Κείμενο απολογισμού το οποίο μοιράστηκε στη συνέλευση των Αγανακτισμένων του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη.
Το υπογράφουν:
Μακρίδης Πάρης
Πιστιόλης Γιάννης
Μακρίδης Φοίβος
Παπαδοπούλου Μαρία
Πάππας Δημήτρης
Κατά τη γνώμη μας, μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η αποτροπή της οποίας ήταν ο βασικός στόχος του κινήματος, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει στις συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα μια απολογιστική συζήτηση έτσι ώστε να δούμε τι πετύχαμε, που αποτύχαμε και γιατί, με σκοπό να διορθώσουμε τα λάθη μας και να συνεχίσουμε πιο δυνατοί το επόμενο διάστημα.
Τι πετύχαμε
Η ίδια η εμφάνιση του κινήματος μας ήταν κάτι εξαιρετικά σημαντικό και ελπιδοφόρο. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι κλπ σε όλη την Ελλάδα συμμετείχαν στις πορείες και τις συνελεύσεις, δίνοντας υπόσταση και ζωντάνια σε ένα μαζικό κίνημα που στράφηκε ενάντια στις πιο βάρβαρες καπιταλιστικές πολιτικές.
Καταφέραμε να ανησυχήσουμε και να φοβίσουμε το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, να οξύνουμε την κρίση του και να οδηγήσουμε μια κυβέρνηση μια ανάσα από το να πέσει! Την ημέρα της Γενικής Απεργίας (15/6) μαζί με τους απεργούς εργαζόμενους, καταφέραμε πραγματικά να στριμώξουμε την κυβέρνηση τόσο ώστε να «παίξει» το χαρτί της κυβέρνησης συνεργασίας, ένα χαρτί που χρησιμοποιείται όταν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση.
Μετά από όλα όσα έγιναν τον τελευταίο μήνα η κυβέρνηση και τα μέτρα της δεν έχουν πια καμία νομιμοποίηση στα μάτια όλης της κοινωνίας.
Το Μεσοπρόθεσμο μπορεί να πέρασε αλλά το πώς και το πόσο θα εφαρμοστεί είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Μια τόσο ξεφτιλισμένη κυβέρνηση θα τα βρει μπαστούνια όταν προσπαθήσει να εφαρμόσει όλες τις πτυχές της επιθετικής πολιτικής της.
Τι δεν πετύχαμε
Για να μπορέσουμε να κάνουμε βήματα μπροστά, πρέπει να βγουν και τα απαραίτητα συμπεράσματα από τις αδυναμίες του κινήματος μας. Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε κάτι: το ότι πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, ενώ στόχος μας ήταν να μην περάσει, είναι μια αποτυχία του κινήματος. Αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε να το πούμε. Το να το αναγνωρίσουμε μάλιστα θα μας βοηθήσει να διορθώσουμε όσα λάθη έγιναν. Γιατί αν πούμε ότι δεν έγινε και τίποτα που πέρασε, δεν θα βγάλουμε κανένα συμπέρασμα. Η ψήφιση μπορεί να προκαλέσει και την απογοήτευση μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας που είδαν έναν τόσο μεγάλο αγώνα να μην πετυχαίνει (σε πρώτη φάση βέβαια) τον κυρίαρχο σκοπό του και πρέπει να απαντήσουμε σε αυτούς τους προβληματισμούς έτσι ώστε η απογοήτευση να μη γίνει παραίτηση.
Η σύνδεση με τις απεργίες
Για μας, η βασική αδυναμία του κινήματος ήταν η ελλιπής σύνδεση με το απεργιακό κίνημα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε αρχικά ότι η κήρυξη της 48ωρης απεργίας προήλθε σε μεγάλο βαθμό κάτω από την πίεση του κινήματος των πλατειών. Όμως ξέραμε ότι οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν θα έκαναν τίποτα για να την προετοιμάσουν καθώς δεν θέλουν τη γιγάντωση ενός λαϊκού κινήματος που θα απειλεί το υπάρχον σύστημα.
Έτσι, ενώ πολύ σωστά πήραμε αποφάσεις για συμμετοχή στις Γενικές Απεργίες γιατί θέλαμε να είμαστε μαζί με όλους τους απεργούς εργαζόμενους, οι αποφάσεις έμειναν αφηρημένες. Θα έπρεπε να βοηθήσουμε και στην προετοιμασία των απεργιών. Θα έπρεπε σε συνεργασία με αγωνιστές της βάσης και με μαχητικά σωματεία να οργανώσουμε ομάδες παρέμβασης και απεργιακές φρουρές έτσι ώστε το μήνυμα της απεργίας και η προοπτική της νίκης να πάνε σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Με τι στόχο;
Άλλο ένα σημείο στο οποίο δεν προχωρήσαμε όσο θα έπρεπε είναι το ζήτημα των στόχων του κινήματος. Σίγουρα πολλοί θα αναρωτήθηκαν «αν φύγει το ΠΑΣΟΚ τι;» ή «αν όχι Μεσοπρόθεσμο τι;». Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα δεν υπήρχαν πειστικές απαντήσεις από την πλευρά μας. Με αυτό τον τρόπο αφήσαμε την κυβέρνηση να τρομοκρατεί τον κόσμο με το «ΠΑΣΟΚ ή τάνκς», ή με το «αν χρεοκοπήσουμε δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις».
Κατά τη γνώμη μας πρέπει το κίνημα να έχει μια συνολική πρόταση για την κοινωνία, η οποία θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια εναλλακτική οικονομική και πολιτική οργάνωση. Αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, δημόσιες επιχειρήσεις με τη αποφασιστική συμμετοχή των εργαζομένων στον έλεγχο και τη διαχείρισή τους, το άπλωμα των συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά και εργασιακό χώρο κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.
Η περιφρούρηση μας
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος που βοήθησε πολύ στην μαζικοποίηση του ήταν ότι από την αρχή δήλωνε ότι είναι «ειρηνικό». Η κυβέρνηση με το μακρύ της χέρι, τα ΜΑΤ, φάνηκε όμως ότι δεν είναι διατεθειμένη να μας ακούσει, και ότι θα κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να καταστείλει άγρια τις δίκαιες αντιδράσεις μας. Η κυβέρνηση το ξέρει αυτό και εμάς στόχευε! Ήθελε να μας φοβίσει και να μας διαλύσει έτσι ώστε να μην «ξανατολμήσουμε» να αντισταθούμε. Όμως δεν της πέρασε, αυτό είναι βέβαιο. Η επιμονή των διαδηλωτών να κρατήσουν την πλατεία και η τελική της επανακατάληψη δείχνει ότι ο λαός είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα!
Δεν μας αφήνει λοιπόν επιλογή από το να οργανωθούμε. Βέβαια, αυτό που θα ρίξει την κυβέρνηση δεν είναι η βία, αλλά η ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα και αποφασιστικότητα μας. Αλλά πρέπει να οργανωθούμε συγκεκριμένα ενάντια στην βία των ΜΑΤ, προστατεύοντας ταυτόχρονα τις κινητοποιήσεις μας από προβοκάτορες και αυτούς που μόνιμα «μπαχαλεύουν» τις πορείες.
Η «εμμονή» με τα κόμματα
Τέλος, να πούμε δυο λόγια για τον τρόπο που έγινε η συζήτηση για τα κόμματα. Η συζήτηση αυτή έγινε σε ένα αφηρημένο επίπεδο, το αν θέλουμε τα κόμματα γενικά. Αντί να εξετάζουμε δηλαδή το τι λέει ο καθένας, τις πολιτικές ιδέες που υπάρχουν, κρίναμε τους πάντες και τα πάντα μόνο με κριτήριο το αν είναι οργανωμένος. Έτσι είχαμε τον «εξοστρακισμό» των ιδεών συνολικά. Φαίνεται ότι για κάποιους αυτό έγινε εμμονή, σαν να τους ενδιέφερε περισσότερο το «πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων» του καθενός, παρά το πως θα ρίξουμε το Μεσοπρόθεσμο.
Κατά την γνώμη μας, ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος, στο βαθμό που δεν έχει ο ίδιος συμμετοχή στην εφαρμογή της πολιτικής του Μνημονίου, και στο βαθμό που σέβεται την δημοκρατία του κινήματος. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τις εμμονές κάποιων, και ας μπούμε στην ουσία της συζήτησης που είναι: τι θέλουμε και πως θα το πετύχουμε.
