Του Πάρη Μακρίδη
Το 2011 αποτέλεσε μια χρονιά μεγάλων αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι διεργασίες αυτές συνεχίζονται και με το νέο έτος, με τελευταίο κρούσμα τις εξελίξεις στη Νιγηρία.
Την πρωτοχρονιά ο πρόεδρος της χώρας Γκούντλακ Τζόναθαν είχε ετοιμάσει ένα δυσάρεστο δώρο για το λαό. Την ημέρα αυτή ανακοίνωσε την κατάργηση της κοινωνικής παροχής της επιδότησης για το πετρέλαιο, απελευθερώνοντας στην ουσία την τιμή του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του πετρελαίου κατά 116% (από τα 65 νάιρα στα 140 – 1€ ισοδυναμεί με 209 νάιρα) πράγμα δυσβάσταχτο για τα λαϊκά στρώματα τα οποία σε καμιά περίπτωση (και με δεδομένη τη γενικευμένη εξαθλίωση που επικρατεί στη χώρα) δεν μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο μέτρο.
Κοινωνική έκρηξη
Η εξαγγελία του προέδρου πυροδότησε αμέσως την κοινωνική έκρηξη. Αυθόρμητες διαδηλώσεις ξέσπασαν από την επόμενη κιόλας μέρα ενώ στις 3 Γενάρη χιλιάδες εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ενωμένου Αγωνιστικού Μετώπου (μέτωπο αριστερών και κοινωνικών οργανώσεων) και διαδήλωσαν σε πολλές πόλεις της χώρας. Ήδη από τις πρώτες μέρες μάλιστα υπήρχε πίεση στα δυο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας να καλέσουν για απεργιακές κινητοποιήσεις. Τελικά στις 9 Γενάρη κηρύχτηκε απεργία διαρκείας με αίτημα τη μείωση της τιμής του πετρελαίου στα επίπεδα που βρισκόταν πριν τη λήψη του προεδρικού μέτρου. Η αντίδραση του καθεστώτος στις λαϊκές κινητοποιήσεις ήταν άμεση. Χρησιμοποίησε το στρατό για να καταστείλει το κίνημα σκοτώνοντας πάνω από 20 ανθρώπους σε όλη τη χώρα. Όμως η καταστολή δεν ήταν ικανή να κάμψει τους διαδηλωτές απεργούς. Η απεργία είχε μαζική συμμετοχή με την οικονομική δραστηριότητα στο σύνολό της να παραλύει και με τη νεολαία και τους φοιτητές να έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτή.
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες πίσω από τις ανάγκες
Για άλλη μια φορά όμως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έδειξε ότι αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων. Μια βδομάδα μετά την κήρυξη της απεργίας, τα συνδικάτα της χώρας αποφάσισαν την αναστολή της καθώς έμειναν «ικανοποιημένα» από τη μερική υποχώρηση του προέδρου, ο οποίος υποσχέθηκε μια μικρή μείωση της τιμής (από τα 140 νάιρα στα 97). Οι σύντροφοί μας στη Νιγηρία (το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα – τμήμα της CWI) προειδοποιούσαν για την εξέλιξη αυτή, υποστηρίζοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και ότι πρέπει να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους, οργανώνοντας απεργιακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά.
Η αναγκαιότητα χτισίματος μιας σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης
Οι δυνατότητες ανάπτυξης ενός κινήματος που θα έβαζε σαν κύριο στόχο του την ανατροπή της διεφθαρμένης καπιταλιστικής κυβέρνησης του Τζόναθαν υπήρχαν, καθώς οι διαδηλώσεις ακόμα και μετά την «υποχώρηση» του προέδρου ήταν μαζικές ενώ αναπτυσσόταν σε στρώματα των απεργών η συνείδηση ότι πρέπει να ανατραπεί το καθεστώς. Όμως η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες δήλωναν σε κάθε τόνο το ότι δεν επιθυμούν μια πολιτική αλλαγή, αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα.
Το νιγηριανό μας τμήμα συμμετείχε στις απεργιακές κινητοποιήσεις θέτοντας το ζήτημα της εμβάθυνσης των αιτημάτων στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβέρνησης, της εθνικοποίησης κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο της πετρελαϊκής βιομηχανίας και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και της ανάγκης για μια συνολική σοσιαλιστική ανατροπή του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος το οποίο καταδικάζει στη φτώχεια και την ανέχεια τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
