Σχόλιο από το «Ξ»
Η Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ήταν μαζική και με μαχητική διάθεση. Στην Αθήνα, η συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος που καλούσε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ –που σε προηγούμενες απεργίες δεν κατάφερναν να μαζέψουν πάνω από μερικές εκατοντάδες– είχε μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ αντίστοιχη ήταν η εικόνα στη συγκέντρωση των οργανώσεων της Αριστεράς στα Προπύλαια. Ιδιαίτερα μαζική ήταν η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που πέρασε από τη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ / ΑΔΕΔΥ και κατέληξε στο Σύνταγμα. Στη Θεσσαλονίκη οι συγκεντρώσεις ήταν επίσης μαζικές, ενώ η αντιπολεμική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Λιμάνι της πόλης δέχτηκε επίθεση με χημικά και προσαγωγές από τα ΜΑΤ.
Σε σημαντικούς εργασιακούς χώρους, όπως μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων τα ποσοστά στην απεργία ξεπέρασαν το 90%. Στον χώρο των κατασκευών οι μεγάλες μονάδες επίσης παρέλυσαν. Στις αστικές συγκοινωνίες και στα καράβια, οι εργαζόμενοι έσπασαν στην πράξη τον νόμο Χατζηδάκη αρνούμενοι να δώσουν «ποσοστά ασφαλείας», δηλαδή των απαιτούμενο αριθμό εργαζομένων ανά χώρο που θα παραμείνουν στη δουλειά προκειμένου να εξασφαλιστεί η λειτουργία. Οι εργαζόμενοι στα τρόλεϋ στην Αθήνα αγνόησαν τη δικαστική απόφαση που έβγαζε την απεργία στον χώρο τους παράνομη και συμμετείχαν καθολικά σε αυτή.
Μια κοινωνία που βράζει
Το σαρωτικό κύμα ακρίβειας σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης, η εκτόξευση των τιμών στο ηλεκτρικό και τα καύσιμα, η επίθεση που έχει δεχτεί το 8ωρο και πολλές ακόμη κατακτήσεις των εργαζομένων από τον νόμο Χατζηδάκη φέρνουν πλέον πλατιά στρώματα των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικότερα στα όρια των αντοχών τους.
Παράλληλα η βαρβαρότητα του πολέμου, αλλά και η χυδαία υποκριτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης που από τη μια μεριά συντάσσεται πλήρως με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, ενώ από την άλλη χρησιμοποιεί τον πόλεμο σαν δικαιολογία για όλα τα δεινά που βιώνει η ελληνική κοινωνία, αποκαλύπτουν σε όλο και περισσότερο κόσμο το πραγματικό της πρόσωπο.
Η κυβέρνηση επιτρέπει στους ιδιώτες παρόχους ρεύματος να κερδοσκοπούν σε προκλητικό βαθμό στις πλάτες της κοινωνίας, διαλύει τη δημόσια Υγεία εν μέσω πανδημίας για χάρη των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών, ξεπουλάει ολοκληρωτικά τη δημόσια περιουσία της χώρας. Και ταυτόχρονα υπουργοί και φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι έχουν το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στον κόσμο «εξηγώντας» ότι μπορούμε να κάνουμε οικονομία σβήνοντας τα φώτα και χαμηλώνοντας τη θερμοκρασία στα σπίτια μας – κάτι που οι ίδιοι βέβαια δεν θα χρειαστεί να κάνουν ποτέ. Όσο για το χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι «τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα» επανέρχεται ξανά και ξανά με κάθε ευκαιρία. Τελευταία μας το «θύμισε» ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Γ. Στουρνάρας.
Συνδικάτα – πίσω από τις ανάγκες
Ένα μέρος της οργής που σιγοβράζει βρήκε έκφραση στην απεργία της 6ης Απρίλη.
Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι όπως συνηθίζουν, οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να προπαγανδιστεί στους χώρους δουλειάς και να οργανωθεί αποτελεσματικά. Αυτή εξάλλου είναι η μόνιμη πρακτική τους. Αφήνουν αναπάντητες μεγάλες επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα και όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο καλούν απεργιακές κινητοποιήσεις οι οποίες όμως δεν είναι σχεδιασμένες για να φέρουν αποτέλεσμα. Αποτελούν «τουφεκιές στον αέρα» κι έχουν συμβολικό χαρακτήρα.
Ανάγκη για κλιμάκωση
Αυτό που χρειάζεται σήμερα το εργατικό κίνημα και η κοινωνία είναι να αξιοποιηθεί η αγανάκτηση που υπάρχει και η διάθεση για αγώνες, ώστε να περάσουμε σε κλιμάκωση αντί για αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων.
Μετά τη σημαντική γενική απεργία της 6ης Απρίλη, οι απεργιακές δράσεις πρέπει να συνεχιστούν με πρώτο σημαντικό σταθμό την πρωτομαγιά που πρέπει να πάρει το χαρακτήρα μαζικής κινητοποίησης ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης.
Η Πρωτομαγιά θα πρέπει να ακολουθηθεί από 48ωρη γενική απεργία μέσα στο δεύτερο μισό Μάη.
Μόνο παρουσιάζοντας τέτοιες προτάσεις από τώρα και προβάλλοντας αυτό το σχέδιο δράσεων σε όλους τους εργατικούς χώρους θα αισθανθεί η κοινωνία ότι υπάρχει διάθεση για σοβαρή αντίσταση και θα συμμετάσχει μαζικά.
Και μόνο με τέτοιας έκτασης κινητοποιήσεις μπορεί να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να υποχωρήσει στα αιτήματα των εργαζομένων για δραστικές αυξήσεις στους μισθούς, ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη και τις υπόλοιπες διεκδικήσεις για την προστασία της κοινωνίας από την ακρίβεια.
Ένα τέτοιο σχέδιο βέβαια δεν πρόκειται να προταθεί ή να οργανωθεί αυτοβούλως από τις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν υπάρξει πίεση από τα κάτω, από τη βάση του εργατικού κινήματος και την κοινωνία.
Θα πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες από τα πρωτοβάθμια σωματεία στα οποία παίζει σημαντικό ρόλο η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα σωματεία και ομοσπονδίες που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ, τα οποία να λειτουργήσουν συντονισμένα και ενωτικά μεταξύ τους καταθέτοντας κοινές προτάσεις δράσης (όπως τις πιο πάνω) προπαγανδίζοντας τις στους εργατικούς χώρους και ασκώντας έτσι πίεση στις κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το ΚΚΕ πρέπει κάποια στιγμή να εγκαταλείψουν τις αγκυλώσεις που υπάρχουν και επιτέλους να συνεργαστούν για το συλλογικό καλό, της Αριστεράς, του κινήματος και της κοινωνίας.
