Της Σύνταξης του “Ξ”
Μέχρι τις 10/1, πάνω από 23.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί (9.000 εκ των οποίων παιδιά) από επιθέσεις του ισραηλινού στρατού από την έναρξη της επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Περίπου 1,9 εκατ. έχουν εκτοπιστεί από το 85% του συνόλου των εδαφών της Γάζας. Ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί με οργή και αγωνία τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, μεγάλες κινητοποιήσεις διοργανώνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη (πρόσφατα «βούλιαξε» η Κοπεγχάγη) απαιτώντας να τερματιστεί το έγκλημα, ενώ ακόμη και οι πιο πιστοί σύμμαχοι του Ισραήλ όπως η κυβέρνηση των ΗΠΑ, προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις από τις πιο αποτρόπαιες πτυχές της εθνοκάθαρσης.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Μέση Ανατολή με ανακοινωμένο στόχο να αποτραπεί μια ενδεχόμενη εξάπλωση της ανάφλεξης, ο Α. Μπλίνκεν, υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, αναφέρθηκε στην ανάγκη να μην εκδιωχθούν οι Παλαιστίνιοι από τη Γάζα, αλλά να επιστρέψουν στις περιοχές τους το συντομότερο δυνατό, να προστατευτούν οι άμαχοι και να εξασφαλιστεί ανθρωπιστική βοήθεια που χρειάζονται. Μίλησε για λύση που θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα παλαιστινιακό κράτος και είπε ότι το Ισραήλ θα πρέπει να πάρει «δύσκολες αποφάσεις». Από τη Δυτική Όχθη, όπου επισκέφθηκε τον Μ. Αμπάς, πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, είπε ανάμεσα σε άλλα ότι:
«Η εξτρεμιστική βία των εποίκων που ασκείται ατιμώρητα, η επέκταση των οικισμών, οι κατεδαφίσεις, οι εκδιώξεις, όλα αυτά καθιστούν δυσκολότερο, όχι ευκολότερο για το Ισραήλ να επιτύχει διαρκή ειρήνη και ασφάλεια».
Φυσικά αυτές οι δηλώσεις μετά την ενεργή συμμετοχή και χρηματοδότηση των ΗΠΑ της επίθεσης στη Γάζα, αλλά και μετά από δεκαετίες διαρκούς ενθάρρυνσης της ισραηλινής επιθετικότητας, είναι εξόφθαλμα υποκριτικές. Στην πραγματικότητα κανένας Παλαιστίνιος δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στο σπίτι του παρά τα κροκοδείλια δάκρυα του Μπλίνκεν, αφού ουσιαστικά η Γάζα έχει σχεδόν γίνει μη κατοικήσιμη με πάνω από το 50% των σπιτιών να έχουν ισοπεδωθεί.
Ακόμη κι έτσι όμως, αυτού του είδους η κριτική από τις ΗΠΑ προς το Ισραήλ δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Από τη μια μεριά αντανακλά την κατανόηση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών ότι η επιθετικότητα του Νετανιάχου έχει ξεπεράσει κάθε όριο και η πλήρης ταύτιση μαζί του τη στιγμή που ολόκληρος ο κόσμος βράζει από οργή για το συνεχιζόμενο έγκλημα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα την εικόνα της. Από την άλλη, αντανακλά τον πραγματικό φόβο ότι η ισοπέδωση της Γάζας μπορεί να πυροδοτήσει ευρύτερες συγκρούσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, που επίσης βράζει από τη μια άκρη ως την άλλη.
Σε μεγάλο βαθμό η ένταση ενισχύεται από τον ανταγωνισμό ανάμεσα στο Ιράν από τη μια μεριά και το μπλοκ Ισραήλ – Δύσης από την άλλη. Έναν ανταγωνισμό που φτάνει πολύ πιο μακριά από τη Μέση Ανατολή, στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα που αναπτύσσονται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το καθεστώς του Ιράν, ακραία θεοκρατικό και καταπιεστικό για τους δικούς του πολίτες και βέβαια τις εθνικές μειονότητες στο εσωτερικό του, χρησιμοποιεί υποκριτικά τη διάλυση της Γάζας για να παρουσιαστεί ως προστάτης των αδυνάτων και να αυξήσει την επιρροή του στην περιοχή. Προκειμένου να το πετύχει, ανάμεσα σε άλλα ενθαρρύνει έμπρακτα τη δράση της Χαμάς στην Παλαιστίνη, της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, των ισλαμιστών ανταρτών Χούθι στην Υεμένη (που το τελευταίο διάστημα εξαπολύουν επιθέσεις ενάντια σε εμπορικά πλοία και συγκρούονται με δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ερυθρά θάλασσα) κλπ. Το Ιράν πρόσφατα προσχώρησε στα BRICS (την συμμαχία γύρω από την Κίνα και την Ρωσία), ενώ έχει εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Σαουδική Αραβία, που φαίνεται να απομακρύνεται από τησυμμαχία της Δύσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, παρόλο που κανένα από τα δύο μπλοκ δεν φαίνεται να επιθυμεί να δημιουργηθεί μια «δεύτερη Ουκρανία» που θα απομυζά τις οικονομίες τους, δεν μπορεί να αποκλειστεί να έχουμε μια ευρύτερη τοπική ανάφλεξη.
Για τους λαούς της περιοχής, πρώτα και κύρια τον παλαιστινιακό λαό που βιώνει την πιο άγρια επίθεση των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τις καταπιεσμένες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, κανένα από τα δύο στρατόπεδα που παλεύουν για την διεθνή κυριαρχία δεν μπορούν να φέρουν ούτε ειρήνη μακροπρόθεσμα, ούτε καν μια προσωρινή ανακούφιση από τις διαρκείς εθνικές συγκρούσεις, τον αυταρχισμό, τη φτώχεια και την ανισότητα.
Απέναντί τους μόνο μόνο η συμμαχία των κινημάτων των εργαζομένων και των φτωχών της περιοχής, η διεθνής αλληλεγγύη, το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα, το αντιπολεμικό κίνημα των Eβραίων πολιτών στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ, μπορούν να δείξουν τον δρόμο στην κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. Μόνο οι κοινοί αγώνες μπορούν να επιβάλλουν τον τερματισμό των συγκρούσεων και τον σεβασμό στα δικαιώματα των καταπιεσμένων. Σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι άμεση ανάγκη να δυναμώσουν αυτοί οι αγώνες!
