Η δολοφονία του Πιέρ Τζεμαγέλ, υπουργού βιομηχανίας του Λιβάνου και ηγέτη της Φάλαγγας, στις 22 Νοεμβρίου, αναζωπύρωσε την πολιτική ένταση στον Λίβανο.
Ο Πιέρ Τζεμαγέλ ήταν μέλος μιας από τις πολιτικές δυναστείες του Λιβάνου. Ο παππούς του, δημιούργησε την Φάλαγγα στα πρότυπα του ναζιστικού κόμματος και του φασιστικού καθεστώτος της Γερμανίας. Κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στον Λίβανο, την περίοδο 1975-1990, οι Φαλαγγίτες εξελίχθηκαν στην πιο αδίστακτη παραστρατιωτική οργάνωση. Εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από το Ισραήλ. Η φάλαγγα ευθύνεται για τον θάνατο τουλάχιστον 3000 Παλαιστινίων ενώ είναι υπεύθυνη και για τον θάνατο αριστερών Λιβανέζων, όπως την σφαγή στην Σάμπρα και την Σατίλα τον Σεπτέμβριο του ’82.
Πολλά τα σενάρια…
Οι δεξιοί πολιτικοί του Λιβάνου με την πρώτη ευκαιρία κατηγόρησαν το καθεστώς της Συρίας για την δολοφονία υποστηρίζοντας πως η Χεζμπολάχ θα είχε όφελος από μια τέτοια κίνηση. Ο Σααντ Χαρίρι, γιος του επίσης δολοφονημένου πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, και μέλος της κυβέρνησης δήλωσε πως «το χέρι της Συρίας είναι παντού». Ο Μπους από την άλλη πλευρά, καταδίκασε την Συρία και το Ιράν για την ανάμειξη τους στον Λίβανο.
Από την άλλη, η εμπειρία ενός μέλους της CWI που ζει στην Βηρυτό είναι πολύ διαφορετική. «Οι άνθρωποι με τους οποίους έχω μιλήσει δεν πιστεύουν τις δηλώσεις που θέλουν την Συρία και την Χεζμπολάχ υπεύθυνες για την δολοφονία. Πιστεύουν πως η κυβέρνηση του Λιβάνου θα χρησιμοποιήσει την δολοφονία για να ενισχύσει το προφίλ της εις βάρος της αντιπολίτευσης (Χεζμπολάχ, Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα) που έχει μαζική υποστήριξη πλέον. Η αντιπολίτευση οργάνωνε διαδηλώσεις που θα ξεκινούσαν στις 24 Νοεμβρίου. Οι διαδηλώσεις αναμενόταν να έχουν συμμετοχή κοντά στα 2 εκ. και το αίτημα τους θα ήταν να γίνουν νέες δημοκρατικές εκλογές». Στην ίδια κατεύθυνση της πίεσης προς την κυβέρνηση για να καλέσει εκλογές, 6 υπουργοί παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο την κυβερνητική συμμαχία.
Η κυβέρνηση κήρυξε αυτή την ημέρα, «ημέρα εθνικού πένθους» και κάλεσε όλους τους Λιβανέζους να πάνε στην κηδεία.
Τα σενάρια μπορεί να είναι πολλά, ωστόσο, το πιθανότερο είναι να μην ξεκαθαριστεί ποτέ το ποιος σκότωσε τον Τζεμαγέλ.
Η θέση της Συρίας
Το καθεστώς της Συρίας που είναι το νούμερο ένα στην λίστα των «υπόπτων», έχει κατηγορηθεί και στο παρελθόν για την δολοφονία και άλλων πολιτικών με αντι-συριακά «αισθήματα», όπως για παράδειγμα του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι.
Την ίδια στιγμή το καθεστώς της Συρίας απεκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις του με το Ιράκ έπειτα από 25 χρόνια! Ανάμεσα στις δυο πλευρές συμφωνήθηκε πως τα αμερικανικά στρατεύματα πρέπει να παραμείνουν προς το παρόν στο Ιράκ αλλά θα πρέπει να αποχωρήσουν σιγά σιγά μόλις η παρουσία τους πάψει να είναι αναγκαία…
Η προσπάθεια του Ασσάντ λοιπόν να ξαναχτίσει τις σχέσεις της Συρίας με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το άνοιγμα των οικονομικών και εμπορικών δεσμών δεν συνδυάζεται εύκολα με μια δολοφονία όπως αυτή του Τζεμαγέλ. Αντίθετα, θα έβαζε μπαρούτι στα θεμέλια μιας τέτοιας προσπάθειας.
Πολιτική αστάθεια
Η πολιτική αστάθεια και το ενδεχόμενο να υπάρξουν συγκρούσεις ανάμεσα στις διαφορετικές κοινότητες του Λιβάνου είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι Λιβανέζοι, μια κατάσταση που φέρνει εικόνες από τον μακρόχρονο εμφύλιο στον Λίβανο.
Η απάντηση στην αυξανόμενη βία και αστάθεια μπορεί να δοθεί μόνο από τους Λιβανέζους εργαζόμενους. Μόνο αυτοί μπορούν να σταθούν ενωμένοι και αλληλέγγυοι μπροστά σε μια πολιτική κατάσταση που οδηγεί σε συγκρούσεις και εξυπηρετεί συμφέροντα που βρίσκονται μακριά από τα δικά τους. Θα πρέπει να αντισταθούν στις δυνάμεις που με ψέματα θα προσπαθήσουν να βάλουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις διαφορετικές κοινότητες του Λιβάνου.
Διαχωριστικές γραμμές που το καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί και χρησιμοποιεί ώστε να διατηρεί την δύναμη του.
__________
Η πολιτική κατάσταση πριν την δολοφονία
Το βασικό κόμμα στην κυβερνητική συνεργασία είναι η «14η Μάρτη» που πήρε το όνομα της από το μαζικό κίνημα που απαίτησε την απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από τον Λίβανο. Ωστόσο, στην ηγεσία αυτού του κινήματος «αυτοδιορίστηκαν» μέλη της πολιτικής ελίτ του Λιβάνου που άδραξαν την ευκαιρία για να ενισχύσουν την πολιτική τους δύναμη. Αυτοί οι πολιτικοί μετά την απόσυρση των στρατευμάτων από τον Λίβανο σύσφιξαν τους δεσμούς τους με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Πολλοί από αυτούς είναι διεφθαρμένοι, δεξιοί και πρώην στρατιωτικοί καθώς και μέλη της πολιτικής ελίτ που «ξαναγεννήθηκαν» σαν δημοκρατικοί πολιτικοί. Η επέμβαση του Ισραήλ όμως άλλαξε δραματικά την πολιτική κατάσταση. Η χώρα ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ καταστρέφοντας χιλιάδες οικογένειες και ζωές. Οι πολιτικές επιπτώσεις της εισβολής ήταν επίσης μεγάλες. Τα μέλη της «14ης Μάρτη» έχασαν κάθε αξιοπιστία που είχαν κερδίσει την προηγούμενη περίοδο κάνοντας το απόλυτο τίποτα κατά την διάρκεια της εισβολής.
Από την άλλη, η Χεζμπολάχ κατάφερε να σταματήσει την εισβολή και να κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να καθιερωθεί σαν την επίσημη οργάνωση του Λιβάνου. Μετά την λήξη της εισβολής η Χεζμπολάχ ξεκίνησε γρήγορα την διαδικασία για την ανοικοδόμηση του Λιβάνου δίνοντας σε όλες τις οικογένειες των οποίων τα σπίτια είχαν καταστραφεί 10000 δολάρια. Την ίδια στιγμή η επίσημη κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτα. Το κύρος της Χεζμπολάχ και η υποστήριξη της δυνάμωσε μέσα στις διαφορετικές κοινότητες του Λιβάνου.
Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο πραγματοποιείται μεγάλη διαδήλωση της αντιπολίτευσης, και εκατοντάδες σκηνές έχουν στηθεί έξω από το κτίριο της κυβέρνησης στη Βηρυτό με αίτημα την παραίτηση του πρωθυπουργού Σινιόρα.
