Αυτή είναι η ερώτηση που βρίσκεται στα χείλη πολλών απλών λαϊκών ανθρώπων, μελών του ΣΥΡΙΖΑ, και αγωνιστών των κινημάτων. Είναι δυνατόν κοτζάμ ηγεσία να μην μπορούσε να δει ότι η Τρόικα θα τους εκβίαζε ενώ αυτό φαινόταν με γυμνό μάτι; Είναι δυνατόν να μην είχαν ένα εναλλακτικό σχέδιο; Εδώ εκδρομή πας και προετοιμάζεσαι τι θα κάνεις στην περίπτωση που βρέξει. Είναι δυνατόν «μορφωμένοι άνθρωποι» να μην καταλαβαίνουν αυτό που αντιλαμβάνεται ο κοινός νους;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ένα προσωπικό παράδειγμα. Για οικογενειακούς και επαγγελματικούς λόγους ταξιδεύαμε οικογενειακώς στο ανατολικό μπλοκ πριν το ’90. Οι γονείς μου μέλη του ΚΚΕ, που όμως μετά την κατάρρευση κατάλαβαν τα λάθη του σταλινισμού. Όταν συζητήσαμε κάποια στιγμή τους ρώτησα:
«Καλά, τις αδικίες δεν τις βλέπατε; Τα προβλήματα στον τρόπο που λειτουργούσε το σύστημα; Την γραφειοκρατία, την έλλειψη δημοκρατίας, την καταπίεση; Την κακοδιαχείριση, τις ελλείψεις προϊόντων, τη μαύρη αγορά;».
Η απάντηση ήταν:
«τα βλέπαμε αλλά κάναμε πως δεν τα βλέπαμε. Προσπαθούσαμε να μην τα συζητάμε μεταξύ μας, τα προσπερνούσαμε, τα δικαιολογούσαμε με αστείες δικαιολογίες, πιστεύαμε ότι είναι κομμάτι ενός ανώτερου σχεδίου που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε αλλά στο τέλος θα μας δικαιώσει. Αν δεχόμασταν αυτό που βλέπαμε θα κατέρρεε όλη η κοσμοθεωρία μας…»
Αυτή η στάση, την οποία είχαν τα περισσότερα μέλη του ΚΚΕ, ήταν η δογματική προσήλωση στο «κόμμα» που «έχει πάντα δίκιο», ακόμα και όταν η πραγματικότητα είναι σε προφανή αντίφαση με την θεωρία. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα! Και είδαμε αυτός ο δογματισμός που μπορεί να οδηγήσει…
Αυτό που είδαμε με την στάση της ηγετικής ομάδας στις «διαπραγματεύσεις» ήταν ένας αντίστοιχος δογματισμός, όχι σταλινικός, αλλά ρεφορμιστικός. Η επιμονή σε ένα σχέδιο «συνεννόησης» με ανθρώπους και φορείς που είναι ξεκάθαρα στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Σα να έχεις μπροστά σου μια μάχη και αντί να ετοιμάσεις και να εξοπλίσεις τα δικά σου στρατεύματα, επιδιώκεις να αποφύγεις τη σύγκρουση και κάνεις διαπραγματεύσεις. Ο εχθρός «μιλάει» μαζί σου αλλά έχει τα δικά του κατακτητικά σχέδια, έτσι, ταυτόχρονα, προχωράει και κατακτάει θέσεις στο πεδίο της μάχης. Εσύ λες «δεν πειράζει, στο τέλος θα τα βρούμε». Αλλά ο εχθρός δεν θέλει να τα βρείτε, θέλει να σε αποτελειώσει. Και όταν αρχίζει το σφυροκόπημα εσύ εξακολουθείς να φωνάζεις δογματικά κολλημένος
«δεν πειράζει, είναι μια αναγκαία υποχώρηση αυτή η πανωλεθρία, σε κάποια άλλη στιγμή θα ανασυνταχτούμε».
Όχι δεν είναι υποχώρηση. Είναι Βατερλώ – εκεί μας οδηγεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας. Όσοι μιλούν για «τακτική, αναγκαία υποχώρηση» δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα!
ΥΓ1: «Ρηγματώσεις»
Κυκλοφορεί μια θεωρία ότι μπορεί να υποχωρούμε αλλά δημιουργούμε ρήγματα στην Ευρώπη και στο μέλλον αυτό θα είναι υπέρ μας. Μα για να δημιουργήσεις ρήγματα στην Ευρώπη πρέπει να δείξεις ότι μπορεί να υπάρξει αντίσταση στα σχέδια της Τρόικα. Από τη στιγμή που υπογράφεις συμφωνία (την βάση της οποίας εσύ πρότεινες) δεν ανοίγεις ρήγματα, ίσα ίσα τα κλείνεις γιατί οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα πουν:
«καλά αυτοί με αριστερή κυβέρνηση και εφάρμοσαν ακριβώς τα ίδια με τους άλλους, τι νόημα έχει να ενισχύσω την Αριστερά και να αγωνιστώ;».
Όσο για τα λεγόμενα ρήγματα μεταξύ κυβερνήσεων, αυτά μπορεί να υπάρχουν και να ενισχύονται με την κρίση, αλλά αφορούν την μάχη των καπιταλιστών για την κυριαρχία. Στο θέμα της λιτότητας είναι όλοι μπετόν αρμέ όπως αποδείχτηκε.
ΥΓ2: «Τους αποκαλύψαμε»
Κυκλοφορεί μια ακόμα θεωρία ότι με τις «διαπραγματεύσεις» αποκαλύψαμε τον αντιδημοκρατικό ρόλο της ΕΕ.
Όντως για πολύ κόσμο οι τελευταίες εξελίξεις ήταν αποκαλυπτικές για την αντιδημοκρατική φύση της ΕΕ. Αλλά ποιος λέει ότι προσπαθούν ιδιαιτέρως να την κρύψουν; Σε μια γειτονιά, δεν χρειάζεται να βασανίσει κανείς όλους τους πολίτες για να φοβηθούν και να μην αντιδράνε. Αρκεί να ακούνε το βράδυ τις φωνές μέσα από το αστυνομικό τμήμα αυτών που βασανίζονται. Αυτό το θέλει η εξουσία, να φαίνεται πίσω από την κουρτίνα το σκληρό της πρόσωπο για να σπείρει τον φόβο.
Εξάλλου, ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της ΕΕ είχε ήδη αποκαλυφθεί και πριν και μετά το δημοψήφισμα. Δεν ήταν απαραίτητο να συνεχίσει ο Α. Τσίπρας μέχρι την πλήρη υποταγή για να αποκαλύψει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Γιατί έτσι αυτό που κατάφερε να αποδείξει είναι ότι ο χαρακτήρας αυτός νίκησε και κυριάρχησε! Αυτό που έμεινε δηλαδή ήταν η υποταγή του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι που πάνω απ’ όλα, δυστυχώς, μετράει!
