Δημοσιεύουμε στη συνέχεια ανακοίνωση της Νέας Διεθνιστικής Αριστεράς (ΝΕΔΑ) αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Κύπρο με την οποία παίρνει θέση για τις επερχόμενες γενικές εκλογές στην Κύπρο, στις 22 Μάη
Μαύρο στο ΔΗ.ΣΥ και στα κόμματα του κεφαλαίου
Μαύρο στους εθνικιστές
Πάλη για μια νέα Αριστερά
Οι βουλευτικές εκλογές της 22ας Μαϊου 2016 διεξάγονται σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού στην Κύπρο, την Ευρώπη και διεθνώς. Είναι η πιο βαθιά και εκτεταμένη κρίση από την εποχή του μεγάλου Κραχ του 1929-30. Για τις πλατιές λαϊκές μάζες του τόπου μας σημαίνει μαζική ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, χιλιάδες πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας, χαμηλούς μισθούς και άθλιες συνθήκες εργασίας, τεράστια δάνεια, το φάσμα της εκποίησης της πρώτης κατοικίας και της ιδιοκτησίας δεκάδων μικρών επιχειρήσεων, συνέχιση του στυγνού νεοφιλελευθερισμού με ξήλωμα κρατικών και ημικρατικών υπηρεσιών, κατάρρευση της Δημόσιας Υγείας και επιθέσεις στις κοινωνικές παροχές.
Η έξοδος από το Μνημόνιο στις 31 Μαρτίου και οι οικονομικοί δείκτες που δείχνουν ανάπτυξη 1.6% του ΑΕΠ το 2015 και πρόβλεψη για 2% τα επόμενα 5 χρόνια ΔΕΝ σημαίνουν τίποτε για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τη νεολαία, ακόμα και τους καταχρεωμένους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και αυτο-εργοδοτουμένους. Ακόμα και αν επαληθευτούν οι προβλέψεις, και μέσα σε συνθήκες αποπληθωρισμού, η ανάπτυξη θα είναι σχεδόν μηδενική.
Κατεστημένο βουτηγμένο στα σκάνδαλα και την διαφθορά…
Στην προεκλογική περίοδο κυριαρχούν, επίσης, τα τεράστια σκάνδαλα και η διαφθορά, από τραπεζίτες, μεγαλο-εργολάβους και άλλους ιδιώτες επιχειρηματίες, όπως και κρατικούς αξιωματούχους, βουλευτές, δημάρχους, και άλλα πολιτικά πρόσωπα, από όλα σχεδόν τα κόμματα, διοικητές Κεντρικής Τράπεζας, εισαγγελείς κ.ο.κ.[1]
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα μεγάλα κόλπα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής που βγαίνουν καθημερινά στη φόρα με τις λίστες Λαγκάρτ, τα Panama Papers, κ.λπ. φανερώνουν πως η διαφθορά είναι στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος, που έχει στο κέντρο του το κέρδος. Πως είτε ανάπτυξη είτε κρίση, οι πλουτοκράτες και τα πολιτικά τους τσιράκια βρίσκουν τον τρόπο να πλουτίζουν. Αν μη τι άλλο, η κρίση έδειξε ότι στη χώρα μας, όπως και διεθνώς, η ανισότητα αυξάνει – οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
Χρησιμοποιούν το Κυπριακό…
Ένα από τα σοβαρά θέματα που απασχολούν τον λαό την περίοδο αυτήν είναι και το Εθνικό ζήτημα, ιδίως μετά από τις ελπίδες που πλασαρίστηκαν κατά κόρον, για «λύση», αρχικά πριν τις Εκλογές, μετά μέχρι τον Σεπτέμβρη και τώρα μέσα στο 2016.
Η καλλιέργεια της ελπίδας για ειρήνη και επανένωση του νησιού δεν είναι άσχετη με την προεκλογική τακτική του βασικού κόμματος του κεφαλαίου στην Κύπρο – του ΔΗ.ΣΥ. Το κόλπο είναι απλό: «Ψηφίστε μας για να φέρουμε ευημερία, τώρα που διώξαμε το Μνημόνιο, Ψηφίστε μας για να λύσουμε το Κυπριακό!». Με τις δημοσκοπήσεις να τοποθετούν τον ΔΗ.ΣΥ. στην πρώτη θέση, φαίνεται πως ίσως τα καταφέρει, εκεί που όλες οι κυβερνήσεις που εφάρμοσαν Μνημόνια (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιρλανδία) έχασαν τις αμέσως επόμενες εκλογές και τα φιλο-Μνημονιακά κόμματα καταποντίστηκαν[2].
Απαξίωση των κομμάτων και των πολιτικών…
Μέσα στις συνθήκες αυτές, και τη μεγάλη απαξίωση των κομμάτων και των πολιτικών, η αποχή, ιδιαίτερα ανάμεσα στη νεολαία, αναμένεται να είναι τεράστια. Χαρακτηριστικά, μόνο 10.058 νέοι ψηφοφόροι από τις 37.000 ενεγράφησαν στους εκλογικούς καταλόγους.[3] Οι δημοσκοπήσεις ανεβάζουν τη γενική αποχή στο 30%, ποσοστό πρωτοφανές για βουλευτικές εκλογές.
Αυτό που λείπει από τις επερχόμενες εκλογές είναι, βασικά, η ελπίδα ανάμεσα στους νέους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ότι το όποιο αποτέλεσμα μπορεί να αλλάξει στο ελάχιστο την καθημερινότητα και το μέλλον τους.
Και οι ευθύνες του ΑΚΕΛ
Την κύρια ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση τη φέρει η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Όχι μόνο γιατί κατά τη διάρκεια της 5ετίας Χριστόφια απλώς διαχειρίστηκε το καπιταλιστικό σύστημα σε περίοδο βαθιάς κρίσης και απέτυχε, όχι μόνο γιατί άνοιξε τον δρόμο στην Τρόικα, όχι γιατί δεν έκαμε αποφασιστικές τομές που να άλλαζαν τα δεδομένα για τους εργαζόμενους, αλλά και επειδή στη διάρκεια της τριετίας που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, δεν οργάνωσε τις μάζες σε έναν αποφασιστικό αγώνα από τα κάτω, χωρίς καπελώματα, για κατάργηση του Μνημονίου και της λιτότητας. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι η αντι-μνημονιακή κοινοβουλευτική πολιτική (εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις, προστασία πρώτης κατοικίας κ.ο.κ) δεν είναι αρκετή γι αυτό. Ούτε καν οι κινητοποιήσεις χωρίς πρόγραμμα και προοπτική ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, που δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει στις πλατιές λαϊκές μάζες, είναι αρκετές.
Αν το ΑΚΕΛ ήταν πραγματικό αριστερό κόμμα, αν έκανε σοβαρή αυτοκριτική για την καταστροφική διαχείριση του καπιταλισμού κατά την πενταετία Χριστόφια, κάτι για το οποίο η εργατική τάξη και η Αριστερά πληρώνει τις συνέπειες μέχρι σήμερα, αν πίστευε στη δύναμη της εργατικής τάξης και τις προοπτικές του σοσιαλισμού, θα έμπαινε μπροστά στους αγώνες ενάντια στη λιτότητα, θα οργάνωνε δράσεις από τα κάτω και θα τις γενίκευε με στόχο την ανατροπή της λιτότητας στην Κύπρο και θα ένωνε τις δυνάμεις του με τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της νεολαίας στην Ευρώπη και διεθνώς που ψάχνουν για ουσιαστικές διεξόδους.
Αντ’ αυτού, η ηγεσία του ΑΚΕΛ έμεινε στα ωραία λόγια και διακηρύξεις που δεν πείθουν πια. Όταν ο ένας μετά τον άλλο οι κλάδοι των εργαζομένων κατέβαιναν σε απεργίες (ΠΑΣΥΝΟ, Λιμάνια) ή εξάγγελλαν κινητοποιήσεις (ΑΗΚ, ΑΤΗΚ) κράτησε αποστάσεις. Αν συνένωνε αυτούς τους αγώνες σε ένα γενικευμένο αγώνα, θα έφερνε τα ζητήματα του κοινωνικού κράτους, των ιδιωτικοποιήσεων, της λιτότητας στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου, με σοβαρές πιθανότητες ανατροπής των συσχετισμών στη Βουλή υπέρ της αριστεράς. Στις εκλογές του Μάη, το μόνο που μπορεί να ελπίζει η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι να πάρει τη δεύτερη θέση και να πλησιάσει το ποσοστό του 30% (31.1% το 2011 και 27% στις Ευρωεκλογές του 14).
Για μια Νέα Επαναστατική Αριστερά
Για τη Νέα Διεθνιστική Αριστερά οι εκλογές δεν είναι το παν, όπως είναι για τα «κοινοβουλευτικά κόμματα». Αντανακλούν απλώς τα δεδομένα της στιγμής και δεν παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο για τις τύχες των εργαζομένων και της νεολαίας. Εξ άλλου το 80% των αποφάσεων λαμβάνονται σε μη εκλεγμένα κέντρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες και από μια χούφτα δισεκατομμυριούχους που ελέγχουν την οικονομία του πλανήτη.
Ωστόσο, είναι μια ευκαιρία να εκφραστεί η οργή των μαζών για τα δεινά που μας επιβάλλει καθημερινά το σύστημα. Είναι μια ευκαιρία να βροντοφωνάξουμε ένα ηχηρό ΟΧΙ στον ΔΗ.ΣΥ. και τα κόμματα του κεφαλαίου που ευθύνονται για το «κούρεμα», τη λιτότητα, τη μιζέρια του λαού, την ανεργία, το ξήλωμα των δημόσιων υπηρεσιών, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Ένα ΟΧΙ στα κόμματα που ψηφίζουν τα νομοσχέδια της Τρόικας, στηρίζοντας τον ΔΗ.ΣΥ στις δύσκολες ώρες – κυρίως το ΔΗ.ΚΟ., ενίοτε και η ΕΔΕΚ. Είναι μια ευκαιρία να ρίξουμε μαύρο σε όλα τα εθνικιστικά κόμματα – ΔΗ.ΚΟ., ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών, Αλληλεγγύη (ΕΥΡΩΚΩ – Θεοχάρους) Οικολόγους κ.λπ. – και στο φασιστικό ΕΛΑΜ, του οποίου οι ιδεολογικοί πρόγονοι ευθύνονται για την καταστροφή του ’74 που εναντιώνονται στην επανένωση της Κύπρου, προωθούν τον φόβο της συμβίωσης με τους Τ/Κύπριους και δέχονται στην πράξη τη μονιμοποίηση της διχοτόμησης.
Όμως δεν υπάρχει κάποιος φορέας που να μπορεί να δώσει μια εναλλακτική, μια φωνή σε αυτή την οργή των εργαζομένων.
Σε αυτές τις συνθήκες θα χρειαζόταν μια συσπείρωση δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς πέρα από το ΑΚΕΛ, έτσι ώστε να δοθεί αυτή η διέξοδος στα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα στρώματα της κοινωνίας. Η ΝΕΔΑ έκανε μια μεγάλη προσπάθεια την προηγούμενη περίοδο που δυστυχώς ναυάγησε. Για ένα σύντομο διάστημα, την περίοδο των Ευρωεκλογών του 2014 δημιουργήθηκε η Δρασυ-Eylem, η Δικοινοτική Ριζοσπαστική Αριστερή Συνεργασία, μια δικοινοτική λίστα ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων μελών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η Δ-Ε ήταν ένα πολύ σημαντικό εγχείρημα που πλησίασε το 1% και είχε σημαντικές δυνατότητες για να αλλάξει το τοπίο. Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειες της ΝΕΔΑ, οι υπόλοιπες συνεργαζόμενες δυνάμεις δεν ήθελαν τη συνέχιση της ενωτικής αυτής προσπάθειας. Έτσι η δυνατότητα για το σχηματισμό μιας νέας Αριστεράς που να σπάσει τα σχήματα του κατεστημένου κατέρρευσε.[4]
Έτσι χιλιάδες πρωτοπόροι αγωνιστές, στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, βρίσκονται μπροστά σ’ αυτές τις εκλογές αντιμέτωποι με ένα πολύ δύσκολο δίλημμα: δεν θέλουν να ψηφίσουν ΑΚΕΛ λόγω των λανθασμένων πολιτικών αλλά από την άλλη αν απέχουν, έμμεσα ενισχύουν τον ταξικό εχθρό που εκφράζει με τον πιο αδίστακτο τρόπο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, η ΝΕΔΑ κρίνει πως η ψήφος στο ΑΚΕΛ είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, χωρίς να αφαιρεί ούτε ίχνος από την κριτική που πρέπει να γίνεται στην ηγεσία και στην πολιτική του.
Παράλληλα επιμένουμε ότι το πιο σημαντικό καθήκον, πριν και μετά τις εκλογές, από τις δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη για μια νέα εναλλακτική αριστερά, είτε στο χώρο των πολιτικών οργανώσεων, του νέου συνδικαλιστικού κινήματος και των κοινωνικών κινημάτων, να συναντηθούν για να συζητήσουν το πώς θα φέρουν σε πέρας το καθήκον αυτό.
Την δημιουργία μας νέας αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αμέτοχη στο φαγοπότι, τις μίζες, τη διαφθορά και τις πολιτικές λιτότητας των προηγούμενων χρόνων.
Που θα σέβεται τη δημοκρατία μέσα και έξω από τις δομές της και θα λειτουργεί στη βάση της διαφάνειας και του καθημερινού ελέγχου από τα μέλη της.
Μια Αριστερά, της οποίας οι αξιωματούχοι δεν θα είναι πολιτικοί καριέρας, αλλά θα είναι άμεσα ανακλητοί και θα αμείβονται με μισθό ειδικευμένου εργάτη και θα επιστρέφουν τα εισοδήματα από οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα στο εργατικό κίνημα που τους εξέλεγξε και τους ελέγχει.
Μια Αριστερά με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το οποίο θα παλέψει μαζί με τους εργαζόμενους, μέσα από κινήματα, απεργίες, και οργάνωση αγώνων, κι όχι σαν μεσσίας πίσω από κλειστές πόρτες της Βουλής. Ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα που είναι η μόνη διέξοδος για την κρίση, που να περιλαμβάνει:
- Άρνηση της αποπληρωμής του χρέους προς την Τρόικα που καταδικάζει την οικονομία και την κοινωνία στη μιζέρια μέχρι το 2031 που θα αποπληρωθεί το 75%.
- Τερματισμό του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας πού λέγεται ΑΤΗΚ, ΑΗΚ, Λιμάνια, φυσικό αέριο και ενέργεια.
- Ματαίωση των εκποιήσεων της πρώτης κατοικίας και των υποστατικών μικρών επιχειρήσεων.
- Εθνικοποίηση των τραπεζών, άρση του τραπεζικού απορρήτου,
- εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
- Πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, τιμωρία των μιζαδόρων και δήμευση της περιουσίας τους, επιστροφή των κλεμμένων και των δισεκατομμυρίων που φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό.
- Εισαγωγή από το κράτος ενός μαζικού προγράμματος κατασκευής νοσοκομείων, σχολείων, σπιτιών, προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και υποδομών που θα προσφέρουν ανάπτυξη, με σεβασμό στο περιβάλλον και θέσεις εργασίας στις χιλιάδες άνεργους.
Για μια τέτοια αριστερά παλεύει η Νέα Διεθνιστική Αριστερά και καλεί όλους τους αγωνιστές, οτιδήποτε κι αν αποφασίσουν να ψηφίσουν στις εκλογές, να συνταχθούν μαζί μας.
