Απεργία καλέστηκε για τις 11 Απρίλη στο κλάδο των διανομέων (ντελίβερι, κούριερ, καθώς και οι εξωτερικοί συνεργάτες) από το σωματείο «Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων». Η κινητοποίηση αυτή γίνεται σε μια περίοδο που τα εργατικά ατυχήματα ειδικά στο κλάδο των διανομέων της εστίασης έχουν πάρει χαρακτήρα «επιδημίας». Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός μεταξύ των μαγαζιών στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και η ανυπαρξία των ελεγκτικών μηχανισμών για την πολλαπλά πετσοκομμένη εργατική νομοθεσία, έφεραν την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς και ειδικότερα στο χώρο της εστίασης.
Την ίδια στιγμή βλέπουμε την εργοδοτική αυθαιρεσία να χτυπάει κόκκινο, καθώς έχουμε περιπτώσεις εργοδοτών που προβαίνουν ακόμη και σε ξυλοδαρμούς διανομέων που αντιδρούν ή ομάδες «κυνηγημένων» εργοδοτών όπου συνεννοούνται μεταξύ του για ελέγχους της Επιθεώρησης Εργασίας ή εργαζόμενους που διεκδικούν δικαιώματα!
Κάποιες θετικές εξελίξεις που δε λύνουν όμως το πρόβλημα…
Πρόσφατα, και στον απόηχο των δεκάδων απανωτών εργατικών ατυχημάτων στο χώρο των διανομέων, είχαμε κάποια θετικά μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση. Μετά την μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου για νέους/νέες κάτω των 25 ετών, ήρθε η εγκύκλιος που εξέδωσε ο γραμματέας του υπουργείου εργασίας στα τέλη του 2018 και προβλέπει: τη συντήρηση του οχήματος με ευθύνη του εργοδότη, την παροχή εταιρικού δικύκλου, συν κάποια ακόμα μέτρα προστασίας των διανομέων.
Όμως, με την ανεργία στα ύψη και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων λόγω των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζει απαρέγκλιτα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζει όλος ο συρφετός του αστικού μπλοκ ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-Εν.Κεντρώων-Ποτάμι, οι εργαζόμενοι είναι φυσικό να το σκέφτονται δυο και τρεις φορές (ή και καθόλου) να αντιδράσουν όταν εργοδότες παρανομούν εις βάρος τους. Άρα το ζήτημα που μπαίνει αντικειμενικά είναι: Ωραία αυτά τα μέτρα αλλά ποιος θα τα εφαρμόσει όταν οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ισοπεδώσει τα πάντα στην αγορά εργασίας; Όταν ξέρουν μέχρι και τα μηχανάκια των ντελιβεράδων ότι η ελαστική σχέση εργασίας και το «μισό» ένσημο (στη καλύτερη περίπτωση) είναι πια «άγραφοι» νόμοι; Όταν δεν λειτουργούν όπως πρέπει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για να επιβάλλουν τακτικά τα πρόστιμα που προβλέπονται;
Πως προχωράει το πράγμα…
Σίγουρα η απεργία και ο μαζικός ενωτικός αγώνας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω στον εργασιακό τους βίο. Αλλά αυτό χρειάζεται μαζική οργάνωση σε σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, και καλά επεξεργασμένο σχέδιο δράσης. Δυστυχώς, σήμερα, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει καθώς η πλειοψηφία των ηγεσιών των συνδικαλιστικών φορέων είναι είτε διεφθαρμένες και εργοδοτικές (ΓΣΕΕ) είτε στενά κομματικές (σωματεία που ελέγχονται από το ΚΚΕ και που εμπλέκονται σε αγώνες μόνο όταν τους ελέγχουν πλήρως), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις σωματεία που ελέγχονται από τον αναρχικό χώρο έχουν πρόβλημα με τον τρόπο απεύθυνσης που επιλέγουν προς τους εργαζόμενους, με συνέπεια να συσπειρώνουν έναν πολύ στενό πυρήνα ανθρώπων. Όλα αυτά προφανώς δεν δίνουν προοπτική στον/στην εργαζόμενο/εργαζόμενη.
Η απεργία της 11ης Απρίλη είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη που όμως είναι δύσκολο να έχει την απαιτούμενη μαζικότητα λόγω των αντικειμενικών συνθηκών που εξηγήσαμε πιο πάνω. Ο αγώνας των διανομέων όμως πρέπει να συνεχιστεί και να έχει την στήριξη όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων!
