Του Πάρη Μακρίδη, Θεσσαλονίκη
Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στη Θεσσαλονίκη έγιναν απολογιστικές συνελεύσεις του κινήματός μας με σκοπό την αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας του και τη διαμόρφωση προτάσεων για το πώς προχωράμε από ‘δω και πέρα. Στις 7/7 έγινε μια αρχική συζήτηση και την επομένη αποφασίσαμε για το κείμενο και τις δράσεις μας μέσα στο καλοκαίρι.
Το κείμενο που ψηφίστηκε από τη συνέλευσή μας είναι πολύ πίσω και σε σχέση με προηγούμενα ψηφίσματα αλλά και από τις ανάγκες της περιόδου. Σε καμία περίπτωση δεν προχωράει σε έναν σοβαρό απολογισμό του κινήματος, πράγμα εντελώς αναγκαίο σε αυτή τη φάση, δεν έχει πολιτικές αιχμές και είναι τόσο γενικό που τελικά δεν λέει τίποτα ουσιαστικό. Το μόνο που κάνει είναι να αναλώνεται σε ένα αναμάσημα «πιασάρικων» φράσεων που χρησιμοποιήθηκαν στις πλατείες και στην αναπαραγωγή φθηνών «κλισέ» που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα σε ένα απολογιστικό κείμενο όπως: «τα όπλα μας είναι η αλληλεγγύη, η αυτογνωσία, η ανιδιοτέλεια» και «τα οφέλη μας από αυτό το κίνημα είναι η συνειδητοποίηση ότι ζούμε όλοι στον ίδιο εφιάλτη, αφυπνιστήκαμε, σηκωθήκαμε από τους καναπέδες, σπάσαμε την απομόνωση και τον ατομικισμό».
Διαβάζοντάς το θαρρείς πως ακόμα είμαστε στις αρχές Ιούνη, πως δεν έχει μεσολαβήσει τίποτα από τότε! Στο κείμενο δεν υπάρχέι καμιά αναφορά στο Μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα που φέρνει, στο Μνημόνιο, στις τράπεζες και σε όσα πραγματικά μας οδήγησαν στις πλατείες. Φράσεις όμως, όπως «θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η υποκρισία των πολιτικών και η λαγνεία του χρήματος» και «η πολιτική των τελευταίων χρόνων που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις μας όντας εντεταλμένες των οικονομικών συμφερόντων (ποιων άραγε;;) που μεθοδεύουν ένα παγκόσμιο βάρβαρο οικονομικό σύστημα» έχουν την τιμητική τους!
Αλλά το βασικό πρόβλημα του ψηφίσματος δεν είναι αυτό. Η κυριότερη και ανεπίτρεπτη αδυναμία του είναι το γεγονός ότι δεν κάνει καμιά προσπάθεια να προσεγγίσει τα προβλήματα και τις αδυναμίες του κινήματος.
Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε, η κυβέρνηση δεν έπεσε. Τους δύο κεντρικούς μας στόχους δεν τους πετύχαμε. Γιατί; Τι έφταιξε; Για τη συνέλευση της Θεσσαλονίκης τίποτα! Τα δυο αυτά ζητήματα ούτε αναφέρονται, πόσο μάλλον να αναλυθούν!! Αν ένα κίνημα όμως δεν αναγνωρίζει τις αποτυχίες του, ή ακόμα χειρότερα τις «βαφτίζει» νίκες, δεν μπορεί να βγάλει κανένα συμπέρασμα και να προχωρήσει μπροστά. Τα προβλήματά και τις αδυναμίες μας πρέπει να τα αναγνωρίζουμε και να τα συζητάμε και όχι να κάνουμε σα να μη συνέβη τίποτα, απλά και μόνο για να μη ρίξουμε το ηθικό του κινήματος ή να νιώσουμε ότι 45 μέρες που είμαστε στις πλατείες δεν πήγανε χαμένες. Γιατί αυτή η λογική οδηγεί και σε ένα ακόμα λάθος, στο οποίο υπέπεσε και η συνέλευσή μας: να μην αναγνωρίζει σε ποια φάση βρισκόμαστε και να βαδίζει με τους ίδιους ρυθμούς!
Γιατί αν τελικά δεν έχει σημασία ότι πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, αν δεν βγάζουμε κανένα συμπέρασμα από αυτό, τότε συνεχίζουμε κανονικά, όπως τόσες μέρες. Και αυτή η λογική φαίνεται και στο κείμενο και στην απόφαση της συνέλευσης για το από ‘δω και πέρα.
Φράσεις υπερενθουσιασμού, όπως «καταφέραμε να απονομιμοποίησουμε το μεσοπρόθεσμο και την κυβέρνηση, τώρα μένει να τους τσακίσουμε», δεν παίρνουν υπόψη τους τη διαρκή απομαζικοποίηση των κινηματικών διαδικασιών και το γεγονός ότι τέτοιες «επαναστατικές» διακηρύξεις ψηφίζονται από 100 άτομα. Δυστυχώς η πλειοψηφία της συνέλευσης ταύτισε τη δική της αγωνιστική διάθεση με τη διάθεση των χιλιάδων αγωνιστών που συμμετείχαν στο κίνημα και που αυτή τη στιγμή δεν είναι στις πλατείες! Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτό το αντικειμενικό γεγονός, όποιος δεν προσπαθεί να το εξηγήσει, ζει στο μικρόκοσμό του και νομίζει ότι είναι το ίδιο το κίνημα (ίσως επειδή είναι περισσότερες μέρες ή ώρες στην πλατεία) ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του!
Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, αποφάσισε ότι συνεχίζει κανονικά όλο το καλοκαίρι! Κάθε μέρα στην πλατεία και ανάλογα με το πόσος κόσμος βρίσκεται εκεί, θα γίνεται είτε συνέλευση, είτε συζήτηση είτε δράσεις. Βέβαια δεν καθορίστηκε το απαραίτητο ποσοστό «απαρτίας», ούτε τι δράσεις θα γίνουν (πως θα γίνουν χωρίς να τις αποφασίσει μια συνέλευση;).
Ο κίνδυνος εκφυλισμού της πλατείας είναι υπαρκτός καθώς 50 ή 100 άτομα (στην καλύτερη…) που θα παραμένουν εκεί δεν αντιπροσωπεύουν το κίνημα ούτε νομιμοποιούνται να δρουν και να αποφασίζουν εξ ονόματός του. Και η εικόνα τέτοιων απομαζικοποιημένων διαδικασιών (ίσως και «γραφικών»), όταν δηλαδή κάτι τόσο μαζικό και ελπιδοφόρο καταλήγει σε μια «καρικατούρα» συνέλευσης, «χτυπάει» άσχημα στη συνείδηση όσων συμμετείχαν στο κίνημα και μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για μια πιθανή επαναπυροδότησή του.
Η δική μας πρόταση ήταν το οργανωμένο κλείσιμο των κινηματικών λειτουργιών σήμερα Κυριακή και επανεκκίνησή τους αρχές Σεπτέμβρη με βασικό στόχο τη ΔΕΘ. Έτσι θα δίναμε το στίγμα ότι δεν σταματάμε τον αγώνα και θα αποφεύγαμε όποιες εκφυλιστικές τάσεις. Το κίνημα άλλωστε, είναι μια διαρκής διαδικασία που αποτελείται από διαφορετικές στιγμές. Εμείς πρέπει να αναγνωρίζουμε σε ποια στιγμή βρισκόμαστε (ανόδου ή καθόδου) και να πράττουμε αναλόγως.
