Δημήτρης Χατζηκώστας
Στα πλαίσια του 24ου κάμπινκγ Antinazizone – YRE διοργανώθηκε την Πέμπτη 3/8 συζήτηση με θέμα:
«ΛΟΑΤ δικαιώματα και καταστολή: είναι θέμα παιδείας;»
με ομιλητές τον Παναγιώτη Ανάπαλη και την Ισμήνη Καραφίνα.
Το ερώτημα στον τίτλο αναφέρεται στον κεντρικό σύνθημα του φετινού Athens Pride, σύμφωνα με το οποίο ο σεβασμός προς τη ΛΟΑΤ κοινότητα και τα δικαιώματα που της στερούνται, οφείλονται στο «έλλειμμα παιδείας» της κοινωνίας.
Παναγιώτης Ανάπαλης
Το ερώτημα αυτό έθεσε από την αρχή ο πρώτος ομιλητής, Παναγιώτης Ανάπαλης, κάνοντας έναν διαχωρισμό μεταξύ της εκπαίδευσης ως εκείνου του οργανωμένου μηχανισμού με τον οποίο μεταδίδονται γνώσεις και αξίες στις επόμενες γενιές και της παιδείας που είναι μια έννοια πολύ ευρύτερη και συνδέεται με την κουλτούρα και τον πολιτισμό μιας κοινωνίας.
Στη συνέχεια, ο Παναγιώτης ανέλυσε τα βαθύτερα αίτια της καταπίεσης των ΛΟΑΤ ατόμων, αίτια που συνοπτικά εντοπίζονται στην οικονομική καταπίεση και τους ποικίλους ανταγωνισμούς που προκαλεί ο καπιταλισμός, σε συνδυασμό με την πατριαρχία, την ανάδειξη δηλαδή του λευκού, ετεροκανονικού άνδρα ως το κύριο όχημα επιβολής της οικονομικής εξουσίας του κεφαλαίου.
Στάθηκε ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι έμφυλοι διαχωρισμοί και η αντρική ετεροκανονική ταυτότητα από πολύ μικρή ηλικία μέσα από το μάρκετινγκ των παιχνιδιών, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν και τα ευρήματα μιας έρευνας που παρουσίασε. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, οι άνδρες του δείγματος έδειξαν να ιεραρχούν ως περισσότερο προσβλητικά τα σχόλια που αμφισβητούν την ανδροπρέπειά τους ή τον ετεροσεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Στη συνέχεια, ο ομιλητής επικεντρώθηκε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και στην ολοκληρωτική απουσία των ΛΟΑΤ ατόμων από το επίσημο Αναλυτικό Πρόγραμμα του Σχολείου, με αποτέλεσμα ένα ΛΟΑΤ άτομο να νιώθει μη φυσιολογικό στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος. Το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αναγκάζονται να κρύψουν την ομοφυλοφιλία τους, ενώ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα τρανς εκπαιδευτικός. Ανέφερε επίσης πως μόλις το 2016 υπήρχε η λέξη «ομοφοβία» σε επίσημο κείμενο του υπουργείου για τον σχολικό εκφοβισμό, παρά το ότι το 60 – 70% των περιστατικών bullying στα σχολεία έχουν να κάνουν με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του μαθητή – θύματος.
Κατόπιν, ο Παναγιώτης στάθηκε στη στάση της πλειοψηφίας της Αριστεράς απέναντι στις ΛΟΑΤ διεκδικήσεις, που χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση από υποτίμηση του ζητήματος. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη «Θεματική Εβδομάδα» για τις έμφυλες ταυτότητες που οργανώθηκε στα Γυμνάσια με πρωτοβουλία του ΥΠΕΠΘ, θέμα το οποίο απασχόλησε και τη συζήτηση που ακολούθησε.
Κλείνοντας, κατέληξε δε στο συμπέρασμα, ότι είναι ιδιαίτερα ελιτίστικο να θεωρούμε ότι η καταπίεση των ΛΟΑΤ ατόμων είναι αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας, καθώς η παιδεία δεν πρέπει να θεωρείται ξεκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνία.
Ισμήνη Καραφίνα
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε η Ισμήνη Καραφίνα, η οποία έπιασε την ιστορία των Pride στην Ελλάδα και διεθνώς. Ανέφερε πως οι κυρίαρχες ομάδες στις οργανωτικές επιτροπές των Athens & Thessaloniki Pride έχουν επιλέξει ένα μοντέλο διοργάνωσης που χαρακτηρίζεται από:
- Εμπορευματοποίηση και χορηγίες από εταιρίες όπως η Vodafone και παραλίγο η Eldorado Gold,
- Προκλητική παρουσία προξενείων με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της Αμερικής,
- Έλλειψη δημοκρατίας, αδιαφάνεια και αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες που οδηγεί στο να κερδίζουν χρήματα οι διοργανωτές τη στιγμή που οι ομάδες εθελοντών καλούνται να βγάλουν όλη τη «χαμαλοδουλειά»
- Έναν πανηγυρικό χαρακτήρα, αποκομμένο από τα υπόλοιπα κινήματα και τις διεκδικήσεις της κοινωνίας.
Στη συνέχεια, η εισηγήτρια ανέφερε περιστατικά ομοφοβικής βίας που υφίστανται τα ΛΟΑΤ άτομα στην Ελλάδα και διεθνώς, ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στην καταστολή των pride σε χώρες όπως η Ρωσία και η Τουρκία. Ανέπτυξε, δε, πως τα ΛΟΑΤ άτομα υφίστανται ταυτόχρονα με όλη την υπόλοιπη κοινωνία τους μισθούς πείνας, την εκμετάλλευση στην εργασία, την ανεργία και τις πολιτικές λιτότητας.
Η Ισμήνη έκλεισε την εισήγησή της δίνοντας απάντηση στο ερώτημα «τι pride θέλουμε;» αναφέροντας ως βασικά χαρακτηριστικά τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία από επιχειρήσεις και πολιτικά κόμματα του κατεστημένου, τον διεκδικητικό και κινηματικό χαρακτήρα που θα συνδέει τις ΛΟΑΤ διεκδικήσεις με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα.
Στάθηκε στο κλείσιμό της σε πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται πανελλαδικά, όπως η πρωτοβουλία για ένα αυτό – οργανωμένο pride στη Θεσσαλονίκη και τα pride Κρήτης και της Πάτρας που παρά τις αδυναμίες τους, κινούνται σε μια θετική, κινηματική κατεύθυνση.
Συζήτηση
Μετά τις δύο εισηγήσεις ακολούθησε συζήτηση με αρκετές τοποθετήσεις. Ο Θανάσης, συνδικαλιστής στον χώρο των τραπεζών, μίλησε για το πρότυπο του «μάτσο» μεσήλικα άνδρα που κυριαρχεί στους κόλπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που κρατάει τα ΛΟΑΤ άτομα μακριά από το οργανωμένο συνδικαλισμό, αλλά και για την ανάγκη να δημιουργηθούν πρωτοβουλίες από τις αριστερές παρατάξεις που θα βάλουν ψηλά τις διεκδικήσεις των ΛΟΑΤ εργαζομένων αναγνωρίζοντας τη διπλή καταπίεση που υφίστανται.
Η Κάτια, αναφέρθηκε στο φαινόμενο του pink washing εταιριών όπως η Vodafone η οποία προσπαθεί να λανσάρει το προφίλ μιας gay friendly επιχείρησης και στο μπέρδεμα το οποίο αυτό μπορεί να προκαλέσει στη συνείδηση των ΛΟΑΤ εργαζομένων. Εξήγησε πως ακόμα κι αν το σύστημα αναγκαστεί να παραχωρήσει κάποια δικαιώματα στα ΛΟΑΤ άτομα, θα προσπαθήσει να βγάλει κέρδος από αυτά, αναφέροντας την προσπάθεια των ΜΜΕ να λανσάρουν ένα μοντέλο υπερκαταναλωτικού gay άνδρα ως το κυρίαρχο πρότυπο της ομοφυλόφυλης κουλτούρας.
Ο Δημήτρης εκπαιδευτικός, μίλησε για τον ρόλο της Εκκλησίας στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και για την προσπάθειά της να επιβάλει ένα κλίμα πουριτανισμού στα σχολεία. Στάθηκε ιδιαίτερα στη θεματική εβδομάδα λέγοντας πως ενώ η ουσία της κριτικής των αριστερών παρατάξεων στο υπουργείο ήταν σωστή, το ότι δεν πήρε θέση στις αντιδράσεις μητροπολιτών άφησε ακάλυπτους τους ομοφυλόφιλους μαθητές αλλά και τους εκπαιδευτικούς εκείνους που ήθελαν να αξιοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία και ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη μόνη «φωνή προόδου» στα σχολεία.
Κοινό σημείο της συζήτησης αποτέλεσε η ανάγκη για τη σύνδεση του ΛΟΑΤ κινήματος με τους υπόλοιπους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες και κινήματα. Η ΛΟΑΤ κοινότητα και οι διεκδικήσεις της, δεν μπορούν να είναι ξεκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία, αφού πέρα από την καταπίεση που υφίσταται, έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει τις πολιτικές λιτότητας, τις επιθέσεις στις κοινωνικές παροχές, τους μισθούς, τα εργατικά δικαιώματα. Ο αγώνας για τη ΛΟΑΤ απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να βαδίζει μαζί με τον αγώνα για μια εναλλακτική κοινωνία.
Σχετικά άρθρα
- Γυναίκες στα πρόθυρα εξέγερσης: μια εξαιρετική συζήτηση στο 24ο κάμπ Antinazi Zone
- Ποδόσφαιρο: εμπορευματοποίηση και οπαδοί
- Ομοφυλοφιλία και ομοφοβία στον ελληνικό κινηματογράφο: η περίπτωση του Πάνου Κούτρα
- Νερό – η πηγή της ζωής, μέσο κερδοσκοπίας για το κεφάλαιο
- 24ο κάμπινγκ Antinazizone – YRE: Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους
- ΗΠΑ & Ευρώπη: Που βαδίζουν;
