Ξ» ότι «η αριστερά πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος». Οι σύντροφοι υποστηρίζουν ότι τέτοιες θέσεις ισοδυναμούν με «κυβερνητισμό», δηλαδή την υποταγή στις πιέσεις του συστήματος και την συμμετοχή σε κυβερνήσεις οι οποίες διαχειρίζονται το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα αντί να το ανατρέπουν.
Συνηθίζουν να αναφέρουν σαν παράδειγμα, την περίπτωση του Εργατικού Κόμματος στην Βραζιλία, λέγοντας ότι ο Λούλα ανέβηκε στην κυβέρνηση με σοσιαλιστικό πρόγραμμα για να εφαρμόσει στη συνέχεια νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αναφέρονται επίσης στον υπουργό Γεωργίας του Λούλα «τροτσκιστή για τριάντα χρόνια» (για να χρησιμοποιήσουμε επακριβώς τις λέξεις του σ. Αντώνη Νταβανέλου) ο οποίος εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές επειδή, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία των σ., τα ισοζύγια (κοινωνικά, ταξικά, κλπ) δεν το επιτρέπανε …
Στην ουσία οι σ. της ΔΕΑ μας κατηγορούν για ρεφορμισμό …
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια άκρη μ’ αυτή την ιστορία.
Συμφωνεί ή διαφωνεί;
Το «Ξ», στα βασικά πολιτικά συνθήματά του, περιλαμβάνει, πράγματι, τη θέση «η αριστερά στην εξουσία στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος». Συμφωνούμε απόλυτα ότι αυτή η θέση μπορεί να τύχει πολλών διαφορετικών ερμηνειών. Γι’ αυτό το λόγο, το «Ξ» πάντα, στα πιο αναλυτικά κείμενά του, την εξηγεί.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δεκάδες σχετικά κείμενα και άρθρα, αλλά προτείνουμε, ενδεικτικά, τη βασική μπροσούρα μας για τον ΣΥΡΙΖΑ (3) όπου εξηγούμε πως σοσιαλιστικό πρόγραμμα σημαίνει (πολύ συνοπτικά):
– Σύνδεση της πάλης για τα άμεσα αιτήματα και καθημερινά προβλήματα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων (ανεργία, μισθοί, συντάξεις, παιδεία, υγεία, περιβάλλον, κοκ) με τον στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ένα πρόγραμμα μετάβασης, ή «μεταβατικό πρόγραμμα», για να χρησιμοποιήσουμε την «τροτσκιστική» ορολογία.
– Εθνικοποίηση (ή κοινωνικοποίηση ή κρατικοποίηση) όλων των βασικών τομέων της οικονομίας (τράπεζες, πρώην ΔΕΚΟ, μεγάλη βιομηχανία κι εμπόριο, εφοπλιστικό κεφάλαιο, κλπ).
– Εργατικός έλεγχος κι εργατική διαχείριση σ? όλο το φάσμα της παραγωγής και σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου.
– Εξηγούμε πως ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι αδύνατο να εφαρμοστεί από κυβερνήσεις του κεφαλαίου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ή κεντροαριστερά). Εξηγούμε πως η πάλη για την εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος θα θέσει αναπόφευκτα το ζήτημα του ποιος κατέχει την εξουσία στην κοινωνία. Για να γίνει ένα τέτοιο πρόγραμμα πραγματικότητα, θα πρέπει να αφαιρεθεί, από τη μια, η οικονομική εξουσία από την αστική τάξη (μέσα από την κοινωνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση των μεγάλων παραγωγικών μονάδων) και, από την άλλη, η πολιτική της εξουσία, που σημαίνει πέρασμα της εξουσίας στις οργανώσεις και τα κόμματα της εργατικής τάξης, δηλαδή κόμματα της αριστεράς.
Έτσι λοιπόν το σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα» δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα προχωρήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού και στο χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ασφαλώς όταν μιλάμε για συνθήματα καταλαβαίνουμε ότι … είναι συνθήματα – δεν είναι δυνατό να ξεδιπλώσουν και να αναπτύξουν όλες τις λεπτομέρειες που υπάρχουν πίσω από κάθε θέση. Αν όμως οι σ. μπουν στον κόπο να διαβάσουν τα πιο αναλυτικά κείμενα του «Ξ» θα δουν ότι περιγράφουμε αυτή τη διαδικασία σαν επαναστατική. Ότι δηλαδή δεν μπορεί να γίνει μέσα από «ειρηνικούς», κοινοβουλευτικούς δρόμους, κι ότι η όποια εργατική (ή αριστερή) κυβέρνηση δεν μπορεί να στηρίζει την εξουσία της πουθενά αλλού παρά σε εργατικές επιτροπές και εργατικά συμβούλια (αυτά που στην Οκτωβριανή επανάσταση ονομάζονταν «σοβιέτ» και τα οποία εκφυλίστηκαν κάτω από το σταλινικό καθεστώς). Εργατικά και λαϊκά συμβούλια και επιτροπές που να λειτουργούν δημοκρατικά, κάτω από συνθήκες ελευθερίας έκφρασης, οργάνωσης και πολυκομματισμού.
Συμφωνούν ή διαφωνούν οι σ. της ΔΕΑ μ’ αυτή την τοποθέτηση;
Αν συμφωνούν με την ουσία τότε η συζήτηση αφορά τις διατυπώσεις. Άλλο πράγμα όμως η διαφορά στις διατυπώσεις και άλλο ο «κυβερνητισμός» …που σημαίνει τελικά υποταγή στο κεφάλαιο, ρεφορμισμό και προδοσία.
Ο Λούλα …
«Σοσιαλιστικό πρόγραμμα, λένε όλοι», υποστηρίζουν οι σ της ΔΕΑ. Κι ο Λούλα τα ίδια έλεγε … κλπ, κλπ.
Εδώ όμως οι σύντροφοι κάνουν μεγάλο λάθος.
Ο Λούλα δεν είχε ποτέ σοσιαλιστικό πρόγραμμα! Μπορεί να πέταγε μια κουβέντα για το σοσιαλισμό κάθε τόσο – όπως πολλοί άλλοι – αλλά ποτέ δεν υιοθέτησε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας!
Και ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές έφτασε να μας θέτει το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» – μήπως έχει και ο Παπανδρέου αποκτήσει σοσιαλιστικό πρόγραμμα; Ασφαλώς όχι. Ούτε αυτός, ούτε ο πατέρας του είχαν ποτέ ένα πραγματικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Ας μην «μπερδεύουμε» λοιπόν τις σαπουνόφουσκες με τα σοσιαλιστικά προγράμματα.
… και ο ψευτοτροτσκιστής υπουργάκος
Όσο για το άτομο το οποίο μπήκε στην κυβέρνηση Λούλα στη Βραζιλία και έχει το θράσος και την αναίδεια να ονομάζει τον εαυτό του «τροτσκιστή» είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ότι γελοίοι υπάρχουν πολλοί, όπως υπάρχουν και πολλοί οι οποίοι αρκούνται σε ωραία λόγια για την επανάσταση, αλλά όταν απέναντί τους δουν μια υπουργική καρέκλα ή μια θέση στην βουλή τρέχουν τα σάλια τους και τα ξεχνάνε όλα.
Αν αυτά τα άτομα αρέσκονται να παριστάνουν τους επαναστάτες την ίδια ώρα που καλοκάθονται στις υπουργικές καρέκλες κι εφαρμόζουν αντεργατικές πολιτικές, το πρώτο πράμα που εμείς οφείλουμε να κάνουμε – και εμείς ως «Ξ» το κάνουμε! – είναι να τους καταγγέλλουμε για υποκριτές και προδότες των ιδανικών και των αρχών μας! Ούτε σύντροφοι είναι, ούτε αριστεροί είναι! Να εξηγούμε πως αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τον μαρξισμό και τον τροτσκισμό κι όχι να τους παρέχουμε άλλοθι, ότι δήθεν θα ήθελαν να εφαρμόσουν τις αρχές τους αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες, τα ταξικά ισοζύγια, κοκ, δεν τους επιτρέψανε … Μ’ αυτή τη λογική, όλοι οι προδότες της αριστεράς έχουν πάντα ένα ιδανικό άλλοθι να επικαλούνται.
Για το μεταβατικό πρόγραμμα
Η ΔΕΑ δηλώνει ότι σαν οργάνωση υποστηρίζει/υιοθετεί ένα «μεταβατικό» πρόγραμμα. Το ίδιο λέει και το «Ξ».
«Μεταβατικό» είναι ένα πρόγραμμα το οποίο συνδέει τα σημερινά αιτήματα πάλης για το κίνημα (τα οποία προκύπτουν μέσα από τα προβλήματα και τους αγώνες του) με τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Το μεταβατικό πρόγραμμα εκλαϊκεύει τα αιτήματα αυτά και προπάντων τις έννοιες της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας τις οποίες μετατρέπει σε «απλά», πρακτικά, χειροπιαστά καθήκοντά.
Το αίτημα πάλης «η αριστερά στην εξουσία, στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος» είναι απλά ένας μεταβατικός τρόπος για να θέσει κανείς το ζήτημα της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Όσοι μιλάμε στο όνομα του επαναστατικού μαρξισμού και πιστεύουμε στο μεταβατικό πρόγραμμα, έχουμε υποχρέωση να θέτουμε τα μαζικά κόμματα της αριστεράς προ των ευθυνών τους, τόσο στο επίπεδο των καθημερινών αγώνων όσο και στο επίπεδο των ιστορικών καθηκόντων τα οποία επιβάλλει η περίοδος που διανύουμε: την ανατροπή του καπιταλισμού, την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στη βάση της εργατικής δημοκρατίας.
Αυτό σημαίνει αυταπάτες σ’ αυτές τις ηγεσίες ή «κυβερνητισμό»; Καθόλου.
Ένα παράδειγμα κάπως μακρινό
Ας σταθούμε σε ένα ιστορικό παράδειγμα, από τη ρωσική επανάσταση. Πριν την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, την εξουσία στη Ρωσία κατείχε η Προσωρινή κυβέρνηση (το πρώτο στην ιστορία «λαϊκό μέτωπο») που αποτελούνταν από τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς – τους «Μενσεβίκους» και τους «Σοσιαλεπαναστάτες» – και τους εκπροσώπους της «δημοκρατικής» αστικής τάξης.
Στόχος του Λένιν και της πλειοψηφίας των Μπολσεβίκων (δηλωμένος) ήταν η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη την μέχρι τότε αδυναμία των Μπολσεβίκων να την ανατρέψουν και τις αυταπάτες που είχαν τα εργατικά στρώματα στο ρωσικό «λαϊκό μέτωπο» ένα από τα κεντρικά συνθήματα των Μπολσεβίκων απευθυνόταν στα ρεφορμιστικά αριστερά κόμματα που ήταν στην κυβέρνηση και τα καλούσε:
«διώξτε τους 10 υπουργούς που ανήκουν στο κεφάλαιο»(4)
το οποίο μεταφράζεται σε: «σας καλούμε να διώξετε τους δεξιούς-καπιταλιστές υπουργούς και να τους αντικαταστήστε με δικούς σας, δηλαδή φτιάξτε μια κυβέρνηση της (ρεφορμιστικής) αριστεράς»!!
Μήπως δεν καταλάβαμε καλά, μήπως παρερμηνεύουμε τον Λένιν; Ας δούμε τι λέει ο Τρότσκι, η δεύτερη μεγάλη φυσιογνωμία της Οκτωβριανής επανάστασης, για το ίδιο θέμα.
«Όταν οι ρεφορμιστές μπήκαν σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους αστούς οι Μπολσεβίκοι προώθησαν το σύνθημα "κάτω οι καπιταλιστές υπουργοί". Αυτό σήμαινε: εργάτες, αναγκάστε τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες να πάρουν όλη την εξουσία στα χέρια τους».(5)
Και ξανά,
«Στην κυβέρνηση μαζί με τους "10 αστούς υπουργούς" υπήρχαν 6 υπουργοί της Συμβιβασμένης Αριστεράς. Τα Μπολσεβίκικα πανό δεν είχαν καμία αρνητική αναφορά σ’ αυτούς. Αντίθετα, αυτό για το οποίο καλούσαν τα συνθήματα των Μπολσεβίκων ήταν η αντικατάσταση των καπιταλιστών υπουργών με σοσιαλιστές υπουργούς … Τα ίδια υπερασπιζόμουν κι εγώ σαν αντιπρόσωπος των Μπολσεβίκων στο συνέδριο των Σοβιέτ».(6)
Και τέλος
«Δεν λέγαμε "κάτω οι σοσιαλιστές υπουργοί", δεν προβάλλαμε το σύνθημα «κάτω η προσωρινή κυβέρνηση», αλλά, αντίθετα επιμέναμε σε ένα και μόνο σημείο: "κάτω οι 10 καπιταλιστές υπουργοί". Αυτό το σύνθημα έπαιξε ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο καθώς έδινε στις μάζες την ευκαιρία να μάθουν από την ίδια την εμπειρία τους». (7)
Οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν λοιπόν καλούν ανοιχτά για μια κυβέρνηση της (ρεφορμιστικής) αριστεράς! Το αίτημα το συνοδεύουν με άλλα βασικά αιτήματα της περιόδου, όπως οι εθνικοποιήσεις και το κλασσικό «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» και την ίδια στιγμή έχουν δηλωμένο στόχο την ανατροπή κάθε κυβέρνησης που λειτουργεί στα πλαίσια του καπιταλιστικού καθεστώτος, επιδιώκοντας μια κυβέρνηση των Σοβιέτ.
Μήπως ο Λένιν έπασχε από την ασθένεια του «κυβερνητισμού»; Μήπως είχε αυταπάτες στη ρεφορμιστική αριστερά;
Καμία αυταπάτη δεν είχε ο Λένιν. Το σύνθημα αυτό στόχευε στο να θέσει τους ηγέτες της υπόλοιπης (ρεφορμιστικής) αριστεράς προ των ευθυνών τους κι έτσι να αποκαλύψει τη γύμνια τους στα μάτια όλων των εργαζομένων. Τους καλούσε να προχωρήσουν παρότι δεν τους είχε την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι θα το έκαναν. Κι όταν αρνήθηκαν να προχωρήσουν σ’ αυτό που ήθελαν τα λαϊκά στρώματα και πρόβαλλαν οι Μπολσεβίκοι, τότε ξεγυμνώθηκαν, γιατί το μαζικό κίνημα μαθαίνει, καταλήγει σε συμπεράσματα, μέσα από τις εμπειρίες του. Με συνθήματα όπως αυτό, μπόρεσαν οι Μπολσεβίκοι να ενισχύσουν την απήχησή τους μέσα στα εργατικά στρώματα και σταδιακά να κερδίσουν με το μέρος τους την πλειοψηφία και να προχωρήσουν στην επανάσταση του Οκτώβρη. Οι Μπολσεβίκοι αξιοποιούσαν, έτσι, στην ουσία, τη δύναμη του «μεταβατικού» προγράμματος(8).
Κι ένα παράδειγμα λίγο πιο πρόσφατο
Με αυτή την έννοια, την προηγούμενη χρονιά, όταν o ΣΥΡΙΖΑ έφτανε ποσοστά που κυμαίνονταν στο 18,5% ήταν απόλυτα σωστό η επαναστατική αριστερά στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ να θέτει το θέμα του καλέσματος από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την υπόλοιπη Αριστερά (Κ.Κ.Ε. και εξωκοινοβουλευτική) για συνεργασία και κοινή πάλη, όχι μόνο για τα καθημερινά ζητήματα και αγώνες αλλά και με στόχο την εξουσία, για την εφαρμογή ενός προγράμματος για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Αυτό δεν σημαίνει «κυβερνητισμό» και δεν σηματοδοτεί την ύπαρξη αυταπατών ότι οι σημερινοί ηγέτες (είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε του Κ.Κ.Ε.) θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε αυτό τον δρόμο. Σημαίνει όμως πως πρέπει να θέτεις αυτές τις ηγεσίες «απέναντι στα καθήκοντά τους» και αυτό πρέπει να γίνεται ανοιχτά, μπροστά στην κοινωνία. Σημαίνει πως δείχνεις τον δρόμο στον οποίο πρέπει να προχωρήσουν «αν θέλουν να είναι συνεπείς με τις αρχές της αριστεράς» τις οποίες επικαλούνται. Έτσι ώστε, στο βαθμό που δεν το κάνουν, να μπορούν τα λαϊκά στρώματα να καταλάβουν καλύτερα τα όρια αυτών των ηγεσιών και να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα – τα συμπεράσματα δηλαδή του επαναστατικού μαρξισμού.
Ας σταθούμε σε ένα δεύτερο παράδειγμα, στο οποίο υπάρχει συμφωνία όχι μόνο με τη ΔΕΑ αλλά με την πλειοψηφία των οργανώσεων που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ: αυτό είναι το κάλεσμα στο ΚΚΕ για συνεργασία.
Πιστεύει κανείς πως η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θα το αποδεχτεί; Εμείς λέμε όχι! Ακόμα κι αν υποθέσουμε (χάριν αφαίρεσης) πως το αποδέχεται, μήπως η «ενωμένη» αυτή αριστερά θα γίνει ξαφνικά επαναστατική; Εμείς λέμε όχι! (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε επαναστατικός επειδή μερικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεργάστηκαν με τον ΣΥΝ). Τότε γιατί το υποστηρίζουμε (την ίδια στιγμή που κάνουμε σκληρή κριτική στο ΚΚΕ για τη συνολική του στάση); Και γιατί το υποστηρίζει και η ΔΕΑ;
Το υποστηρίζουμε και το προβάλλουμε γιατί ανταποκρίνεται στην πραγματική ανάγκη και την διάθεση του εργατικού κινήματος για ενωτικούς αγώνες. Και προβάλλοντας το, δίνουμε συγκεκριμένο περιεχόμενο στην πρόταση για ενωτική δράση. Το προβάλλουμε απευθυνόμενοι κατά κύριο λόγο στην βάση και τους υποστηριχτές του κόμματος και κατά δεύτερο λόγο στην ηγεσία. Βοηθάμε έτσι τη συνείδηση να προχωρήσει και στο βαθμό που η ηγεσία αρνείται αυτό που θέλει ο κόσμος και η βάση, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μαζικές διεργασίες και ανακατατάξεις στην αριστερά και στο κίνημα. Αυτές οι διεργασίες βέβαια χρειάζονται χρόνο, γιατί οι συνειδήσεις αναπτύσσονται αργά – όπως εξήγησε και ο Μάρξ η συνείδηση υστερεί πάντα των αντικειμενικών συνθηκών.
Σήμερα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, 3 στους 4 ψηφοφόρους του ΚΚΕ είναι υπέρ της ενωτικής δράσης του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ (παρά τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ, θα προσθέταμε). Το σύνθημα για «ενωτική δράση» με το ΚΚΕ έχει λοιπόν τη δική του συμβολή στο προχώρημα της συνείδησης του κόσμου της αριστεράς. Κι όμως ούτε «ρεαλιστικό» είναι ούτε «επαναστατικό» … Πιστεύει όμως κανείς πως θα ήταν τόσο ψηλό το ποσοστό αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε γενικά ενωτική προσέγγιση στο ΚΚΕ κι αν δεν πρόβαλλε την συνεργασία της αριστεράς, δίνοντας κατ’ αρχήν ο ίδιος το παράδειγμα;
Κάτι αντίστοιχο ισχύει – παρότι είναι σε άλλο επίπεδο και διαφορετικού μεγέθους και εμβέλειας – και με το σύνθημα για «συνεργασία της αριστεράς με στόχο την εξουσία και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας» ή πιο συνοπτικά «κυβέρνηση της αριστεράς στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος». Αν αυτό το σύνθημα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργατικού κινήματος και των μαζών της αριστεράς τότε είναι σωστό να προβάλλεται. Και ας μην το εφαρμόσουν ποτέ οι σημερινοί ηγέτες. Η κοινωνική, εκλογική αλλά και οργανωμένη βάση των κομμάτων της αριστεράς θα βγάλει σταδιακά τα συμπεράσματά της, θα πιέσει και θα συμβάλει σε μικρές ή μεγάλες πολιτικές ανατροπές.
Να συζητάμε, αλλά με ειλικρίνεια
Αν υπάρχουν διαφορές με τους συντρόφους-σες της ΔΕΑ, είναι καλό να τις συζητάμε. Αλλά να συζητάμε τις πραγματικές διαφορές. Να μην κατασκευάζουμε διαφορές. Να κοιτάμε την ουσία κι όχι πιθανές φραστικές διαφορές. Γιατί όπως είναι γνωστό προσεγγίσεις του είδους «μόνοι επαναστάτες είμαστε εμείς, όλοι οι άλλοι είναι ρεφορμιστές» είναι πολύ επικίνδυνες για την υγεία κάθε επαναστατικού οργανισμού.
______________________________
(1) δείτε: https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=876
(2) Το εκλογικό σύστημα στην Ιρλανδία είναι εντελώς διαφορετικό από το ελληνικό. Η χώρα κατ’ αρχήν είναι χωρισμένη σε εκλογικές περιφέρειες, δεν αποτελεί μία ενιαία περιφέρεια όπως η Ελλάδα. Επίσης οι ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα πέρα από την ψήφο πρώτης επιλογής τους να ψηφίσουν και υποστηριχτές άλλων κομμάτων σαν δεύτερη επιλογή. Το σύνολο των ψήφων που πήρε το ΣΚ στην περιφέρεια του Δουβλίνου ξεπέρασε το 20% (83.000 ψήφοι, 20,25%). Κάποιες εφημερίδες της αριστεράς, όμως, όπως το ΠΡΙΝ και η «Αριστερά» (της ΚΟΕ) διαίρεσαν τους ψήφους του ΣΚ στο Δουβλίνο με το σύνολο της χώρας (είτε γιατί δεν έχουν γνώση του ιρλανδικού εκλογικού συστήματος είτε γιατί ήθελαν να εμφανίσουν την απήχηση του ΣΚ μειωμένη) εμφανίζοντας έτσι το ΣΚ να παίρνει μόνο 2,5% (καθόλου ευκαταφρόνητο έτσι κι αλλιώς, αλλά παραπλανητικό).
(³) «ΣΥΡΙΖΑ: για την πρόταση εξουσίας της αριστεράς, το σοσιαλιστικό πρόγραμμα και την οργανωτική αναδιάταξη» (https://xekinima.org/polkeim/keim11.php)
(4) Βλέπε, ενδεικτικά, Λένιν, Άπαντα τόμος 25 (αγγλική έκδοση) – 1917, «Η 18η Ιούνη»? Τρότσκι, «Ρωσική Επανάσταση» τόμος 1ος, παράρτημα ΙΙΙ.
(5) Λέον Τρότσι, «Τα τρέχοντα καθήκοντα» (Νοέμβρης 1933)
(6) Τρότσκι, Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, τόμος Ι, παράρτημα ΙΙΙ (στο κεφάλαιο «Το συνέδριο των Σοβιέτ και η διαδήλωση του Ιούνη).
(7) Λ. Τρότσκι, «Προβλήματα της Ισπανικής Επανάστασης» (24 Ιούνη 1931)
(8) Το «μεταβατικό πρόγραμμα» δεν αποτελεί «ανακάλυψη» του Τρότσκι αλλά κατάκτηση που προέκυψε μέσα από την εμπειρία των Μπολσεβίκων. Αυτό που έκανε ο Τρότσκι ήταν να καθιερώσει διεθνώς αυτό τον όρο μετά την εγκατάλειψη του μεταβατικού προγράμματος (όπως και όλων των αρχών του Μπολσεβικισμού) από τον Στάλιν.
