Της Αθηνάς Καρυάτη, Λευκωσία – Κύπρος
Για κάποια κόμματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό η διακυβέρνηση Χριστόφια παρουσιάζεται ως πρότυπο διακυβέρνησης της αριστεράς. Αυτό συμβαίνει γιατί όντως η εξωτερική εικόνα δείχνει επιτυχίες και λύσεις προβλημάτων. Ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για το κυπριακό το οποίο δημιουργεί την εικόνα ότι θα φέρει λύση, έδωσε πασχαλινό επίδομα στους συνταξιούχους και δεν επιτίθεται στο ασφαλιστικό όπως γίνεται σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Όμως μια πιο προσεκτική ματιά στο εσωτερικό της Κύπρου δείχνει ότι η εικόνα δεν είναι και τόσο ωραία.
Υποχωρήσεις στο κεφάλαιο
Ο Χριστόφιας κέρδισε τις εκλογές ως ο μόνος αριστερός υποψήφιος – έτσι τον είδαν τα λαϊκά στρώματα. Όμως δεν πάλεψε την εκλογή του ως αριστερός πρόεδρος για την δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης και την εφαρμογή μιας αριστερής πολιτικής.
Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησαν για το κυπριακό ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ συνεργάζονται στενά με το ΔΗΣΥ (Δημοκρατικό Συναγερμό) το παραδοσιακό κόμμα της δεξιάς στην Κύπρο και στο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο κάνει εμφανέστατα υποχωρήσεις στο κεφάλαιο προκειμένου να έχει την στήριξή του για τις κινήσεις στο κυπριακό.
Η στάση του αυτή φάνηκε έντονα από το πώς αντιμετωπίζει το ζήτημα της αισχροκέρδειας και της ακρίβειας τα οποία ήταν δύο βασικά σημεία του προγράμματός του και που τώρα χτυπούν την κυπριακή κοινωνία μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Οι ελπίδες των εργαζομένων για να λυθούν τα προβλήματά τους από την κυβέρνηση Χριστόφια είναι μεγάλες. Όμως οι δηλώσεις του Χριστόφια είναι απογοητευτικές. Στην 4ωρη διάσκεψη τύπου που έδωσε για τις «120 μέρες της Προεδρίας» αποποιήθηκε των ευθυνών του λέγοντας ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την αισχροκέρδεια γιατί… φταίει το σύστημα και ότι για την «αδυναμία» του να βάλει έλεγχο τιμών φταιει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι συμβουλές λοιπόν που είχε να δώσει στον Κύπριο εργαζόμενο, ήταν ότι πρέπει να μάθει να «ξοδεύει λιγότερο» και να «τρωει λιγότερο»!!
Λισσαβόνα
Μια από τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις που έκανε ήταν η αποδοχή της Συνθήκης της Λισσαβόνας παρόλο που το κόμμα του (το ΑΚΕΛ) την καταψήφισε. Έτσι ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, παρέκαμψε την θέση του κόμματός του για να «τιμήσει την υπογραφή του προκατόχου του» (Τάσσου Παπαδόπουλου) τον οποίο απέρριψαν οι εργαζόμενοι ήδη από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Ιδιωτικοποιήσεις
Κι απομυθοποίηση της αριστερής κυβέρνησης δεν θα αργήσει να έρθει. Ήδη η υπουργός εργασίας μέλος του ΑΚΕΛ και πρώην συνδικαλίστρια του αριστερού συνδικάτου (ΠΕΟ) άρχισε να συνυπογράφει νεοφιλελεύθερες επιθέσεις προς τους εργαζομένους και μέτρα που θα οδηγήσουν στην ιδιωτικοποίηση ημι-κρατικών οργανισμών.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των "αλλαγών" που η υπουργός αποδέχτηκε για το κρατικό κανάλι ΡΙΚ.
Οι αλλαγές αφορούν τους ήδη εργαζόμενους οι οποίοι καλούνται να υπογράψουν προσωπικά συμβόλαια παροχής υπηρεσιών, κάτι το οποίο καταργεί την μονιμότητα τους αλλά και τα συλλογικά τους δικαιώματα.
Σε διάφορους τομείς του καναλιού όπως η καθαριότητα αναστέλλεται η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού και ανατίθεται το έργο καθαριότητας σε ιδιωτικές εταιρίες. Αντίστοιχα, σε άλλους τομείς όπως οι κινηματογραφιστές όπου εκκρεμεί πλήρωση κενών θέσεων αλλά δεν καλύφθηκαν ακόμη λόγω γραφειοκρατίας, εκμισθώνονται ιδιωτικές εταιρίες για να καλυφθούν οι ανάγκες. Το κρατικό κανάλι οδηγείται έτσι προς την ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα.
Ένα εναλλακτικό αριστερό σχέδιο ή μια από τα ίδια;
Το φαινόμενο Χριστόφιας λοιπόν στην εξουσία δεν είναι όπως το περιγράφουν κάποια αριστερά κόμματα (πχ ο ΣΥΝ) που το παρουσιάζουν λίγο πολύ σαν πρότυπο.
Οι επιθέσεις στο κοινωνικό κράτος και στους εργαζόμενους έχουν ξεκινήσει και θα συνεχίσουν. Στο όνομα του εθνικού προβλήματος και επειδή «έτσι λειτουργεί το σύστημα» (το οποίο η ιδεολογία του ΑΚΕΛ υποτίθεται ότι απορρίπτει και παλεύει για να το ανατρέψει) ο πρόεδρός τους το διαχειρίζεται σαν να ήταν ένας εκπρόσωπος της αστικής τάξης.
Ο Χριστόφιας δεν ηγείται μιας αριστερής κυβέρνησης και δεν εφαρμόζει μια αριστερή πολιτική. Ηγείται μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, μαζί με το ΔΗΚΟ (Δημοκρατικό Κόμμα) και την ΕΔΕΚ (υποτιθέμενους σοσιαλιστές»). Διανύει όμως μια περίοδο χάρητος αλλά και δοκιμασίας αναφορικά με το εθνικό και εφαρμόζει μια κεντροαριστερή πολιτική, όπως οι σοσιαλδημοκράτες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Οι αντιδράσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν όσο η οικονομική κρίση πλησιάζει κι όσο θα γίνονται προσπάθειες εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών τα οποία θα αλλάξουν εντελώς το λεγόμενο μεικτό κράτος το οποίο υπάρχει στην Κύπρο μέχρι σήμερα.
