Δώρος Μιχαήλ,
«Νέα Διεθνιστική Αριστερά»,
αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Κύπρο
Υποτίθεται πως θα έφερνε επενδύσεις και κέρδη στο δημόσιο, μεγαλύτερη αποδοτικότητα, αύξηση στην εξυπηρέτηση πλοίων και ανάπτυξη τουεμπορίου. Η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού της Λεμεσού έφερε μόνο χάος και τεράστιες ζημιές στους εμπορευόμενους και την οικονομία, υπερχρεώσεις και αβεβαιότητα.
Ακόμα δεν ξεκίνησε καλά καλά το πρόγραμμα της ιδιωτικοποίησης, του αγίου ειδώλου για τον ντόπιο νεοφιλελευθερισμό και την Τρόικα, και έλαμψε το πραγματικό της πρόσωπο: Ξεπούλημα κοινωνικού πλούτου και υπερκέρδη στους ιδιώτες, ζημιές και καταστροφή για την κοινωνία και την οικονομία.
Κι όμως ήταν κερδοφόρο!
Το Λιμάνι, κάτω από την (δημόσια) Αρχή Λιμένων Κύπρου, πραγματοποιούσε κέρδη 28 εκατ. ευρώ τον χρόνο, που, σύμφωνα με τον Υπουργό Συγκοινωνιών και Έργων, θα απέφεραν, με την ιδιωτικοποίηση, το ποσό των 2 δισ. € κατά τη διάρκεια του 25ετούς συμβολαίου. Αυτό διαψεύδεται ήδη από άλλους πολιτειακούς θεσμούς. Η Έφορος Εσωτερικού Ελέγχου περιορίζει τις εκτιμήσεις για την ίδια χρονική περίοδο σε €600.000 εκ., στο ιδανικότερο μάλιστα σενάριο.
Αν ευσταθούν οι εκτιμήσεις, στα 25 χρόνια το κράτος θα αποκόμιζε 700 εκ., ενώ με την ιδιωτικοποίηση θα δώσει τζάμπα εγκαταστάσεις και εκατοντάδων εκατ. επενδύσεις που κράτησαν 45 χρόνια και θα χάσει τον έλεγχο του Λιμανιού με … ζημιά 100 εκατ.! Αν αυτό δεν είναι έγκλημα σε βάρος της οικονομίας, τότε τι είναι;
Ποιος πληρώνει τη ζημιά;
Η ζημιά, όμως, αυτή είναι μικρή μπροστά στις καταστροφικές επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία: Από ό,τι φαίνεται, οι χρεώσεις στους εμπορευόμενους θα τριπλασιαστούν. Ήδη, εταιρείες όπως η ΠΕΛΕΤΙΚΟ εξαγγέλλουν κλείσιμο των εργασιών παραγωγής και εμπορίας Πεντονίτη, γιατί οι υπερχρεώσεις τους βγάζουν εκτός διεθνούς συναγωνισμού. Δεκάδες εργάτες θα συρθούν στην ανεργία. Οι εταιρείες άρχισαν ήδη να κινούν αγωγές για αποζημιώσεις.
Ανάλογα προβλήματα προκαλούνται σε χιλιάδες παραγωγούς γεωργικών προϊόντων. Οι εισαγωγείς, επίσης, θα επωμιστούν μεγάλες επιβαρύνσεις από τις υπερχρεώσεις, με αποτέλεσμα αυξήσεις στις τιμές βασικών προϊόντων σε βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Ο μεγάλος ένοχος
Η έμφαση που δίνεται στην κριτική για το μπάχαλο της ιδιωτικοποίησης είναι στην προχειρότητα και την ανικανότητα του Υπουργού Μεταφορών, Μάριου Δημητριάδη, του οποίου ζητούν την παραίτηση. (Ακόμα και ΔΗ.ΚΟ. και ΕΔΕΚ που ψήφισαν την ιδιωτικοποίηση!)
Βέβαια, προχειρότητα και ανικανότητα υπάρχει άφθονη, όμως ο μεγάλος ένοχοςείναι η ίδια η ιδιωτικοποίηση: η τυφλή υποταγή στις νεοφιλελεύθερες ιδέες, που κυριαρχεί στην Κύπρο, σε Ευρώπη, Αμερική και παντού, οδηγεί αναπόφευκτα σε προγράμματα ανάλογης μορφής με την ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού. Έτσι χάθηκαν και οι Κυπριακές αερογραμμές, μετά που οι ιθύνοντες της άρχουσας τάξης, φρόντισαν να τις χρεοκοπήσουν, αντί να τις εξυγειάνουν.
Οι κρατούντες δεν άκουγαν κανένα!
Βέβαια, τα πράγματα θα ήταν, ίσως, κάπως καλύτερα αν οι κρατούντες συμμορφώνονταν με τις ελάχιστες διασφαλίσεις που τους πρότειναν άλλοι πολιτειακοί θεσμοί. Για παράδειγμα, ο Γενικός Ελεγκτής του κράτους προειδοποίησε πριν την υπογραφή των συμβάσεων για τις δυσμενείς επιπτώσεις για το κράτος αν δεν περιλαμβάνονταν δικλίδες για διασφάλιση της ποιότητας των υπηρεσιών στο Λιμάνι (δείκτες απόδοσης) αποτρεπτικές ποινές για αποκλίσεις, εγγυήσεις πιστής εκτέλεσης των συμβολαίων και άλλες συμβατικές υποχρεώσεις των ιδιωτών. Κάποιες υποδείξεις έγιναν και από την Αρχή Λιμένων (φορέας του Δημοσίου) και άλλους.
Παρ’ όλα αυτά, ο κος Υπουργός διαπραγματεύτηκε απευθείας με τους ιδιώτες και τους τα έδωσε όλα και τζάμπα! Τους απάλλαξε ακόμα και από το κόστος των (έμπειρων) εργαζομένων στο Λιμάνι, με την επιδίωξη να βρουν άλλους «φθηνότερους» (μέρος της αποτυχίας τους να λειτουργήσουν σωστά το λιμάνι εβδομάδες μετά την ιδιωτικοποίηση).
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί μετά από όλο αυτόν τον σάλο, η Κυβέρνηση κρατεί, ακόμα, στα συρτάρια της τις σχετικές συμβάσεις. Φυσικά, μετά την απαίτηση του ΑΚΕΛ και τη θετική ανταπόκριση του Γενικού Ελεγκτή, θα γίνει έρευνα και η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί(!) να δώσει τα συμβόλαια στη δημοσιότητα!
Πού ήταν τόσο καιρό τα κόμματα;
Η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του Λιμανιού, όπως και της ΣΥΤΑ, της ΑΗΚ κ.λπ., απασχόλησε έντονα την πολιτική σκηνή, το εργατικό κίνημα και τον κόσμο. Θυμίζουμε ότι ήταν ανάμεσα στα προαπαιτούμενα της Τρόικας, που έφυγε – δήθεν –αλλά μένει ακόμα εδώ με χίλιους δυό τρόπους, όπως και ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα.
Η Βουλή, με τις ψήφους του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της (‘σοσιαλιστικής’!) ΕΔΕΚ ψήφισε το νομοσχέδιο για την «εμπορικοποίηση» του Λιμανιού. ΑΚΕΛ, Συμμαχία Πολιτών και Κίνημα Οικολόγων ψήφισαν εναντίον. Το ΑΚΕΛ διαφώνησε με την ιδιωτικοποίηση και δημοσιοποίησε τις θέσεις του κόμματος, όπως αμφισβήτηση των αναμενόμενων κερδών, ανησυχίες για τις υπερχρεώσεις και τη μετακύλιση του κόστους στους καταναλωτές, φόβους ότι το Λιμάνι θα πέσει σε μαρασμό, ανησυχίες για την ασφάλεια του κράτους κ.ά. (επιστολή Α.Κυπριανού, Γ.Γ. ΑΚΕΛ στον αρμόδιο Υπουργό (23.4.16). Τα συμβόλαια με τους ιδιώτες υπογράφηκαν στις 25.4.16.
Φυσικά, αυτά τα ισχυρά επιχειρήματα δεν έπεισαν τον υπουργό …. κο Δημητριάδη και την κυβέρνηση του κ. Νίκου Αναστασιάδη!
Τα συνδικάτα;
Τα συνδικάτα στο Λιμάνι προέβαλαν αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση. Απεργίες και άλλα δυναμικά μέτρα έγιναν το 2015 και το 2016. Το καλοκαίρι του 15, τα μέλη των εργατικών σωματείων ΣΗΔΗΚΕΚ-ΠΕΟ, ΔΕΟΚ, ΣΥΑΛΚ και ΣΥΠΥΑΛΚ έκαναν απεργίες και τερματισμό υπερωριακής απασχόλησης κατά της ιδιωτικοποίησης και «του ξεπουλήματος» του λιμανιού. Αποφασίστηκε μάλιστα «η συμπόρευση με τα συνδικάτα των ημικρατικών οργανισμών, ΑΗΚ και Cyta, [Σημ. «Ξ»: που επίσης μπήκαν σε διαδικασίες ιδιωτικοποίησης] για οποιαδήποτε μέτρα πάρουν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις»].
Τα απεργιακά μέτρα αντιμετώπισαν, φυσικά, την οργή των εργοδοτικών οργανώσεων. Χαρακτηριστικά, το ΚΕΒΕ [Κυπριακό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο ] κατήγγειλε τα συνδικάτα ότι «υποσκάπτουν την ομαλή λειτουργία των λιμανιών και τορπιλίζουν τη συνέχιση του Προγράμματος της οικονομίας, με βάση το οποίο στοχεύουμε στην ανάπτυξη. Το θέμα έχει συμφωνηθεί με την Τρόικα και αποτελεί προαπαιτούμενο για ομαλή εξέλιξη του Προγράμματος για την οικονομία. Η κάθε αναβολή, καθυστέρηση ή κωλυσιεργία θα οδηγεί σε εμπόδια και προσκόμματα για το Πρόγραμμα, με τις γνωστές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας». Σε μια άλλη φάση, οι πατατοπαραγωγοί (που σήμερα φωνάζουν για τις ζημιές τους από την ιδιωτικοποίηση!) προέβησαν σε προπηλακισμούς και απειλές εναντίον των συνδικαλιστικών στελεχών, κατά τη διάρκεια συνεδρίας της Βουλής.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις τερματίστηκαν όταν, μαζί με το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση, «πέρασε» και νομοσχέδιο για «διασφάλιση» των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στο Λιμάνι που αφορά στο «καθεστώς εργοδότησης και τα δικαιώματα των υπαλλήλων της Αρχής Λιμένων Κύπρου, περιλαμβανομένων των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και ωφελημάτων τους. Επίσης, περιλαμβάνει διατάξεις σχετικά με την οργανική δομή της ΑΛΚ, το σχέδιο εθελούσιας αφυπηρέτησης των υπαλλήλων και την απόσπαση των μόνιμων υπαλλήλων της ΑΛΚ στη δημόσια υπηρεσία».
Αγώνας για επιστροφή του Λιμανιού στην κοινωνία!
Το φιάσκο της ιδιωτικοποίησης του Λιμανιού Λεμεσού αποτελεί μια γερή βάση για αγώνα με στόχο την επιστροφή του στο κράτος και την κοινωνία.
Ωστόσο, για να γίνει αυτό κατορθωτό απαιτούνται συντονισμένοι δυναμικοί αγώνες από τα συνδικάτα των εργαζομένων, το ΑΚΕΛ, την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, τις οργανώσεις των καταναλωτών, τους παραγωγούς και ολόκληρη την εργατική τάξη.
Αγώνες που θα συνδέουν τη διεκδίκηση του Λιμανιού με τον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στη ΣΥΤΑ, ΑΗΚ, φυσικό αέριο και του υπόλοιπου κοινωνικού πλούτου, ενάντια στις μίζες και τη διαφθορά, τις εκποιήσεις, την ανεργία και τη φτώχεια. Η Κυβέρνηση και τα νεοφιλελεύθερα κόμματα και οι εργοδοτικές οργανώσεις που τη στηρίζουν χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν όλη τους τη δύναμη για να διατηρήσουν τα «κεκτημένα» τους. Όχι απλώς γιατί είναι «πολλά τα λεφτά Άρη!», αλλά επειδή η ιδιωτικοποίηση είναι η ιερή τους αγελάδα στην Κύπρο και διεθνώς, διαμάντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων 30 χρόνων.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ και των συνδικάτων που ελέγχει δεν φαίνεται να έχει διάθεση να ηγηθεί ενός τέτοιου αγώνα. Οι «αγώνες» τους αυτοπεριορίζονται στον κοινοβουλευτισμό και τον «σεβασμό στους θεσμούς», τον περιορισμό στο πλαίσιο ενός άγριου και αδίσταχτου καπιταλισμού – ενός πληγωμένου θηρίου και συνεπώς πιο επικίνδυνου παρά ποτέ.
Οι καιροί απαιτούν μια νέα διεθνιστική επαναστατική αριστερά για να μπει μπροστά στους αγώνες κατά της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της φτωχοποίησης, του ρατσισμού, της καταπάτησης των δικαιωμάτων των γυναικών, της καταστροφής του περιβάλλοντος. Για μια τέτοια αριστερά παλεύει η Νέα Διεθνιστική Αριστερά μαζί με δεκάδες αδελφές οργανώσεις σε όλο τον πλανήτη.
