Αφιέρωμα στο Κυπριακό από το τ.266 του "Ξ" που ήδη κυκλοφορεί
Το Κυπριακό, σαν πρόβλημα υπάρχει εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Εδώ και 30 χρόνια γίνονται διαρκώς προσπάθειες για να υπάρξει συμφωνία. Το αποτέλεσμα είναι ένα χάσμα ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές, το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί. Τι φταίει; Φταίει η «αδυναμία» των συγκεκριμένων ηγετών που κυβερνούν στη Νότια και Βόρεια Κύπρο, στην Ελλάδα και την Τουρκία; Ή πρόκειται για αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος σαν τέτοιου να δώσει λύση;
Η απάντηση είναι το δεύτερο. Ο καπιταλισμός δεν ξέρει να λύνει εθνικές διαφορές ομαλά και βελούδινα. Ιστορικά, τις λύνει με τα όπλα. Είναι ένα σύστημα εξοντωτικά ανταγωνιστικό. Οι αστικές τάξεις χρησιμοποιούν το κράτος, το εθνικό κράτος, σαν βάση για να παλεύουν για την κυριαρχία τους ενάντια σε άλλες εθνικές αστικές τάξεις. Απ’ αυτό τον κανόνα δεν είναι δυνατό να ξεφύγει καμιά αστική τάξη. (Κι όσο κι αν συσπειρώσεις όπως είναι αυτές της ΕΕ αμβλύνουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στις εθνικές αστικές τάξεις, δεν μπορούν να τις εξαλείψουν).
Το Κυπριακό δεν είναι το μόνο πρόβλημα που μένει άλυτο εδώ και δεκαετίες. Το Παλαιστινιακό και το ιρλανδικό είναι παλαιότερα, αλλά και πάλι μένουν άλυτα. Η συμφωνία του Όσλο, στα μέσα της δεκ. του ’90, ανάμεσα στην Παλαιστινιακή ηγεσία και την κυβέρνηση του Ισραήλ, διατυμπανίστηκε σαν η λύση του Παλαιστινιακού. Η πραγματικότητα σήμερα μιλά τόσο δυνατά που δεν χρειάζονται σχόλια. Η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες στη Βόρεια Ιρλανδία στα τέλη της δεκαετίας, επίσης διατυμπανίστηκε σαν η λύση του Ιρλανδικού και έθεσε τις βάσεις για κοινή διακυβέρνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Σήμερα έχει καταρρεύσει μέσα από ένα νέο κύκλο βίας. «Λύση» δώσανε οι ιμπεριαλιστές και στο Κόσοβο- τα αποτελέσματα τα είδαμε πριν από μερικές βδομάδες…
Τα παραδείγματα είναι πολλά – ο καπιταλισμός και το ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορούν να δώσουν λύσεις, πραγματικές και βιώσιμες στα εθνικά προβλήματα. Το καθήκον αυτό πέφτει στους ώμους των εργαζομένων των διαφορετικών εθνών και εθνοτήτων οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ξεπέρασμα των εθνικισμών για να ζήσουν αρμονικά και σε ειρήνη μεταξύ τους.
Έτσι η πάλη για ξεπέρασμα των εθνικών διαφορών είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον αγώνα του εργατικού κινήματος για ανατροπή του καπιταλισμού – αυτή η τοποθέτηση είναι κλασσική για το μαρξισμό και για το Κόμμα των Μπολσεβίκων όσο ζούσε ο Λένιν (ο Σταλινισμός εγκατάλειψε την ταξική-σοσιαλιστική ανάλυση των εθνικών ζητημάτων).
Οι σημερινές ηγεσίες του εργατικού κινήματος, τα κόμματα δηλαδή της αριστεράς, επειδή ακριβώς δεν έχουν πρόθεση να παλέψουν για την ανατροπή του καπιταλισμού, όταν προκύπτουν εθνικά προβλήματα αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η χρεοκοπία της πολιτικής που εφαρμόζουν. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις και του ΣΥΝ και του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Αποκαλυπτική είναι όμως και η στάση οργανώσεων όπως το ΝΑΡ και το ΣΕΚ, οργανώσεις που ενώ έχουν σαν κεντρικό χαρακτηριστικό τους το να διατυμπανίζουν με κάθε μικρή, ακόμα κι ασήμαντη ευκαιρία, την ανάγκη της επανάστασης, μόλις προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα όπως το Κυπριακό, είτε μασούν τα λόγια τους (ΣΕΚ) είτε διολισθαίνουν στον εθνικο-πατριωτισμό (ΠΡΙΝ).
Για μια ακόμη φορά, ένα απ’ τα κεντρικά καθήκοντα που προκύπτουν είναι το να κτίσουμε μια νέα μαζική αριστερά, πραγματικά ταξική, διεθνιστική, σοσιαλιστική, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, διεθνώς.
Σ’ αυτό το έργο είναι ταγμένο το Ξεκίνημα και CWI.
Το αταξικό «ναι» (ΣΥΝ και άλλων)
Ο ΣΥΝ δεν δίστασε σύντομα μετά την Λουκέρνη να πάρει τη θέση της σαφούς υποστήριξης του σχεδίου Ανάν. Μαζί με το ΣΥΝ την ίδια περίπου στάση κράτησε και η ΑΚΟΑ. Πρέπει βέβαια να αναφέρουμε πως οι θέσεις των δύο κομμάτων δεν ήταν ενιαίες, υπήρχαν πολύ σοβαρές αντίθετες απόψεις στις γραμμές τους.
Η βασική γραμμή του ΣΥΝ ήταν ότι χρειαζόταν ένας συμβιβασμός για να επανενωθεί η Κύπρος, κι ότι αυτός ήταν ο καλύτερος που μπορούσε να επιτευχθεί. Ότι, υπήρχαν μεν ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του σχεδίου Ανάν αλλά από τη στιγμή που η Κύπρος έμπαινε στην ΕΕ η τελευταία θα λειτουργούσε καταλυτικά για τη διατήρηση του κοινού κράτους της δημοκρατίας της νέας Κύπρου.
Για μια ακόμη φορά η ανάλυση και η τοποθέτηση του ΣΥΝ στηρίζονται σε μια εξαιρετικά μεγάλη εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό, σε πλήρη αισιοδοξία για την πορεία και το μέλλον του.
Όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα τεύχη του Ξ, για να «ωριμάσει» το σχέδιο Ανάν χρειαζόταν περίπου 20 χρόνια από τη στιγμή της υπογραφής του. Τρία χρόνια μετά την υπογραφή της «λύσης», θα ξεκινούσε η διαδικασία επιστροφής ε/κ εδαφών και προσφύγων και 15 χρόνια μετά θα επέστρεφε, θεωρητικά, ένα ακόμα 30% των ε/κ υπό τ/κ διοίκηση ενώ οι υπόλοιποι θα αποζημιώνονταν. Όμως, η δομή του κράτους που προνοούσε το σχέδιο Ανάν είναι εξαιρετικά έθραυστη. Όλη η εξουσία βρίσκεται στα συστατικά κράτη, το ε/κ και το τ/κ, των οποίων οι νόμοι είναι πάνω από τους νόμους του κοινού κράτους. Σε περίπτωση που υπάρξει άνοδος του εθνικισμού στις δύο πλευρές του νησιού, και σαν αποτέλεσμα έχουμε τη συσπείρωση σε εθνικιστική βάση, τότε το κοινό κράτος δεν θα μπορεί να πάρει καμία απόφαση, γιατί υπάρχουν τρία επίπεδα που απαιτείται η συμφωνία (κατά πλειοψηφία) των τ/κ. Η παράλυση του κράτους είναι φανερό ότι απασχόλησε τους εμπνευστές του σχεδίου Ανάν, αφού προνοούν σαν ανώτατη αρχή ένα δικαστήριο στο οποίο όταν δεν συμφωνούν οι ε/κ και οι τ/κ θα αποφασίζουν τρεις ξένοι δικαστές!
Πάνω σε τι λοιπόν θα μπορούσε να στηριχτεί η αισιοδοξία ότι το σχέδιο Ανάν θα λειτουργήσει και θα δώσει λύση στο πρόβλημα, λύση μόνιμη και βιώσιμη; Γιατί πρέπει να είναι καθαρό, πως όταν κάτω από κάποιες συνθήκες έχουμε σοβαρή αναθέρμανση του εθνικισμού στις δύο κοινότητες, αυτό θα αντανακλάται με ταχύτητα στο κοινό κράτος, το οποίο θα παραλύει. Και το να θεωρεί βέβαια κανείς πως, παρά την άνοδο του εθνικισμού, το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί αφού οι 3 ξένοι δικαστές θα μπορούν να συνεχίζουν να παίρνουν αποφάσεις, είναι αστείο: αν το κάνουν αυτό οι κύριοι δικαστές, απλά θα ρίξουν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού.
Επομένως για να λειτουργούσε το σχέδιο Ανάν θα έπρεπε να υπάρχουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις.
– Θα έπρεπε όχι μόνο οι δύο αστικές τάξεις στο νησί να μην αποφασίσουν ότι τους συμφέρει η παραλυσία του κράτους αλλά να ελέγξουν κι εκείνα τα κομμάτια των αστικών τάξεων και των εθνικιστών (δεν είναι καθόλου λίγοι) που θα θέλουν να μπλοκάρουν τη λειτουργία του κράτους, να το παραλύσουν και να το οδηγήσουν στην κατάρρευση.
– Επίσης θα έπρεπε να μην έχουμε αλλαγή πλεύσης στην Τουρκία, μέσα από την αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικής.
– Επίσης θα έπρεπε να μην υπάρξει κάποια σοβαρή κρίση στις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, γιατί αν υπάρξει το πρώτο πράγμα στο οποίο θα αντανακλαστεί θα είναι το κοινό κράτος της Κύπρου το οποίο θα τιναχτεί στον αέρα.
– Και τέλος θα έπρεπε η ΕΕ να μην αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή κρίση, οικονομική ή δομική, μέσα στην περίοδο αυτή που συζητάμε γιατί μετά δεν θα μπορούσε να παίζει το ρόλο του «καταλύτη για τη διατήρηση του κοινού κράτους» που της προσδίδουν οι υποστηριχτές του σχεδίου Αvάν.
Αυτά για τα επόμενα 20 χρόνια. Χρειάζεται πολλή, μα πάρα πολλή, εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό για να πιστεύει κανείς ότι όλα θα πάνε τόσο καλά στα χρόνια που έρχονται. Οι μαρξιστές δεν μπορούν να την έχουν. Ο ΣΥΝ την έχει. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά.
Το αταξικό «όχι» του ΚΚΕ
Το ότι το ΚΚΕ πήρε τη θέση του «όχι» στο σχέδιο Ανάν είναι γνωστό σε όλους. Από τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ όμως δύο «ερωτήματα» μένουν αναπάντητα. .
Το ένα είναι τι ακριβώς προτείνει το ΚΚΕ πέρα από το «όχι». Το δεύτερο αφορά τη στάση του ΚΚΕ για την πολιτική και τις θέσεις του ΑΚΕΛ συνολικά.
Η απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, ημερομηνία 1/4/2004, αφού καταγγέλλει το σχέδιο Ανάν, καταλήγει:
«Μόνη αποδεκτή λύση είναι η εφαρμογή των μέχρι σήμερα αποφάσεων του ΟΗΕ και των συμφωνιών Κορυφής 1977-’79, για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, ομόσπονδη, δικοινοτική, διζωνική, κοινή πατρίδα Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, χωρίς ξένους "εγγυητές" και "προστάτες".»
Έχουμε και λέμε.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει σε όλους τους τόνους τα τελευταία χρόνια, τον ΟΗΕ εξηγώντας πως είναι όργανο των ιμπεριαλιστών, και σ’ αυτό έχει απόλυτο δίκαιο. Πώς γίνεται τώρα να ζητά εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ;
Δεύτερο τι ακριβώς σημαίνει «Κύπρος ενιαία κι ανεξάρτητη» μετά από την εμπειρία των συγκρούσεων της δεκαετίας του ’60 και τον πόλεμο του ’74; Δεν πρέπει να ξεχνάμε -και όχι μόνο να αναφέρουμε αλλά να τονίζουμε- πως μέχρι τότε οι τ/κ ήταν μια καταπιεσμένη μειονότητα, αποκλεισμένη σε θυλάκους που δεν ξεπερνούσαν σε έκταση το 5% των κυπριακών εδαφών, με τα σπίτια τους στα «κοινά χωριά» ερειπωμένα από τις διώξεις (και τις κλοπές) των ε/κ εθνικιστών/πατριωτών, με την ανοχή αν όχι ενθάρρυνση της (τότε) κυβέρνησης Μακαρίου. Πως διασφαλίζονται σήμερα τα δικαιώματα των τ/κ; Με τι εγγυήσεις προτείνει το ΚΚΕ να διασφαλιστούν οι τ/κ;
Τρίτο, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως όλες οι πιο πάνω θέσεις του ΚΚΕ είναι σωστές, ποιος θα τις εφαρμόσει; Ποιες δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές θα παλέψουν για να ζήσουν μαζί ειρηνικά κλπ οι ε/κ με τους τ/κ, χωρίς επανάληψη των αιματοχυσιών του παρελθόντος. Ο ΟΗΕ! Αυτό μας λέει το ΚΚΕ. Καμία αναφορά στο ρόλο της αριστεράς, καμία αναφορά στο ρόλο του εργατικού κινήματος στο Νότο και στο Βορρά του νησιού! Να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ! Και ποιος να τις εφαρμόσει; Μα… ο ΟΗΕ, ο οποίος συμβαίνει να είναι και όργανο των ιμπεριαλιστών!
Αποκαλυπτική όχι απλά της στάσης του στο συγκεκριμένο αλλά της συνολικής φυσιογνωμίας του ΚΚΕ είναι η στάση που κρατάει απέναντι στο «αδελφό κομμουνιστικό κόμμα» της Κύπρου, το ΑΚΕΛ.
Είναι γνωστό πως το ΚΚΕ, όπου ακούσει κεντροαριστερά «παθαίνει» (και καλά κάνει). Το ΚΚΕ βάλλει με όλη την ισχύ πυρός του εναντίον του ΣΥΝ επειδή αυτός «σκέφτεται» κάποια στιγμή στο μέλλον πως ίσως να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ (κεντροαριστερή κυβέρνηση). Όμως το ΑΚΕΛ δεν «σκέφτεται», κάνει! Δεν συζητά τη συγκυβέρνηση με ένα κόμμα του κεφαλαίου, στην υπηρεσία του καπιταλισμού, την ασκεί! Τι λέει το ΚΚΕ γι’ αυτό; Τσιμουδιά!
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ μπήκε μπροστά στη μάχη για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, μάλιστα είναι η κυβέρνηση του Τάσσου και του Χριστόφια που βάλανε την Κύπρο στην ΕΕ. Όπως είναι, πάλι, γνωστό, το ΚΚΕ θεωρεί πως όποιος υποστηρίζει την ΕΕ είναι ένας ανάξιος προδότης των συμφερόντων του λαού. Τι λέει για την προδοσία αυτή από τη μεριά του ΑΚΕΛ; Τσιμουδιά.
Το ΑΚΕΛ υποστήριξε από την πρώτη στιγμή την υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν σαν βάση συζήτησης για λύση του Κυπριακού. Το ΚΚΕ διαφώνησε από την πρώτη στιγμή μ’ αυτό. Στη συνέχεια μετά τη Λουκέρνη, το Πολιτικό Γραφείο του ΑΚΕΛ, είπε «ναι» στο σχέδιο Ανάν, απόφαση την οποία ανέτρεψε στη συνέχεια η Κεντρική Επιτροπή. Στη συνέχεια ο Χριστόφιας διαπραγματεύοταν με τον Κόλιν Πάουελ, δηλώνοντας «δώστε μας εγγυήσεις για να μπορέσουμε να πούμε το "ναι"». Το ΚΚΕ… τσιμουδιά!
Το ΚΚΕ είναι «αδίστακτο» απέναντι σε όλη την άλλη αριστερά, από την οποία νοιώθει να απειλείται. Καταφεύγει στα πιο βρώμικα μέσα, άμα είναι να σπιλώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους στην αριστερά. Αρνείται κάθε συνεργασία, κάθε μέτωπο, ακόμα και κοινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Οι μόνοι πραγματικοί αριστεροί για το ΚΚΕ είναι στο ΚΚΕ. Όλοι οι άλλοι είναι «ΠΑΣΟΚοι». Όταν όμως το «αδελφό κόμμα» στην Κύπρο κάνει αυτά που αλλού το ΚΚΕ καταγγέλλει σαν εγκλήματα, το ΚΚΕ σιωπά! Δηλαδή καλύπτει! Αυτά, για να ξέρουν όλοι τι να περιμένουμε στο μέλλον από το ΚΚΕ!
Οι εξωκοινοβουλευτικοί – ΠΡΙΝ και ΣΕΚ
Το ΠΡΙΝ και το ΣΕΚ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, παρά τις μεγάλες μεταξύ τους διαφορές. Θεωρούν και οι μεν και οι δε ότι είναι οι μοναδικοί καθαροί επαναστάτες. Το λένε και το διατυμπανίζουν. Το ΠΡΙΝ έχει κληρονομήσει αυτό το κουσούρι από τον καιρό που ήτανε η ΚΝΕ. Στο ΣΕΚ είναι αυτοδημιούργητο.
ΠΡΙΝ: η «έκπληξη» για όσους δεν ήξεραν
Το πρωτοσέλιδο άρθρο του ΠΡΙΝ στις 10/4/04 ξεκινούσε με τα ακόλουθα:
«Oρθιος, παρά την κόλαση πιέσεων, στάθηκε τελικά ο πρόεδρος της Kυπριακής Δημοκρατίας Tάσσος Παπαδόπουλος: "Eλληνικέ κυπριακέ λαέ, σε καλώ να απορρίψεις το σχέδιο Aνάν. Σε καλώ να πεις στις 24 Aπρίλη ένα δυνατό ‘όχι’… Nα προασπιστείς την Kυπριακή Δημοκρατία, λέγοντας ‘όχι’ στην κατάλυσή της" τόνισε χωρίς περιστροφές, σε ένα όντως συγκλονιστικό διάγγελμά του ο κύπριος πρόεδρος… Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα" υπογράμμισε ο T. Παπαδόπουλος, ο οποίος έγινε αυτόματα πόλος συσπείρωσης της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας των Eλληνοκυπρίων που τάσσονται υπέρ του "όχι". Θλιβερός ο ρόλος της κυπριακής καθεστωτικής Aριστεράς, του AKEΛ, η πλειοψηφία του Πολιτικού Γραφείου του οποίου τάχθηκε υπέρ του "ναι"»…
Και σ’ αυτό το στυλ το άρθρο συνεχίζει μέχρι τέλους.
Το ρεσιτάλ του ΠΡΙΝ συνεχίζεται στο κύριο άρθρο της σελίδας 3.
«Θρήνος στην καρδιά κάθε αριστερού για τον επαίσχυντο ρόλο της "έστω και ισχνής" πλειοψηφίας των μελών του Πολιτικού Γραφείου του AKEΛ.
«Πολύ περισσότερο, αν αποτολμήσει κανείς τη σύγκριση με το συγκλονιστικό διάγγελμα του κεντροδεξιού προέδρου της Kυπριακής Δημοκρατίας Tάσσου Παπαδόπουλου το οποίο σίγουρα πέρασε στις κορυφαίες στιγμές της κυπριακής ιστορίας, καθώς ο κύπριος πρόεδρος αναντίρρητα ήρθε στο ύψος των περιστάσεων αυτές τις δραματικές στιγμές και ανταποκρίθηκε στο αίσθημα του λαού, στο αίτημα αντίστασης μέσω του "όχι"».
Ο ήρωας πρόεδρος λοιπόν που ήρθε στο ύψος των περιστάσεων, με το συγκλονιστικό του διάγγελμα, με το οποίο πέρασε στις κορυφαίες στιγμές της κυπριακής ιστορίας! Ούτε εθνικιστές τύπου Παπαθεμελή δεν θα ήταν τόσο ενθουσιώδεις υπέρ του Παπαδόπουλου.
Αυτή είναι η εθνικο-πατριωτική ανάλυση της αριστεράς, σε όλο της το μεγαλείο! Χειρότερη κι από του ΚΚΕ. Πουθενά δεν υπάρχει η λέξη τουρκοκύπριοι. «Κύπρος ανεξάρτητη, ενιαία» η μόνη γενική πρόταση η οποία όμως πουθενά δεν εξηγείται πως θα γίνει πραγματικότητα.
Σε ένα πολύ εκτενές άρθρο του στην Καθημερινή (4/4/2004) και με τίτλο «Tι θα γίνει μετά το "όχι" – Γιατί η Kύπρος θα μπορέσει να διεκδικήσει δικαιότερη λύση» ο αρχισυντάκτης του ΠΡΙΝ, Γ. Δελαστίκ, επιχειρηματολογεί πως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα βοηθήσει στην κατεύθυνση μιας δίκαιης λύσης. Γράφει ενδεικτικά:
«Aν οι Eλληνοκύπριοι ψηφίσουν "όχι" τότε αυτή που θα ενταχθεί στην E.E. την 1η Mαΐου θα είναι η μία και μοναδική Kυπριακή Δημοκρατία, με μία και μοναδική διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση – αυτήν του Tάσσου Παπαδόπουλου.
«Tο ψευδοκράτος του Nτενκτάς, το οποίο στο σχέδιο Aνάν αντιμετωπίζεται ως ισότιμο συστατικό κρατίδιο, θα περιπέσει εκ νέου στο καθεστώς του "παρία" της διεθνούς κοινότητας, μη αναγνωριζόμενο από καμιά χώρα στον κόσμο, πλην της Tουρκίας.
«Aντιθέτως, ο T. Παπαδόπουλος…από την 1η Mαΐου θα είναι εκ νέου πρόεδρος της Kυπριακής Δημοκρατίας στα μάτια όλων, είτε το θέλουν είτε όχι. Tον Iούνιο, το αργότερο, θα παρακαθήσει και στη Σύνοδο Kορυφής της E.E. ως ηγέτης τυπικά ισότιμος σε όλα με τον Γερμανό καγκελάριο Σρέντερ, τον Γάλλο πρόεδρο Σιράκ ή τον Bρετανό πρωθυπουργό Mπλερ, έχοντας τα ίδια δικαιώματα με αυτούς. Kανένας Φερχόιγκεν, κανένας Σολάνα ή οποιοσδήποτε άλλος υπάλληλος της Kομισιόν δεν θα τολμά τότε να εκφράζει αυθάδεις απόψεις περί του τι είναι και τι δεν είναι κοινοτικό κεκτημένο στην Kύπρο χωρίς να ανακαλείται στην τάξη.
«Aπό την 1η Mαΐου το Kυπριακό καθίσταται πρόβλημα της E.E. καθώς συνίσταται πλέον στην αδυναμία εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου σε ένα μεγάλο τμήμα της επικράτειας μιας χώρας-μέλους λόγω ξένης κατοχής του εδάφους αυτού.
«Αυτό το πρόβλημα δεν μπορούν να το αφήσουν να χρονίζει επ’ άπειρον.
«Όπως είναι εξόφθαλμο, αυτή η εξέλιξη συνιστά θεαματική αναβάθμιση του διεθνούς κύρους της Kύπρου, το οποίο έχει καταρρακωθεί από τις διαδικασίες χειρισμού του Σχεδίου Aνάν εκ μέρους των κυβερνήσεων Σημίτη»
Η ανάλυσή είναι από την αρχή μέχρι το τέλος αστική! Οι τ/κ για τον Γ. Δελαστίκ δεν υπάρχουν πουθενά! Η ταξική ανάλυση από τη σκοπιά των συμφερόντων και των καθηκόντων του εργατικού κινήματος είναι ολοκληρωτικά απούσα! Ο Γ. Δελαστίκ είναι μαρξιστής στα λόγια και εθνο-πατριώτης στην πράξη!
Μαθαίνουμε πως μέσα στις γραμμές του ΝΑΡ, υπάρχει οργή για την κύρια πολιτική γραμμή του ΠΡΙΝ για το Κυπριακό. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται στο εσωτερικό του ΝΑΡ και δεν μας απασχολεί. Αυτό που ξέρουμε είναι πως η κεντρική γραμμή του ΠΡΙΝ είναι αυτή που παραθέτουμε. Ας βρουν τρόπο να λύσουν τα προβλήματα των εσωτερικών ισορροπιών τους οι σ. του ΝΑΡ – οι απ’ έξω δεν μπορούν να παρέμβουν σ’ αυτό. Πάντως, όταν ιστορικά στελέχη του ΝΑΡ, όπως ο Γ. Δελαστίκ, βγαίνουν δημόσια με θέσεις όπως τις πιο πάνω, αν η πλειοψηφία του υπόλοιπου κόμματος διαφωνεί τότε εδώ αποκαλύπτεται πως πέρα από το πρόβλημα των πολιτικών θέσεων της εφημερίδας, υπάρχει και ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας. Δηλαδή, ελέγχει κανείς τους ηγέτες του ΝΑΡ ή είναι τελικά εντελώς ανεξέλεγκτοι; Μέχρι να λύσουν αυτού του είδους τα προβλήματα, πάντως, οι σ. είναι καλό να μην συνεχίσουν με το γνωστό τροπάρι του ΝΑΡ, ότι μόνο αυτοί είναι καθαροί επαναστάτες κι όλοι οι άλλοι είναι ρεφορμιστές.
Ο οπορτουνισμός του ΣΕΚ
Σε μια διεθνή διακήρυξη, των οργανώσεων που ανήκουν στη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση (IST), δηλαδή,
– του βρετανικού SWP,
– του ελληνικού ΣΕΚ,
– του τουρκικού DSIP,
– και της κυπριακής «Εργατική Δημοκρατία»
τονίζεται η αντίθεση των οργανώσεων αυτών στο σχέδιο Ανάν, για λόγους που δεν θα είχαμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε. Για μια ακόμη φορά όμως το πρόβλημα είναι στο τι προτείνεται μετά το «όχι».
Και να τι προτείνουνε:
«Ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι ο πρόεδρος του ελληνοκυπριακού κοινοβουλίου και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ είναι πρωθυπουργός στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Η Αριστερά μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία να προωθήσει την επαναπροσέγγιση. Αυτό μπορεί να αρχίσει με την ελληνική πλευρά να σταματάει το εμπάργκο στους τουρκοκύπριους και να δίνει στην τουρκοκυπριακή κοινότητα όση αυτονομία θέλει. Η ενότητα δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία ούτε με εκβιασμό…
«Η ευημερία δεν θα έρθει ούτε στην Τουρκία ούτε στη Βόρεια Κύπρο μέσα από νεοφιλελεύθερες "αναδιαρθρώσεις" που επιβάλλει η ΕΕ. Μπορεί να έρθει μόνο από την ενωμένη πάλη των εργατών για να αντισταθούν στις ιδιωτικοποιήσεις, στις απολύσεις, το πάγωμα των μισθών και άλλες παρόμοιες επιθέσεις…
«Σ’ όλο τον πλανήτη ένα νέο αντικαπιταλιστικό κίνημα δυναμώνει δίνοντας την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός… Η οικοδόμηση αυτού του κινήματος στην Τουρκία την Ελλάδα και την Κύπρο μπορεί να ενισχύσει την ειρήνη και τη φιλία στο νησί.
«Το αντιπολεμικό κίνημα έχει κάνει βήματα μπροστά σ’ αυτή την κατεύθυνση..»
και το κείμενο καταλήγει:
«Δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση. Καλούμε όλους τους ακτιβιστές και τις αριστερές δυνάμεις να βοηθήσουν για την οικοδόμηση ενός δυνατότερου αντιπολεμικού κινήματος και να απαιτήσουμε:
– να φύγουν οι βρετανικές βάσεις από την Κύπρο
– να αποσυρθούν όλα τα στρατεύματα από την Κύπρο
– καμιά ελληνική ή τουρκική συμμετοχή στην κατοχή του Ιράκ
– υποστήριξη στους ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους που ενώνονται για να παλέψουν για ένα κοινό μέλλον χωρίς εξωτερικούς εκβιασμούς και εσωτερικούς εθνικούς ανταγωνισμούς.»
Ας παραβλέψουμε, το γεγονός ότι μια διακήρυξη που εκδίδεται για το Κυπριακό καταλήγει με βασικό καθήκον το κτίσιμο ενός… αντιπολεμικού κινήματος! Το πιο κτυπητό είναι ότι σε ολόκληρη τη διεθνή διακήρυξη των οργανώσεων του IST δεν υπάρχει ούτε μια φορά η λέξη "σοσιαλισμός"! Γιατί αλήθεια; Εδώ δεν έχουμε κάποια κοινή διακήρυξη πολλών και διάφορων αριστερών κινημάτων στα οποία οι οργανώσεις του IST αποτελούν μια συνιστώσα, για να πει κανείς ότι υποχρεώνονται σε κάποιες παραχωρήσεις, σε ένα συμβιβασμό. Εδώ επιλέγουν, ελεύθερα και χωρίς καμία πίεση από κανένα, να μην αναφέρουν ότι παλεύουν για το σοσιαλισμό! Και επιλέγουν μια γλώσσα για «ένα νέο αντικαπιταλιστικό κίνημα» που «δυναμώνει δίνοντας την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ’ ότι θα έλεγε και ο ΣΥΝ! Κι όμως μιλούν στο όνομα του «Τροτσκισμού»!
Εκεί όμως που επιχειρεί να γίνει συγκεκριμένη η διακήρυξη, εκεί δίνει ρέστα. Το IST, καλεί τον Χριστόφια και τον Ταλάτ, ως ηγέτες της ε/κ και της τ/κ αριστεράς (αν μάθει ο Ταλάτ πως αποκαλείται «αριστερός» θα συγχυστεί πολύ, αυτό όμως είναι άλλου είδους πρόβλημα) που είναι δεύτεροι στην ιεραρχία της ε/κ και της τ/κ διακυβέρνησης αντίστοιχα, να πάρουν την πρωτοβουλία για να κτίσουν την επαναπροσέγγιση ε/κ και τ/κ μαζών από τα κάτω.
Έξοχη μαρξιστική ανάλυση! Ο Χριστόφιας κι ο Ταλάτ που έχουν καλοκαθίσει στα κυβερνητικά έδρανα και υπηρετούν την αστική τάξη ο ένας στη μια πλευρά κι άλλος στην άλλη, θα μπουν επικεφαλής του αγώνα των εργατικών τάξεων για επαναπροσέγγιση «από τα κάτω». Αυτά λέει το IST! Και επιμένει να μιλά στο όνομα του τροτσκισμού!
