Άρθρο του Γιάννη Σκόρδου, νοσηλευτή στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας
Από τις αρχές Νοέμβρη και μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο (22 Νοέμβρη) οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Νίκαιας βρίσκονταν σε διαρκείς κινητοποιήσεις. Κύριο αίτημα μας η κάλυψη των κενών θέσεων σε ιατρικό, νοσηλευτικό, παραϊατρικό και διοικητικό προσωπικό.
Το Κρατικό της Νίκαιας είναι ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ. Κάθε χρόνο εξυπηρετεί 185.000 επείγοντα περιστατικά . Ωστόσο αυτή τη στιγμή τα πράγματα βρίσκονται σε οριακό σημείο καθώς πολλά από τα τμήματα του είτε υπολειτουργούν είτε λειτουργούν σε μόνιμη βάση με προσωπικό ασφαλείας.
Οι ασθενείς περιμένουν μήνες…
Ποιο συγκεκριμένα, και λόγω της ελλείψεως προσωπικού από τις δώδεκα χειρουργικές αίθουσες λειτουργούν μόνο οι πέντε. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνουν οι λίστες αναμονής και οι ασθενείς να περιμένουν μήνες για να χειρουργηθούν, Προβλήματα όμως υπάρχουν και με τη λειτουργία των τακτικών εξωτερικών ιατρείων που λόγω της αριθμητικής ανεπάρκειας του προσωπικού παραμένουν κλειστά όταν το νοσοκομείο εφημερεύει. Για μια ακόμη φορά τη νύφη πληρώνουν οι απλοί πολίτες – ηλικιωμένοι, φτωχοί και άποροι στην πλειοψηφία τους, αναγκάζονται να περιμένουν μήνες ολόκληρους για να μπορέσουν τελικά να επισκεφτούν κάποιο γιατρό.
Μία νοσηλεύτρια, 20-30 ασθενείς
Η κατάσταση δεν είναι διόλου καλύτερη στις κλινικές και στα ιατρικά εργαστήρια. Οι απογευματινές και βραδινές βάρδιες βγαίνουν σε μόνιμη βάση πλέον με προσωπικό ασφαλείας. Είναι ενδεικτικό ότι τις περισσότερες φορές δύο ή και πολύ συχνά μία, μόνο, νοσηλεύτρια έχει την ευθύνη για 20 η 30 ασθενείς.
Υπό αυτές τις συνθήκες εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τους κινδύνους που εγκυμονούνται τόσο για το προσωπικό όσο φυσικά και για τους ίδιους τους ασθενείς. Από τη μια οι άρρωστοι και οι συγγενείς τους να περιμένουν, δικαιολογημένα την καλύτερη δυνατή φροντίδα για τους ίδιους και τους δικούς τους και από την άλλη το προσωπικό να καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες προκειμένου να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα του.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να ωθούνται στα όρια της ψυχοσωματικής εξουθένωσης, ενώ παράλληλα πολλοί ασθενείς θεωρούν ότι δεν τυγχάνουν της πρέπουσας φροντίδας και εκφράζουν τα παράπονά τους, όχι πάντα με τον πιο ευγενικό τρόπο…
Ακατάλληλες εγκαταστάσεις
Εξίσου οξύ είναι το πρόβλημα και στο τμήμα των επειγόντων περιστατικών. Το τμήμα που δέχεται ίσως τη μεγαλύτερη πίεση , από πλευράς προσέλευσης , τις μέρες που το νοσοκομείο εφημερεύει στεγάζεται σε ακατάλληλο κτήριο με αποτέλεσμα να δημιουργείται το αδιαχώρητο στο διάδρομο αναμονής αλλά και στις αίθουσες των ιατρείων.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που είδη από το 2004 υπάρχει έτοιμο κτήριο για να στεγαστούν τα επείγοντα παραμένει όμως κλειστό λόγω έλλειψης προσωπικού.
Ούτε καν γάντια…
Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε και τις κραυγαλέες ελλείψεις σε αναλώσιμο υλικό πρώτης ανάγκης όπως γάντια, συσκευές ορών, ουροσυλλέκτες, που έχει σαν αποτέλεσμα να αυξάνεται κατά πολύ ο κίνδυνος μολύνσεων και ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και έτσι να εκτίθεται η υγεία των ασθενών και του προσωπικού σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο.
Η εικόνα που περιγράψαμε ισχύει λίγο πολύ για την πλειοψηφεία των δημόσιων νοσοκομείων και μόνο σε χώρα της Ευρώπης το έτος 2008 δεν παραπέμπει.
Ζητάμε στήριξη από την κοινωνία
Για όλους αυτούς τους λόγους οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε μια σειρά από κινητοποιήσεις προκειμένου να αναδείξουμε τα προβλήματα μας , να ενημερώσουμε τους τοπικούς φορείς και την τοπική κοινωνία έτσι ώστε να συμπαρασταθεί και να στηρίξει των αγώνα μας.
Έτσι από τη Δευτέρα 10/11, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε 4ωρη στάση εργασίας από τις 8 το πρωί ως της δώδεκα το μεσημέρι και μετά να πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση με σκοπό να αποφασιστούν οι επόμενες κινήσεις μας. Η συμμετοχή των εργαζομένων την πρώτη μέρα ήταν ικανοποιητική, γύρω στα 100 άτομα συμμετείχαν στη γενική συνέλευση.
Καθημερινές κινητοποιήσεις
Οι κινητοποιήσεις κινήθηκαν στο ίδιο μοτίβο και της επόμενες μέρες, με επαναλαμβανόμενες στάσεις και γενικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή των εργαζομένων να κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα.
Την Πέμπτη 13/11 πραγματοποιήθηκε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Νίκαιας στην οποία συμμετείχαμε γύρω στα 150 άτομα, αυτή ήταν κατά την προσωπική μου άποψη η κορύφωση των κινητοποιήσεων.
Στη γενική συνέλευση που ακολούθησε της πορείας αποφασίστηκε να κλείσει η εφημερία της Παρασκευής 14/11 εγχείρημα που απέτυχε παταγωδώς. Ο λόγος αυτής της αποτυχίας πρέπει να αναζητηθεί στην παντελή έλλειψη ενός συγκεκριμένου και οργανωμένου προγράμματος δράσης τόσο από την πλευρά του σωματίου όσο και από τους υπόλοιπους που κατέθεσαν προτάσεις σαν πρόσωπα.
Χρειάζεται καλύτερη οργάνωση των κινητοποιήσεών μας
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ότι η έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδίου δράσης ήταν χτυπητή καθ’ όλη τη διάρκεια τον κινητοποιήσεων. Ενώ υπήρξαν σοβαρές προσπάθειες προς τη σωστή κατεύθυνση όπως οι καθημερινές γεν συνελεύσεις, η πρόσκληση σε αυτές τοπικών φορέων της περιοχής, η προσπάθεια ανοίγματος προς την τοπική κοινωνία και η δημοσιοποίηση του θέματος στα κανάλια , την ίδια στιγμή η ενημέρωση για τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων προς το υπόλοιπο νοσοκομείο ήταν ανεπαρκέστατη , δεν υπήρχε ούτε μια γραπτή ανακοίνωση με τις αποφάσεις, το μόνο που έκανε ο σύλλογος ήταν να ενημερώνει το προσωπικό την ίδια μέρα μέσω ντουντούκας.
Επίσης ενώ γενικά συζητιόταν ο σχηματισμός μιας επιτροπής αγώνα που θα ήταν υπεύθυνη για την ενημέρωση και την προτροπή του προσωπικού να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλά από τα τακτικά ιατρεία και τα ιατρικά εργαστήρια να λειτουργήσουν κανονικά τις ώρες των στάσεων. Παρόλα αυτά οι στάσεις συνεχίστηκαν και την επόμενη βδομάδα, παρότι με κάπως πιο χλιαρή διάθεση από τους συναδέλφους. Αυτές είναι αδυναμίες που πρέπει να ξεπεράσουμε άμεσα για να κρατήσει ο κόσμος και να συνεχιστεί ο αγώνας.
Κάτι σημαντικό κινείται
Μέσα από όλα αυτά είναι φανερό ότι κάτι κινείται στη δημόσια υγεία γενικότερα όπως δείχνουν και οι κινητοποιήσεις στο Αττικό αλλά και σε άλλα δημόσια νοσοκομεία. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβανόμενοι ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και είναι διατεθειμένοι να παλέψουν για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Ωστόσο όπως δείχνει και η περίπτωση του κρατικού Νίκαιας οι καλές προθέσεις δεν αρκούν από μόνες τους. Για να έχουν αντίκρισμα οι αγώνες των εργαζομένων χρειάζεται σοβαρή προετοιμασία, πολύ καλή ενημέρωση συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης. Χωρίς αυτά τα στοιχεία όσες καλές προθέσεις και αν υπάρξουν ,και στο Νίκαιας υπάρχουν πολλές, θα πάνε χαμένες.
