Η δημοσκόπηση της εφημερίδας «Το Βήμα» της Κυριακής 29 Νοέμβρη, επιβεβαίωσε αυτό που ξέρουν όλοι όσοι «ζουν» μέσα στην κοινωνία και κατανοούν τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων: απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, απογοήτευση από το ΣΥΡΙΖΑ, κούραση από τα «παιχνίδια» ανάμεσα στα κόμματα και τη διαρκή υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας από τις πολιτικές ηγεσίες.
Πάνω από το 40% των ψηφοφόρων δεν παίρνουν θέση υπέρ κανενός κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνεται στο 18 % και η ΝΔ στο 14%. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή στο 4 – 5%. Οι ΑΝΕΛ, ο Λεβέντης κλπ, κάτω από το όριο του 3%. Η ΛΑΕ κάτω από το 2%. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην αφάνεια.
Το συμπέρασμα είναι απλό και καθαρό: Η θεαματική σε ταχύτητα και μέγεθος «κωλοτούμπα» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει σπείρει μαζική απογοήτευση και αφήνει τεράστια στρώματα μέσα στην ελληνική κοινωνία χωρίς προοπτική και στόχο.
Αυτό το κενό δεν καταφέρνει να το καλύψει κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα. Από τη μια γιατί τα κόμματα του κατεστημένου έχουν ήδη δοκιμαστεί. Από την άλλη όμως –κι αυτό είναι που ενδιαφέρει περισσότερο τα πιο αγωνιστικά τμήματα της κοινωνίας– η υπόλοιπη Αριστερά εμφανίζεται σε πλήρη αδυναμία να καλύψει το κενό που δημιούργησε η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας παρακολουθεί τους ακροβατισμούς του πρωθυπουργού με αισθήματα που συνδυάζουν οργή και αγανάκτηση μαζί με μια σχεδόν άφωνη έκπληξη. Με αυτό τον πρωθυπουργό πρέπει να «τσιμπιέσαι» για να σιγουρευτείς ότι όσα βλέπεις κι όσα ακούς είναι πραγματικά!
Από τη μια η κυβέρνηση εφαρμόζει τη λιτότητα κι από την καλεί σε κινητοποιήσεις εναντίον της! Ο Τσίπρας πάει στον πρόεδρο (Παυλόπουλο) και ζητά σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για να συμφωνήσουν στη λιτότητα που ο ίδιος προτείνει και… οργίζεται(!!) όταν οι άλλοι λένε όχι! Τους καταγγέλλει σε όλους τους τόνους ότι καταστρέφουν την «εθνική προσπάθεια» – η οποία δεν είναι άλλη από την εφαρμογή των αποφάσεων της «Τρόικα» («Κουαρτέτου» κατ’ ακρίβεια)! Και τέλος δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση δεν φοβάται και δεν κινδυνεύει, η κυβέρνηση είναι σταθερή, δεν υπάρχει περίπτωση «παρένθεσης» κι ότι οικουμενική αποκλείεται!
Με πλειοψηφία μόλις τριών βουλευτών και δεν φοβάται; Κι ακόμα καλά-καλά δεν ξεκίνησε την εφαρμογή του Μνημονίου του; Και τότε, γιατί θέλει εθνική συναίνεση με τους χτεσινούς «αδυσώπητους» εχθρούς του; Προφανώς ο πρωθυπουργός νομίζει πως όλοι οι υπόλοιποι σ’ αυτόν τον τόπο ξεκινούν τη μέρα τους καταναλώνοντας μια γερή δόση από κουτόχορτο!
Η εικόνα θα ήταν πραγματικά για γέλια αν δεν ήταν τόσο τραγική για τόσα εκατομμύρια εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων και φτωχών.
***
Αυτή η πραγματικότητα θέτει την υπόλοιπη Αριστερά μπροστά σε τεράστιες ευθύνες.
Γιατί μόνο η Αριστερά μπορεί να προσφέρει διέξοδο στην κοινωνία. Αν δεν το κάνει, τότε ο κίνδυνος μιας νέας μαζικής ανόδου της φασιστοσυμμορίας των Χρυσαυγιτών καραδοκεί. Και, τότε, το κόστος που θα πληρώσει η Αριστερά και ολόκληρη η κοινωνία θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από τα προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπη σήμερα.
Μπροστά στην Αριστερά μπαίνουν δύο καθήκοντα. Το πρώτο είναι να κατανοήσει την ανάγκη της συνεργασίας. Το δεύτερο είναι να κατανοήσει ότι η απάντηση στην κρίση απαιτεί τη ρήξη με το σύστημα, την άρχουσα τάξη στη χώρα και την ΕΕ. Το πρώτο καθήκον μεταφράζεται σε μια ενωτική Αριστερά. Το δεύτερο σε μια επαναστατική Αριστερά.
***
Οι τρεις βασικοί φορείς της Αριστεράς αυτή τη στιγμή, δηλαδή το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις ανάγκες. Οι αγωνιστές της βάσης, στο εργατικό κίνημα και στην «κοινωνική Αριστερά» χρειάζεται να ασκήσουν τη μέγιστη πίεση και στο βαθμό που περνάει απ’ το χέρι τους να πάρουν πρωτοβουλίες (δείτε για παράδειγμα τις τοπικές αριστερές συνεργασίες σε μια σειρά πόλεις, όπως Βόλο, Πατήσια, Ζωγράφου, Συκιές Θεσσαλονίκης κοκ).
Με δεδομένο ότι σ’ αυτή τη συγκυρία το ΚΚΕ αποκλείεται να δεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή στη στάση του, οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν, ρεαλιστικά, να συνεργαστούν είναι η ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μαζί με όσες άλλες δυνάμεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά συμφωνούν).
Η πρόταση αυτή πρέπει να γίνει θέση όλων όσων αγωνιούν για το μέλλον της Αριστεράς. Για μια ακόμη φορά τονίζουμε ότι συνεργασία δεν σημαίνει συγχώνευση – κάθε πλευρά διατηρεί τη δική της ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα: ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό.
Και μέσα στα πλαίσια αυτής της πλατιάς συνεργασίας, οι δυνάμεις που κατανοούν την αναγκαιότητα της συνεπούς αντικαπιταλιστικής πάλης, του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και του διεθνισμού, οφείλουν να συγκροτήσουν έναν κοινό πόλο.
Έναν κοινό «επαναστατικό πόλο» συνεπή με τις αρχές του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού, που θα λειτουργήσει σαν ο καταλύτης μέσα στις γραμμές της ευρύτερης Αριστεράς και των πλατιών ενωτικών συνεργασιών και μετώπων.
Έτσι θα τεθούν οι βάσεις για την εμφάνιση μιας μαζικής επαναστατικής διεθνιστικής Αριστεράς στο μέλλον – αυτής που απαιτούν οι συνθήκες και που χρειάζεται το μαζικό κίνημα.
