«Άμα θέλετε να μιλάτε θα τις τρώτε, έτσι είναι αδερφέ…». Αυτά ήταν τα λόγια ενός αστυνομικού προς τους διαδηλωτές που βρίσκονταν τη Δευτέρα 18/11 στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της προηγούμενης νύχτας. Αφού περίπου οι μισοί συγκεντρωμένοι κυνηγήθηκαν βίαια έξω από το προαύλιο των δικαστηρίων, το συγκεκριμένο όργανο της τάξης ένιωσε την ανάγκη να «εξηγήσει» σε όλους, αλλά κυρίως σε έναν από τους διαδηλωτές που είχε μείνει αποσβολωμένος από το περιστατικό, πως όποιος μιλάει θα τρώει ξύλο! Η δήλωση αυτή έρχεται να συμπληρώσει τις πολλές άλλες των προηγούμενων ημερών, σύμφωνα με τις οποίες «έχουμε χούντα» και «στα Εξάρχεια εμείς (η αστυνομία) κάνουμε κουμάντο».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια του «εμείς κάνουμε κουμάντο», εντάσσονται μια σειρά επεισόδια αυταρχισμού τις ημέρες γύρω από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πέρα από τις δεκάδες συλλήψεις νεαρών περαστικών στα Εξάρχεια μετά την ολοκλήρωση της πορείας της 17ης Νοέμβρη, ανάμεσα στις οποίες και αυτές του Ζήση Σούρλα και της Ειρήνης Εμινίδου, μελών του «Ξ», η αστυνομία επιδόθηκε σε σειρά ξυλοδαρμών, απειλών και κάθε είδους αυθαίρετης, αυταρχικής συμπεριφοράς.
Μερικά ακόμη από τα περιστατικά (που έγιναν γνωστά…)
Το βράδυ της Κυριακής 17/11 στα Εξάρχεια, η αστυνομία κακοποίησε και στη συνέχεια συνέλαβε τον φοιτητή Θ.Μ. επειδή βιντεοσκοπούσε τις μανιασμένες επιθέσεις τους. Τα χτυπήματα που δέχτηκε ήταν τόσο άγρια ώστε έσπασαν τα δάχτυλα του ποδιού του, ενώ με προκλήσεις και βίαιη συμπεριφορά αντιμετώπισαν και τα συγγενικά του πρόσωπα που πήγαν να το επισκεφθούν κατά τη διάρκεια της κράτησής του.
Το ίδιο βράδυ, ο δημοσιογράφος του newsit.gr Μάριος Αραβαντινός δέχτηκε επίσης επίθεση από τα ΜΑΤ επειδή βιντεοσκοπούσε με το κινητό του τα επεισόδια. Όπως καταγγέλλει -το περιστατικό έχει καταγραφεί και σε βίντεο- οι αστυνομικοί έπεσαν πάνω του, τον χτύπησαν, πέταξαν το τηλέφωνό του στο έδαφος, ενώ όταν τους είπε πως είναι δημοσιογράφος δεν έδειξαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον.
Σύμφωνα με όσα είπε τις επόμενες μέρες ο δημοσιογράφος, εκείνες τις ώρες στα Εξάρχεια, ούτε λίγο ούτε πολύ, όποιος περπατούσε κοντά στα ΜΑΤ έτρωγε ξύλο. Κατήγγειλε επίσης ότι το ίδιο βράδυ άλλη μια κοπέλα που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μιας από τις αμέτρητες διμοιρίες υπέστη άγριο ξυλοδαρμό χωρίς τον παραμικρό λόγο.
Στις 17/11, την ώρα που η δημοσιογράφος του omniatv Άννα Νίνη έβγαινε όπως κάθε μέρα από το σπίτι της, τη σταμάτησαν τρεις αστυνομικοί της ασφάλειας και της ζήτησαν όπως καταγγέλλει να ελέγξουν την τσάντα της. Αφού δε βρήκαν τίποτα «ύποπτο» πέρα από τη φωτογραφική της μηχανή, «αρκέστηκαν» στις απειλές και τους χυδαίους χαρακτηρισμούς ενάντια στην ίδια και το μέσο ενημέρωσης στο οποίο εργάζεται όπως: «Όμνια ε; Σας ξέρουμε έναν έναν μουνόσκυλα, προσέξτε τι θα τραβήξετε».
Αυτές τις μέρες, η «Εφημερίδα των Συντακτών» δημοσιεύει καταγγελίες με βάση τις οποίες οχήματα ανθρώπων που η αστυνομία θέλει να παρακολουθήσει πιο «στενά» παγιδεύονται εδώ και μήνες με συσκευές εντοπισμού. Πρόκειται για οχήματα ανθρώπων που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και στην Αριστερά. Ανάμεσά τους ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Παναγιώτης Πολίτης και μέλη της «Ταξικής Αντεπίθεσης» (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών).
Ένταση της καταστολής με στόχο τη νεολαία και τα κινήματα
Τα παραπάνω περιστατικά -πιθανά και άλλα τα οποία δε θα μάθουμε ποτέ- όπως και τα όσα είχαν προηγηθεί της επετείου του Πολυτεχνείου, από την ΑΣΟΕΕ μέχρι την κινηματογραφική επίθεση στο κλαμπ στο Γκάζι, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς, την εισβολή της αστυνομίας σε κινηματογράφους και πολλά ακόμη, είναι ενδεικτικά της νέας κατάστασης που επικρατεί στον τομέα της καταστολής, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων.
Εντάσσονται στο γενικό κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση. Προφανώς οι δυνάμεις της αστυνομίας έχουν πάρει συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις, που μπορεί βέβαια κάποια πιο ακραία τμήματά της να εφαρμόζουν με μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε σχέση με άλλα.
Η ουσία είναι πως η κυβέρνηση προσπαθεί να στείλει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα, με κύριο αποδέκτη τα πιο νεαρά και φρέσκα στρώματα της κοινωνίας. Το μήνυμα λέει, όπως περίπου εξήγησε και ο αστυνομικός έξω από την Ευελπίδων, πως όποιος μιλάει, όποιος αντιδρά, όποιος έχει άποψη, όποιος αντιστέκεται, ή ακόμη και όποιος είναι απλά διαφορετικός, θα τρώει ξύλο, θα συλλαμβάνεται, θα κινδυνεύει με βαριές ποινές φυλάκισης.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος της ξαφνικής έξαρσης της καταστολής, της αυθαιρεσίας, αλλά και της απόλυτης ατιμωρησίας που απολαμβάνει η αστυνομία το τελευταίο διάστημα. Ως προς την τελευταία, είναι ενδεικτικό πως μετά από τόσες επώνυμες καταγγελίες, φωτογραφικό υλικό και βίντεο που κυκλοφορούν εδώ και μέρες στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχει διαταχθεί ούτε μία από αυτές τις περιβόητες ΕΔΕ, τις οποίες όσοι/ες έχουν λίγα παραπάνω χρόνια εμπειρίας στο κίνημα, τις ακούνε και γελάνε!
Την ίδια στιγμή, σε μια απειλητική ανακοίνωση που θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές, ο Χρυσοχοΐδης δίνει διορία 15 ημερών για την εκκένωση όλων των κατειλημμένων κτηρίων. «Όλως τυχαίως» η διορία συμπίπτει χρονικά με την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις πορείες που γίνονται κάθε χρόνο εκείνη τη μέρα. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση υιοθετεί τη «στρατηγική της έντασης», όπου προσπαθεί να προκαλέσει ακραίες αντιδράσεις προκειμένου να φοβίσει τον κόσμο και να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της «τάξης».
Η στρατηγική αυτή όμως είναι δίκοπο μαχαίρι. Συσσωρεύει οργή σε μαζικά στρώματα της νεολαίας που βιώνουν την καταστολή στο πετσί τους. Και γεμίζει αγανάκτηση μαζικά στρώματα της κοινωνίας που βλέπουν τα διάφορα «άβατα ανομίας» του συστήματος να μένουν ανέγγιχτα, και η κυβέρνηση να κυνηγάει νεολαίους με λύσσα. Ο Τσουκάτος που είχε δηλώσει ότι λάμβανε μίζες αθωώνεται, οι μάρτυρες και οι δικαστικοί της υπόθεσης Noor 1 του Μαρινάκη πέφτουν σαν τα κοτόπουλα, οι εργοδότες έχουν «ξεφύγει» αλλά κατά τα άλλα η κυβέρνηση κόπτεται για τη νομιμότητα.
Η οργή αυτή πρέπει να μετατραπεί σε αποφασιστικούς και αποτελεσματικούς αγώνες. Μόνο με τη μαζικότητα και την οργάνωση μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κυβέρνηση, και όχι με τις αδιέξοδες πρακτικές των ατομικών ενεργειών, που αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της.
