Η είδηση έρχεται από την Κρήτη, όπου το απόγευμα της Τετάρτης 28 Αυγούστου εκδικαζόταν η υπόθεση του ομαδικού βιασμού σε βάρος ανήλικης με νοητική υστέρηση, στην Σητεία τον Ιανουάριο του 2016 από δύο άντρες.
Το δικαστήριο μετέτρεψε την κατηγορία από ομαδικό βιασμό σε κατάχρηση ανηλίκου και ασέλγεια, τους έκρινε ένοχους και τους επέβαλε ποινή κάθειρξης 12 ετών. Αλλά, την ίδια ώρα, αποφασίστηκε η έφεση τους να έχει αναστέλλουσα δύναμη, υπό τους όρους να μην πλησιάζουν την κοπέλα σε απόσταση κάτω των 100 μέτρων, να εμφανίζονται κάθε μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής τους και απαγόρευση εξόδου από την χώρα. Αυτή η απόφαση του Δικαστηρίου εξόργισε τον πατέρα της κοπέλας που άρχισε να φωνάζει προς πάσα κατεύθυνση.
Το Δικαστήριο λοιπόν, «υποβιβάζει» την κατηγορία από βιασμό σε ασέλγεια, κρίνει μεν ένοχους τους κατηγορούμενους αλλά στη συνέχεια αποφασίζει ότι μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι έχοντας ασκήσει έφεση. Μην ανησυχείτε όμως: δε μπορούν να πλησιάσουν την κοπέλα περισσότερο από 100 μέτρα, άρα μπορεί να νιώθει ασφαλής και δικαιωμένη…
Το γεγονός ότι το θύμα ήταν ένα ανήλικο κορίτσι με νοητική υστέρηση, μπορεί να προκαλεί οργή τόσο για τον ίδιο τον βιασμό της, όσο και την απόφαση του Δικαστηρίου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έκπληξη! Γιατί, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα θύματα βιασμού αντιμετωπίζονται από τις Αρχές και την «Δικαιοσύνη», στην καλύτερη των περιπτώσεων με καχυποψία, στην χειρότερη σαν να είναι τα ίδια θύτες. Ο βιασμός εξάλλου, θεωρείται το μόνο έγκλημα στο οποίο το θύμα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του και ότι δεν ευθύνεται, δεν προκάλεσε ή δεν επιδίωξε(!) να βιαστεί.
Η διαδικασία της δίκης χαρακτηρίζεται συχνά σαν «δεύτερος βιασμός» για τα θύματα, αφού οφείλουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή και θα κριθούν για το ντύσιμο και τις συνήθειές τους και εφόσον δεν έχουν τραυματιστεί θα θεωρηθεί ότι συναίνεσαν σε ό,τι τους συνέβη.
Αυτή η αντιμετώπιση οδηγεί την πλειοψηφία των θυμάτων να μην καταγγέλλουν τον βιασμό τους!
Έτσι, στην Ελλάδα κάθε χρόνο γίνονται 4.500 βιασμοί και απόπειρες βιασμού, καταγγέλλονται όμως μόλις οι 270, ενώ 47 υποθέσεις φτάνουν στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, οι 20 καταλήγουν σε καταδικαστική απόφαση από τις οποίες τελικά, μόλις οι 9 καταλήγουν σε ποινή φυλάκισης πάνω από 5 χρόνια!!
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η απόφαση του Δικαστηρίου είναι εξοργιστική, όχι μόνο για το ίδιο το κορίτσι και την οικογένειά του δεν βρήκαν την δικαίωση που τους άξιζε, αλλά για κάθε γυναίκα και κορίτσι που έχει πέσει θύμα βιασμού, για κάθε γυναίκα και κορίτσι που διδάσκεται από μικρή ηλικία να φοβάται να κυκλοφορήσει μόνο τη νύχτα, να μην νιώθει ασφαλής στους δρόμους γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να παρενοχληθεί ή να βιαστεί. Και μαζί με αυτόν τον κίνδυνο, υπάρχει και η γνώση πως αν κάτι της συμβεί, είναι ασφαλέστερο και λιγότερο κακοποιητικό να κρατήσει το στόμα της κλειστό και να μην το καταγγείλει.
Σε αυτό το κλίμα, κάθε καταγγελία για βιασμό πρέπει να αναγνωρίζεται σαν μία πολύ γενναία πράξη και κανένα θύμα βιασμού δεν πρέπει να νιώθει ότι δίνει αυτόν τον αγώνα μόνο του!
Είναι καθήκον της Αριστεράς και των γυναικείων ομάδων να οργανώνουν εκδηλώσεις και πορείες για να στηρίξουν ηθικά και πρακτικά το θύμα, να ενημερώνουν και να εμπλέκουν σε αυτές τις δράσεις την τοπική κοινωνία ώστε να στείλουν μήνυμα ενάντια στον σεξισμό και την κουλτούρα του βιασμού.
