Γιώργος Φράγκος, φοιτητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας Πανεπιστημίου Αιγαίου – Μυτιλήνη
Τις προηγούμενες ημέρες γίναμε μάρτυρες της αστυνομικής θηριωδίας ενάντια στις διαδηλώσεις των προσφύγων, στην πόλη της Μυτιλήνης. Οι διαδηλώσεις έλαβαν χώρα στην πόλη της Μυτιλήνης αλλά και στο δρόμο από τη Μόρια προς την πόλη, όπου περίπου 2.000 Αφγανοί πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, διαμαρτύρονταν ενάντια στη νέα νομοθεσία. Με βάση το νέο νόμο, δίνεται προτεραιότητα τους νεοεισερχόμενους αιτούντες άσυλο και «παγώνουν» οι αιτήσεις όσων προσφύγων βρίσκονται ήδη εγκλωβισμένοι στο νησί για μήνες. Η νέα νομοθεσία και οι άθλιες συνθήκες που συνεχίζουν να επικρατούν στα «κέντρα φιλοξενίας», ωθούν τους πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο και μη, να κινητοποιούνται και να διαμαρτύρονται δικαίως, καθώς αναγκάζονται να παραμείνουν εγκλωβισμένοι χωρίς καμία προοπτική.
Τα πρωτοφανή επεισόδια της Δευτέρας 3 Φλεβάρη ξεκίνησαν όταν πάνω από δύο χιλιάδες πρόσφυγες από την Μόρια έφτασαν κοντά στη Μυτιλήνη, όπου τους περίμεναν διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες τους επιτέθηκαν με ρίψη χημικών, εμποδίζοντας τους να φτάσουν στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια, γύρω στους 500 πρόσφυγες διαμαρτυρήθηκαν έξω από το δημοτικό θέατρο της Μυτιλήνης φωνάζοντας «Azadi» (ελευθερία) και διεκδικώντας τα αυτονόητα, δηλαδή να σταματήσουν να ζουν εγκλωβισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες για καιρό. Η πορεία – διαμαρτυρία έληξε στις 4 μ.μ. όταν η αστυνομία αποφάσισε να τη διαλύσει.
Αμέσως μετά και με αναφορά στα γεγονότα της Δευτέρας, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Μηταράκης έσπευσε να ανακοινώσει την -από ‘δω και πέρα- προτεραιότητα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ, για την ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων (που περιλαμβάνουν ακόμα και τοποθέτηση πλωτών φραχτών) και τη δημιουργία νέων προσφυγικών κέντρων, με άλλα λόγια τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής.
Δεύτερη μέρα διαδηλώσεων. Οι αρχές συνεχίζουν την καταστολή
Την Τρίτη 4 Φλεβάρη λίγο μετά τις 11 το πρωί, δίπλα από τα πανό των εκδηλώσεων μίσους των προηγούμενων εβδομάδων κάποιων κατοίκων που ζητούσαν «τα νησιά τους πίσω», συγκεντρωθήκαν αρχικά 300 πρόσφυγες φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ελευθερία», «Συγγνώμη άνθρωποι της Λέσβου», «Μόρια – Κόλαση» και «Μόρια SOS». Σύντομα δυνάμεις των ΜΑΤ, της ΟΠΚΕ αλλά και του λιμενικού τους περικύκλωσαν για να τους καταστείλουν, τραυματίζοντας μερικούς πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Υπό την συνοδεία της αστυνομίας έκαναν την εμφάνισή τους ακροδεξιοί τραμπουκίζοντας εργαζόμενους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και αλληλέγγυους.
Το βράδυ της Δευτέρας 3 και της Τρίτης 4/2 υπήρξαν και νέα κρούσματα ακροδεξιών επιθέσεων στο νησί. Τη Δευτέρα σημειώθηκε περιστατικό τραμπουκισμού προσφύγων σε στάση λεωφορείου στη Μυτιλήνη, ενώ το βράδυ της Τρίτης ξεκίνησε ανθρωποκυνηγητό στο χωριό της Μόριας με την ανοχή της αστυνομίας, με ομάδα ακροδεξιών κουκουλοφόρων να αναζητά πρόσφυγες και εργαζόμενους σε ΜΚΟ, χτυπώντας πόρτες σπιτιών και λέγοντάς τους να βγουν στο δρόμο. Η φασιστική περιοδεία στο χωριό έγινε την ώρα που η αστυνομία και οι κάτοικοι το είχαν περικυκλώσει.
Άμεση απάντηση στις ακροδεξιές ομάδες έδωσαν οι αντιφασίστες/τριες, οργανώνοντας έκτακτη πορεία με προορισμό το «κέντρο φιλοξενίας» στη Μόρια. Στην πορεία συμμετείχαν κυρίως φοιτητές αλλά και εργαζόμενοι σε ΜΚΟ. Η διαδήλωση των αλληλέγγυων στους πρόσφυγες και αντιφασιστών αναγκάστηκε να αλλάξει κατεύθυνση, όταν στη περιοχή του Καρά Τεπέ (μεταξύ Μόριας και της πόλης της Μυτιλήνης) οι αστυνομικές δυνάμεις τους έφραξαν τον δρόμο.
Η πολιτική της κυβέρνησης και οι προτάσεις του κινήματος
Οι τελευταίες εξελίξεις στο νησί της Λέσβου είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών πολιτικών που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, συνεχίζοντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και κλιμακώνοντάς την, πολιτικές που φαίνεται να «εμπνέονται από τον Σαλβίνι της Ιταλίας, τον Ορμπάν της Ουγγαρίας και τα τείχη του Τραμπ. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες όμως δεν προέκυψαν «από το πουθενά». Είναι αποτέλεσμα των πολέμων και των ανταγωνισμών των μεγάλων και ντόπιων δυνάμεων που παλεύουν για την κυριαρχία στην περιοχή, οι οποίοι καταστρέφουν ολόκληρες χώρες και οι λαοί τους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η προσφυγιά, λοιπόν, δεν είναι επιλογή αλλά ύστατη λύση ανάγκης για όσους/ες είχαν την τύχη να μη σκοτωθούν στη χώρα τους ή στο δρόμο.
Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην Ελλάδα περίπου 70.000 πρόσφυγες. Αυτός είναι ένας απόλυτα διαχειρίσιμος αριθμός, εάν ακολουθούνταν μια πολιτική αναλογικής κατανομής τους σε όλη τη χώρα, σε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο, οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εργάζονται, με στόχο να ενσωματωθούν σταδιακά στην κοινωνία. Αντ’ αυτού έχουμε 45-50.000 πρόσφυγες στα νησιά, σε δομές που είναι σχεδιασμένες για το 20% του αριθμού ανθρώπων που φιλοξενούν, χωρίς να παίρνουν άσυλο, χωρίς να μπορούν να εργαστούν, χωρίς να μπορούν να φύγουν απ’ τη χώρα όσοι θέλουν και σε συνδυασμό με τη γενικότερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση, να δημιουργούνται εκρηκτικές συνθήκες. Και φυσικά ο αριθμός των προσφύγων σε μια Ευρώπη 500 εκατομμυρίων, αν υιοθετηθεί η πολιτική της αναλογικής κατανομής δε θα δημιουργούσε κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά θετικά σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Οι πολιτικές που ακολουθούν την τακτική της βίαιης καταστολής των προσφύγων, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Πρόκειται για πολιτικές δολοφονικές για τους πρόσφυγες οι οποίοι ζητούν το αυτονόητο, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης ή παροχή εγγράφων για να φύγουν από την κόλαση της Μόριας. Είναι οι πολιτικές αυτές που πνίγουν ανθρώπους στα ανοιχτά της θάλασσας. Αυτές οι πολιτικές ταυτόχρονα χτυπάνε και τους ντόπιους κατοίκους, αφού η εκρηκτική κατάσταση που δημιουργούν επηρεάζει φυσικά όλους όσους κατοικούν στις περιοχές αυτές. Τέλος, καλλιεργούν το έδαφος για την ακροδεξιά και τους φασίστες. Είναι η διαφορετική όψη της ίδιας πολιτική της λιτότητας και των επιθέσεων στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που δεχόμαστε πάνω από μια δεκαετία. Γι’ αυτό ντόπιοι, πρόσφυγες και μετανάστες, μαζί με τους εργαζομένους στο προσφυγικό, πρέπει να προτάξουμε την αλληλεγγύη, ενάντια στον κοινό εχθρό που προκαλεί τη φτώχεια, τους πολέμους, τη μετανάστευση και τον ρατσισμό. Δηλαδή την κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί.
