Δώρος Μιχαήλ,
Νέα Διεθνιστική Αριστερά (αδελφή οργάνωση του «Ξ»)
Λευκωσία, Κύπρος
Πρώτο κόμμα η αποχή
Τα αποτελέσματα του βουλευτικών εκλογών της 22ας Μαίου 2016 σημαδεύτηκαν από τη μεγαλύτερη αποχή σε βουλευτικές εκλογές από την εποχή της ανεξαρτησίας. 33,3% η μη προσέλευση στις κάλπες + 1% λευκά + 2.1% «άκυρα» + 22.000 18ρηδες που δεν ενεγράφησαν στους εκλογικούς καταλόγους (από 30.000 περίπου). Στις βουλευτικές του 2006 η αποχή ήταν 11% ενώ το 2011 ήταν 21.3%. (8% το 2001!)
Η πλειοψηφία αυτών των ψηφοφόρων, ιδιαίτερα της νεολαίας και του γυναικείου πληθυσμού (ούτε οι μισοί ψήφισαν!) έδειξαν με την αποχή την οργή τους για τη μιζέρια που έφερε στους ίδιους, την οικογένειά τους και την ευρύτερη κοινωνία η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας και η διαφθορά και καταλήστευση του πλούτου της Κύπρου από τα λαμόγια των τραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων και πολιτικών από όλα τα κόμματα.
Μεγαλύτερη η τιμωρία για την αντιπολίτευση, παρά για την κυβέρνηση
Η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Συναγερμού είναι η μόνη κυβέρνηση στην Ευρώπη που εφάρμοσε μνημόνια και κατάφερε να παραμείνει πρώτο κόμμα, με λίγες απώλειες (- 3.6% και – 2 έδρες). Φυσικά το ποσοστό αυτό κρύβεται πίσω από την τεράστια αποχή, αφού σε αριθμούς ψηφοφόρων η απώλεια είναι 30.857. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΑΚΕΛ, έχασε 7% και 41.965 ψηφοφόρους και 3 έδρες, επιτρέπει στο ΔΗ.ΣΥ. να θεωρεί το εκλογικό αποτέλεσμα ως επιτυχία, λόγω και πρωτιάς, με 5% διαφορά από το ΑΚΕΛ, και ετοιμάζεται να συνεχίσει την επιβολή των γνωστών αντι-λαϊκών μεταρρυθμίσεων.
Γιατί λοιπόν οι ψηφοφόροι «τιμώρησαν» περισσότερο το ΑΚΕΛ; Η ηγεσία εκτιμά ότι αυτό οφείλεται στην αυξημένη αποχή των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ σε σύγκριση με τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, κι όχι στη μετακίνηση προς άλλα κόμματα. Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνουν σε ένα βαθμό (όχι πλήρως) και οι δημοσκοπικές έρευνες.
Ωστόσο, η ουσία δεν αλλάζει: Οι ψηφοφόροι της παραδοσιακής αριστεράς ΔΕΝ εγκρίνουν τα έργα της 5ετίας ΑΚΕΛ – Χριστόφια (που οδήγησαν στην έλευση της Τρόικας) και της 3ετίας στην αντιπολίτευση, όπου ΔΕΝ υπήρξε οργανωμένη, συντονισμένη και δυναμική αντίσταση στην πράξη (κι όχι με ανώδυνες κοινοβουλευτικές πολιτικές και ελεγχόμενες συμβολικές κινητοποιήσεις).
Η πιο χαρακτηριστική στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, που περιγράφει το πιο πάνω, είναι η αντιμετώπιση του κύματος απεργιών λίγο πριν τις εκλογές. Όπως γράφαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα:
« Όταν ο ένας μετά τον άλλο οι κλάδοι των εργαζομένων κατέβαιναν σε απεργίες (ΠΑΣΥΝΟ, Λιμάνια) ή εξάγγελλαν κινητοποιήσεις (ΑΗΚ, ΑΤΗΚ) κράτησε αποστάσεις. Αν συνένωνε αυτούς τους αγώνες σε ένα γενικευμένο αγώνα, θα έφερνε τα ζητήματα του κοινωνικού κράτους, των ιδιωτικοποιήσεων, της λιτότητας στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου, με σοβαρές πιθανότητες ανατροπής των συσχετισμών στη Βουλή υπέρ της Αριστεράς. Στις εκλογές του Μάη, το μόνο που μπορεί να ελπίζει η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι να πάρει τη δεύτερη θέση και να πλησιάσει το ποσοστό του 30%».
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν έπεισε, βασικά, επειδή δεν είχε ένα πειστικό πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας (αν το είχε θα το εφάρμοζε, εξ άλλου κατά την 5ετία) και βελτίωσης της καθημερινότητας των πλατειών λαϊκών μαζών. Οι οργανωτικές αδυναμίες, η προσωπικότητα των υποψηφίων, τα μεροληπτικά ΜΜΕ κ.λπ. είναι δευτερεύοντα για ένα κόμμα της Αριστεράς όπως το ΑΚΕΛ. Αν τα χιλιάδες οργανωμένα στελέχη και ακτιβιστές του κόμματος ήταν οπλισμένοι με την αυτοκριτική της ηγεσίας για τη διαχείριση του καπιταλισμού κατά την 5ετία, το πρόγραμμα και τεκμήρια για έργα και αγώνες για ανατροπή των μημονιακών πολιτικών, θα όργωναν την Κύπρο σπίτι με σπίτι και θα ξεπερνούσαν και τα ποσοστά των «παλιών καλών καιρών» (34,7% το 2001).
Από τις πρώτες δηλώσεις του Άντρου Κυπριανού, όσο και αν ακούγεται συχνά πως λήφθηκαν τα μηνύματα, δεν φαίνεται ότι θα αναγνωριστεί το μέγα λάθος του περιορισμού στα στεγανά και στον ζουρλομανδία του καπιταλιστικού συστήματος και της λιτότητας, της κυρίαρχης πολιτικής σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς.
Ευνοήθηκαν ΔΗ.ΚΟ και μικροί – ήττα της ΕΔΕΚ
Στην απουσία σοβαρής εναλλακτικής πολιτικής, οι ψηφοφόροι συμπεριφέρθηκαν ποικιλοτρόπως, μερικές φορές αντιφατικά και «περίεργα».
Το ΔΗ.ΚΟ. (κεντρώο, εθνικιστικό κόμμα με ηγέτη τον Νικόλα Παπαδόπουλο, γιο του Τάσσου Παπαδόπουλου) παρά το ότι ήταν το δεκανίκι της κυβέρνησης ΔΗ.ΣΥ., ειδικά όταν ήταν απαραίτητο να περάσουν μνημονιακές νομοθεσίες, το έπαιξε και λίγο αντι-λιτότητα και υποσχέθηκε διάφορα στους καταχρεωμένους πολίτες και τις «ευάλωτες» ομάδες. Εδώ σταμάτησε η ταξική πολιτική (υπέρ του κεφαλαίου φυσικά) και ανέλαβαν οι (καλοπληρωμένοι) επικοινωνιολόγοι, με τα σποτάκια τους, τις γιγαντοαφίσες τους κ.λπ. Και κάτι πέτυχαν, αν λάβει κανείς υπόψιν ότι ο Νικόλας εξαφάνισε την εσωτερική αντιπολίτευση και έμεινε κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Το ΔΗ.ΚΟ. έχασε «μόνο» 1,3% (-12.840 ψηφοφόρους) και διατήρησε τις έδρες του και τον ρυθμιστικό του ρόλο.
Η ΕΔΕΚ («σοσιαλδημοκρατικό» εθνικιστικό κόμμα) ήταν – μαζί με το ΑΚΕΛ – ο μεγάλος ηττημένος, αφού έχασε 2,7 ποσοστιαίες μονάδες (30% της δύναμής της και 14.383 ψηφοφόρους) και μπήκε σε διαδικασία μεγάλης κρίσης. Πλήρωσε έτσι για τη νεφελώδη πολιτική της (εκτός από τη σαφέστατα εθνικιστική πολιτική εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, χωρίς καθόλου ταξικό περιεχόμενο) την αλαζονεία του νέου της αρχηγού (του Μαρίνου Σιζόπουλου) τις εσωτερικές ίντριγκες και διαμάχες ανάμεσα στα στελέχη της ν.
Τα «Μικρά» κόμματα ευνοήθηκαν από την αποχή και την ψήφο διαμαρτυρίας και σημείωσαν ιστορικά ψηλά ποσοστά: Πήραν όλα μαζί 22,9% σε σύγκριση με 8,4% το 2011 και 11,7 το 2006. Συμμαχία Πολιτών («κεντρώο» εθνικιστικό κόμμα με ηγέτη τον Γιώργο Λιλήκα) Αλληλεγγύη (με ηγέτιδα την Ελένη θεοχάρους, Ευρωβουλευτή που απεσκίρτησε από το ΔΗ.ΣΥ., με εθνικιστικές θέσεις και σε συνεργασία με το ακραίο εθνικιστικό κόμμα ΕΥΡΩΚΟ, παλιά διάσπαση του ΔΗ.ΣΥ.) και ΕΛΑΜ (νεοναζιστικό κόμμα) μπήκαν στη Βουλή για πρώτη φορά και οι Οικολόγοι πήραν 4,8% (+2,6%) και εξέλεξαν δεύτερο Βουλευτή.
Ακόμα και η συμπαιγνία ΔΗ.ΣΥ – ΑΚΕΛ να κρατήσουν τους «Μικρούς» έξω, με την αύξηση του ορίου από 1,8 σε 3,6%, τελικά γύρισε μπούμερανγκ, από ένα υποψιασμένο εκλογικό σώμα που ήθελε να τιμωρήσει τους μεγάλους και να δοκιμάσει τους μικρούς.
Οι φασίστες στη βουλή
Το πιο αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών είναι η είσοδος των νεοναζί του ΕΛΑΜ με δύο βουλευτές στη Βουλή με 3,71% (+ 2,6%) και 13.041 ψηφοφόρους.
Κι αυτό όχι επειδή αυξήθηκαν οι φασίστες σε 13.041, πράγμα αμφίβολο, αλλά επειδή η κρίση και η απουσία πειστικής πολιτικής από την αριστερά, επέτρεψε στους νοσταλγούς του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β’ που κατέστρεψαν την Κύπρο, του παραρτήματος της εγκληματικής οργάνωσης των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, να το παίζουν αντι-συστημικοί, αντι-μνημονιακοί, υπερασπιστές των αδυνάτων και άλλα δημαγωγικά.
Η είσοδός τους στη Βουλή, η νομιμοποίησή τους, η προβολή από τα ΜΜΕ που άρχισε ήδη με χαριεντισμούς και αστειάκια και απόκρυψη της εγκληματικής τους δράσης από τα μεγάλα κανάλια (με κάποιους ιδιοκτήτες να έχουν οι ίδιοι φιλο-φασιστικές καταβολές) βάζει μπροστά στους αντιφασίστες ακτιβιστές νέα σοβαρά καθήκοντα.
Οι λαϊκές μάζες δεν είπαν τον τελευταίο τους λόγο
Οι εκλογές αυτές έβγαλαν 8κομματική βουλή, άθροισμα των δύο μεγάλων παραδοσιακών κόμματων στο 56,3% από το παραδοσιακά ψηλό του 65-70%, και τα αντιφατικά που περιγράφηκαν πιο πάνω.
Η επομένη των εκλογών δεν θα σημάνει ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική λιτότητας. Η δήθεν έξοδος από το μνημόνιο δεν θα σημάνει και την έξοδο από τη λιτότητα. Η Τρόικα θα μας αξιολογεί μέχρι το 2031 που θα αποπληρωθεί το 75% του χρέους. Θα συνεχιστούν και θα ενταθούν η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η φτώχεια, ο πόλεμος εναντίον του δημόσιου νοσοκομείου, του δημόσιου σχολείου, η κατακρεούργηση των επιδομάτων και της πολιτικής πρόνοιας, το ξεπούλημα της ΑΤΗΚ (τηλεπικοινωνίες) της ΑΗΚ (ηλεκτρική ενέργεια) των Λιμανιών και άλλων δημόσιων οργανισμών.
Οι δημαγωγοί, μικροί και μεγάλοι, στη Βουλή θα αναγκαστούν να μιλήσουν με έργα κι όχι με παχιά λόγια και «ΘΑ», «ΘΑ». Θα μπορούν να συνεχίζουν, όμως, τα ψέματα και τα τσαλιμάκια, αν δεν μπορέσει το εργατικό κίνημα και η νεολαία να βάλει στην ημερήσια διάταξη οργανωμένους δυναμικούς αγώνες για ανατροπή της λιτότητας και να βάλει τους πάντες μπροστά στις ευθύνες τους. Η ΝΕΔΑ παλεύει για τη δημιουργία μιας νέας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που επιβάλλεται να μπει μπροστά σ’ αυτούς τους αγώνες.
