Άρθρο του Θανάση Αργυρίου (μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ) με τίτλο "Τι είναι και γιατί παλεύει το Πανελλαδικό Συντονιστικό" εμφανίστηκε φωτοτυπημένο και κολλημένο στους τοίχους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τις προηγούμενες ημέρες.
Το άρθρο αυτό μαρτυρά την ανάγκη που νοιώθει η ηγεσία της ΚΝΕ να βγει δημόσια και να υπερασπιστεί το λεγόμενο "Πανελλαδικό Συντονιστικό", ένα και πλέον χρόνο μετά την εμφάνισή του. Αυτή η ανάγκη πηγάζει από τον έντονο και υγιή προβληματισμό που αναπόφευκτα αναπτύσσεται τόσο στη βάση της ΚΝΕ-ΠΚΣ όσο και σε ευρύτερα στρώματα φοιτητών και αφορά την αποτελεσματικότητα και την πορεία του "Πανελλαδικού Συντονιστικού", της πιο κεντρικής επιλογής της ΚΝΕ απέναντι στο φοιτητικό κίνημα τον τελευταίο 1,5 χρόνο.
Όμως η ηγεσία της ΚΝΕ αδυνατεί να απαντήσει σε αυτό τον προβληματισμό γιατί αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από την πλήρη αποτυχία του Π.Σ. να συσπειρώσει και να δώσει διέξοδο στο φοιτητικό κίνημα. Αντίθετα προσπαθεί να μας πείσει ότι το άσπρο είναι μαύρο. Η πρακτική αυτή όμως (γνώριμη και προσφιλής στην σταλινική ηγεσία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ) απειλεί να στείλει "στα σπίτια" τους χιλιάδες φοιτητές μέσα από το δρόμο της απογοήτευσης.
Η ανάγκη της πολιτικής απάντησης είναι για αυτό το λόγο επιτακτική.
Η επίθεση της κυβέρνησης και η αδυναμία του κινήματος
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το άρθρο ξεκινά καταγράφοντας την αντιεκπαιδευτική επίθεση της τελευταίας περιόδου:
"η ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται τα τελευταία χρόνια κάτω από ομοβροντίες αντιδραστικών μέτρων…μια σειρά αναδιαρθρώσεις γίνονται στην εκπαίδευση με στόχο τη μεγαλύτερη προσαρμογή του συστήματος διδασκαλίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου".
Στη συνέχεια περιγράφονται οι συσχετισμοί στο φοιτητικό κίνημα:
"οι δυνάμεις που στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ… διευκολύνουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής… οι δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ χρησιμοποιώντας κάθε είδους "ρουσφέτια", σπέρνοντας τη μοιρολατρία, έχουν οδηγήσει σε διάλυση τις συλλογικές διαδικασίες…η ΕΦΕΕ και η ΕΣΕΕ έχουν διαλυθεί".
Ως εδώ συμφωνούμε. Πράγματι κυβέρνηση και κεφάλαιο χτυπούν την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και την ίδια στιγμή οι συσχετισμοί στο φοιτητικό χώρο είναι υπέρ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα που δεν απαντά η ηγεσία της ΚΝΕ είναι γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί δηλαδή η κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να περάσει τους περίφημους νόμους της Μπολόνια για αξιολόγηση, ΙΔΒΕ και διεθνές πανεπιστήμιο χωρίς να ανοίξει μύτη; Γιατί ενώ η ΚΝΕ-ΠΚΣ είχε σαν αιχμή αυτά ακριβώς τα ζητήματα, το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε αλλά "τσίμπησε" στα ρουσφέτια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ; Είναι οι φοιτητές ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουν ή υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες; Η ηγεσία της πιο δυνατής πανελλαδικής αριστερής φοιτητικής "σφυρίζει αδιάφορα" μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα!
Η ηγεσία της ΚΝΕ ζει σε άλλο πλανήτη
Στην πραγματικότητα η ηγεσία της ΚΝΕ όχι μόνο δεν μας εξηγεί γιατί το φοιτητικό κίνημα δεν έδωσε καν τη μάχη ενάντια στην κυβερνητική επίθεση, αλλά προσπαθεί να μας παρουσιάσει μια εντελώς διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Ότι δηλαδή το κίνημα δήθεν αντιστάθηκε και πως το Π.Σ. έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Ο Αργυρίου γράφει συγκεκριμένα:
"Τα μέτρα…συναντούν αντιδράσεις και εμπόδια…δυναμώνει όλο και περισσότερο ο πόλος αντίστασης…όλο και περισσότερες γενικές συνελεύσεις υπερψηφίζουν το πλαίσιο του Π.Σ… Χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές σε όλη την Ελλάδα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις που διοργανώνει και στις συνεδριάσεις του… Όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν τους χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές που στηρίζουν το Συντονιστικό, είναι γιατί θέλουν το Φοιτητικό-Σπουδαστικό κίνημα διαλυμένο".
Ειλικρινά σε ποιο πλανήτη ζει η ηγεσία της ΚΝΕ;
Η εμπειρία ολόκληρης της περσινής χρονιάς ήταν ακριβώς η αντίθετη από όσα περιγράφει το άρθρο του εκπροσώπου του Κ.Σ. της ΚΝΕ! Και κάθε φοιτητής με την ελάχιστη συμμετοχή στο κίνημα έχει αυτή την εμπειρία. Σε ποια ακριβώς κινητοποίηση συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές; Η μόνη αξιοπρεπής περσινή πορεία ήταν αυτή στις 10 Δεκέμβρη στην οποία όμως η συντριπτική πλειοψηφία ήταν μαθητές ενώ οι φοιτητές δεν ξεπερνούσαν τις 3 – 4000 παρόλη την πανελλαδική κινητοποίηση και τη συμμετοχή στην πορεία και των ΕΑΑΚ. Σε όλες τις υπόλοιπες διαδηλώσεις (21/01/05, 28/02/05 κλπ) η συμμετοχή των φοιτητών ήταν εντελώς ισχνή!
Γι’ αυτό η κυβέρνηση τελικά έκανε περίπατο και ψήφισε ανενόχλητη τα νομοσχέδιά της μέσα στο καλοκαίρι.
Όμως η πιο χτυπητή και αποκαλυπτική εμπειρία ήταν η πλήρης αποτυχία, το πραγματικό φιάσκο, της κινητοποίησης που κάλεσε το "Πανελλαδικό Συντονιστικό" φέτος στις 20 Οκτώβρη. Στην Αθήνα δεν κατέβηκαν στον δρόμο πάνω από 1000 – 1500 φοιτητές, σε κοινή κινητοποίηση με τα ΕΑΑΚ (βασικά οργανωμένοι) ενώ στις υπόλοιπες πόλεις οι φοιτητές δεν πήραν καν μυρουδιά περί κινητοποίησης. Όσο για την πορεία που έγινε στο Βόλο (την οποία τολμά να αναφέρει το άρθρο) σε αυτή συμμετείχαν πράγματι εκατοντάδες, μόνο που ήταν μαθητές! Οι ελάχιστοι φοιτητές που κρατούσαν το πανό του "Πανελλαδικού Συντονιστικού" ήταν αυστηρά και μόνο μέλη της ΚΝΕ. Η τεράστια μάζα των 4500 φοιτητών του Βόλου έκανε μάθημα.
Στην πραγματικότητα η ηγεσία της ΚΝΕ αρνείται να παραδεχτεί δημόσια πως παρόλη την επίθεση κυβέρνησης και του κεφαλαίου το φοιτητικό κίνημα δεν απάντησε με αντίστοιχες κινητοποιήσεις, πως οι νόμοι πέρασαν και τέλος πως αυτό αποτελεί μια ήττα.
Και αρνείται να παραδεχτεί αυτή την ήττα γιατί τότε θα ήταν υποχρεωμένη να παραδεχτεί την αποτυχία του "Πανελλαδικού Συντονιστικού" να μαζικοποιηθεί και να αποτελέσει το εργαλείο του φοιτητικού κινήματος απέναντι στην επίθεση, δηλαδή να φέρει σε πέρας το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε.
Έτσι η ηγεσία της ΚΝΕ επιλέγει να εθελοτυφλεί. Παρουσιάζει μια δυναμική που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει και θεωρεί πως με αυτό τον τρόπο μπορεί να κοροϊδέψει τα μέλη της και τους φοιτητές.
Για τη σχέση Συντονιστικού-ΚΝΕ
Η ηγεσία της ΚΝΕ αισθάνεται ακόμη την ανάγκη να απαντήσει σε όσους την κατηγορούν για καπέλωμα του Συντονιστικού από την ΚΝΕ.
Ο Αργυρίου γράφει λοιπόν:
"Το Συντονιστικό αποτελείται λοιπόν από δεκάδες συλλόγους που με αποφάσεις γενικής συνέλευσης υιοθετούν το πλαίσιό του και στηρίζουν τη συγκρότησή του… Οι δυνάμεις της υποταγής νομίζουν ότι μπορούν να αποτρέψουν τη δυναμική και τη διεύρυνση του Συντονιστικού εκτοξεύοντας κατηγορίες ότι "το Συντονιστικό είναι της ΚΝΕ"… αυτοί όμως που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το συντονιστικό αποτελείται από συλλόγους, επιτροπές αγώνα και στηρίζεται από χιλιάδες φοιτητές… το κάνουν γιατί η συντονισμένη δράση τους ενοχλεί".
Καταρχήν γιατί όσοι κάνουν κριτική στον τρόπο λειτουργίας του συντονιστικού είναι "οι δυνάμεις της υποταγής" αυτό δεν μας το εξηγεί ο Αργυρίου. Η λασπολογία όσο κι αν είναι συνηθισμένη πρακτική της ηγεσίας της ΚΝΕ δεν αποτελεί και πειστικό επιχείρημα για κάποιον στοιχειωδώς σκεπτόμενο φοιτητή. Ας πάμε όμως στην ουσία.
Το Κ.Σ. της ΚΝΕ δεν μπαίνει στον κόπο να αναφέρει ποιοι ήταν οι δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι που μέσα από γενικές συνελεύσεις κάλεσαν την φετινή κινητοποίηση της 20ης Οκτώβρη. Στη Φιλοσοφική της Αθήνας (σχολή με 15.000 ενεργούς φοιτητές) η ΠΚΣ επέβαλε τη λήψη "απόφασης" από γενική συνέλευση-παρωδία με 250 άτομα. Στα ΤΕΙ Αθήνας "επιτροπή αγώνα" αποτελούμενη από μέλη της ΚΝΕ αποφάσισε μόνη της, χωρίς απόφαση γενικής συνέλευσης, να κλείσει τη σχολή στις 20 Οκτώβρη. Στα ίδια ΤΕΙ και συγκεκριμένα στη ΣΔΟ (με 2500 σπουδαστές περίπου) σύναξη 50 μελών της ΚΝΕ ονομάστηκε γενική συνέλευση, η οποία μάλιστα αποφάσισε τη συμμετοχή του συλλόγου στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ, στις 12 Νοέμβρη.
Τα ίδια και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Κανένας απολύτως φοιτητικός σύλλογος δεν πήρε απόφαση για τις φετινές κινητοποιήσεις του συντονιστικού. Παρόλα αυτά όμως το "Πανελλαδικό Συντονιστικό" συμμετείχε και στην τοπική πορεία του Βόλου στις 20 Οκτώβρη και στην πανελλαδική κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στις 12 Νοέμβρη!
Η μόνη δημόσια και γνωστή συνάντηση του "Πανελλαδικού Συντονιστικού" που έγινε ποτέ ήταν πέρσι στις 10 Δεκέμβρη μετά την πορεία στην Αθήνα. Η συνάντηση όμως αυτή μόνο ουσιαστικός διάλογος για συντονισμό δεν ήταν. Ήταν μια "παρέλαση" στελεχών της ΚΝΕ από όλη την Ελλάδα που πανηγύριζαν και θριαμβολογούσαν για την επιτυχία της κινητοποίησης. Καθόλου τυχαία καμιά νέα ημερομηνία κινητοποίησης δεν αποφασίστηκε ούτε πάρθηκαν άλλες αποφάσεις για την παραπέρα πορεία του κινήματος. Μετά από εκείνη τη μοναδική συνάντηση όλοι οι φοιτητές πληροφορούνταν για τις αποφάσεις του συντονιστικού είτε από το Ριζοσπάστη είτε από τα τραπεζάκια της ΠΚΣ.
Αυτή η πρακτική του πιο απροκάλυπτου καπελώματος του συντονιστικού, που κανένας δεν το εξέλεξε και κανένας δεν το ελέγχει είναι και η βασική αιτία για την αποξένωσή του από τους χιλιάδες φοιτητές.
Στα μάτια τους το "Πανελλαδικό Συντονιστικό" δεν είναι τίποτα άλλο από μια ταμπέλα που χρησιμοποιεί η ΚΝΕ-ΠΚΣ για να καλεί σε διάφορες κινητοποιήσεις. Λόγω αυτής της αντιδημοκρατικής λειτουργίας οι αποφάσεις του συντονιστικού δεν μπορούν να εκφράσουν τις πραγματικές διαθέσεις των φοιτητών και έτσι καταλήγουν στις παταγώδεις αποτυχίες όπως αυτή της 20ης Οκτώβρη.
Κι όλα τα άλλα που λέει το Κ.Σ. της ΚΝΕ είναι "παρηγοριά στον άρρωστο".
Τι σημαίνει δημοκρατία στο κίνημα;
Η πλατιά δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων είναι απαραίτητος όρος για την ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος. Αυτό πρέπει να είναι πλέον μια απλή διαπίστωση. Συντονιστικό που δεν αποτελείται από εκλεγμένους και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους των φοιτητικών συλλόγων, που δεν εκφράζει πραγματικές-μαζικές γενικές συνελεύσεις (όχι συνελεύσεις-παρωδία ή αποφάσεις που πάρθηκαν πριν 12 μήνες) και δεν συνεδριάζει ανοιχτά και δημόσια, δεν είναι δημοκρατικό, είναι καπελωμένο και γι’ αυτό δεν μπορεί να συσπειρώσει, να εμπνεύσει και τελικά να βοηθήσει τους φοιτητές να αντισταθούν και να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική. Αυτή είναι η αλήθεια που η ηγεσία της ΚΝΕ δεν μπορεί να παραδεχτεί γιατί διαφορετικά θα αναιρούσε τον ίδιο της το σταλινισμό.
Για τους χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης της ΚΝΕ και τους χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές φοιτητές οι πικρές εμπειρίες και η αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να αντιπαρατεθεί με τις κυβερνητικές πολιτικές και τις πολιτικές της ΕΕ πρέπει να οδηγήσουν σε συμπεράσματα. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι η ανάγκη για το χτίσιμο μιας νέας αριστεράς και στα πανεπιστήμια και την κοινωνία.
