Του Νίκου Ρεμούνδου
Η δολοφονία το πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι άνοιξε ξανά τους ασκούς του Αιόλου στην μικρή, πολιτικά ετοιμόρροπη και θρησκευτικά πολυδιαιρεμένη αυτή χώρα, που για άλλη μια φορά γίνεται πεδίο σύγκρουσης των μεγάλων διεθνών συμφερόντων.
Ο 15ετής εμφύλιος πόλεμος (1976-1991), που ρήμαξε κυριολεκτικά την χώρα, κατέληξε σε μια συμφωνία «ειρήνης», που στην πραγματικότητα αποδέχτηκε τότε την Συριακή κηδεμονία του Λιβάνου και την διατήρηση στρατού της στα εδάφη του, γιατί ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το Ισραήλ μπόρεσαν να ελέγξουν την επικίνδυνη γι’ αυτούς κατάσταση.
Ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Χαρίρι, που έγινε πρωθυπουργός για δέκα χρόνια (1992-1998 και 2000-2004) συνεργάστηκε στενά με την Συρία μέχρι πέρσι τον Οκτώβρη, οπότε παραιτήθηκε και πέρασε στην αντιπολίτευση.
Οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης, κύρια χριστιανικής, αλλά και των Σουνιτών και των Δρούζων, στην οποία είχε προσχωρήσει και ο Χαρίρι, πως υπεύθυνη για την δολοφονία του ήταν η Συρία και το καθεστώς του Μπασάρ Ασάντ, προκάλεσε την γρήγορη κλιμάκωση διεθνών πιέσεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κ.α.) εναντίον της.
Την ίδια ώρα, ξεσήκωσε μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις μέσα στον Λίβανο, που ανάγκασαν σε παραίτηση την φιλοσυριακή κυβέρνηση του Ομάρ Κατάμι, σε μερική αναδίπλωση του συριακού στρατού και τελικά στην υπόσχεση του Ασάντ ότι θα αποχωρήσουν από το Λίβανο.
Για τον «εκδημοκρατισμό» του Λιβάνου …
Τα τεράστια αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στο Ιράκ και την Παλαιστίνη και η αδυναμία τους να λύσουν αυτά τα προβλήματα μόνο με την στρατιωτική υπεροχή τους, τους αναγκάζουν να επιδιώξουν να τα περιορίσουν υπονομεύοντας τους αντιπάλους τους. Έτσι, οι πιέσεις και οι απειλές ενάντια στα καθεστώτα που δεν ελέγχουν, του Ιράν και της Συρίας, έχουν σαν στόχο να τα εξαναγκάσουν σε υποχωρήσεις, που θα τα αποδυναμώσουν και πιθανά να τα ανατρέψουν, κατά προτίμηση από τα μέσα, μια και το Ιράκ δεν τους επιτρέπει τώρα άλλες πολεμικές περιπέτειες.
Η αδυναμία των ΗΠΑ να πετύχουν γρήγορα αποτελέσματα με το Ιράν, όπου το καθεστώς αποδεικνύεται πιο σταθερό απ’ ότι περίμεναν, τις κάνει να στρέφονται τώρα προς την Συρία. Απαιτώντας την άμεση αποχώρηση του συριακού στρατού (14.000 άνδρες) από τον Λίβανο, επιδιώκουν να ανοίξουν τον δρόμο για να υπονομεύσουν και να εκδιώξουν την Χεζμπολάχ, που κατέχει την μισή χώρα, απειλεί το Ισραήλ και στηρίζει φανατικές μουσουλμανικές οργανώσεις στην Παλαιστίνη και το Ιράκ.
…και άλλα ψέματα
Οι ΗΠΑ και οι φιλοδυτικοί ηγέτες της αντιπολίτευσης στον Λίβανο, που υπόσχονται ότι όταν φύγει ο συριακός στρατός και ανέβουνε αυτοί στην εξουσία θα μεταμορφώσουνε ξανά τη χώρα σε Ελβετία της Μέσης Ανατολής κοροϊδεύουν ασύστολα τις λαϊκές μάζες.
Μόλις θα φύγει ο συριακός μπαμπούλας θα αρχίσουν ξανά, όπως και στο παρελθόν, να τρώγονται για την μοιρασιά της εξουσίας και του πλούτου της χώρας. Σε συνεργασία μ’ αυτούς οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θέλουνε να κάνουνε ξανά τον Λίβανο δικό τους προτεκτοράτο.
Κίνδυνος νέας ανάφλεξης
Η πολιτική των ΗΠΑ και των δυτικών στο Λίβανο, ενταγμένη στη γενική επιθετικότητά τους ενάντια στη Συρία και το Ιράν, απειλεί να αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο τη Μ. Ανατολή.
Αυτό όμως δεν σημαίνει με τίποτα ότι πρέπει να υποστηρίζεται η κατοχή του Λιβάνου από τη Συρία, ούτε και το δικτατορικό καθεστώς του Ασάντ (βλέπε ΚΚΕ). Αντίθετα οι σοσιαλιστές δεν μπορούν παρά να είναι υπέρ της αποχώρησης της Συρίας από το Λίβανο και υπέρ της ανατροπής της δικτατορίας του Ασάντ, όπως και όλων των άλλων δικτατορικών καθεστώτων στην περιοχή. Όχι όμως για να αντικατασταθούν από τους καπιταλιστές φίλους των Αμερικανών αλλά για να αντικατασταθούν από κυβερνήσεις στην υπηρεσία των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι στην περιοχή.
Γι’ αυτό η πρόταση των μαρξιστών είναι η συνεργασία και οι αλληλεγγύη των εργατών, των φτωχών χωρικών και της νεολαίας με στόχο τον σοσιαλισμό στον Λίβανο και σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, ανεξάρτητα από θρησκεία και εθνική καταγωγή, ενάντια στις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενάντια στους ντόπιους πάμπλουτους εκμεταλλευτές, για να μπορέσει να υπάρξει η ειρήνη και η ευημερία, που τόσο ποθούν οι λαϊκές μάζες.
