Παπαδήμος, Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου, παπαγαλάκια και πιστά σκυλάκια των ΜΜΕ, χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να μας «πείσουν»: ψέματα, απειλές, εκβιασμούς. Απείλησαν πως αν δεν υποστηρίξουμε τα μέτρα τους μας περιμένει ένας εφιάλτης. Ότι δεν θα έχουμε μισθούς και συντάξεις, ότι θα μας μαστίζει η ανεργία και η εξαθλίωση…
Αυτοί, που έχουν πάει το βασικό μισθό του νέου εργαζόμενου στα 430 € και του «μαθητευόμενου» στα 350 και την ανεργία στο 20,9% (επίσημα!) μας απειλούν πως αν δεν γίνει το δικό τους μας περιμένει εφιάλτης!
Μήπως δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο εφιάλτης είναι εδώ και είναι αυτοί;
«Δημοκράτες» – υποκριτές και ψεύτες
Την Κυριακή 12/2 το Σύνταγμα έζησε ξανά μια ακόμα από εκείνες τις σπάνιες φορές που η ανθρωποθάλασσα κατακλύζει τα πάντα. Στις 5.30 (μισή ώρα μόνο μετά την επίσημη ώρα) το Σύνταγμα είχε ξεχειλίσει σε απόσταση μέχρι και ενάμιση χιλιομέτρου στους γύρω δρόμους. Η ανθρωποθάλασσα του Συντάγματος είχε γίνει «ένα» με την συγκέντρωση (και πάλι τεράστια) του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια! Όλο αυτό το τσουνάμι κόσμου, τα ΜΜΕ το μέτρησαν μερικές δεκάδες χιλιάδες – και βέβαια ούτε για μια στιγμή δεν έδειξαν τον όγκο του, μόνο τα επεισόδια!
Αυτή είναι η «δημοκρατία» του Αλαφούζου και των ομοίων του…
Η άρχουσα τάξη αντιμέτωπη με βαθιά κρίση
Η πραγματικότητα όμως είναι πως όλοι αυτοί που κυβερνούν έχουν γίνει «κομμάτια». Η ΝΔ έχασε το 1/3 των βουλευτών της και στις δημοσκοπήσεις βρίσκεται τώρα στο 21,4%. Το ΠΑΣΟΚ έχει φτάσει το 8,7%! Τα «κόμματα εξουσίας» δεν αντιπροσωπεύουν πια παρά μια μειοψηφία: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί, 30,1%, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις! Κι όμως περνούν τα πιο βάρβαρα μέτρα που τόλμησε ποτέ κανείς να περάσει απ’ τον καιρό του εμφυλίου!
Αυτή είναι η «δημοκρατία» του Βενιζέλου (που θυμώνει πολύ όταν του λένε πως κάνει πραξικόπημα) και των άλλων υποτακτικών της Μέρκελ…
ποιον βοηθάνε τα μπάχαλα;
Τα ΜΑΤ και οι άλλες δυνάμεις καταστολής δεν έχασαν και πάλι την ευκαιρία να χτυπήσουν στο ψαχνό και εκδικητικά τη μεγάλη συγκέντρωση της Κυριακής. Είναι ξεκάθαρο ότι είχαν σαφείς εντολές να διαλύσουν τον κόσμο και μάλιστα προτού καλά καλά μαζευτεί. Με τις πρώτες μικρο-«προκλήσεις» άδραξαν την ευκαιρία να χτυπήσουν τον κύριο όγκο των συγκεντρωμένων. Υπάρχουν εξάλλου αρκετά βίντεο που αποκαλύπτουν πως οι δυνάμεις καταστολής χτύπησαν εντελώς απροκάλυπτα και απρόκλητα, διαδηλωτές που δεν είχαν καμία σχέση και καμία διάθεση να προβούν σε καταστροφές και «μπάχαλα» (δείτε χαρακτηριστικά, https://xekinima.org/arthra/view/article/binteo-aprokalypti-epithesi-ton-mat-se-mplok-tis-antar/)
Όμως η εικόνα στα κανάλια ήταν εντελώς διαφορετική. Χρησιμοποίησαν τις επιθέσεις των κουκουλοφόρων – μπαχαλάκηδων και τα καμένα κτίρια για να δημιουργήσουν την εικόνα της βιβλικής καταστροφής του κέντρου και της αστυνομίας θύματος, χωρίς την ίδια στιγμή να δείξουν έστω ένα πλάνο, έστω για ένα δευτερόλεπτο, την τεράστια κοσμοσυρροή.
Με βάση αυτό, θέτουμε ξανά, σ’ αυτούς που επιδίδονται συστηματικά στα μπάχαλα, το ερώτημα: καλά δεν καταλαβαίνετε πως οι μπάτσοι σας χρησιμοποιούν για να βγάλουν όλη τη μανία τους ενάντια στον κύριο όγκο των διαδηλώσεων; Πως το κράτος, που με τόσο «μένος» πολεμάτε, σας ευγνωμονεί: του προσφέρετε το ιδανικό άλλοθι για τη διάλυση των συγκεντρώσεων και για να στρέφει την προσοχή αλλού, μακριά από την οργή των εκατομμυρίων, στις φωτιές και το μαύρο καπνό…
Ο κόσμος, ένα ατέλειωτο ποτάμι, δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει στο Σύνταγμα καθώς οι μπάχαλοι μαζί με τα ΜΑΤ ξεκίνησαν το γνωστό μεταξύ τους «παιγνίδι» – για να μην προλάβει ποτέ η λαοθάλασσα να δείξει την πραγματική της έκταση, να μην μπορέσει ποτέ αυτός ο κόσμος να νοιώσει την δύναμη του στην πλήρη της διάσταση. Γι’ αυτό εξάλλου –κι αυτό είναι αποδεδειγμένο– μέσα στους μπάχαλους οι ασφαλίτες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ποιοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες; Από πότε οι αγωνιστές της κοινωνίας, οι πραγματικοί επαναστάτες, κρύβουν τα πρόσωπα τους; Σίγουρα υπάρχει ένα κομμάτι νεολαίας που συμμετέχει σ’ αυτές τις συγκρούσεις, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με προβοκάτορες ούτε με ανεγκέφαλους-αναρχικούς. Κι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό καθώς η οργή μέσα στη νεολαία ξεχειλίζει. Όμως, ταυτόχρονα χρειάζεται η κατανόηση: δεν κτυπάς το τραπεζικό κεφάλαιο καίγοντας ένα υποκατάστημα, πολύ περισσότερο ένα νεοκλασσικό κτίριο· αλλά σίγουρα κτυπάς το μαζικό κίνημα και τους αγώνες του, δίνοντας την ευκαιρία στα ΜΑΤ να το πνίξουν στα χημικά και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν
Στην πραγματικότητα οι κυβερνώντες κρέμονται από μια κλωστή. Γιατί δεν πέφτουν;
Αυτή η κυβέρνηση δεν θα άντεχε ούτε λίγες μέρες αν η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει σε μια γενική απεργία διαρκείας.
Όμως δεν είναι, κι αυτό το έχει δείξει με κάθε τρόπο – καλεί γενικές απεργίες για εκτόνωση και μόνο! Κι ο λόγος είναι: αν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ρίξουν την κυβέρνηση των δικών τους κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μετά… τι θα κάνουν;
Η βάση όμως μπορεί
Με δεδομένη τη στάση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, οι συνδικαλιστές της βάσης, οι μαχητικές ομοσπονδίες, οι κλάδοι που κτυπιούνται σκληρά, μπορούν και πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες.
Αυτή την περίοδο δίνονται μια σειρά σημαντικές μάχες: της Χαλυβουργίας, του ΑΛΤΕΡ, της κατάληψης του υπ. Υγείας, κλπ. Ισχυρές ομοσπονδίες και σωματεία, όπως των Συγκοινωνιών (ΕΘΕΛ, ΜΕΤΡΟ, κλπ) των εργαζόμενων τους Δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ) της ΔΕΗ (ΓΕΝΟΠ) των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) κοκ, έχουν ευθύνη να επιδιώξουν το συντονισμό! Χρειάζεται η επεξεργασία ενός κοινού απεργιακού σχεδίου, με επαναλαμβανόμενες απεργίες, που να εξελιχθεί σε ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα διαρκείας, συνδυασμένο με καταλήψεις, όπως των Συμβασιούχων του Δήμου της Αθήνας τον Απρίλη που πέρασε, των Αγανακτισμένων του Καλοκαιριού, του δημόσιου τομέα τον Οκτώβρη, ή του υπ. Υγείας αυτή την περίοδο. Καταλήψεις δημοκρατικές και ζωντανές που να λειτουργούν σαν κέντρα αντίστασης και αγώνα.
Μαζί με τα μαχητικά συνδικάτα χρειάζεται να συντονιστούν τα υπόλοιπα κινήματα, οι επιτροπές «δεν πληρώνω», μαχητικοί δήμοι όπως της Ν. Ιωνίας και του Ελληνικού, περιβαλλοντικά κινήματα όπως της Β. Εύβοιας, του Λαγκαδά, της Ευκαρπίας, λαϊκές συνελεύσεις όπως αυτές που υπάρχουν σε πολλές γειτονιές.
Όλα αυτά μαζί μπορούν να αποτελέσουν ένα χείμαρρο που να «πάρει και να σηκώσει» τον Παπαδήμο και την κλίκα του, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους γιάπηδες της ΕΕ.
Ο ρόλος της Αριστεράς
Σ’ αυτές τις διεργασίες ο ρόλος των κομμάτων της Αριστεράς οφείλει να είναι καταλυτικός. Αυτός είναι ο λόγος που η κοινωνία στρέφεται σ’ αυτά εκτινάσσοντας, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά τους!
ΚΚΕ και ΣΥΝ, αυτή τη στιγμή, από κοινού ξεπερνούν το 30%! Όμως και τα δύο μαζικά κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται πίσω από τις ανάγκες της εποχής! Σ’ αυτές τις συνθήκες η Αριστερά οφείλει να συνεργαστεί προβάλλοντας ένα αριστερό-ανατρεπτικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Ούτε το πρώτο συμβαίνει ούτε το δεύτερο.
Πως θα βγούμε από την κρίση
Για να βγει η κοινωνία απ’ αυτή την καταστροφική κρίση χρειάζονται μια σειρά από μέτρα: η άρνηση αποπληρωμής του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η εθνικοποίηση των κρίσιμης σημασίας τομέων της οικονομίας, ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση (για να κτυπηθεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση) και στη βάση των πιο πάνω, ο σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Με βάση τα αμύθητα ποσά που θα εξοικονομηθούν από το χρέος και την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου, η οικονομία θα μπορεί να μεταμορφωθεί. Θα επιτρέψει επενδύσεις όχι μόνο στο κοινωνικό κράτος (παιδεία, υγεία, εργατική κατοικία κοκ) αλλά και στους τομείς που μπορούν να αποτελέσουν τις ατμομηχανές της οικονομίας (αγροτικός τομέας, τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κλπ).
Τα πιο πάνω είναι τα βασικά στοιχεία ενός αριστερού-σοσιαλιστικού προγράμματος που θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου, και θα δώσει μια πρωτόγνωρη ώθηση στην οικονομία, στηριγμένη στην πραγματική δημοκρατία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων (με δημοκρατικά εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους σε εργατικά συμβούλια και κοινοβούλια).
Η τρόικα, η Μέρκελ κι όλοι οι γιάπηδες της ΕΕ μας απειλούν με έξοδο από το ευρώ. Δεν έχουμε λόγο να επιδιώκουμε την έξοδο απ’ το ευρώ, αλλά δεν θα δεχτούμε το ευρώ να είναι το εργαλείο για την καταστροφή των ζωών μας. Δεν φοβόμαστε τις απειλές τους, γιατί ο σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες της κοινωνίας, από μια κυβέρνηση των εργαζομένων θα δώσει άπειρα πλεονεκτήματα σε σχέση με τον «αποκλεισμό από τις αγορές». Πολύ περισσότερο καθώς κάθε μέρα που περνάει δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κοινή πάλη των Ελλήνων με τους εργαζομένους στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία, και αλλού. Δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε τον «αποκλεισμό» από τους τραπεζίτες όταν κτίζεται η συνεργασία και η κοινή πάλη των λαών!
Για μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων
Οι εργαζόμενοι ρωτούν: με βάση τον εκλογικό νόμο, και τους 40 βουλευτές «μπόνους» που παίρνει ο πρώτος εκλογικός σχηματισμός, αν ΚΚΕ και ΣΥΝ (μαζί και με την υπόλοιπη Αριστερά – ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) συνεργαστούν, μπορούν να πάρουν την κυβέρνηση. Πως απαντούν οι ηγεσίες της Αριστεράς σ’ αυτή την πρόκληση; Θα ανταποκριθούν στα καθήκοντα της εποχής που ζούμε; Θα προχωρήσουν στη βάση ενός προγράμματος ρήξης και ανατροπής με το σύστημα, τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο και στη μεταξύ τους συνεργασία; Ή θα επαναλάβουν την ιστορία των τραγικών «λαθών»;
Το ΚΚΕ απαντά στα καλέσματα για συνεργασία λέγοντας ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «ανατρεπτικό» ή «επαναστατικό».
Ότι η ηγεσία του ΣΥΝ δεν προτείνει ένα πρόγραμμα ανατροπής, είναι σωστό, κι αυτό αποτελεί το τεράστιο ιστορικό σφάλμα αυτής της ηγεσίας. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί καθόλου την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία αρνείται κάθε συνεργασία σε κάθε επίπεδο, διασπώντας πάντα και παντού το κίνημα! Δεν δικαιολογεί το να καταγγέλλει σαν «εργοδοτικό» κάθε αγώνα που δεν ελέγχει το ίδιο, κι όλη την υπόλοιπη αριστερά σαν δεκανίκι του συστήματος. Αυτή η στάση ανατρέπει στην ουσία και τη δηλωμένη θέση του ΚΚΕ για ένα πρόγραμμα ανατροπής, «λαϊκής οικονομίας και εξουσίας». Ποιος θα την κάνει αυτή; Μόνο του το ΚΚΕ εναντίον όλων; Είτε είσαι δηλαδή με την ηγεσία του ΚΚΕ, είτε είσαι προδότης;
Αν η ηγεσία του ΚΚΕ ήθελε να δει την πρόταση για «λαϊκή εξουσία» να γίνεται πραγματικότητα, θα είχε προτείνει, σ’ όλο το υπόλοιπο κίνημα, συνεργασία στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος: ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων και προτάσεων αγώνα. Αν έκανε κάτι τέτοιο ο συντριπτικός όγκος της Αριστεράς θα το ακολουθούσε! Αν δεν το κάνανε οι ηγεσίες θα το έκανε η βάση (αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό;)!
Γιατί λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν παίρνει μια τέτοια πρωτοβουλία;
Στην πραγματικότητα το κίνημα δεν έχει καμία ανάγκη να περιμένει τις στημένες εκλογικές τους διαδικασίες για να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Αυτοί που καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων μπορούν να πέσουν και μάλιστα γρήγορα, μέσα από ένα μαζικό μαχητικό απεργιακό και κοινωνικό κίνημα.
Το «Ξ» παλεύει για μια κυβέρνηση «από τους εργαζόμενους για τους εργαζόμενους» μαζί και με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, στηριγμένη στους αγώνες του κινήματος, τις επιτροπές βάσης, τις λαϊκές συνελεύσεις, και τα κόμματα της Αριστεράς.
Παλεύει για τη μεταμόρφωση της εικόνας της σημερινής Αριστεράς – για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής αριστεράς, με ενωτική προσέγγιση και πρόγραμμα, για να γίνει πραγματικότητα ο πιο πάνω στόχος.
Παλεύει, γι’ αυτούς τους σκοπούς, μαζί με τα Κόμματα και τις Οργανώσεις που συμμετέχουν στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) στην υπόλοιπη Ευρώπη και διεθνώς, για την κοινή πάλη των εργαζομένων στις χώρες που είναι αντιμέτωπες με την κρίση του χρέους, για το συντονισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ενάντια στην Ευρώπη των καπιταλιστών, για την Ευρώπη των εργαζομένων και του πραγματικού σοσιαλισμού.
