Του Τάκη Γιαννόπουλου
Η αναγνώριση της ΠΓΔΜ από τις ΗΠΑ με το συνταγματικό της όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, αποκάλυψε μια πραγματικότητα που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να κρύψουν κάτω απο το χαλί για πάνω από μια δεκαετία: όλος ο κόσμος αποκαλεί το γειτονικό μας κράτος Μακεδονία εκτός από μας. 136 χώρες και 3 από τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας το έχουν ήδη αναγνωρίσει επίσημα με το όνομα Μακεδονία ενώ αναμένεται να το κάνουν και άλλοι.
Όταν η ελληνική κυβέρνηση αποφάσιζε το 1991 ότι μια χώρα, που λεγόταν Λαική Δημοκρατία της Μακεδονίας επί 50 χρόνια, θα άλλαζε εν μια νυκτί το όνομά της για χάρη των εθνικοπατριωτών μας, έμπλεκε σε μια δίνη που δεν είχε διέξοδο.
Ενα κράτος χωρίς στρατό, με αντιμαχόμενες εθνικές ομάδες, αδύνατη οικονομία, που επίσημα και ανεπίσημα χείλη ονόμαζαν υποτιμητικά «κρατίδιο» είχε αλυτρωτικές βλέψεις κατά της Ελλάδος επειδή θα είχε το όνομα Μακεδονία!
Αυτή η επιχειρηματολογία μπορούσε να πείσει το Σαμαρά, το Χριστόδουλο και τους απανταχού φασίστες αλλά όχι τους πιο διορατικούς αστούς πολιτικούς και τους ιμπεριαλιστές που ήθελαν την πολιτική σταθεροποίηση της ΠΓΔΜ, το καταλάγιασμα των εθνικών αντιπαραθέσεων με τους Αλβανούς που αποτελούν το 40% του πληθυσμού, ώστε να αποτραπεί η επέκταση της εμφύλιας σύρραξης της πρώην Γιουγκοσλαβίας προς νότο και ειδικά οι ΗΠΑ να αποκτήσουν ένα σταθερό σύμμαχο σε μια περιοχή που μοιάζει καζάνι που βράζει με κάθε ευκαιρία.
Προαποφασισμένη η αναγνώριση
Οι συγκρούσεις Αλβανών και Σλαβομακεδόνων το 2001 επανέφεραν στην επιφάνεια το πρόβλημα που διευθετήθηκε προσωρινά με την συμφωνία της Αχρίδας, που πρόβλεπε την παροχή διοικητικής αυτονομίας στις περιοχές που ζουν οι Αλβανοί. Αυτή την συμφωνία επιχείρησε να τορπιλίσει η εθνικιστική αντιπολίτευση στα Σκόπια μαζεύοντας 180.000 υπογραφές και προκαλώντας δημοψήφισμα που ουσιαστικά θα ακύρωνε την συμφωνία της Αχρίδας, με συνέπεια τον ξεσηκωμό των Αλβανών της ΠΓΔΜ, σε μια περίοδο που υποβόσκει το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου και η απειλή απόσχισης του Μαυροβουνίου από τη Σερβία και ενώ οι ΗΠΑ έχουν ρίξει όλη τους την έμφαση στο Ιράκ και στη Μ.Ανατολή.
Η αναγνώριση από τις ΗΠΑ ήταν προαποφασισμένη – απλά μετατέθηκε για μετά τις αμερικάνικες εκλογές λόγω των ψήφων των ελληνοαμερικάνων – προκειμένου να ενισχυθεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Μ.Τσερβένκοφσκι που ακολουθεί πιστά τις εντολές των ΗΠΑ.
Υποχώρηση του εθνικισμού
Τελικά στο δημοψήφισμα προσήλθε το 25% του εκλογικού σώματος ενώ χρειαζόταν πάνω από το 50% για να θεωρηθεί έγκυρο.
Το ζήτημα του ονόματος μπορεί να ικανοποίησε την βασική επιδίωξη της σλαβομακεδονικής αστικής τάξης για κρατική ενότητα υπό την κυριαρχία της, αλλά η συγκέντρωση – παρλάτα που κάλεσε η κυβέρνηση την παραμονή του δημοψηφίσματος, συγκέντρωσε μόλις 5.000 άτομα και ενώ οι διοργανωτές περίμεναν πάνω από 30.000 καθώς είχαν ναυλώσει λεωφορεία για δωρεάν μεταφορά από όλη τη χώρα!
Την ίδια ώρα το συλλαλητήριο του ΛΑΟΣ στην Θες/νίκη συγκέντρωσε μετά βίας 2 – 3000 άτομα ενώ οι πάλαι ποτέ «μακεδονομάχοι» έχουν λουφάξει και δεν καλούν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια όχι μόνο γιατί δεν τα θέλουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση – ούτε και το 1992 τα ήθελαν- αλλά γιατί ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται, παρά το αρχικό παραλήρημα μερίδας των ΜΜΕ.
Οι απειλές του Καραμανλή για βέτο στην ένταξη της σλαβικής Μακεδονίας στην ΕΕ είναι για λαϊκή κατανάλωση και αποφυγή του πολιτικού κόστους. Ουσιαστικά στην ελληνική αστική τάξη το μόνο που έχει απομείνει είναι η πρόταση Τσερβένκοφσκι, δηλαδή η αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας στις διμερείς σχέσεις τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη υφήλιος θα ονομάζει την γειτονική μας χώρα Μακεδονία. Ο κόσμος θα το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι.
Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία το ζήτημα δεν είναι το όνομα αλλά ο κοινός αγώνας ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία και τον εθνικισμό. Καθήκον της αριστεράς δεν είναι να δίνει συμβουλές στην αστική τάξη στο όνομα της εθνικής ενότητας ( βλ. ΣΥΝ) ούτε να ανακαλύπτει παντού ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες αποφεύγοντας την ταμπακιέρα ( βλ. ΚΚΕ ). Διεθνιστική πολιτική σημαίνει καταγγελία των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων, κάλεσμα σε σλαβομακεδονικά και αλβανικά συνδικάτα και αριστερά κόμματα για κοινό αγώνα, στην προοπτική μιας εθελοντικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας στα Βαλκάνια που θα βάλει τέρμα στον εθνικισμό και τον πόλεμο, την οικονομική εκμετάλλευση και τη φτώχεια.
