Ακολουθεί το εισαγωγικό άνοιγμα της συντρόφισσας Ελένης Μήτσου η οποία προέδρευσε στην ανοικτή εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα, την Παρασκευή 15 Οκτώβρη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Θα ήθελα κατ’ αρχήν να σας καλωσορίσω στην εκδήλωσή του Ξεκινήματος με θέμα «Κρίση, Αγώνες & Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη» και ιδιαίτερα τους συντρόφους που ήρθαν από το εξωτερικό, τη σ. Λούσι Ρέντλερ από την SAV, το γερμανικό τμήμα της CWI, και το Μάρκο Βερρούτζιο από το Controcorrente στην Ιταλία.
Σύντομα, θα ήθελα να θέσω το γενικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσεται η σημερινή μας συζήτηση. ΄
Σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι, δεχόμαστε μια πολύ μεγάλη μια βάρβαρη επίθεση.
Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, μετά τον πρώτο πανικό από την κρίση που ξέσπασε το 2007 – μια κρίση η οποία θα συνεχίσει να ξεδιπλώνεται τα επόμενα χρόνια – και μετά την αρχική τους στροφή σε μέτρα κεϊνσιανού χαρακτήρα (τα οποία πήραν με στόχο να απαλύνουν τις συνέπειες της κρίσης, να προσφέρουν δηλαδή ένα κάποιο μαξιλάρι έτσι ώστε να μην υπάρξει επανάληψη της δεκαετίας του ‘30) πολύ σύντομα στη συνέχεια στράφηκαν ξανά στο νεοφιλελευθερισμό.
Στράφηκαν στο νεοφιλελευθερισμό, για να μειώσουν τα τεράστια ελλείμματα και χρέη που δημιουργήθηκαν μέσα από την κρίση και τα «μέτρα» διάσωσης που πήραν προσπαθώντας να σώσουν το σύστημα απ’ την κατάρρευση.
Έτσι σήμερα, η κρίση γίνεται η αφορμή για να συρρικνώσουν μισθούς και συντάξεις, να διαλύσουν τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια υγεία και το κράτος πρόνοιας συνολικά, να ανατρέψουν όσα δικαιώματα μπορούν και να χτυπήσουν κατακτήσεις δεκαετιών, κατακτήσεις που χρονολογούνται ακόμα και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Αυτή η επίθεση όμως, οδηγεί σήμερα το εργατικό κίνημα παντού στο να αρχίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αντιδρά και να μπαίνει σε μια νέα εποχή αγώνων. Στην πραγματικότητα δεν έχει και άλλη επιλογή. Έτσι…
Στην Ελλάδα, είχαμε έξι γενικές απεργίες καθώς και πάρα πολλές απεργίες κλάδων. Το προηγούμενο διάστημα δεν υπήρξε σχεδόν ούτε ένας κλάδος που να μην απεργήσει. Δεν υπήρξε ούτε μια εβδομάδα και για ορισμένες περιόδους, ούτε μία μέρα, χωρίς κάποιου είδους κινητοποίηση.
Στη Γαλλία, είχαμε δύο γενικές απεργίες στις πρώτες εβδομάδες του Σεπτέμβρη, με 2,7 και 2,9 εκ. ανθρώπους να κατεβαίνουν στους δρόμους, ενώ στην τελευταία γενική απεργία της περασμένης Τρίτης (12/10)η συμμετοχή στις διαδηλώσεις έφτασε τα 3,5 εκατ.
Στην Ισπανία, είχαμε γενική απεργία στις 29 του Σεπτέμβρη. Και την αναφέρουμε εμφατικά γιατί ήταν η πρώτη γενική απεργία που έγινε στη χώρα μετά από 28 ολόκληρα χρόνια!
Στην Πορτογαλία, είχαμε το προηγούμενο διάστημα τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα, από την εποχή της επανάστασης του 1974, ενώ έχει ήδη καλεστεί γενική απεργία για τις 24 του επόμενου μήνα.
Στην Ιταλία, το συνδικάτο των εργαζομένων στο χώρο του μετάλλου, το ΦΙΟΜ, το οποίο αποτελεί ό,τι πιο αγωνιστικό έχει δώσει η πρόσφατη ιστορία του ιταλικού εργατικού κινήματος, παίρνει μια εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία στις 16 αυτού του μήνα, καλώντας μια πανιταλική συγκέντρωση και πορεία στη Ρώμη. Και, μπροστά στην διαλυτική κρίση που μαστίζει την ιταλική Αριστερά, αυτή η διαδήλωση μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο για την ανάκαμψη των αντιστάσεων του κινήματος καθώς και για την ανασύνθεση της αριστεράς στην Ιταλία.
Ο σ. Μάρκο από το Κόντροκορέντε θα μας μιλήσει στη συνέχεια γι’ αυτές τις εξελίξεις αναλυτικά.
Στην Γερμανία, μπορεί η κρίση να μην έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την υπόλοιπη Ευρώπη… Με μια έννοια η Γερμανία κερδίζει από την κρίση, καθώς βλέπει τις εξαγωγές της να αναπτύσσονται σε βάρος όλων των υπολοίπων… Ωστόσο ακόμα κι’ εκεί, οι αντιστάσεις και σε επίπεδο νεολαίας και σε επίπεδο εργαζομένων και σε επίπεδο τοπικών κινημάτων, μεγαλώνουν, όπως θα ακούσουμε και από τη συντρόφισσα Λούσι.
Πέρα από τις κινητοποιήσεις σε κάθε χώρα χωριστά, σημαντικό είναι να αναφέρουμε και την 29η Σεπτέμβρη. Την ημερομηνία στη οποία η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, κάλεσε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, μια πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης. Αυτή η απόφαση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων δεν στόχευε βέβαια στο να βάλει το εργατικό κίνημα της Ευρώπης σε μια τροχιά μεγάλων αγώνων, και πολύ περισσότερο σε μια τροχιά ανατροπών.
Στην πραγματικότητα η ΣΕΣ πήρε αυτή την απόφαση, κάτω από την πίεση της βάσης, δηλαδή κάτω από την πίεση των κοινωνιών και του εργατικού κινήματος της Ευρώπης. Ωστόσο, πέρα από οποιαδήποτε κριτική κάνουμε στη ΣΕΣ – και η κριτική είναι και οφείλει να είναι εξαιρετικά σκληρή – πρέπει να πούμε πως η απόφαση αυτή ήταν σημαντική, γιατί, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, επέτρεπε στο κίνημα, να κινηθεί με μια διάθεση διεθνιστική και πανευρωπαϊκή. Να πάρει δηλαδή μια ιδέα, να φανταστεί τη δύναμη που μπορούν να έχουν η αλληλεγγύη και οι συντονισμένοι αγώνες, όταν αυτοί ξεπερνούν τα εθνικά όρια μιας χώρας.
Γι’ αυτό και οι δυνάμεις της CWI στηρίξανε την απόφαση για την πανευρωπαϊκή μέρα δράσης και παλέψαμε σε κάθε χώρα για την υλοποίησή της.
Παρόλο που στην Ελλάδα η 29η Σεπτέμβρη στην πραγματικότητα δεν αξιοποιήθηκε, σε άλλες χώρες υπήρξαν σημαντικές κινητοποιήσεις ενώ στην «κεντρική» διαδήλωση στις Βρυξέλες, συμμετείχαν 100.000 εργαζόμενοι από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή η διαδήλωση, τώρα, είναι πολύ σημαντικό, να μην μείνει εκεί, κλείνοντας κατά κάποιο τρόπο την αυλαία, αλλά αντιθέτως να αποτελέσει την αρχή για περαιτέρω κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Γι’ αυτό, το επόμενο διάστημα, ένα από τα συνθήματα/αιτήματα που πρέπει να ρίξουμε είναι για το κάλεσμα μιας 24ωρης γενικής πανευρωπαϊκής απεργίας. Και αυτό το σύνθημα να αρχίσουμε να το ζυμώνουμε στο εργατικό κίνημα και τις κοινωνίες όλων των χωρών της Ευρώπης.
Γιατί μια 24ωρη γενική πανευρωπαϊκή απεργία, μπορεί να στείλει ένα πολύ ηχηρό μήνυμα στα επιτελεία των αστών και ταυτόχρονα, να δώσει μια μεγάλη ώθηση στους αγώνες και τα κινήματα κάθε χώρας χωριστά.
Να πω σ’ αυτό το σημείο και κάτι ακόμα…
Η προσπάθεια πανευρωπαϊκού συντονισμού των αγώνων, ξεκίνησε τον προηγούμενο Μάιο, μετά από πρωτοβουλία του συντρόφου Joe Higgins – ευρωβουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιρλανδίας, το οποίο αποτελεί αντίστοιχη οργάνωση του Ξεκινήματος στην Ιρλανδία. Αυτή η προσπάθεια, πήρε πρώτα τη μορφή εκδηλώσεων συμπαράστασης στους αγώνες του ελληνικού εργατικού κινήματος σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, και σήμερα συνεχίζεται, με την ομάδα της αριστεράς στο ευρωκοινοβούλιο να δηλώνει ότι:
– η 29η Σεπτέμβρη πρέπει να αποτελέσει την αρχή για μια σειρά κινητοποιήσεις πανευρωπαϊκού χαρακτήρα και να συνοδεύει αυτό της το κάλεσμα με θέσεις
– υπέρ της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και
– της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας των αγορών.
Πρώτη φορά στην ιστορία της η ευρωομάδα της αριστεράς παίρνει τέτοιες θέσεις.
Κάτι κινείται λοιπόν στη γηραιά ήπειρο αν δούμε τους αγώνες και τις διεργασίες που αναπτύσσονται και είναι πολύ σημαντικό.
Απέναντι στον εθνικισμό και τον ρατσισμό των άρχουσων τάξεων, όπως ήταν για παράδειγμα η επίθεση που εξαπέλυσε η Μέρκελ και οι ομοϊδεάτες της ενάντια στο ελληνικό εργατικό κίνημα, βλέπουμε σιγά – σιγά να αναπτύσσονται πρωτοβουλίες και αγώνες που ξεπερνούν τα σύνορα και στέλνουν το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν… Το μήνυμα του διεθνισμού.
Ένα μήνυμα, εξαιρετικά σημαντικό, ιδιαίτερα στις μέρες μας, γιατί όπως μας διδάσκει και η ιστορία, η κρίση δεν αποτελεί ένα μονόδρομο για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και των ιδεών της αριστεράς, αλλά παράλληλα με την ανάπτυξη των αγώνων και της αριστεράς, η κρίση αποτελεί ένα πολύ γόνιμο πεδίο για την ενίσχυση και την ανάπτυξη των ιδεών του ρατσισμού και της ακροδεξιάς, κάτι που βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στην Ελλάδα και σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.
Υπάρχουν λοιπόν από τη μια ενθαρρυντικές πρωτοβουλίες και θετικά μηνύματα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα…
Στην πραγματικότητα το εργατικό κίνημα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν δείχνει σήμερα να μπορεί να απαντήσει στην κρίση άμεσα.
.
..Από τη μια, γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προτείνουν ένα πραγματικό σχέδιο αγώνων και πάλης με το οποίο οι εργαζόμενοι να μπορούν να αναχαιτίσουν τις πολιτικές του κεφαλαίου και των αγορών…
…Κι’ από την άλλη, γιατί η Αριστερά έχει πραγματικά τα χάλια της. Σε μερικές χώρες δεν υπάρχει καν κάποιου είδους μαζική αριστερά, σε άλλες η αριστερά που υπάρχει βρίσκεται σε βαθιά κρίση.
Ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι δύσκολος! Δεν υποτιμούμε καθόλου τις δυσκολίες! Την ίδια στιγμή όμως, έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στις ιδέες του μαρξισμού και στην εργατική τάξη – στην ικανότητα των εργαζομένων να βγάλουν τελικά συμπεράσματα, να οργανωθούν και να αγωνιστούν για να αναχαιτίσουν την επίθεση του κεφαλαίου.
Δεν πιστεύουμε βέβαια ότι τα συμπεράσματα για τα οποία μιλάμε και η οργάνωση συντονισμένων και πάνω απ’ όλα νικηφόρων αγώνων είναι εξελίξεις που θα συμβούν από μόνες τους, μ’ έναν τρόπο κάπως αυτόματο.
Γι΄ αυτό, μια πολύ σημαντική πτυχή του θέματος που συζητάμε σήμερα περιλαμβάνει το ζήτημα:
– Πώς θα μπορέσει το εργατικό κίνημα να χτίσει την πολιτική του εκπροσώπηση,
-πώς θα χτίσουμε την αριστερά που χρειαζόμαστε για να ανατρέψουμε τις πολιτικές του κεφαλαίου, και τελικά το ίδιο το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό συνολικά.
Αυτά τα θέματα συζητάμε σήμερα, με τη συμμετοχή των σ. μας από τη Γερμανία και την Ιταλία, και ξεκινάμε με πρώτη τη συντρόφισσα Λούσι Ρέντλερ.
