Του Λουίς Σάντος Ερνάντεζ
Στις πρόσφατες εκλογές την 16η Απριλίου ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV) Νικολάς Μαδούρο κέρδισε τις εκλογές με το οριακό ποσοστό του 50.75% έναντι του 48.98% του υποψηφίου της Δεξιάς Ενρίκε Καπρίλες Ραδόνσκι.
Το αποτέλεσμα αυτό ανέτρεψε όλες τις δημοσκοπήσεις και αναλύσεις που δίνανε στον Μαδούρο μια «εύκολη νίκη», αλλά σε αυτό θα γυρίσουμε μετά. Με τόση μικρή διαφορά για τα δεδομένα της Βενεζουέλας (συνηθισμένη στα θριαμβευτικά εκλογικά αποτελέσματα του Τσάβεζ) ήταν αναμενόμενο ότι η αντιπολίτευση δεν θα αναγνώριζε τα αποτελέσματα (εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, για την ακρίβεια πάντα το κάνει).
Η δεξιά προτιμάει το δρόμο του χάους
Μόνο που αυτή τη φορά, εκμεταλλευόμενη τη μικρή διαφορά, βλέπει πιο εφικτό από ποτέ το όνειρο της να γίνει κυβέρνηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τέτοια ενισχυμένη εικόνα, η αντιπολίτευση με λίγη υπομονή, συνεχίζοντας το παραπλανητικό της έργο, θα βρεθεί αργά ή γρήγορα στην εξουσία. Να όμως που προτιμάει το δρόμο του χάους: δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα και καλεί τους οπαδούς της στους δρόμους να χτυπήσουν κεντρικούς στόχους και οργανισμούς της χώρας, από τους οποίους τα Κέντρα Υγείας συμβολίζουν την πιο αναγνωρίσιμη επιτυχία της «βολιβαριανικής επανάστασης». Έτσι δημιουργεί ένα κλίμα βίας που έχει αφήσει μέχρι στιγμής 10 νεκρούς, καμένα Κέντρα Υγείας και πάνω από 60 τραυματίες.
Βρώμικος ρόλος ΜΜΕ, εγχώριων και ξένων
Οι βίαιες διαθέσεις της Δεξιάς και άκρας Δεξιάς, έχουν εμφανιστεί από πιο πριν με το ξεδιάντροπο χειρισμό της ασθένειας και του θανάτου του Τσάβεζ. Ο πολιτικός τους λόγος, η συκοφαντική έως εμετική προπαγάνδα των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ (ABC και El Pais της Ισπανίας) απευθύνεται κυρίως στους σκληρούς οπαδούς τους. Μπροστά στο κύμα βίας τα ΜΜΕ αφήνουν να εννοηθεί ότι οι νεκροί οφείλονται σε συγκρούσεις διαμαρτυρομένων με τον στρατό και την αστυνομία, ενώ στην πραγματικότητα μέλη και υποστηρικτές της κυβέρνησης δολοφονήθηκαν στα σπίτια τους, στις γειτονιές τους.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των Χοσέ Λούις Πόνσε και Ροσίρις Ρέγιες που δολοφονήθηκαν στην περιοχή «La Limonera» με την αδράνεια της αστυνομίας του Δήμου που ανήκει στην αντιπολίτευση να είναι προκλητική.
Δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά η ανακαταμέτρηση
Αυτά τα ίδια ΜΜΕ έχουν παρουσιάσει διάφορες καταγγελίες για νοθεία στις εκλογές και τη μια ζητάνε ανακαταμέτρηση, την άλλη ζητάνε έλεγχο του αποτελέσματος, ενώ στην πραγματικότητα η αντιπολίτευση δεν έχει κάνει καν επίσημη καταγγελία όπως προβλέπει ο νόμος. Το μόνο που ζήτησαν επίσημα και σε αυτό συμφώνησε ο Μαδούρο από την πρώτη μέρα είναι να επιβεβαιωθεί το αποτέλεσμα που δίνουν τα μηχανήματα (auditoria) επειδή στη Βενεζουέλα η ψηφοφορία είναι ηλεκτρονική. Ήδη έχει γίνει έλεγχος στο 54% όπως προβλέπει ο εκλογικός νόμος και αναμένεται να γίνει στο υπόλοιπο 46%.
Ανακεφαλαιώνοντας, την αντιπολίτευση δεν την ενδιαφέρει στην πραγματικότητα μια ανακαταμέτρηση ή ένας έλεγχος του αποτελέσματος – το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να παρουσιάζει μια εικόνα μιας «μη νομιμοποιημένης» κυβέρνησης με ένα «αμφισβητούμενο» εκλογικό σύστημα που θα «νομιμοποιεί» τις από εδώ και πέρα ενέργειές της.
Γιατί ο «Τσαβισμός» έχασε 10% σε 6 μήνες;
Τώρα, γιατί από τις εκλογές του Οκτωβρίου ο «Τσαβισμός» χάνει σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες; Τεχνικά η απάντηση οφείλεται στη μετακίνηση 700,000 ψηφοφόρων οι οποίοι δε συμπεριλαμβάνονται στους σκληροπυρηνικούς ψηφοφόρους του «Τσαβισμού», από το Σοσιαλιστικό Κόμμα στο Κόμμα της Ενότητας της αντιπολίτευσης (MUD). Μια παρόμοια κατάσταση είχε επαναληφθεί στο δημοψήφισμα του 2007 όπου η αντιπολίτευση είχε κερδίσει οριακά με 1.5% διαφορά. Τότε όμως, είχε μεγάλη αποχή γύρω στο 46% και η ήττα εξηγήθηκε εν μέρει λόγω της χαλαρής προσφυγής στις κάλπες από την πλευρά των υποστηρικτών του Τσάβεζ που πίστευαν σε μια εύκολη νίκη.
Στις φετινές προεδρικές εκλογές, όπου παιζόταν το μέλλον του λεγόμενου (αλλά όχι και τόσο…) «σοσιαλιστικού» προγράμματος της χώρας, τα δεδομένα είναι διαφορετικά αλλά τα συμπτώματα παρόμοια. Πάλι η κυβέρνηση πιστεύει στη θριαμβευτική νίκη, επικεντρώνει την πολιτική εκστρατεία στη εξύψωση της μορφής του Τσάβεζ και στην καταγγελία του βρώμικου πολέμου της αντιπολίτευσης και όχι στην παρουσίαση και εξήγηση ενός πολιτικού προγράμματος, τουλάχιστον όχι με τη σημασία που θα έπρεπε. Θα πει κανείς ότι ο επικεφαλής της δεξιάς αντιπολίτευσης, Καπρίλες δεν είχε καθόλου πολιτικό πρόγραμμα… Αλλά αυτός , αντί να φανερώσει την κρυφή ατζέντα του με συνταγή ΔΝΤ, φρόντισε να φορέσει την «κόκκινη μπλούζα» της παραπλάνησης, να δείξει ακόμα και… τον θαυμασμό του για τον Τσάβεζ, υποσχόμενος πως δεν θα σταματήσει τα κοινωνικά προγράμματα αλλά αντιθέτως θα τα καλυτερεύσει, γιατί … «κατά βάθος, όλοι είμαστε επαναστάτες» ρε παιδάκι μου….
Ωστόσο, ούτε η παραπλάνηση ούτε ο αιφνιδιασμός του λαού αποτελούν πλήρη εξήγηση. Η απουσία του Τσάβεζ κάνει πιο εμφανή την αναποτελεσματικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν τα προβλήματα που υπάρχουν στις υπηρεσίες παροχής ρεύματος και στην έλλειψη προϊόντων βασικής ανάγκης. Φαίνεται πως χωρίς τον Τσάβεζ δεν υπάρχει ο μεσολαβητής που ηρεμεί τα πνεύματα. Από την άλλη, η καταγγελία ενάντια στο σχέδιο οικονομικού σαμποτάζ της αντιπολίτευσης, η οποία δημιουργεί αυτήν την τεχνητή έλλειψη, δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει τη δυσαρέσκεια του κόσμου καθώς και η πρόσφατη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος «παρουσιάστηκε» σαν το πρώτο αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση.
Η νέα κυβέρνηση ξεκινάει μια περίοδο χωρίς τον Τσάβεζ που αποτελούσε το μεγάλο εμπνευστή των λαϊκών στρωμάτων. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει σε μικρό χρονικό διάστημα τα προβλήματα που αναφέρθηκαν και παράλληλα να βάλει φρένο στα σχέδια της αντιπολίτευσης για αποσταθεροποίηση.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση η εφαρμογή μιας πιο ριζοσπαστικής πολιτικής με ένα πραγματικό επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα θα είναι η μόνη στρατηγική που θα μπορεί να εξουδετερώσει τη Δεξιά. Όσο αναβάλλεται η πραγματοποίηση αυτού του ζητούμενου τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
