Περίπου 250 σύντροφοι και συντρόφισσες συμμετείχαν συνολικά στις τρεις εκδηλώσεις που οργάνωσε το «Ξ» στον Βόλο (60 παρόντες) τη Θεσσαλονίκη (50 παρόντες) και την Αθήνα (135 παρόντες) στις 13, 14 και 15 Οκτώβρη αντίστοιχα. Γενική παρατήρηση ήταν ότι δεν υπήρξε «χύμα» κόσμος, που να έρθει από τη γενική εκστρατεία ενημέρωσης την οποία έκανε το «Ξ». Αυτό είχε να κάνει και με τον χρόνο των εκδηλώσεων (καθημερινές, με τους εργαζόμενους και τους μαθητές να έχουν σοβαρά προβλήματα προσέλευσης) και με τον καιρό που ήταν βροχερός, αλλά αντανακλά και ένα κλίμα στην κοινωνία που συνδυάζει από τη μια οργή και αγανάκτηση για τα μέτρα αλλά από την άλλη μια απαισιοδοξία σε ότι αφορά το τι θα μπορούσε να γίνει για να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές. Όμως οι εκδηλώσεις ήταν γενικά πολύ πετυχημένες, με ικανοποιητική προσέλευση (με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη όπου κάποιες αρνητικές συγκυρίες δεν βοήθησαν) και καλή πολιτική συζήτηση που άφησε τους παρευρισκόμενους πολύ ικανοποιημένους.
Η παρουσία των συντρόφων Λούσι Ρέντλερ από τη Γερμανία και Μάρκο Βερούτζιο από την Ιταλία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Μετέφερε ένα ισχυρό μήνυμα διεθνισμού αλλά και μια ενημέρωση από τα κινήματα και την αριστερά στις χώρες τους, η οποία δεν μεταφέρεται από τον αστικό τύπο.
Αυτή την περίοδο, ειδικά, το θέμα του διεθνισμού αποκτά κρίσιμη σημασία. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά ότι αυτή την περίοδο, το «Ξ» μαζί με άλλα τμήματα της CWI αναπτύσσουν μια έντονη εκστρατεία εκδηλώσεων σε διάφορες χώρες για να μεταφέρουν το μήνυμα της αναγκαιότητας των κοινών συντονισμένων αγώνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Και το ερώτημα το οποίο προκύπτει, ασφαλώς, είναι τι κάνει η επίσημη αριστερά, Κ.Κ.Ε. και ΣΥΝ, με τα άπειρα μεγαλύτερα μέσα και δυνατότητες που έχουν στη διάθεσή τους.
Παραθέτουμε στη συνέχεια σύντομα περιγράμματα των βασικών ομιλιών και κάποιων τοποθετήσεων, παραπέμποντας τους αναγνώστες μας στις ομιλίες των συντρόφων και συντροφισσών που θα βρείτε στη διπλανή στήλη του σάιτ και που άμεσα θα παραθέσουμε και σε μορφή pdf στα πλαίσια αυτής της ανάρτησης.
Εισαγωγή από τη σ. Ελένη Μήτσου
Στο άνοιγμα της εκδήλωσης στην Αθήνα η συντρόφισσα Ελένη Μήτσου, στάθηκε στην έκταση της κρίσης, στον αρχικό πανικό των αστικών επιτελείων διεθνώς, και στη στροφή τους, στη συνέχεια, από μέτρα Κεϊνσιανού τύπου στο νεοφιλελευθερισμό.
Εξήγησε πως αναπτύσσονται αγώνες παντού, κι αυτό έχει εξαιρετική σημασία, δείχνοντας πως ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα εποχή, αλλά αυτοί οι αγώνες είναι πίσω από τις ανάγκες της εποχής, καθώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν τη μάχη μέχρι το τέλος και καθώς η Αριστερά έχει τα χάλια της.
Στάθηκε στην πρώτη πανευρωπαϊκή κινητοποίηση που κάλεσαν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα στις 29 Σεπτεμβρίου εξηγώντας πως αυτή ήταν αποτέλεσμα των πιέσεων από τα κάτω αλλά πως παρόλα αυτά η σημασία της ήταν μεγάλη.
Αναφέρθηκε συνοπτικά στην αντιφατική κατάσταση που υπάρχει μέσα στο κίνημα, εξηγώντας πως αυτή είναι αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής «αδυναμίας» των αριστερών και εργατικών ηγεσιών στη φάση αυτή – της μεγάλης και καταστροφικής οικονομικής κρίσης.
Ανέπτυξε την σημασία του διεθνισμού, τις σχετικές πρωτοβουλίες που έχει πάρει ο σύντροφός Τζο Χίγγινς, ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος από την Ιρλανδία, και την ανάγκη της υιοθέτησης του συνθήματος για μια 24ωρη γενική πανευρωπαϊκή απεργία από όσο γίνεται ευρύτερα τμήματα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς.
Λούσι Ρέντλερ
Η σ. Λούσι Ρέντλερ στάθηκε στην κατάσταση που επικρατεί στη Γερμανία και στην επίθεση δέχθηκε το ελληνικό εργατικό κίνημα από την κυβέρνηση της Μέρκελ.
Το γερμανικό τμήμα της CWI, η SAV (Σοσιαλιστική Εναλλακτική) έδωσε μάχη και μέσα στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα αλλά και μέσα στο Die Linke (Αριστερό Κόμμα) αλληλεγγύης στο ελληνικό εργατικό κίνημα εξηγώντας ότι τα λεφτά τα οποία «δίνει» η γερμανική κυβέρνηση στην ελληνική κυβέρνηση σαν δάνειο, καταλήγουν στα χέρια των Γερμανών τραπεζιτών!
Η συντρόφισσα Λούσι χαρακτήρισε τους ηγέτες των γερμανικών συνδικάτων σαν εμπόδια στην ανάπτυξη σοβαρών αγώνων από τη μεριά του εργατικού κινήματος και σαν φερέφωνα στην ουσία της προπαγάνδας της άρχουσας τάξης στη Γερμανία. Στάθηκε στα μεγάλα «προβλήματα» που εμφανίζει Die Linke δείχνοντας πως η κρίση στην Αριστερά είναι διεθνές φαινόμενο. Το Αριστερό Κόμμα, είπε χαρακτηριστικά η συντρόφισσα, «είναι όπως ένα σκύλο που γαβγίζει αλλά ποτέ δεν δαγκώνει». Αποκαλύφθηκε πως ο ηγέτης του Die Linke παίρνει μισθό 13.000 € τον μήνα πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσει οργή μέσα στη βάση του κόμματος και γενικά μέσα στους εργαζόμενους. Σαν αποτέλεσμα ο πρόεδρος του κόμματος δέχτηκε μείωση του μισθού του στις… 11.000 € το μήνα!
Αρκετό χρόνο από την ομιλία της η συντρόφισσα Λούσι αφιέρωσε στην περιγραφή του κινήματος στην πόλη Στουτγκάρδη. Μια πόλη μισού περίπου εκατομμυρίου η οποία όμως κατέβασε 150.000 κόσμο στους δρόμους και στην οποία γίνονται, τους τελευταίους δύο μήνες, κατά μέσο όρο δύο διαδηλώσεις την εβδομάδα. Το κίνημα στη Στουτγκάρδη έχει ευαισθητοποιήσει όλη την Γερμανία, ιδιαίτερα μετά τη βάρβαρη καταστολή από την αστυνομία με 400 τραυματίες και πιθανά μια νεκρή. Αυτό το κίνημα αποτελεί αντανάκλαση μιας γενικής διάθεσης που υπάρχει στη γερμανική κοινωνία αλλά που δεν μπορεί να βρει τρόπο έκφρασης λόγω του ρόλου των ηγεσιών που λειτουργούν σαν φρένα στην ανάπτυξη μεγάλων γενικευμένων αγώνων.
Μάρκο Βερούτζιο
Ο σύντροφος Μάρκο, αφού μετέφερε θερμά μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, εξήγησε πως οι Ιταλοί εργαζόμενοι κατανοούν πως αν το ελληνικό εργατικό κίνημα ηττηθεί στη μάχη που δίνει, αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες για όλο το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη.
Στάθηκε στην κρίση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης εξηγώντας πως η ηγεσία της αρνείται να βγάλει συμπεράσματα και πως κινείται στην κατεύθυνση των ίδιων λαθών.
Επιχειρεί σήμερα μια «συγκόλληση» της αριστεράς, με την Κ.Ε. και άλλες μικρές αριστερές οργανώσεις, αλλά δεν επιχειρείται καμία σοβαρή πολιτική αυτοκριτική. Το μόνο που ενδιαφέρει την ηγεσία της Επανίδρυσης είναι η επιστροφή στη βουλή. Κι εξακολουθεί να κινείται στην κατεύθυνση των συνεργασιών με την κεντροαριστερά τη στιγμή που ήταν αυτή ακριβώς η συνεργασία που προκάλεσε την καταστροφή του κόμματος – ενός κόμματος που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα λειτούργησε σαν η αιχμή του δόρατος για την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη.
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της τοποθέτησης του συντρόφου Μάρκο ήταν η αναφορά στην διεργασίες που γίνονται στο συνδικάτο των Μεταλλεργατών, το ΦΙΟΜ. Η ηγεσία του ΦΙΟΜ κατανοεί ότι, πέρα από την συνδικαλιστική, είναι απαραίτητη η πολιτική εκπροσώπηση του ιταλικού εργατικού κινήματος κι έτσι παίρνει πρωτοβουλία, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων των ηγετικών του στελεχών για «να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις στο εργατικό κίνημα για να ξεκινήσει η συζήτηση για την αναγέννηση της αριστεράς».
Πάνω σ’ αυτή τη βάση είναι που το ΦΙΟΜ κάλεσε το Σάββατο 16 Οκτώβρη μια μεγάλη διαδήλωση στην Ρώμη, και συμπαράσταση στους αγώνες των εργαζομένων στο Μέταλλο η οποία είχε εξαιρετική επιτυχία με συμμετοχή άνω των 500.000!
Ανδρέας Παγιάτσος
Ο σύντροφος Α. Παγιάτσος στάθηκε αναλυτικά στην κρίση του συστήματος, εξήγησε πως είναι εξαιρετικά βαθιά, πως δεν υπάρχει προοπτική σύντομης εξόδου και πως αντίστοιχα εξαιρετικά σκληρή θα είναι η επίθεση ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Θύμισε τις θέσεις του «Ξ» από την αρχή αυτής της κρίσης και την ανάγκη να υπάρξει ένα πλήρες σχέδιο συντονισμού και κλιμάκωσης των αγώνων για να αναχαιτιστεί η επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της τρόικα. Εξήγησε πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο συνολικό σχέδιο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων και αυτό θέτει την Αριστερά προ των ευθυνών της. Όμως η Αριστερά, αποτυγχάνει πλήρως σε αυτό το έργο, καθώς αντί να δίνει απαντήσεις στην κρίση μπαίνει η ίδια σε κρίση. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαλυτική και το μέλλον του αβέβαιο, ενώ το Κ.Κ.Ε. παραμένει ουσιαστικά στάσιμο παρότι στις δημοσκοπήσεις το 30% και περισσότερο του κόσμου δηλώνει πως δεν υποστηρίζει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα.
Η αιτία της κρίσης που περνά η Αριστερά είναι πολιτική δεν έχει να κάνει με επιμέρους αδυναμίες ή με προσωπικές στρατηγικές τύπου Αλαβάνος εναντίον Τσίπρα. Έχει να κάνει με την αδυναμία της αριστεράς να προσφέρει στο μαζικό κίνημα πολιτικές θέσεις που να προσφέρουν διέξοδο από την κρίση και μορφές πάλης που να είναι ικανές να ξεσηκώσει την κοινωνία και να δώσουν προοπτική στο εργατικό κίνημα. Κανένα από τα δύο μαζικά κόμματα της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ, δεν προβάλλουν θέσεις όπως την άρνηση αποπληρωμής του χρέους και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που αποτελούν κρίσιμα προγραμματικά σημεία στη σημερινή συγκυρία. Και κανένα από τα δύο δεν έχει προτάσεις για τις μορφές πάλης του κινήματος τις οποίες να αναπτύσσει και να παλεύει στη βάση του εργατικού κινήματος. Σαν αποτέλεσμα περιορίζονται σε γενικές αναφορές στα κακώς έχοντα, που όμως κάθε άλλο παρά επαρκούν για να δώσουν προοπτική στο μαζικό κίνημα. Έτσι τα συνθήματα της αριστεράς περί «εναλλακτικής κοινωνίας» υπέρ της «εξέγερσης», της «αντίστασης», της «ανυπακοής» κλπ, παραμένουν γενικά λόγια κενά περιεχομένου.
Κατέληξε με τις προτάσεις του «Ξ» για το ποια αριστερά θέλουμε και πώς θα την πετύχουμε.
Παρεμβάσεις
Και στις τρεις εκδηλώσεις είχαμε σημαντικές παρεμβάσεις από συντρόφους ή και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία παρευρέθηκαν. Στον Βόλο, ο σύντροφος Γ. Αντωνιάδης εργαζόμενος στον ΟΣΕ μίλησε αναλυτικά για την κατάσταση στον χώρο, για το κλίμα που υπάρχει στους εργαζόμενους και τις τεράστιες ευθύνες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την σημερινή κατάσταση του εργατικού κινήματος ενώ η σ. Μ. Κυπρίδου μίλησε για την κατάσταση στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Ο σ. Γ. Νικολάου μίλησε για το κλίμα που επικρατεί στη νεολαία και ο σ. Δ. Χατζηκώστας για τους μεγάλους αγώνες στον τρίτο κόσμο.
Στη Θεσσαλονίκη οι σύντροφοι Τσιγγάνης και Δημητριάδης από τον ΣΥΡΙΖΑ έθεσαν σημαντικά ερωτήματα για το πού πάει ΣΥΡΙΖΑ και ποια είναι ακριβώς η στάση του «Ξ». Από τη σ. Σοφία Αναστασιάδου αναφέρθηκε χαρακτηριστικά ότι ενώ με την κρίση περιμέναμε την αριστερά να δώσει διέξοδο και προοπτικές, αποδεικνύεται πως η κρίση της αριστεράς είναι πιο μεγάλη από την κρίση του συστήματος!
Στην Αθήνα είχαμε μια σειρά σημαντικές τοποθετήσεις, όπως για παράδειγμα από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρή Δρίτσα, ο οποίος μίλησε για την κατάσταση στο κοινοβούλιο και ανέλυσε πως στην πραγματικότητα δεν αποφασίζει τίποτα – όλες οι αποφάσεις παίρνονται αλλού. Μίλησε επίσης το μέλος της κεντρικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Τάκης Μαστρογιαννόπουλος ο οποίος εξήγησε πως οποιαδήποτε προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης σαν εθνικό φαινόμενο είναι καταδικασμένη, πως οι μεγάλοι αγώνες και επαναστάσεις στην Ευρώπη είχαν πάντα ηπειρωτικό χαρακτήρα και κατέληξε τονίζοντας την αναγκαιότητα του διαθέσιμου και της ύπαρξης διεθνούς οργάνωσης για την Αριστερά.
Στην τοποθέτηση του ο σ. Νίκος Μαλίνογλου, συνδικαλιστής από την Υγεία οποίας ανέπτυξε αναλυτικά την αντιφατική κατάσταση που υπάρχει μέσα στους εργαζόμενους, με οργή και αγανάκτηση από τη μια, αλλά και με την αίσθηση του αδιεξόδου και της απογοήτευσης από την άλλη. Πολύ σημαντικές ήταν επίσης οι τοποθετήσεις δύο συντρόφων μεταναστών. Η συντρόφισσα Χάπινες Γκόντγουιν μίλησε για την κατάσταση και τους μεγάλους αγώνες που γίνονται αυτή την περίοδο σε χώρες του τρίτου κόσμου, από την Αφρική μέχρι την Ινδία και την Κίνα και ο σύντροφος Αρίφ Χανγκρά μίλησε για την κατάσταση των μεταναστών στις «ανεπτυγμένες» βιομηχανικές χώρες, με κατάσταση εξαθλίωσης και ρατσισμού απέναντί τους. Και οι δύο τόνισαν πόσο απαραίτητη είναι η κοινή πάλη τότε εργαζομένων και μεταναστών.
______________________
Στους παρακάτω συνδέσμους μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τις ομιλίες όλων των συντροφισσών και συντρόφων:
