Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Αξίζει να σταθούμε στην τελευταία δημοσκόπηση της Κάππα Research (για το Βήμα της Κυριακής – 11.9.2016) όχι γιατί λέει κάτι διαφορετικό αλλά γιατί επιβεβαιώνει αυτά που λένε όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών. Μάλιστα στην περίπτωση αυτή, η διάφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ είναι μικρότερη απ’ ότι εμφανίζουν οι άλλες δημοσκοπήσεις και μ’ αυτή την έννοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «στημένη» σαν αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή σαν φιλο-ΝΔ.
Οι επιφυλάξεις για τις δημοσκοπήσεις είναι δεδομένες – κάθε άλλο από αντικειμενικές και ακριβείς στις προβλέψεις τους μπορούν να χαρακτηριστούν. Από την άλλη όμως είναι το μόνο διαθέσιμο μέσο για να μετρήσουμε τις τάσεις στην κοινωνία έστω κατά προσέγγιση.
Τα βασικά στοιχεία της δημοσκόπησης είναι:
- Η απογοήτευση από την κυβερνητική πολιτική βρίσκεται στο το 76,9%.
- Η απογοήτευση από τη ΝΔ, είναι επίσης σε πολύ ψηλά ποσοστά, στο 68,6%
- Η ΝΔ έχει προβάδισμα 5,5 ποσοστιαίες μονάδες (με αναγωγή – δηλαδή υπολογίζοντας τις αδιευκρίνιστες ψήφους) απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ
- Η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα
- Η Αριστερά είναι καθηλωμένη σε πολύ χαμηλά ποσοστά.
- Η αδιευκρίνιστη ψήφος (αποχή, αναποφάσιστοι κλπ) βρίσκεται στο 38% – έχοντας πλησιάσει τα ποσοστά της εποχής πριν από τη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ
Τα κόμματα και οι «αδιευκρίνιστοι» αναλυτικά
Πιο συγκεκριμένα, αναλυτικά τα ποσοστά των κομμάτων ως προς την πρόθεση ψήφου (σε παρένθεση, με αναγωγή) έχει ως εξής:
- ΣΥΡΙΖΑ: 18,1% (25,6%)
- ΝΔ: 22% (31,1%)
- Χρυσή Αυγή: 6,2% (8,8%)
- ΚΚΕ: 5,4% (7,6%)
- ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ: 4,7% (6,7%)
- Ένωση Κεντρώων: 2,7% (3,8%)
- ΑΝΕΛ: 2,1% (3%)
- Το Ποτάμι: 1,8% (2,5%)
- Πλεύση Ελευθερίας: 1,7% (2,4%)
- ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 1,4% (2%)
- Λαϊκή Ενότητα: 1% (1,4%)
- Άλλο κόμμα: 3,6%
- Λευκό/Άκυρο: 2,5%
- Δεν έχω αποφασίσει: 14,8%
- Αποχή: 12%
Το αδήριτο ερώτημα μπροστά στην Αριστερά
Τα ερωτήματα βέβαια που πρέπει να απασχολήσουν όλη την Αριστερά είναι γιατί είναι τόσο χαμηλά τα ποσοστά της όταν η κοινωνία περνά μια τόσο τρομακτική κρίση, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματωθεί στο σύστημα και βρίσκεται αντιμέτωπος με αδιέξοδα και κρίσεις και όταν τα παραδοσιακά κόμματα του κατεστημένου είναι τόσο απαξιωμένα!
Πώς γίνεται η Χρυσή Αυγή, των αποδεδειγμένα εγκληματιών και δολοφόνων, να κρατάει την τρίτη θέση την ίδια στιγμή που η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και η Ζωή Κωνσταντοπούλου (Πλεύση Ελευθερίας) βρίσκονται κάτω από τον Λεβέντη, που για δεκαετίες δεν ήταν παρά ένας ασυνάρτητος γελωτοποιός.
Η απάντηση έχει να κάνει με τα ελλείμματα, προβλήματα και λάθη της Αριστεράς και όχι με την κοινωνία η οποία έχει δώσει θαυμαστά δείγματα αγώνα αλλά και μεγάλων πολιτικών ανατροπών.
Οι κύριες δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ) ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση του κινήματος – την κόπωση και την απογοήτευση που κυριαρχούν – και το πληρώνουν με τα χαμηλά ποσοστά τους. Γιατί την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλούσε τα πάντα αυτή η Αριστερά εμφανιζόταν εντελώς ανίκανη να προσφέρει διέξοδο στην κοινωνία που είχε εναποθέσει τις ελπίδες της για κάτι καλύτερο στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόστος το πληρώνει το σύνολο της Αριστεράς και του κινήματος.
Τραγικά ελλείμματα
Το ΚΚΕ ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι φταίει ο κόσμος που δεν καταλαβαίνει. Μόνο και μόνο αυτό δείχνει το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η ηγεσία του κόμματος. Μιλά για την μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία αλλά την ίδια στιγμή αρνείται να βοηθήσει οποιονδήποτε αγώνα δεν ελέγχει το ίδιο – μάλιστα προσπαθεί να τον υποσκάψει. Αρνείται κάθε συνεργασία με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της Αριστεράς, κατηγορώντας όλους τους υπόλοιπους σαν υποχείρια του κεφαλαίου.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης αρνείται να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο τμήμα της Αριστεράς δεν θεωρεί «επαρκώς επαναστατικό». Σαν συνέπεια, ταυτίζει την έννοια του «μετώπου», (που θα έπρεπε να σημαίνει την πλατιά συνεργασία των εργατικών στρωμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς) με το δικό της πλήρες πολιτικό πρόγραμμα. Πρόκειται για λάθος με τραγικές συνέπειες, που καταδικάζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο περιθώριο.
Και, τέλος, η ΛΑΕ που δημιούργησε σε πολλούς ελπίδες για κάτι νέο, δείχνει πως δε μπορεί τελικά να το δημιουργήσει. Έχει διολισθήσει στην παλιά Θεωρία των Σταδίων του ΚΚΕ η οποία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της σημερινής σεκταριστικής αυτό-απομονωτικής πολιτικής του ΚΚΕ. Προβάλλει το «πατριωτικό μέτωπο» παραπέμποντας τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σε κάποιο ακαθόριστο μέλλον (επόμενο «στάδιο») και επιχειρεί εντάξεις στη ΛΑΕ κινήσεων όπως τη Χριστιανική Δημοκρατία, και το ΕΠΑΜ. Αυτά καθόλου δεν ενισχύουν τη ΛΑΕ, αντίθετα απομακρύνουν τα πιο «προχωρημένα» στοιχεία του κινήματος και της Αριστεράς.
Τι Αριστερά χρειαζόμαστε
Η αναφορά στις παραπάνω δυνάμεις της Αριστεράς, δηλαδή το ΚΚΕ τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτοί οι σχηματισμοί έχουν την κρίσιμη μάζα για να επιφέρουν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές.
Μέσα στην υπόλοιπη Αριστερά υπάρχουν δυνάμεις που σκέφτονται και δρουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο – ανάμεσά τους, εννοείται, και το Ξεκίνημα. Αυτές οι δυνάμεις, που υπάρχουν και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΛΑΕ και στον υπόλοιπο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πρέπει να συναντηθούν και να συγχρονίσουν το βηματισμό και τις προσπάθειές τους, να δημιουργήσουν ένα «επαναστατικό πόλο», για να μπορέσουν να αποκτήσουν την κρίσιμη μάζα και να λειτουργήσουν καταλυτικά για την υπόλοιπη Αριστερά. Οι προτάσεις τους μπορούν να συνοψιστούν στην πάλη για το χτίσιμο μιας Αριστεράς που να είναι:
α) Ενωτική – όπως είναι η πραγματική έννοια του «Ενιαίου Μετώπου»
β) Δημοκρατική – να μην καπελώνει δηλαδή τα κινήματα και να επιδιώκει συμμαχίες σε ισότιμη και συλλογική βάση
γ) Κινηματική – μπροστά σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα για κάθε μικρή και μεγάλη διεκδίκηση του κινήματος, προτείνοντας συγκεκριμένο σχέδιο δράσης με στόχο τη νίκη.
δ) Πραγματικά ανατρεπτική – να συνδέει δηλαδή τους καθημερινούς αγώνες με το στόχο της εργατικής-λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, «διαπαιδαγωγώντας» τις μάζες γι’ την αναγκαιότητα και προτείνοντας όλα τα απαραίτητα μεταβατικά αιτήματα γι’ αυτό – αιτήματα που στο σύνολό τους συνιστούν ένα «σοσιαλιστικό πρόγραμμα».
ε) Επαναστατική – Διεθνιστική: Ο συνδυασμός των πιο πάνω βασικών πυλώνων συνιστά μια μαζική επαναστατική Αριστερά – που αποτελεί τον απαραίτητο μοχλό που να ωθήσει την κοινωνία στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η πάλη για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας ασφαλώς δεν μπορεί να απομονωθεί σε εθνικά πλαίσια – τέτοιες απόψεις οδηγούν κατευθείαν στο σταλινικό μοντέλο. Εξάλλου ποτέ στην ιστορία δεν έχει υπάρξει επανάσταση απομονωμένη σε ένα κράτος. Η πάλη για το σοσιαλισμό είναι εθνική, πανευρωπαϊκή και διεθνής.
Όσο «απλές» κι αν ακούγονται αυτές οι προτάσεις άλλο τόσο δύσκολη, για να μην πούμε αδύνατη, αποδεικνύεται πως είναι η υιοθέτησή τους από τις δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν στο χώρο της Αριστεράς. Ο δρόμος για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς είναι, προφανώς, μακρύς, αλλά δεν υπάρχει άλλος. Η συγκρότηση ενός «επαναστατικού πόλου», που να λειτουργήσει σαν έμβρυο και καταλύτης, είναι από τα πιο κρίσιμα καθήκοντα της εποχής μας.
Σχετικά άρθρα:
- Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις – 05/07/2016
https://xekinima.org/ti-deixoun-oi-teleutaies-dimoskopis/
- Μπροστά στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ: Τι είδους Αριστερά χρειαζόμαστε; – 16/06/2016
https://xekinima.org/mprosta-stin-idrutiki-sundiaskepsi-ti/
- Από την Κομμούνα και τον Λένιν στο σήμερα – ξανά για το Μέτωπο το Κόμμα και το Πρόγραμμα – 10/06/2016
https://xekinima.org/apo-tin-kommouna-kai-ton-lenin-sto-sime/
- Τι τάσεις δείχνουν οι δημοσκοπήσεις – 09/06/2016
https://xekinima.org/ti-taseis-deihnoun-oi-dimoskopiseis/
- Μπροστά στην ολοκληρωτική σήψη – χρειάζεται πάλη για μια άλλη Αριστερά – 30/05/2016
https://xekinima.org/brosta-stin-oloklirotiki-sipsi-hreiazetai/
