Του Νίκου Κανελλή
Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ στις εκλογές της 17ης Ιούνη μόνο σαν εκλογική κατάρρευση μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Μάη το ΚΚΕ έχασε το 48,5% της εκλογικής του δύναμης1 και ήρθε τελευταίο στην κατάταξη καθώς ακόμη και η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή πήρε μεγαλύτερο ποσοστό.
Πρόκειται για το χειρότερο αποτέλεσμα από το 1974 και μετά, τόσο σε ποσοστό όσο και σε απόλυτο αριθμό ψήφων.
Οι σημερινές συνθήκες είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για την Αριστερά. Ο καπιταλισμός παγκοσμίως βρίσκεται στην πιο βαθιά κρίση από το 1930. Τα τελευταία δυο χρόνια η ταξική πάλη στην Ελλάδα οξύνεται συνεχώς2. Τα δυο παραδοσιακά κόμματα της άρχουσας τάξης καταρρέουνε εκλογικά και έτσι αναγκάζονται σε σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Μαζικά κομμάτια της κοινωνίας στρέφονται προς τα αριστερά και για πρώτη φορά μετά την ΕΔΑ του 1958 η παραδοσιακή αριστερά γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση με το εκπληκτικό 27%! Κι όμως το ΚΚΕ όχι απλά δεν δυναμώνει εκλογικά αλλά γνωρίζει το χειρότερο αποτέλεσμα των τελευταίων 38 ετών. Και το ερώτημα είναι γιατί;
Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από την ηγεσία του ΚΚΕ
Σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ οι αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος ήταν κατά βάση τρεις: Ο πόλεμος του συστήματος ενάντια στο ΚΚΕ. Η στήριξη μέρους του κατεστημένου προς το ΣΥΡΙΖΑ. Και τρίτον οι αδυναμίες του ίδιου του μαζικού κινήματος που έπεσε στην παγίδα των αυταπατών και δεν κατάφερε να κατανοήσει τη σωστή κατά τα άλλα πρόταση του ΚΚΕ.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του κόμματος, στις 18/06/2012, προεκλογικά αναπτύχθηκε ένα
«κλίμα τρομοκρατίας για την έξωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη» και παράλληλα εξαπολύθηκε μια «ύπουλη επίθεση των ιδεολογικοπολιτικών μηχανισμών του συστήματος» της οποίας βασικός στόχος ήταν η «αποδυνάμωση του Κόμματος».
Από την άλλη υπήρξε
«φανερή υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα τμήμα μονοπωλιακών ομίλων και συγκροτημάτων των ΜΜΕ, και της κρατικής ραδιοτηλεόρασης» ενώ έγινε και «συστηματική προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα νέο δίπολο με βάση την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ» και όλα αυτά επειδή βολεύουν μέρος των ιμπεριαλιστών καθώς «η αντιμερκελική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε από ένα μέρος των ευρωπαίων ανταγωνιστών προς την Γερμανία».
Τέλος
«οι αγώνες …δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος στον ριζοσπαστισμό…δεν απέκτησαν… τον πολιτικό προσανατολισμό που απαιτούν οι συνθήκες».
Για την ΚΕ, η πολιτική του ΚΚΕ ήταν απόλυτα σωστή αλλά τα ίδια τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ δεν κατάφεραν να την εξηγήσουν σωστά στον κόσμο.
«Δεν πρέπει να μας εφησυχάζει ότι η πολιτική μας επιβεβαιώνεται ως προς τις εξελίξεις…Δεν αρκεί να έχεις σωστή στρατηγική και μαχητικότητα …Απαιτείται να γίνουμε πιο απαιτητικοί και αυστηροί σε ζητήματα καθοδήγησης, οργάνωσης, πρακτικού προσανατολισμού, δράσης στις εργατικές λαϊκές μάζες».
Η «εικονική» πραγματικότητα και η αλήθεια
Πρόκειται για πλήρη άρνηση της πραγματικότητας από την πλευρά της ΚΕ του ΚΚΕ!
Οι εκβιασμοί και η παρέμβαση του κατεστημένου δεν είχαν στόχο το ΚΚΕ αλλά το ΣΥΡΙΖΑ. Οι απειλές για έξοδο από το ευρώ στόχευαν στο να αποτραπεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Το κατεστημένο δεν ασχολήθηκε με το ΚΚΕ και το ίδιο έκαναν και μαζικά στρώματα της κοινωνίας που ριζοσπαστικοποιήθηκαν και γι’ αυτό έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε έπραξαν και οι μισοί περίπου απ’ όσους ψήφισαν ΚΚΕ της 6ης Μάη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον έναν από τους δυο πόλους που συγκρούστηκαν όχι επειδή το επέλεξε η άρχουσα τάξη αλλά επειδή μαζικά κομμάτια του κινήματος είδαν στο ΣΥΡΙΖΑ το «εργαλείο» για να αποτρέψουν μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση. Η άρχουσα τάξη πίεσε το ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή σε μια τέτοια κυβέρνηση αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε.
Με δυο λόγια η ΚΕ του ΚΚΕ κατασκεύασε μια δική της εικονική πραγματικότητα ώστε να ανταποκρίνεται στο «αξίωμα» ότι η ίδια δεν κάνει ποτέ κανένα λάθος, ότι έχει πάντα δίκιο!
Η πραγματική αιτία
Η πραγματική αιτία για το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ δεν μπορεί να αναζητηθεί αλλού παρά στη λάθος πολιτική γραμμή της ηγεσίας του! Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ και η άρνηση της να στηρίξει την προοπτική και την πάλη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς οδήγησε μαζικά κομμάτια του κινήματος στο συμπέρασμα ότι η ψήφος στο ΚΚΕ θα ήταν χαμένη ψήφος αφού θα είχε σαν πρακτικό αποτέλεσμα να βγει πρώτη η ΝΔ (και έτσι να σχηματιστεί νέα μνημονιακή κυβέρνηση). Αντίθετα, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για ανατροπή του μνημονίου και για βελτίωση της ζωής του λαού.
Γι’ αυτό ο κόσμος στράφηκε μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή η πολιτική του ΚΚΕ δεν είχε να του προσφέρει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Η άρνηση της συνεργασίας είναι άλλωστε κεντρικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του ΚΚΕ και μέσα στα κινήματα και τους αγώνες. Το ΚΚΕ πλήρωσε λοιπόν τον απομονωτισμό και το σεχταρισμό της ηγεσίας του.
Η συνεργασία και η κυβέρνηση της Αριστεράς…
Απέναντι σε αυτή την κριτική η ηγεσία του ΚΚΕ προτρέχει να απαντήσει με ένα λογικοφανές επιχείρημα. Στην ίδια ανακοίνωση η ΚΕ λεει πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς με βάση το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν:
«μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων» και «Η παραμικρή υποχώρηση του Κόμματος … θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση-ήττα του εργατικού κινήματος» ενώ το ίδιο το ΚΚΕ «θα βρίσκονταν σε μια πρακτική ακύρωσης της συνέπειας και σταθερότητας λόγων και έργων, καθώς από το Κόμμα ζητούνταν επιζήμιες, καθοριστικά λαθεμένες υποχωρήσεις τόσο από το πρόγραμμά του όσο και από τα άμεσα καθήκοντα πάλης».
…και η τακτική του ΚΚΕ απέναντί της
Όμως το ΚΚΕ δεν θα ήταν καθόλου υποχρεωμένο να κάνει όλους αυτούς τους απαράδεκτους συμβιβασμούς! Αντίθετα θα μπορούσε και θα έπρεπε να απαντήσει θετικά στην πρόταση συνεργασίας που απεύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την 6η Μάη! Και θα μπορούσε να προτείνει το δικό του πολιτικό πρόγραμμα (το πρόγραμμα σύγκρουσης και ανατροπής του κεφαλαίου όπως το περιγράφει το ΚΚΕ) σαν βάση της συνεργασίας και της πιθανής αριστερής κυβέρνησης!
Με αυτό τον τρόπο από τη μια θα δυνάμωνε το γενικό ρεύμα υπέρ της Αριστεράς και υπέρ της κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα μπορούσε να είναι σήμερα πραγματικότητα. Κατά δεύτερον μέσα σε αυτό το μαζικό ρεύμα θα άνοιγε η συζήτηση για το ποιο πρέπει να είναι το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Έτσι, το ΚΚΕ θα είχε τη δυνατότητα να πιέσει το ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να δυναμώσει την επιρροή των δικών του ιδεών και άρα να μειώσει τις όποιες αυταπάτες για «εύκολες» λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος, που πράγματι μπορεί να υπάρχουν.
Τέλος, η συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε κατ’ ανάγκη να συνοδεύεται και από τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αριστερή κυβέρνηση, ειδικά αν αυτή η κυβέρνηση δεν είχε υιοθετήσει ένα πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού. Αντίθετα το ΚΚΕ θα μπορούσε απλά να στηρίζει αυτή την κυβέρνηση εντός Βουλής, πιέζοντας για πιο τολμηρά και ριζοσπαστικά μέτρα και ταυτόχρονα να ασκεί σκληρή και δημόσια κριτική για τους συμβιβασμούς.
Μέσα από αυτό το δρόμο το ΚΚΕ θα μπορούσε πολύ σύντομα να σπάσει τις όποιες αυταπάτες και να κερδίσει την πλειοψηφία των εργαζομένων και του μαζικού κινήματος, πείθοντάς την πως ο μόνος τρόπος για την επίλυση των σημερινών προβλημάτων είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Έτσι η προοπτική μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής θα έμπαινε στην ημερήσια διάταξη.3
Η βάση του ΚΚΕ
Στη βάση του ΚΚΕ υπάρχει σήμερα μεγάλος προβληματισμός, ανάμεικτος με απογοήτευση αλλά και οργή ενάντια στην ηγεσία. Αυτό είναι λογικό. Ο κίνδυνος που υπάρχει είναι η ηγεσία του κόμματος για άλλη μια φορά να στραγγαλίσει τον εσωτερικό διάλογο και να μην επιτρέψει να βγούνε τα απαραίτητα συμπεράσματα. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την απογοήτευση και την αποστράτευση σημαντικού μέρους των αγωνιστών του ΚΚΕ.
Από την άλλη, αναπόφευκτα, σημαντικά κομμάτια της βάσης και πιθανά και στελεχών του ΚΚΕ θα επιδιώξουν να θέσουν την ηγεσία του κόμματος μπροστά στις ευθύνες της απαιτώντας την αλλαγή πολιτικής και την παραίτηση της, ενώ θα επιδιώξουν να βγάλουν γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα για τις βαθύτερες αιτίες, πολιτικές, ιδεολογικές και ιστορικές οι οποίες οδήγησαν στο σημερινό σημείο. Αυτές οι διεργασίες μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα την επόμενη κρίσιμη περίοδο.
Ο συντροφικός και ανοιχτός διάλογος μέσα στις γραμμές τις Αριστεράς και ειδικά των κομματιών εκείνων που μιλάνε στο όνομα της επανάστασης και του σοσιαλισμού είναι πιο σημαντικός από ποτέ.
_______________________________
1 Απώλεια 260χιλ. ψήφων – από τις 536χιλ. στις 6/05 πήγε στις 277χιλ. στις 17/06 και από 26 βουλευτές έπεσε στους 12.
2 16 γενικές απεργίες, οι 3 ήταν 48ωρες, πάνω από μισό εκατομμύριο διαδηλωτές στις συγκεντρώσεις τις 19ης Οκτώβρη του 2011 και της 12ης Φλεβάρη του 2012, τοπικές εξεγέρσεις – Κερατέα, μαζικά κινήματα ανυπακοής- «δεν πληρώνω», πλατείες το καλοκαίρι του 2011 κοκ.
3 Η τακτική αυτή, το «Ενιαίο Μέτωπο» της Αριστεράς όπως ονομάστηκε ιστορικά, δεν είναι καινούρια. Την επεξεργάστηκε και την πρότεινε ο Λένιν, μαζί με τον Τρότσκι, στα κόμματα της 3ης Διεθνούς τη δεκαετία του 1920, σαν τον μόνο δρόμο για κερδίσουν αυτά τα κόμματα την πλειοψηφία του κινήματος από τους ρεφορμιστές. Από τον Λένιν συμπυκνώθηκε στη φράση «βαδίζουμε χώρια, χτυπάμε μαζί». Εκείνη την περίοδο ο Λένιν δεν δίστασε να προτείνει στο ΚΚ της Γερμανίας να κάνει μέτωπο με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και αυτό λίγα μόλις χρόνια μετά από την καταστολή της επανάστασης στη Γερμανία και τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από το ΣΔ κόμμα το 1919.
