Κείμενο συζήτησης το οποίο κατατέθηκε στη γενική συνέλευση του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη από τα μέλη του «Ξ», Πάρη Μακρίδη, Γιάννη Πιστιόλη, Φοίβο-Σταύρο-Μακρίδη, Μαρία Παπαδοπούλου
Πως θα προχωρήσουμε;
Προβληματισμοί και προτάσεις για το κίνημα των πλατειών
Το κίνημά μας συνεχίζεται και σε όλους μας υπάρχει ένας βασικός προβληματισμός: ποια βήματα πρέπει να γίνουν για να πετύχουμε τους στόχους μας; Βλέπουμε ότι τις τελευταίες μέρες η προσέλευση στη συνέλευση μειώνεται και συνεχώς αναλωνόμαστε σε στείρες αντιπαρα-θέσεις για το αν θέλουμε τα κόμματα ή όχι, για τη σχέση μας με τα συνδικάτα και τους απ-εργούς, κλπ, πράγμα που δεν επιτρέπει στη συζήτηση να προχωρήσει στο ουσιαστικό: πως θα αποτρέψουμε την ψήφιση του Μεσο-πρόθεσμου και πως θα ρίξουμε την κυβέρνηση! Γι’ αυτό και εμείς βγάζουμε αυτό το κείμενο για να συμβάλλουμε στη συζήτηση που ανα-πτύσσεται.
Οι πλατείες και οι απεργίες
Ο στόχος που έχουμε θέσει σαν κίνημα είναι πολύ μεγάλος και δύσκολος: να μη ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και να πέσει η κυβέρνηση. Τα έχουμε βάλει με το σύνολο που πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου και παλεύουμε έτσι ώστε να ανατραπεί μια στρατηγική τους επιλογή: το Μνημόνιο και όλα τα μέτρα που αυτό συνεπάγεται. Καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται η συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων στον αγώνα. Χρειάζονται συμμαχίες με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, με όλους όσους πλήττονται και αγωνίζονται ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Αυτό νομίζουμε ότι είναι κοινός τόπος όλων μας. Όμως πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Τι πρέπει να κάνουμε για να επιτευχθεί αυτή η συμμαχία;
Για μας, ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τη σύνδεση με το απεργιακό κίνημα. Οι απεργίες μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την κλιμάκωση του κινήματός μας γιατί αυτές πραγματικά «πονάνε» το σύστημα. Το κίνημα των πλατειών σε συνδιασμό με το απεργιακό κίνημα φάνηκε πως μπορεί να έχουν μια πολλαπλάσια δυναμική όταν συντονίζονται, πράγμα το οποίο φάνηκε από την Απεργία στις 15 Ιούνη, όταν φτάσαμε την κυβέρνηση ένα βήμα πριν την πτώση. Σε αυτό το δρόμο πρέπει να συνεχίσουμε. Μόνο το σταμάτημα της οικονομικής δραστηριότητας μπορεί να πιέσει και να στριμώξει πραγματικά την κυβέρνηση αλλά και τις τράπεζες και τους επιχειρηματίες, για χάρη των οποίων γίνονται όλα! Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, όταν είναι πετυχημένες και με στόχο, μπορούν να κατεβάσουν δεκάδες κι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, ακόμα και αν δεν είναι Σάββατο ή Κυριακή. Γι’ αυτό και το κομβικό σημείο του αγώνα μας είναι η 48ωρη Γενική Απεργία που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα, για τις ημέρες που θα ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο (κατά πάσα πιθανότητα 27-28/6).
Οι πλατείες, που σίγουρα έχουν συμβάλλει στην πίεση των συνδικαλιστικών ηγεσιών για να κηρύξουν απεργίες, πρέπει να συνδεθούν με τα απεργιακά μπλοκ έτσι ώστε ο λαός ενωτικά και μαζικά να δώσει τη δική του απάντηση στο «νέο» Μνημόνιο! Φυσικά εδώ μπαίνει το ζήτημα του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι γενικά και αφηρημένα αλλά πολύ συγκεκριμένα.
Θέλουμε απεργίες, ή όχι;
Για μας το ζήτημα δεν είναι ένα ξερό «σωματεία ή όχι». Τα σωματεία[1] μπορούν και θέλουμε να αποτελούν εργαλείο για τις οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και όχι μέσο εκτόνωσης του εργατικού κινήματος και προώθησης ατομικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και δεν απορρίπτουμε τα σωματεία ΜΑΣ συνολικά αλλά προσπαθούμε να ανατρέψουμε τους αρνητικούς συσχετισμούς που υπάρχουν με την πάλη μας ΜΕΣΑ σε αυτά! Όμως το θέμα δεν είναι αυτό, δεν είναι η λέξη «σωματείο». Είναι κάτι περισσότερο ουσιαστικό. Είναι το αν θέλουμε να γίνουν απεργίες. Γιατί αν θέλουμε, το ζήτημα λήγει εδώ: καλώς ή κακώς, απεργίες καλούν τα σωματεία. Ένας εργαζόμενος δεν μπορεί από μόνος του να σηκωθεί και να φύγει από τη δουλειά του και να πει «απεργώ», χωρίς την κάλυψη του σωματείου του.
Άρα, όταν λέμε «όχι σωματεία» στην ουσία λέμε «όχι απεργία». Και αυτή η λογική, που αναπτύσσεται από μια συγκεκριμένη ομάδα μέσα στη συνέλευση, αποτελεί διακριτή αντίληψη εντός του κινήματος. Αυτή η λογική είναι που πρότεινε να κάνουμε μόνοι μας πορεία την ημέρα της Γενικής Απεργίας, ξεχωριστά από τη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και που γενικά θέλει ότι κάνουμε να είμαστε μόνοι μας, οι “καθαροί” του Λευκού Πύργου!
Αυτή η λογική είναι μια λογική ήττας καθώς απομονώνει τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας μεταξύ τους, διαιρεί τους διαδηλωτές σε «συνειδητούς» (που μαζεύονται στο ΛΠ) και «μη συνειδητούς» (που «τολμάνε» ακόμα να κατεβαίνουν στις πορείες με τα σωματεία ΤΟΥΣ) θέλοντας έτσι να δημιουργήσει ένα ακόμα «μαγαζάκι», αυτό των Αγανακτισμένων. Έτσι όμως αλείφει βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης που δικαιολογημένα μπορεί να πετάει από τη χαρά της όταν μας βλέπει διασπασμένους γιατί έτσι μειώνεται η δύναμή μας και επομένως η πίεση που της ασκούμε!
Θέλουμε τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικοποίηση;
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος του πως προχωράμε. Η άλλη έχει να κάνει με το πώς μπορούμε να φέρουμε περισσότερο κόσμο στις κινηματικές μας διαδικασίες. Η αντίληψη για μια συνέλευση όλης της Θεσσαλονίκης στο ΛΠ έχει συγκεκριμένα όρια πράγμα που αρχίζει να αντανακλάται και στην απομαζικοποίηση της συνέλευσης.
Όλοι θυμόμαστε ότι στις αρχές στη συνέλευση συμμετείχαν 2-3.000 άτομα ενώ τώρα με το ζόρι μαζευόμαστε 500. Για μας ο τρόπος να συμμετέχει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος στο κίνημά μας είναι η πρωτοβουλία για λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και στους εργατικούς χώρους. Ο κόσμος αυτός, εργαζόμενοι οι περισσότεροι, είτε λόγω απόστασης είτε λόγω εργασίας, δεν μπορεί να κατεβαίνει καθημερινά στο κέντρο και να συμμετέχει στη συνέλευση. Για κάποιον που σχολάει από τη δουλειά του στις 5 και δεν μένει στο κέντρο, για κάποιους εργαζόμενους, με οικογένεια, με παιδιά, κλπ, είναι όχι απλά εξαντλητικό, είναι αδιανόητο κάθε μέρα να έρχεται στη συνέλευση μέχρι τις 11-11.30 για να ξυπνήσει την επομένη στις 6-7 για να πάει στη δουλειά του.
Και από την άλλη εμείς δεν πρέπει να έχουμε μια ελιτίστικη λογική «ας έρθει αυτός εδώ, εμείς πως είμαστε;». Το μπαλάκι της πρωτοβουλίας είναι στη δική μας πλευρά γιατί αυτό που θέλουμε είναι να μαζικοποιήσουμε το κίνημα και όχι να «δείξουμε» στους υπόλοιπους ότι εμείς είμαστε οι «πρωτοπόροι».
Οι συνελεύσεις στις γειτονιές και τους άλλους χώρους επίσης θα βοηθούσαν και στη δημοκρατική εμβάθυνση του κινήματος. Ακόμα και 3.000 να ήμασταν στη συνέλευση, δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν περισσότεροι από 30-40 ενώ αντίθετα με την εξάπλωση των συνελεύσεων θα δίνεται η δυνατότητα σε πολύ περισσότερο κόσμο να συμμετέχει στις μαζικές αυτές διαδικασίες του κινήματος.
Αυτό φυσικά σημαίνει μια προσαρμογή της λειτουργίας της συνέλευσης του ΛΠ, μια αλλαγή στον χαρακτήρα της, που θα σηματοδοτούσε μια αναβάθμιση του ρόλου του ΛΠ – θα μετατρεπόταν στο συντονιστικό κέντρο όλων των συνελεύσεων, στο οποίο εκλεγμένοι και ανακλητοί αντιπρόσωποι θα συζητούσαν για την πορεία του κινήματος έχοντας ως βάση βέβαια τις προτάσεις και τις αποφάσεις των συνελεύσεων που εκπροσωπούν.
Η άμεση σύνδεση των αντιπροσώπων με τις πλατείες θα εξασφάλιζε τη συνεχή λογοδοσία τους απέναντι σε αυτές, διασφαλίζοντας έτσι την αποφυγή καπελωμάτων. Όμως μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: δεν έγινε μια τέτοια προσπάθεια πριν λίγες μέρες χωρίς όμως επιτυχία; Κατά τη γνώμη μας, όχι. Γιατί δεν οργανώθηκε και δεν παλεύτηκε σωστά. Για να πετύχει κάτι τέτοιο δεν αρκεί ένα απλό κάλεσμα σαν αυτό που μας έφερε στο ΛΠ. Για να έχει επιτυχία και συμμετοχή μια τοπική συνέλευση χρειάζεται καλή οργάνωση, επιμονή και υπομονή, να υπάρχει πχ μια ομάδα 10 ατόμων που θα γεμίσει την περιοχή με αφισάκια, θα πάει πόρτα-πόρτα να καλεί κόσμο, θα πάει στα τοπικά μαγαζιά κλπ. Μόνο με μια τέτοια μαζική εκστρατεία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια μαζική και σταθερή λαϊκή συνέλευση σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο.
_________________
