Η γενική απεργία της 15ης Μάρτη αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων.
Η επιτυχία της βέβαια δεν οφείλεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτές ούτε το απαιτούμενο κύρος απολαμβάνουν, ούτε και οργάνωσαν την απεργία με τον σωστό τρόπο. Η επιτυχία της οφείλεται στην τεράστια αγανάκτηση που νοιώθουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα λόγω των διαρκών επιθέσεων της Ν.Δ.
Πέρα από τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, πέρα από την ανατροπή του οκταώρου και του 40ωρου, πέρα από την αντικατάσταση των υπερωριών από απλήρωτη ”υπερεργασία”, πέρα από την κατάργηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα, η κυβέρνηση χτυπά και το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας.
Τράπεζες και ναυτεργάτες
Είναι χαρακτηριστική η άρνηση των τραπεζιτών να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις με την ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ), αρνούμενοι έτσι όχι μόνο την αναγνώριση των συλλογικών συμβάσεων αλλά και της ίδιας της ομοσπονδίας, με στόχο τη διάσπαση της και τη δημιουργία εργοδοτικών σωματείων ανά τράπεζα.
Είναι επίσης χαρακτηριστική η επιστράτευση των ναυτεργατών, που αποτελεί ευθύ πλήγμα ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας.
Όλοι πια καταλαβαίνουν πως η “ήπια προσαρμογή” του Καραμανλή ήταν ένα ψέμα. Όπως ψέμα είναι πως αυτή η πολιτική θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και απασχόληση.
Συντονισμός και κλιμάκωση
Μια 24ωρη γενική απεργία όμως δεν είναι αρκετή από μόνη της για να ανατρέψει αυτή την πολιτική. Χρειάζεται συντονισμός των αγώνων και κλιμάκωση τους, με διάρκεια.
Χρειάζεται δηλαδή ένας συνολικός σχεδιασμός που να περιλαμβάνει μια σειρά γενικών απεργιών 24ωρων και 48ωρων στην προοπτική των επόμενων μηνών.
Ανάμεσα στις γενικές απεργίες θα πρέπει να υπάρχουν κυλιόμενες απεργίες ανά κλάδο και ανά πόλη. Έτσι η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί σε χλωρό κλαρί.
Χρειάζεται η διεξοδική ενημέρωση όλων των εργαζομένων σε όλους τους χώρους και η ζωντανή συμμετοχή τους στις αποφάσεις που αφορούν ένα τέτοιο σχεδιασμό. Χρειάζεται να περάσουν οι αποφάσεις μέσα από γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται να είναι όλοι γνώστες του στόχου που είναι η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Και να είναι γνώστες του σχεδίου με το οποίο θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Χρειάζεται η εκλογή απεργιακών ή συντονιστικών επιτροπών.
Μόνο έτσι θα έχουμε καλή οργάνωση των κινητοποιήσεων, μαζική συμμετοχή και υψηλό ηθικό με αποφασιστικότητα από τη μεριά των εργαζομένων.
Οι συνδικαλιστές της βάσης
Ασφαλώς δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τον Πολυζωγόπουλο και τις υπόλοιπες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος να πάρουν ποτέ από μόνοι τους την πρωτοβουλία για ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης. Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα ελέγχεται από τις δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Σ’ αυτό το γεγονός οφείλεται βασικά η αδυναμία του εργατικού κινήματος να φρενάρει και να ανατρέψει τις κυβερνητικές πολιτικές είτε της Ν.Δ. είτε του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – που στην ουσία είναι οι ίδιες. Με αυτά τα δεδομένα μόνο κάτω από την πίεση της βάσης του κινήματος είναι δυνατό να υπάρξει μαχητική στάση από τη μεριά των συνδικάτων.
Οι ανιδιοτελείς ταξικοί αγωνιστές της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν ένα πολλαπλό ρόλο να παίξουν. Από τη μια πρέπει να εντείνουν τις ζυμώσεις μέσα στο εργατικό κίνημα και την πίεση προς τις ηγεσίες. Από την άλλη πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους, να συντονιστούν, να περάσουν κοινά επεξεργασμένες προτάσεις πάλης μέσα από παρατάξεις και σωματεία. Έτσι να συμβάλουν στην αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος που έχει φθαρεί και εκφυλιστεί στα χέρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Τέλος πρέπει να θέσουν συγκεκριμένα τον στόχο του κτισίματος μιας νέας αριστεράς, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνία. Γιατί όλοι τελικά πρέπει να κατανοήσουν πως αν εξακολουθούν να κυριαρχούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ., γι’ αυτό δεν φταίνε οι εργαζόμενοι (όπως υποστηρίζει η ηγεσία του ΚΚΕ) αλλά φταίνε οι ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της αριστεράς, ΣΥΝ και Κ.Κ.Ε., που δεν μπορούν να πείσουν, δεν προσφέρουν διέξοδο και δεν μπορούν να εμπνεύσουν.
Της σύνταξης
