Νίκος Αναστασιάδης
Κάποιοι μας λένε υπερβολικούς όταν χαρακτηρίζουμε «ζούγκλα» το καθεστώς που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα.
Κάποιοι μας λένε υπερβολικούς όταν μιλάμε για «εργασιακό μεσαίωνα».
Κάποιοι μας λένε υπερβολικούς όταν λέμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ξεζουμίζει την ανθρωπότητα και παρά την πρόοδο των επιστημών και της τεχνολογίας την γυρίζει αιώνες πίσω.
Δύο ειδήσεις λοιπόν:
Μια φωτογραφία από τα ματωμένα πόδια μιας σερβιτόρας στο τέλος της βάρδιας της σε εστιατόριο στον Καναδά που οι εργοδότες της την ανάγκασαν να φορέσει τακούνια παρά το γεγονός ότι ήταν τραυματισμένη.[1]
Η έρευνα της Oxfam που αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι σε φάρμες με πουλερικά στις ΗΠΑ δε δικαιούνται να κάνουν διάλειμμα από την εργασία τους για να μην πέσει η παραγωγικότητα και φοράνε πάνες ακράτειας για να κάνουν την ανάγκη τους την ώρα που δουλεύουν![2]
Ένα κυριλέ εστιατόριο στο Edmonton του Καναδά, και μεγάλες επιχειρήσεις στην βιομηχανία πουλερικών με 100.000 εργαζόμενους οι «δράστες». Όχι ο «άξεστος»… «μπαρμπα-Μήτσος» της γειτονιάς.
Καταστάσεις όχι στη Ζιμπάμπουε ή την Β. Κορέα αλλά στις μητροπόλεις του καπιταλισμού ΗΠΑ και Καναδά.
Η απολυταρχική αυτή επιβολή δεν έγινε στις «σοβιετίες» της Κούβας και της Βενεζουέλας αλλά στα προπύργια της «ελεύθερης αγοράς» της Β. Αμερικής.
Μάλιστα.
Και είμαστε εμείς «υπερβολικοί»;
Και θέλει κάποιος να μας πει ότι το κυνήγι του ατομικού κέρδους οδηγεί την οικονομία σε «ενάρετο κύκλο»;
Και υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει ότι για τους εργαζόμενους αυτό το σύστημα είναι «το καλύτερο δυνατό», ότι «δεν μπορεί να αλλάξει» ή ότι «δεν γίνεται αλλιώς»;
«Ώριμάσαμε! Οι συνθήκες» γράφει σε ένα τοίχο. Ωρίμασε η ώρα τα ματωμένα πόδια της σερβιτόρας να ενωθούν με την χαμένη αξιοπρέπεια των εργαζομένων στα «κοτοπουλάδικα» της Αμερικής, και μαζί με την Αφρικάνα που στάθηκε μπροστά στους φασίστες στη Σουηδία[3] και τους καταπτοημένους Έλληνες απεργούς να βρουν ένα τρόπο να απαλλαγούν από αυτό το σύστημα που εξαθλιώνει τους πολλούς για να βγάζουν κέρδη οι λίγοι.
