Τις τελευταίες μέρες έχουμε δεχτεί πολλά μηνύματα και τηλέφωνα από γνωστούς, φίλους και συναγωνιστές που ήθελαν να μοιραστούν λόγια και σκέψεις σχετικά με τον σύντροφο Ged Travers, που έφυγε από τη ζωή στις 14 Ιούλη.
Παρακάτω δημοσιεύουμε δύο κείμενα.
Το πρώτο είναι τα τελευταία λόγια που έγραψαν οι σύντροφοι του στο Κόβεντρι, την πόλη που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.
Το δεύτερο είναι μια παλιότερη συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο Ged πριν πέντε χρόνια, με αφορμή τη συμμετοχή του στο καραβάνι για τις Σκουριές.
Η ανακοίνωση των συντρόφων του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Κόβεντρι για το θάνατο του Ged:
«Τα μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Κόβεντρι, εκφράζουμε την βαθιά θλίψη μας για το θάνατο του Τζέντ Τράβερς το Σάββατο 14 Ιουλίου, μετά από δύο χρόνια γενναίας και αποφασιστικής μάχης με τον καρκίνο.
Ο Τζεντ κατά τη διάρκεια της ζωής του έκανε διάφορες δουλειές, ξεκινώντας ως στρατιώτης στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (RAF) στη βάση της Βόρειας Ιρλανδίας, την «συμμορία», όπως την χαρακτήριζε ο ίδιος. Εκεί απέκτησε την υγιή αρετή της αμφισβήτησης της εξουσίας. Έγινε μέλος του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Δούλεψε ως πυροσβέστης στο αεροδρόμιο του Μπέρμινχαμ, όπου ξεκίνησε να ασχολείται με το συνδικαλισμό. Αργότερα, ως οδηγός λεωφορείων στο Κόβεντρι, έπαιξε ρόλο στην επιτυχία της μεγάλης απεργίας του 2001, όπου ο χαρακτήρας του και η γνώση του από παλιότερες απεργίες ήταν ανεκτίμητα στοιχεία.
Ήταν πάντα ενθουσιώδης με το διάβασμα και τις νέες γνώσεις. Αυτό του το πάθος περιλάμβανε και τομείς όπως η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, αλλά κυρίως ενδιαφερόταν για την ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης. Έτσι, σπούδασε στο Κολέγιο Ράσκιν του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ήταν ιδιαίτερα διαβασμένος, ενώ μέχρι και τις τελευταίες μέρες του, συζητούσε γύρω από λεπτομέρειες των γραπτών του Τρότσκι με μέλη του «Σοσιαλιστικού Κόμματος». Ένας σύντροφός από το Κόβεντρι είπε
“Ο Τζεντ με ενέπνευσε να διαβάσω, να διαβάσω ανεξάρτητα, να διαβάσω με κριτική σκέψη”.
Παράλληλα, για κάποια χρόνια έδωσε την προσωπική του μάχη με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Το αναφέρουμε αυτό, γιατί ο Τζεντ το 2011κατάφερε κάτι σπάνιο: απαλλάχτηκε ολοκληρωτικά και από τα δύο. Η αποφασιστικότητα και η δύναμη του χαρακτήρα του, ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Τζεντ.
Ελεύθερος να συνεχίσει τη ζωή του, ξεκίνησε ένα φτωχικό ταξίδι στα Βαλκάνια, καταλήγοντας στην Ελλάδα, μια χώρα που εκείνη την περίοδο έμπαινε σε πολιτική κρίση. Αγάπησε τους αγωνιστές της, όπως κι εκείνοι αγάπησαν τον Τζεντ.»
Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε στον Κώστα Παπαντωνίου για το 3pointmagazine και δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκέμβρη του 2013
Ένας Bρετανός στον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη
Εδώ κι αρκετούς μήνες, στις Σκουριές Χαλκιδικής, οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών δίνουν μεγάλη μάχη ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους. Σε καθημερινή βάση κόβονται δέντρα, ξεπατώνονται εκτάσεις και ένα από τα ομορφότερα δάση της περιοχής δίνει τη θέση του στα εργοτάξια της El Dorado Gold. Πριν λίγες μέρες, πάνω από 250 κάτοικοι που αντιστέκονται στο έργο της εξόρυξης χρυσού, πραγματοποίησαν καραβάνι αλληλεγγύης κι ενημέρωσης. Ξεκίνησαν από την Ιερισσό και μέσα σε τρεις μέρες πέρασαν από πέντε διαφορετικές πόλεις (Κατερίνη, Λάρισα, Βόλο, Λαμία και Αθήνα), όπου μίλησαν με ντόπιους και τους περιέγραψαν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο βουνό του Κακάβου. Μαζί τους στο Καραβάνι βρισκόταν κι ο Βρετανός Τζέραλντ Τράβερς. Στα 56 του αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα. Την ιστορία του τη μοιράστηκε μαζί μας.
«Μου αρέσει ότι αντιδράτε»
Με τη φωτογραφική στο χέρι, ο Τζ.Τράβερς παίρνοντας διακριτικές τοποθετήσεις, τραβούσε από την αρχή μέχρι το τέλος στο καραβάνι ό,τι του κινούσε το ενδιαφέρον. Η συνήθεια να «συλλαμβάνει τη στιγμή» τού «κόλλησε» στην Ελλάδα, όταν βρέθηκε στις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων. Η μαζική παρουσία του κόσμου κι η θέληση ν’ αλλάξουν τα πράγματα τον εντυπωσίασε. «Μου αρέσει σε σας ότι αντιδράτε. Δεν δέχεστε με σηκωμένα τα χέρια τ’ άδικα μέτρα της κυβέρνησης. Αποφάσισα λοιπόν αυτό που βλέπω να μην το προσπερνώ. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα ν’ αρχίσω να το καταγράφω με κάποιο τρόπο». Κι αυτή η ιδέα τον κράτησε πέρυσι 7 μήνες στην Ελλάδα, ενώ σύντομα θα εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα και τη Θεσσαλονίκη.
Κατάγεται από το Κόβεντρι. Μια πόλη που επλήγη από την αυταρχική πολιτική της Θάτσερ, όπως μας είπε. «Σε πολύ λίγο καιρό, μια πόλη που παρήγαγε αμάξια, πλέον τα βλέπει μόνο στα μουσεία». Ο Τζ. Τράβερς έχει κάνει πολλές δουλειές. Κάποτε ήταν στρατιωτικός, έγινε στη συνέχεια πυροσβέστης, έκανε δουλειές γραφείου, μέχρι που έμεινε άνεργος. «Η ζωή δεν αντέχεται στην Αγγλία, γι αυτό ήρθα στην Ελλάδα». Παρότι δεν είχε ασχοληθεί ξανά συστηματικά με τη φωτογραφία, θέλησε να δοκιμάσει τον εαυτό του σε μια καινούρια κατάσταση. «Είναι κάτι που μ’ αρέσει να κάνω γιατί βλέπω τις αντοχές μου», εξήγησε.
«Οι Γαλάτες της Χαλκιδικής μας δίνουν θάρρος και το παράδειγμα»
Από τις διαδηλώσεις του Συντάγματος, ο Τζ. Τράβερς βρέθηκε στη Χαλκιδική. Εκεί, θαύμασε το θάρρος των μανάδων, την περηφάνια των φτωχών που δεν υπέκυψαν στα ευρώ που προσέφερε η εταιρεία και δεν εργάστηκαν γι αυτή παρότι άνεργοι για μήνες, υποκλίθηκε στην ενότητα και την αλληλεγγύη που συνάντησε μεταξύ ανθρώπων που μέχρι χτες δεν έλεγαν ούτε γεια μεταξύ τους, αλλά πλέον ο ένας νοιάζεται τον άλλο σαν αδερφό. «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι Γαλάτες όπως τους λέμε, δίνουν ένα μεγάλο συγκινητικό αγώνα. Πρόκειται για παράδειγμα, αλλά κι ελπίδα. Είναι πιο απλό απ’ ότι φαίνεται τελικά για μια κοινωνία να γίνει αγωνιστική. Είτε χάσουν, είτε κερδίσουν αφήνουν μια σπουδαία κληρονομιά. Κι αν δεις στη χώρα, υπάρχουν πολλά κινήματα που αντέχουν στο χρόνο και αν ενωθούν μπορούν να πετύχουν πολλά». Ο Τράβερς έδειχνε να είναι καλά ενημερωμένος, καθώς γνώριζε για την ΕΡΤ και για τους διοικητικούς υπάλληλους. Πολλοί θα ζήλευαν την ικανότητα του να «διαβάζει» τόσο καλά τα προβλήματα, αλλά και τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που δεν έζησε από πιτσιρικάς. Σκοπός του όμως είναι ακριβώς αυτός. Αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται να το μεταφέρει.
Οι φωτογραφίες, που δείχνουν πρόσωπα να φωνάζουν, υψωμένες γροθιές κι ευρηματικά πανό, εικόνες που μπορούν ν’ αποτυπώσουν την πραγματικότητα, θα ταξιδέψουν στη χώρα του και την οργάνωση που συμμετέχει. Ελπίζει ότι έτσι, βάζοντας κι αυτός ένα λιθαράκι «κάποια στιγμή θα σχηματιστεί ένα διεθνές ρεύμα αντίστασης. Είδαμε στη Βραζιλία, είδαμε στην Τουρκία, είδαμε σε πολλές χώρες ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά. Αν μπορέσουμε να βρούμε μια κοινή γλώσσα και παράλληλα να αποφύγουμε τις παροδικές εκτονώσεις, τότε έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αυτό που γίνεται στη Χαλκιδική μπορεί να γίνει κανόνας».
