Πριν από αρκετές μέρες το «Ξεκίνημα» δημοσιοποίησε επιστολή της σ. Σόλες Γκόντγουιν με την οποία κατάγγελλε τις ρατσιστικές διακρίσεις που υπάρχουν στον Ιατρικό Σύλλογο της Ελλάδας. (Δείτε τη σχετική ανάρτηση εδώ: https://xekinima.org/arthra/view/article/ratsismos-kai-sta-syndikata-i-periptosi-tis-giatroy-sol/). Το θέμα της πήρε, με τη δημοσιοποίηση της επιστολής της, αρκετά μεγάλη δημοσιότητα. Μιλήσαμε ξανά με τη σ. Σόλες για να μας πει για τον αντίκτυπο και τα αποτελέσματα από αυτή της την παρέμβαση.
- «Ξεκίνημα»: Σόλες, θες να θυμίσεις στους αναγνώστες μας το θέμα που είχε προκύψει στον Ιατρικό Σύλλογο της Κοζάνης και να μας πεις τι αντιδράσεις υπήρξαν μετά τη δημοσιοποίηση της επιστολής σου;
Σόλες: Ναι, να σας θυμίσω τον λόγο της διαμαρτυρίας μου. Στις 12/10/2014 μου στερήθηκε το δικαίωμα της συμμετοχής στις εκλογές του Ιατρικού συλλόγου της Κοζάνης, του οποίου είμαι νόμιμα εγγεγραμμένο μέλος. Όπως είχα πληροφορηθεί ήταν καθαρά θέμα νομοθεσίας – ενός νόμου από το 1957.
Μετά την δημοσιοποίηση της επιστολής μου οι αντιδράσεις ήταν αθρόες και ως επί το πλείστον θετικές. Δέχτηκα τηλεφωνήματα από άτομα που υποσχέθηκαν να βάλουν τα δυνατά τους για την κατάργηση του νόμου. Οι συνάδελφοι μου μου έδειξαν την συμπαράσταση τους με τον καλύτερο τρόπο κι ετοιμάζουν επίσημο έγγραφο το οποίο θα δηλώνει την στήριξή τους.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με στήριξαν: τον Διευθυντή αλλά και τους επιμελητές του Νοσοκομείου που στέκονται στο πλευρό μου, τους εκπροσώπους του Ιατρικού Συλλόγου της Κοζάνης οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ μου, ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διαφόρους εργαζομένους του Νοσοκομείου οι οποίοι αν και κάποιοι με γνωρίζουν ελάχιστα, με προσέγγισαν με πολλή ζεστασιά μετά την δημοσιοποίηση της επιστολής. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι ήρθαν σε επαφή μαζί μου.
- «Ξ»: Μετά τις αντιδράσεις έχει υπάρξει κάποιου είδους αποτέλεσμα;
Σ: Αν και οι αντιδράσεις ήταν θετικές, δεν έχει γίνει κάποιο ουσιαστικό βήμα προς την κατεύθυνση της κατάργησης αυτού του νόμου. Είναι αναμενόμενο βέβαια ότι οι αλλαγές δεν γίνονται εν μια νυκτί, χωρίς υπομονή, επιμονή και συνέχεια. Και κυρίως δεν πρόκειται να γίνει κάτι εάν δεν πιεστούν να το πράξουν οι αρμόδιοι. Ούσα μέλος του Ιατρικού συλλόγου συνεπώς και του ιατρικού κόσμου της Ελλάδας, θέλω να καλέσω τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Ιατρικού συλλόγου, τα σωματεία των νοσοκομειακών γιατρών και γενικά των εργαζομένων στον χώρο της Υγείας, να θέσουν την υπόθεση αυτή (την οποία δεν αποκαλώ δική μου διότι είναι ένα θέμα διάκρισης και θεωρώ ότι γι’ αυτό αφορά όλο τον κόσμο) ως ερώτηση στη Βουλή.
Κι ελπίζω στην υποστήριξη της Αριστεράς. Δεν αρκεί ένας αντιρατσιστικός νόμος για τα μάτια του κόσμου, οι πράξεις μιλούν πολύ πιο δυνατά από τα λόγια.
- «Ξ»: Θα ήταν ενδιαφέρον να ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι Έλληνες γιατροί στο εξωτερικό. Έχεις κάποια εικόνα γι’ αυτό το θέμα;
Σ: Από το 2009 έχουν μεταναστεύσει περίπου 6.000 Έλληνες γιατροί σε διάφορες χώρες του εξωτερικού για να ασκήσουν το επάγγελμά τους, λόγω της κρίσης στην Ελλάδα. Μετά την πρόσληψή τους αντιμετωπίζονται σαν ίσοι με τους ημεδαπούς γιατρούς της χώρας που διαμένουν.
Αυτό το γνωρίζω επειδή κάποιοι από αυτούς τυχαίνει να είναι παλιοί συμφοιτητές και φίλοι. Γιατί λοιπόν ένας άνθρωπος ο οποίος έχει σπουδάσει από παιδί σε μια χώρα, εργάζεται νόμιμα, ακόμα και σκέφτεται στη γλώσσα αυτής της χώρας να αντιμετωπίζεται σαν εργαζόμενος δεύτερης κατηγορίας; Γιατί ο Έλληνας του εξωτερικού να τυγχάνει δίκαιης μεταχείρισης και να μην αντιστοιχεί το ίδιο στη Ελλάδα; Ποια θα ήταν η αντίδραση των αρμοδίων σε μια ανάλογη περίπτωση Έλληνα επαγγελματία στο εξωτερικό;
- «Ξ»: Κάτι τελευταίο;
Σ: Εν κατακλείδι θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν νοείται η Ελλάδα του 2014 να είναι τόσο άδικη και γεμάτη διακρίσεις. Πως επιβάλλεται να αντιδρούμε σε κάθε αδικία και πως μόνο με πράξεις διορθώνονται λάθη, παραλείψεις και αδικίες. Το ξέρω πως η απλή επίκληση πως είναι καιρός η Ελληνική βουλή και οι νομοθέτες να θυμηθούν τη δημοκρατία που γεννήθηκε σε αυτήν την χώρα, δεν φτάνει. Ούτε εδώ αλλά ούτε και πουθενά αλλού δεν πρόκειται να υπερισχύσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα, εφόσον όλοι εμείς μείνουμε άπραγοι.
