59 νεκροί και πάνω από 500 τραυματίες. Αυτός είναι ο απολογισμός της δράσης του 64χρονου Στήβεν Πάντοκ, ο οποίος το βράδυ της 1ης Οκτώβρη, από το δωμάτιο στο οποίο διέμενε στον 32ο όροφο του ξενοδοχείου – καζίνο Mandalay Bay, για πάνω από δέκα λεπτά, πυροβολούσε όποιον κουνιόταν σε παρακείμενο φεστιβάλ μουσικής κάντρι. Λίγα λεπτά μετά το μακελειό, ο Πάντοκ βρέθηκε από την τοπική αστυνομία, νεκρός στο δωμάτιο του, μαζί με 16 από τα συνολικά 42 όπλα που είχε στην κατοχή του.
Ήταν τρομοκρατική ενέργεια;
Αν και ο ISIS ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, λέγοντας ότι είχε πρόσφατα προσηλυτίσει τον Πάντοκ, η αστυνομία του Λας Βέγκας ανακοίνωσε ότι δεν έχει βρει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Πάντοκ με τον ISIS. Επίσης, η ίδια η φονταμενταλιστική οργάνωση, δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστη πηγή, μιας και έχει αναλάβει την ευθύνη για πολλές επιθέσεις που έγιναν ανά τον κόσμο, στις οποίες στην πραγματικότητα δε συμμετείχε. Πιο χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της πολύνεκρης επίθεσης σε Καζίνο στη Μανίλα των Φιλλιπίνων. Ο ISIS ανέλαβε την ευθύνη, αλλά αργότερα αποδείχτηκε πως ήταν μια απόπειρα ληστείας που «πήγε στραβά». Ο δράστης είχε βάλει φωτιά στο καζίνο, στην προσπάθεια να διαφύγει με λεία 2 εκατομμυρίων δολαρίων!
Ποιος ήταν ο Στηβεν Πάντοκ;
Ο Στήβεν Πάντοκ ήταν ένας λευκός πολυεκατομμυριούχος. Όντας πρώην λογιστής, με καριέρα στην Lockheed Martin, είχε καταφέρει να μαζέψει αρκετά εκατομμύρια δολάρια, τα οποία επένδυε σε οχήματα και ακίνητη περιουσία. Είχε κατά καιρούς διάφορα σπίτια στη Φλόριντα, το Τέξας και τη Νεβάδα. Εκτός από τα 42 όπλα, είχε στην κατοχή του πολυτελή οχήματα, δύο ιδιωτικά αεροσκάφη, άδεια πιλότου, κυνηγετικές άδειες και μια άδεια αλιείας στην Αλάσκα… Εδώ και δύο χρόνια έμενε στο Μέσκιτ, μια μικρή πόλη περίπου μια ώρα μακριά από το Λας Βέγκας, στην οποία υπάρχουν πολλές «κοινότητες συνταξιούχων».
Ρατσισμός στα ΜΜΕ
Από την πρώτη στιγμή, τα ΜΜΕ προσπάθησαν να «εξηγήσουν», ότι το φονικό έγινε από έναν άνθρωπο ο οποίος βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Όπως συμβαίνει και στη μεγάλη πλειοψηφία των μακελειών αυτού του είδους, ήδη από την εποχή της σφαγής στο Κόλουμπαϊν, με τη μεγάλη πλειοψηφία των δραστών να είναι λευκοί, τα ΜΜΕ προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στην ψυχολογική κατάσταση του δράστη, αλλά και σε δευτερεύοντες παράγοντες, όπως τα αγαπημένα του βιντεοπαιχνίδια, τη μουσική που ακούει, τις αγαπημένες του ταινίες κ.ο.κ.
Η αντιμετώπιση βέβαια είναι τελείως διαφορετική, όταν γίνεται γνωστό ότι ο δράστης κάποιας εγκληματικής ενέργειας είναι μουσουλμάνος, μαύρος ή λατίνος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, βλέπουμε τα ΜΜΕ να αναπαράγουν όλα τα ρατσιστικά στερεότυπα που έχουν στη φαρέτρα τους, λέγοντας ότι ο δράστης ήταν π.χ. μουσουλμάνος και άρα ήταν τζιχαντιστής, ή ήταν μαύρος ή λατίνος, άρα μέλος κάποιας βίαιης συμμορίας.
Το «αιώνιο» πρόβλημα της οπλοκατοχής
Σύμφωνα με στατιστικές, η μερίδα του λέοντος των θανάτων από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ, αφορά όπλα που αγοράστηκαν νόμιμα. Ανάμεσα στις θλιβερές αυτές στατιστικές, βρίσκονται και ατυχήματα που έχουν να κάνουν με εκπυρσοκροτήσεις μέσα σε σπίτια (πολλές φορές τη στιγμή που τα περιεργαζόταν κάποιο μέλος της οικογένειας, ενίοτε ανήλικο) αλλά και δολοφονίες που γίνονται εν θερμώ σε καυγάδες.
Επιπλέον, η Αμερική κατέχει τη μερίδα του λέοντος στους θανάτους πολιτών από πυροβόλα όπλα ανά έτος στον ανεπτυγμένο κόσμο, με τον αριθμό τους να συγκρίνεται με τα αντίστοιχα χωρών όπως η Βραζιλία, το Ελ Σαλβαδόρ και το Μεξικό, όπου η εγκληματικότητα είναι στοιχείο της καθημερινής ζωής. Ο λόγος; Στις ΗΠΑ υπάρχουν οι πιο ελαστικοί νόμοι όσον αφορά την οπλοκατοχή. Υπάρχουν πολιτείες, όπως το Τέξας, όπου είναι πολύ συνηθισμένο το να βλέπει κανείς ανθρώπους που κουβαλούν τυφέκια πολεμικού τύπου ή υποπολυβόλα (πολλές φορές «πειραγμένα» για να ρίχνουν ριπές πολλών σφαιρών με ένα πάτημα της σκανδάλης) να κυκλοφορούν σε μέρη με πολύ κόσμο όπως σούπερ μάρκετ και εμπορικά κέντρα. Και αυτό με την ανοχή των αρχών, αφού έχουν τη σχετική άδεια οπλοφορίας, επομένως δεν παραβιάζουν το νόμο!
Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία σχεδόν ομοσπονδιακή νομοθεσία που να βάζει περιορισμούς στο δικαίωμα της οπλοκατοχής, ή στο πόσες σφαίρες μπορεί να έχει ο γεμιστήρας ενός όπλου που είναι προορισμένο για χρήση από πολίτες. Αυτό συμβαίνει γιατί οι πολιτικοί δεν έχουν καμία διάθεση να τα βάλουν με τα λόμπι των εταιρειών που κατασκευάζουν όπλα, ή με την πανίσχυρη (και δεξιότατη) NRA (Εθνική Ένωση Οπλοφόρων) ένα από τα πιο ισχυρά λόμπι στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Όσο όμως η οπλοκατοχή παραμένει ανεξέλεγκτη, περιστατικά σαν τη μαζική σφαγή στο Λας Βέγκας θα μας θυμίζουν διαρκώς ότι τα όπλα δεν είναι παιχνίδια, για να μπορεί ο καθένας να τα αγοράζει όπως αγοράζει είδη πρώτης ανάγκης…
