Γιάννης Παπαδόπουλος
Μέλος του Σωματείου Εργαζομένων στις Επιχειρήσεις Καθαρισμού και Φύλαξης (Εργολαβίες)
H τρέχουσα σχολική χρονιά αρχίζει ξανά με προβλήματα στην καθαριότητα.
Σχολικές επιτροπές ανά την Ελλάδα καλούν τους συμβασιούχους να πάνε στα σχολεία χωρίς να έχουν υπογράψει καν σύμβαση έργου – συμβαίνει συνήθως στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε άλλους όπως στη Βέροια, λένε πως θα αρχίσουν να πληρώνονται από τις 13 του Σεπτέμβρη. Δεκατρείς μέρες όμορφη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, επιδιωκόμενη από κρατικές δομές.
Σε πολλές περιπτώσεις, Δήμαρχοι και άλλοι «άρχοντες» δείχνουν την πόρτα της εξόδου σε συναδέλφισσες/ους προσλαμβάνοντας άλλες/ους, αυθαίρετα και καταχρηστικά σ όλη την Ελλάδα.
Εδώ έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι κάποιοι παράγοντες των σχολικών επιτρόπων επιδίδονται σ’ ένα όργιο ανορθολογικών μεταθέσεων για να καλύψουν τις κενές θέσεις. Αντί να τα βάλουν με τους ανώτερους τους και να ζητήσουν παραπάνω εργαζόμενους, κάνουν παιγνιδάκια για στήσιμο καριέρας και αποκομιδής ευσήμων στις πλάτες των εργαζομένων.
Έτσι έχουμε σχολειά που είναι να λειτουργήσουν με τρεις καθαριστές/στριες και άλλα με έναν/μία.
Η πλειοψηφία των συμβασιούχων μίσθωσης έργου, από ανάγκη επιβίωσης έχουν αποδεχτεί μια χαμηλότατη αμοιβή η οποία καλύπτει μόνο ένα μέρος των υπηρεσιών που προσφέρουν. Eνώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όπως ακριβός και οι συμβασιούχοι αορίστου χρόνου, το κράτος τους θεωρεί σαν εργολάβους καθαρισμού κατ’ αποκοπή και φυσικά χωρίς καθόλου δικαιώματα.
Στις 31/3/2017 σε συνάντηση μας με τον υπουργό εσωτερικών, «χορτάσαμε» πάλι κατανόηση για τα προβλήματα μας. Πάρα τις ρητές διαβεβαιώσεις για την αναγνώριση των πάγιων και διαρκών αναγκών που καλύπτουμε, μόνο κατανόηση δεν εισπράττουμε από τα τρία συναρμόδια υπουργεία για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε.
Η αμοιβή μας περιλαμβάνει μόνο τις αίθουσες διδασκαλίας, χωρίς να σκέφτεται κανείς ότι τους κοινόχρηστους χώρους, τουαλέτες, γραφεία, διάδρομους, αυλές, εργαστήρια, αμφιθέατρα, γυμναστήρια κλπ, δεν τους καθαρίζει ο Αη Βασίλης, αλλά εμείς.
Δεν παίρνουμε δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, επιδόματα αδείας.
Η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι γυναίκες που στηρίζουν οικογένειες – πολύτεκνες, μονογονεϊκές, προστατευόμενα μέλη με ειδικές ανάγκες κλπ.
Παρ’ όλη λοιπόν την «κατανόηση» δεν έχει αλλάξει τίποτε στη συμπεριφορά των αρμοδίων. Πάντα υπογράφονται συμβάσεις, τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, η ακόμη και καθυστερημένα, πάντα σε βάρος των εργαζομένων.
Το επάγγελμα μας δεν αναγνωρίζεται σαν βαρύ και ανθυγιεινό. Πληρωνόμαστε πολλάκις καθυστερημένα, ούτως ώστε πολλοί από τους συναδέλφους να αντιμετωπίζουμε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα (εξώσεις, ΔΕΗ κλπ)
Με την απόφαση 1999 του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, καθορίζεται η πληρωμή μας, ως ίση με αυτές των συμβάσεων αορίστου χρόνου, όπως και ένα σωρό άλλα εργασιακά δικαιώματα. Εδώ και πάλι σιγή ιχθύος. Ούτε καν κατανόηση.
Τα παιγνιδάκια για το ποιος φέρει την ευθύνη του σχολικού καθαρισμού (υπουργεία ή ΟΤΑ) καλά κρατούν: 9.500 καθαριστές και καθαρίστριες πανελλαδικά, έρμαια κάθε χρόνο της ανευθυνότητας και της βούλησης της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας!
Εμείς δε θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για μόνιμη και σταθερή εργασία με συμβάσεις αορίστου χρόνου και για πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για ίση μεταχείριση με όλους τους εργαζόμενους. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί και θα ενταθεί, γιατί η εκάστοτε εξουσία μας λογαριάζει σαν πολίτες 2ης κατηγορίας.
