Ανακοίνωση της Izquierda Revolucionaria («Επαναστατική Αριστερά») αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ισπανία
Η ανακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας από το καταλανικό κοινοβούλιο προκάλεσε την άμεση, οργισμένη αντίδραση της ισπανικής άρχουσας τάξης, του κράτους, της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, των «Πολιτών» ( «Ciudadanos» – ισπανικό αντίστοιχο του «Ποταμιού») και του PSOE (Σοσιαλδημοκράτες, ισπανικό αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ). Μέσω της εφαρμογής του άρθρου 155 (www.xekinima.org, 30/10/17) προχωρούν σε μια σειρά μέτρα που στη πράξη συνιστούν πραξικόπημα κατά των δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Καταλονία και μια σοβαρή απειλή για τους εργαζόμενους σε ολόκληρη την Ισπανία.
Η δικαστική δίωξη ενάντια στον πρόεδρο της Καταλονίας, Πουτζδεμόντ και σε άλλα μέλη της καταλανικής κυβέρνησης, που κατηγορούνται για «ανταρσία» και «στάση», αποτελούν τη μεγαλύτερη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα εδώ και 40 χρόνια. Αυτή η απόπειρα να συνθλιβεί ένα μαζικό κίνημα που υπερασπίζεται δημοκρατικά δικαιώματα, στην πραγματικότητα αποσταθεροποιεί το ισπανικό καπιταλιστικό καθεστώς (γνωστό σαν «καθεστώς του 1978») και υπογραμμίζει τα αυταρχικά του χαρακτηριστικά και το Φρανκικό του παρελθόν.
Δεν υπερβάλλουμε. Αρκεί να διαβάσει κανείς το περιεχόμενο των κατηγοριών που εκπόνησε ο εισαγγελέας, Χοσέ Μάνουελ Μάθα, για να πάρει μια ιδέα. Οι κατηγορίες αναφέρουν ότι το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη και τα γεγονότα των ημερών που ακολούθησαν ήταν:
«μια εξέγερση, μια βίαιη εξέγερση, στην οποία ένα τμήμα του πληθυσμού που ήταν υπέρ της απόσχισης, πυροδοτούμενο από τους ηγέτες του, έδειξε ανυπακοή και αντιστάθηκε στη νόμιμη κρατική εξουσία […] Η βία που είδαμε στα εκλογικά κέντρα ήταν αποτέλεσμα των πράξεων των κατηγορούμενων που θα προχωρούσαν με οποιοδήποτε κόστος στο αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, επιβάλλοντας το με την δύναμη του κινητοποιημένου πλήθους».
Αυτός ο διορισμένος από το Λαϊκό Κόμμα εισαγγελέας, ισχυρίζεται ότι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ειρηνικά αντιστάθηκαν στην βάναυση καταστολή για να ασκήσουν το δικαίωμα τους να ψηφίσουν συμμετείχαν σε μια «βίαιη εξέγερση»! Και όλοι οι πολιτικοί που υποστηρίζουν αυτή την κατηγορία ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία!
Η κατηγορία αναφέρεται επίσης στη γενική απεργία της 3ης Οκτώβρη.
«Η απεργία δεν καλέστηκε προς υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά ως άλλη μια πράξη βίας».
Οι εισαγγελικές αρχές ισχυρίζονται ότι
«τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανακήρυξη της Καταλονίας σαν ανεξάρτητου κράτους βάζουν σε κίνδυνο θεμελιώδη νομικά δικαιώματα […] τα οποία βασίζονται στην αδιαίρετη ενότητα του ισπανικού έθνους, κοινής πατρίδας για όλους του Ισπανούς».
Το έγκλημα της «εξέγερσης», το οποίο νομικά συνεπάγεται τη χρήση βίας, επιφέρει ποινή 30 χρόνων φυλάκισης!
Για να δικαιολογήσει αυτή την κατηγορία, ο εισαγγελέας δηλώνει τώρα ότι
το έγκλημα αυτό «δεν απαιτεί τη χρήση όπλων ή μάχης ή σοβαρή βία»
και αναφέρει ως προηγούμενο την υπόθεση ενάντια στους ηγέτες του αποτυχημένου πραξικοπήματος που έλαβε χώρα στην Ισπανία το 1981!
Αυτό αποκαλύπτει τη φύση του αντιδραστικού μοναρχικού μπλοκ που βρίσκεται στην εξουσία στην Ισπανία. Δεν αποσκοπούν μόνο στο να επιφέρουν μια σοβαρή ήττα στο λαό της Καταλονίας που τόλμησε να αψηφήσει τους άδικους νόμους που του αρνούνται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση! Στέλνουν επίσης μια σαφή προειδοποίηση σε ολόκληρη την εργατική τάξη της Ισπανίας σχετικά με το πόσο μακριά το κράτος και η ισπανική, καταλανική ή οποιαδήποτε άλλη άρχουσα τάξη, είναι διατεθειμένες να φτάσουν προκειμένου να υπερασπιστούν το σύστημα και τα συμφέροντα τους.
Μια αξιοσημείωτη πράξη δημοκρατίας
Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών στην Καταλονία παρέχουν πολύτιμα διδάγματα. Το επίπεδο της ταξικής πάλης, που προκλήθηκε στην προκειμένη περίπτωση από την εθνική καταπίεση, και το οποίο έχει θέσει σε δοκιμασία όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ήταν ιστορικών διαστάσεων.
Λένε ότι κανείς δεν είναι τόσο τυφλός όσο αυτός που αρνείται να δει. Η τύφλωση της ισπανικής κοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι τόσο ακραία που τώρα υπάρχουν μόνο δυο απόψεις που προβάλλονται στα κυρίαρχα ΜΜΕ: αυτών που υποστηρίζουν την εφαρμογή του άρθρου 155 και δίνουν τα χέρια με τη Δεξιά, τυλιγμένοι με την ισπανική σημαία, και αυτών που μιλούν για την ανάγκη «διαλόγου» και δηλώνουν πως η εφαρμογή του άρθρου 155 (από την κυβέρνηση) και η ανακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας (για την οποία αγωνίζεται το μαζικό κίνημα) είναι «οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος». Οι υποστηρικτές του «διαλόγου» συγκρίνουν, έτσι, τις πράξεις μιας αντιδραστικής κυβέρνησης που υπερασπίζεται την ισπανική και καταλανική ολιγαρχία, με ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που αμφισβητεί την εθνική καταπίεση στους δρόμους, εκθέτοντας την αντιδραστική φύση του καθεστώτος του 1978.
Η ιδέα ότι τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου δεν μπορούν να εφαρμοστούν επειδή αυτό δεν ήταν «νόμιμο» αποτελεί μια προσβολή της λαϊκής βούλησης. Περισσότεροι από 2.2 εκ. άνθρωποι εξέφρασαν την άποψη τους στο δημοψήφισμα, αντιμέτωποι με γκλομπς και πλαστικές σφαίρες από δεκάδες χιλιάδες άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας. Τι καλύτερο παράδειγμα αληθινής δημοκρατίας από έναν λαό που αντιστέκεται στην κρατική βία και τη «νομιμότητα» της σύνθλιψης των δικαιωμάτων του;
Η συμμετοχή σε αυτό το δημοψήφισμα ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στις ευρωεκλογές του 2014!
Ο αριθμός των ψήφων υπέρ της ανακήρυξης της Καταλανικής Δημοκρατίας ήταν μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο αριθμό ψήφων υπέρ του σημερινού «καθεστώτος αυτονομίας» (το οποίο ρυθμίζει τη σχέση της Καταλονίας με την υπόλοιπη Ισπανία και εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα το 2006).
Ποιες εκλογές θα μπορούσαν να είναι πιο νόμιμες από αυτές για τις οποίες έπρεπε οι συμμετέχοντες να αγωνιστούν εναντίον ολόκληρου του μηχανισμού καταστολής του κράτους;
Οι καπιταλιστές, Καταλανοί, Ισπανοί και Ευρωπαίοι, έχουν καταλάβει καλύτερα από τους ρεφορμιστές ηγέτες της Αριστεράς την πολιτική σημασία του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου και της γενικής απεργίας της 3ης Οκτωβρίου. Το παράδειγμα του καταλανικού λαού, που δείχνει ότι η μαζική κινητοποίηση μπορεί να νικήσει την καταστολή, έχει κερδίσει την αλληλεγγύη και την υποστήριξη των καταπιεσμένων σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει γίνει σημείο αναφοράς για εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους. Μέσα από την μαζική, άμεση παρέμβασή του, στις 1 και 3 Οκτώβρη, ο καταλανικός λαός, με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή, εγκαινίασε μια επαναστατική κρίση. Όλα τα τμήματα της άρχουσας τάξης είναι ενωμένα στην προσπάθεια τους να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την κρίση όσο το δυνατόν συντομότερα, με στόχο να επιφέρουν μια σοβαρή ήττα στο κίνημα η οποία να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα για τους λαούς που αγωνίζονται και για όλους τους καταπιεσμένους.
Το αντιδραστικό μοναρχικό μπλοκ
Έχοντας επίγνωση του τι διακυβεύεται, καθώς και της δύναμης του μαζικού κινήματος υπέρ της Καταλανικής Δημοκρατίας, ο κρατικός μηχανισμός, η μοναρχία, ο στρατός και όλα τα κόμματα του καθεστώτος – με τον Πέδρο Σάντσεθ του PSOE να πρωτοστατεί – έχουν ξεκάθαρη στρατηγική. Να διατηρήσουν την καταστολή στα σημερινά ιστορικά της επίπεδα, και την ίδια στιγμή να συνδυάσουν αυτή την καταστολή με το κάλεσμα εκλογών στην Καταλονία για τις 21 Δεκέμβρη. Εκμεταλλεύονται τα τεράστια πολιτικά λάθη των ηγετών του PDeCAT («Δημοκρατικό Ευρωπαϊκό Καταλανικό Κόμμα» − το κυβερνών κόμμα του Κάρλες Πουτζεδμόντ) και στοχεύουν στη νίκη τους στις εκλογές, σταθεροποιώντας την κοινωνική τους βάση μέσα και έξω από την Καταλονία. Την ίδια στιγμή έχουν εξαπολύσει μια τεράστια εκστρατεία φόβου και προσπάθειας διάσπασης της εργατικής τάξης και του λαού της Καταλονίας.
Αυτή η εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και εβδομάδες. Περίπου 1.700 εταιρείες έχουν ανακοινώσει την απόσυρση τους από την Καταλονία από τις 3 Οκτωβρίου, στέλνοντας ένα καθαρό μήνυμα: η Καταλανική Δημοκρατία είναι μια απειλή για τις θέσεις εργασίας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε χιλιάδες απολύσεις. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η εκστρατεία είχε κάποιο αποτέλεσμα, επειδή η ηγεσία του κινήματος στην Καταλονία, τόσο του PDeCAT, όσο και των κομμάτων της Αριστεράς, ΕRC («Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας») και CUP («Υποψηφιότητα Λαϊκής Ενότητας») δεν έχουν απαντήσει σε αυτήν με κανέναν συγκεκριμένο τρόπο.
Ο μόνος τρόπος να απαντηθεί αυτή η εκστρατεία τρομοκράτησης είναι ξεκαθαρίζοντας πως η Καταλανική Δημοκρατία θα λάβει άμεσα μέτρα ενάντια στις περικοπές, για την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας και Παιδείας και ενάντια στο σαμποτάζ του κεφαλαίου μέσω της εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων για να διασωθούν οι μισθοί και οι θέσεις εργασίας και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει γίνει. Αντιθέτως, από τις 3 Οκτωβρίου έχουν επιτρέψει στην αντίδραση και στο ισπανικό καπιταλιστικό καθεστώς να αναλάβουν την πρωτοβουλία. Επιπλέον, από την στιγμή της εφαρμογής του άρθρου 155, η αντίδραση της καταλανικής κυβέρνησης ήταν αξιολύπητη. Έχουν αποδεχτεί όλα τα κατασταλτικά μέτρα από τότε χωρίς να προτείνουν οποιαδήποτε απάντηση βασισμένη στη μαζική κινητοποίηση. Η δειλία τους δεν έχει καμία σχέση με τον ηρωισμό των εργαζομένων της Καταλονίας. Προδίδουν την υπόθεση της Δημοκρατίας επειδή δεν θέλουν να σπάσουν με το καπιταλιστικό σύστημα.
Αξιοποιώντας την αδυναμία της ηγεσίας του κινήματος, το Λαϊκό Κόμμα και η ισπανική άρχουσα τάξη συνεχίζουν να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η διοργάνωση διαδηλώσεων, όπως αυτής της 29ης Οκτώβρη, προς υπεράσπιση της «ενότητας της Ισπανίας», στην οποία πήραν μέρος περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι, συνοδεύτηκε από μια επίθεση των ΜΜΕ που αποσκοπούσε στο να κερδίσει την συμπάθεια των εργαζομένων. Από την μία προωθούν τον φόβο για την απώλεια θέσεων εργασίας, ενώ ταυτόχρονα κριτικάρουν τον καταλανικό εθνικισμό σαν μια ιδεολογία της εκμεταλλεύτριας, ρατσιστικής ελίτ, ενάντια στον μεταναστευτικό πληθυσμό της Καταλονίας. Γι’ αυτή τη βρώμικη δουλειά, κατάφεραν να βασιστούν στις υπηρεσίες ενός τμήματος της Αριστεράς, σοσιαλδημοκρατικής και σταλινικής παράδοσης, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο πολιτικού εκφυλισμού.
Μια περίπτωση αξίζει ειδικής αναφοράς: η συμμετοχή στην εθνικιστική διαδήλωση της 29ης Οκτώβρη του Πάκο Φρούτος, πρώην ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και της εργατικής συνομοσπονδίας CCOO, που ελέγχεται από το ΚΚ.
Χαρακτηριστικό της συμμετοχής του σε αυτή την αντιδραστική συγκέντρωση ήταν η υστερική του επίθεση στη μαθητική και φοιτητική απεργία (www.xekinima.org, 25/10/17) που οργάνωσε η «Ένωση Σπουδαστών-Μαθητών» (νεολαιίστικη οργάνωση που χτίστηκε με πρωτοβουλία της «Επαναστατικής Αριστεράς») στις 25 και 26 Οκτώβρη ενάντια στην Φρανκικής έμπνευσης καταστολή. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί το αντι-Φρανκικό παρελθόν αυτής της κακόφημης «κομμουνιστικής» φιγούρας για να απευθυνθεί σε τμήματα της ισπανόφωνης εργατικής τάξης που έχουν μια αριστερή παράδοση, προκειμένου να σπείρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαίρεση και σύγχυση στις γραμμές της εργατικής τάξης. Ο ρόλος αυτών των ηγετών, που ενθουσιωδώς δείχνουν την υποστήριξη τους στην Φρανκικής έμπνευσης καταστολή του Λαϊκού Κόμματος και συμβάλουν στην εξάπλωση του ισπανικού εθνικισμού, είναι εγκληματικός.
Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να νικηθεί αυτή η αντιδραστική επίθεση: με την κινητοποίηση των μαζών στους δρόμους όπως συνέβη την 1η και 3η Οκτώβρη. Για το λόγο αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο να κερδηθούν στην μάχη τα τμήματα της καταλανικής εργατικής τάξης, που αρχικά παρέμειναν στο περιθώριο αυτού του αγώνα, πολλοί εκ των οποίων μπήκαν σε κινητοποίηση στις 1 και 3 Οκτώβρη ενάντια στην καταστολή και στο Λαϊκό Κόμμα και οι οποίοι σήμερα εξετάζουν τα γεγονότα με ένα μείγμα αβεβαιότητας και σκεπτικισμού.
Η αιτία για αυτό δεν είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι προετοιμασμένοι να παλέψουν ενάντια στο Λαϊκό Κόμμα ή και το ίδιο το σύστημα. Η αιτία είναι ότι, μετά την γενική απεργία της 3ης Οκτώβρη, αντί οι κινητοποιήσεις να συνεχιστούν, με την οργάνωση και την επέκταση των «Επιτροπών για την Υπεράσπιση του Δημοψηφίσματος», την διοργάνωση μαζικών συνελεύσεων σε επίπεδο γειτονιάς και την καταπολέμηση της εκστρατείας τρόμου της άρχουσας τάξης με μια εργατική, σοσιαλιστική πολιτική, οι μάζες στάλθηκαν σπίτια τους και η πρωτοβουλία αφέθηκε στα χέρια των Πουτζδεμόντ και σία.
Η Καταλανική Δημοκρατία θα θριαμβεύσει μόνο αν συνδεθεί με ένα πολιτικό πρόγραμμα δράσης ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές, το οποίο να σπάει με την λογική του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, τόσο του ισπανικού, όσο και του καταλανικού. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την υπεράσπιση της Δημοκρατίας στα χέρια των αστών πολιτικών από το PDeCAT, οι οποίοι αντιστάθηκαν στην πραγματοποίηση της βούλησης του λαού μέχρι την τελευταία στιγμή και συνεχίζουν να δείχνουν την δειλία τους.
Ενόψει της επίθεσης της αντίδρασης, είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι οι ηγέτες του κινήματος, ιδιαίτερα στο PDeCAT και την ΕRC, αρνούνται να υποβάλουν ένα σχέδιο συνεπούς αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας που έχει ανακηρυχθεί.
Φοβούνται το μαζικό κίνημα περισσότερο από την ισπανική άρχουσα τάξη, επειδή το κίνημα τους έσπρωξε μακρύτερα από εκεί που ήθελαν να φτάσουν και η επαναστατική διαδικασία θα μπορούσε να εξαφανίσει και τους ίδιους. Για αυτό το λόγο προσπαθούν να περιορίσουν την ανακήρυξη της Δημοκρατίας σε μια συμβολική πράξη και να αποστρατεύσουν τις μάζες.
Η Αριστερά των «ίσων αποστάσεων»
Το γεγονός ότι το αντιδραστικό μπλοκ μπορεί να σπείρει την διαίρεση και να ανασκάπτει εθνικιστικές ισπανικές προκαταλήψεις μεταξύ τμημάτων των Ισπανών εργαζομένων, δεν οφείλεται μόνο στον ρόλο του PSOE και των ηγετών των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών CCOO και UGT (Σοσιαλδημοκρατική Συνομοσπονδία) οι οποίοι στην πράξη συνεργάζονται με την ισπανική και την καταλανική άρχουσα τάξη.
Οι ηγεσίες των κομμάτων με μεγάλη κοινοβουλευτική υποστήριξη που βρίσκονται στα αριστερά του PSOE, όπως οι «Ποδέμος» και η «Ενωμένη Αριστερά», συμβάλουν επίσης στην σύγχυση. Υπερασπίζονται μια θέση «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στο καθεστώς του 1978 και του μαζικού κινήματος στην Καταλονία και λένε πως η Καταλανική Δημοκρατία δεν είναι «νόμιμη». Αντί να βοηθήσουν την υπόθεση της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Καταλονία ή τον αγώνα ενάντια στην εθνική και ταξική καταπίεση, ενισχύουν τα επιχειρήματα της ισπανικής άρχουσας τάξης.
Σε μια τέτοια στιγμή όλες οι οργανώσεις και τα κόμματα δοκιμάζονται. Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των «Unidos Podemos» (κοινοβουλευτική συμμαχία μεταξύ του Ποδέμος και της Ενωμένης Αριστεράς); Η απάντηση είναι προφανής: να οργανώσουν και να καθοδηγήσουν την μαζική απάντηση στους δρόμους ενάντια στην εφαρμογή του άρθρου 155 και να χτίσουν ένα κίνημα σε αλληλεγγύη στην Καταλανική Δημοκρατία, συνδεδεμένο με ένα πρόγραμμα ενάντια στις περικοπές και τη διαφθορά που να ανατρέψει τη κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος και το καθεστώς του 1978. Ωστόσο, όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά συνεχίζουν να επιμένουν σε επιχειρήματα που απηχούν τις επιθέσεις της ισπανικής άρχουσας τάξης: πως η εφαρμογή του άρθρου 155 και η Καταλανική Δημοκρατία είναι αποτέλεσμα της έλλειψης «διαλόγου» και πολιτικής «υπευθυνότητας» και των δυο πλευρών.
Είναι σαν αυτοί οι ηγέτες να μην έχουν ακούσει ποτέ για ταξική πάλη και δεν συνειδητοποιούν ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο ακριβώς επειδή η ισπανική άρχουσα τάξη δεν θα δεχτεί ποτέ ένα νόμιμο δημοψήφισμα στη Καταλονία. Και δεν θα το δεχτεί γιατί οι Ισπανοί καπιταλιστές δεν θα εγκαταλείψουν μια αγορά όπως η καταλανική, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα τρίτο του ισπανικού ΑΕΠ. Δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ανακηρυχθεί «νόμιμα» η Δημοκρατία, καθώς αυτό θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου σε ένα κίνημα – όπως βλέπουμε να συμβαίνει τώρα – το οποίο αργά ή γρήγορα θα απλωνόταν και στην υπόλοιπη χώρα και θα απειλούσε το καθεστώς τους.
Από όλους αυτούς τους ηγέτες, ο Αλμπέρτο Γκαρθόν, ηγέτης της «Ενωμένης Αριστεράς», είναι αυτός που αντιτάσσεται πιο δυναμικά στις δημοκρατικές εθνικές προσδοκίες εκατομμυρίων Καταλανών, περιφρονώντας ένα κίνημα που έχει αντιμετωπίσει το Λαϊκό Κόμμα και το κράτος με μια αποφασιστικότητα η οποία έχει εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Ο Γκαρθόν πάντα εξυμνούσε τον «Ρεπουμπλικανισμό» (σημ: την αβασίλευτη δημοκρατία) αλλά τώρα αντιπαρατίθεται κατηγορηματικά στην Καταλανική Δημοκρατία, γιατί αυτή συγκρούεται με τη νομιμότητα της ισπανικής άρχουσας τάξης! Το χειρότερο είναι ότι προσπαθεί να δικαιολογήσει τη θέση του με αναφορές στους μεγάλους Μαρξιστές διανοητές, όταν στην πραγματικότητα παραποιεί τον Μαρξισμό, προσεγγίζοντας τη θέση του ισπανικού εθνικισμού, βοηθώντας την ισπανική άρχουσα τάξη να σπείρει διαίρεση στο εργατικό κίνημα και τροφοδοτώντας ισπανικές εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Ο Γκαρθόν ισχυρίζεται ότι είναι Μαρξιστής, αλλά η αρχή της μαρξιστικής διαλεκτικής είναι ότι η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη. Δεν ήταν ο Πουτζδεμόντ ή το PDeCAT που έβαλαν το καθεστώς του 1978 σε κρίση, αλλά το μαζικό επαναστατικό κίνημα των καταλανικών μαζών.
Στη πραγματικότητα οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί της καταλανικής άρχουσας τάξης αποτελούσαν πυλώνες της καπιταλιστικής σταθερότητας για δεκαετίες, υποστηρίζοντας τις κυβερνήσεις του Φελίπε Γκονζάλεθ και του Αθνάρ και υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.
H μεταστροφή του PDeCAT προς μια θέση υπέρ της ανεξαρτησίας ήταν, εκείνη την περίοδο, ένας πολιτικός ελιγμός για να αποσπάσει την προσοχή από την πολιτική των περικοπών και να εξουδετερώσει την μαζική αντίθεση προς αυτές στους δρόμους της Καταλονίας.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η θέση του CUP και της ERC να παρέχουν κοινοβουλευτική υποστήριξη στο PDeCAT για να εφαρμόσει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του ως αντάλλαγμα στην υποστήριξη της ανεξαρτησίας, ήταν εντελώς λανθασμένη.
Ωστόσο, είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο λάθος να αρνηθεί κανείς να υποστηρίξει ένα μαζικό κίνημα, χαρακτηρίζοντας το αντιδραστικό και να ζητάει από τους Πουτζδεμόντ και Ραχόι να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ακριβώς τη στιγμή που το PDeCAT ξεπερνιέται εντελώς από το μαζικό κίνημα που έχει προκαλέσει μια επαναστατική κρίση. Με ποιον ακριβώς θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το κίνημα; Πως μπορούμε να ζητάμε ένα «συμφωνημένο και νόμιμο» δημοψήφισμα από αυτούς που απαντούν με αστυνομική βαρβαρότητα και δικτατορικές μεθόδους ενάντια στον καταλανικό λαό;
Ο Γκαρθόν έχει δηλώσει επανειλημμένα πως αν «ο Ραχόι και ο Πουτζδεμόν καθίσουν να συζητήσουν, αυτό θα έχει λύσει άμεσα μέρος του προβλήματος». Τι σχέση έχει αυτή η στάση με την θέση των Μαρξ και Λένιν για την εθνική καταπίεση και την επανάσταση; Καμία απολύτως. Όμως έχει μεγάλη σχέση με τη στάση του Σαντιάγο Καρίγιο (ηγέτη του ισπανικού ΚΚ) την περίοδο του 1976-78, όταν το ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα – τότε ένα μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης – καλούσε για διάλογο και συναίνεση με την ισπανική άρχουσα τάξη και τους κληρονόμους της δικτατορίας, προκειμένου να βάλει τέρμα σε μια επαναστατική κατάσταση που ξέφευγε από τον έλεγχο του κόμματος.
Ο Καρίγιο και το ΚΚ, μαζί με τον Γκονζάλεθ και το PSOE, ήταν οι βασικοί αρχιτέκτονες του καθεστώτος του 1978. Το ΚΚ ήταν το βασικό κόμμα της εργατικής τάξης. Σήμερα, παρά την αφοσίωση πολλών από τα μέλη του στον σοσιαλισμό, αποτελεί μια σκιά αυτού που κάποτε ήταν. Δεν έχει άραγε η κατάρρευση του σε τίποτα να κάνει με την πολιτική του κατά την διάρκεια της μετάβασης στην δημοκρατία; Η ηγεσία του ΚΚ ήταν τότε ενθουσιώδης υποστηρικτής της ισπανικής σημαίας, του βασιλιά και της Φρανκικής αμνηστίας που άφησε τη δικτατορία ατιμώρητη για τα εγκλήματα της. Η ηγεσία του ΚΚ θυσίασε τον ηρωικό αγώνα των μελών του κόμματος προκειμένου να «αφομοιωθεί η δημοκρατία», κάτι που στη πραγματικότητα σήμαινε το να επιτρέψει στους καπιταλιστές να επανακτήσουν τον έλεγχο της κατάστασης. Η ηγεσία του ΚΚ αντιτέθηκε στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης της Καταλονίας, της Χώρας των Βάσκων και της Γαλικίας και σαν αποτέλεσμα το κόμμα κατέστη πολιτικά ασήμαντο σε αυτές τις περιοχές. Γιατί ο Γκαρθόν δεν βγάζει συμπεράσματα από αυτό;
Περισσότερα από 100 χρόνια πριν ο Λένιν έγραψε ένα εκπληκτικό κείμενο – «Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση»- καθιερώνοντας την θέση των επαναστατών Μαρξιστών. Ο Λένιν δεν ήταν εθνικιστής, όπως δεν ήταν και ο Μαρξ ή ο Ένγκελς. Ήταν διεθνιστές αλλά κατανοούσαν πως η υπεράσπιση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση για τα καταπιεσμένα έθνη, όπως σήμερα στη Καταλονία, αποτελούσε προτεραιότητα στον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Το να παλεύεις ενάντια στην εθνική καταπίεση είναι εξίσου σημαντικό με το να παλεύεις ενάντια στην ταξική καταπίεση.
Φυσικά, συμμετέχοντας σε ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης, οι Μαρξιστές ποτέ δεν υποτάσσονται στην άρχουσα τάξη της καταπιεσμένης εθνότητας, σε αυτή την περίπτωση στην καταλανική άρχουσα τάξη, ή τους πολιτικούς της εκπροσώπους (όπως το PDeCAT). Αντιθέτως, την ίδια στιγμή που παλεύουν για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση – που φυσικά συμπεριλαμβάνει το δικαίωμα στην απόσχιση και την κήρυξη ανεξαρτησίας – το συνδέουν με την πάλη για ένα επαναστατικό πρόγραμμα και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Η σημερινή κρίση στη Καταλονία, όπως και σε άλλες ιστορικές εποχές, έχει ανοίξει τη δυνατότητα να εγκαθιδρυθεί η Καταλανική Δημοκρατία μέσα από την επαναστατική πάλη, των εργαζομένων, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό είναι που τρομοκρατεί την καταλανική άρχουσα τάξη που έχει στείλει ένα τελεσίγραφο στις μάζες: «Εγκαταλείψτε τις επαναστατικές σας προθέσεις ή θα δημιουργήσουμε οικονομικό χάος και θα σας βυθίσουμε στη δυστυχία». Όπως ακριβώς έκανε η ελληνική άρχουσα τάξη στον ελληνικό λαό!
Κάνουν αυτά τα γεγονότα τον σύντροφο Γκαρθόν να αναλογιστεί; Τι συμπέρασμα θα πρέπει να βγάλουμε από τη συμμαχία της ισπανικής και της καταλανικής άρχουσας τάξης προκειμένου να αποφύγουν την εγκαθίδρυση μιας Καταλανικής Δημοκρατίας; Ο Γκαρθόν και οι άλλοι ηγέτες της «Ενωμένης Αριστεράς» και των «Ποδέμος» καλούν για μια «συνταγματική διαδικασία», κάποιες φορές για μια «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία» στην Ισπανία. Αλλά δεν διευκρινίζουν τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των προτάσεων. Επίσης, πως σχεδιάζουν να ξεκινήσουν αυτή την διαδικασία ή αυτή τη Δημοκρατία; Μέσω μιας συμφωνίας με το κράτος και το Λαϊκό Κόμμα; Μέσω της συναίνεσης με την ισπανική άρχουσα τάξη;
Η ανακήρυξη της Ισπανικής Δημοκρατίας στις 14 Απριλίου του 1931 ήταν αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης των μαζών που ανέτρεψαν τη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα και με γενικές απεργίες και μαζικές κινητοποιήσεις το 1930 και 1931 ανάγκασαν τον βασιλιά Αλφόνσο τον 13ο να καταφύγει στην εξορία. Η ανακήρυξη της Δημοκρατίας έγινε αποδεκτή από τους καπιταλιστές ως το μικρότερο κακό, προκειμένου να συγκρατήσουν το κίνημα των εργαζόμενων, των αγροτών και της νεολαίας που κινούνταν προς την σοσιαλιστική επανάσταση.
Αυτή η ιστορική αναλογία είναι σημαντική. Μια Καταλανική Δημοκρατία που θα έχει κερδηθεί μέσω επαναστατικής δράσης θα σήμαινε απαραίτητα μια μάχη εναντίον του PDeCAT και του Πουτζδεμόντ, ενάντια στην πολιτική και οικονομική ελίτ που έχει κυβερνήσει την Καταλονία με τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει το Λαϊκό Κόμμα. Η μάχη ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση θα ήταν το κλειδί για τη μαζική δράση. Θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα έπρεπε να σταματήσει αμέσως τις περικοπές και να αντιμετωπίσει τη δικτατορία του κεφαλαίου στην Ισπανία και την Καταλονία, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι Καταλανοί, Ισπανοί, Γάλλοι και Ευρωπαίοι καπιταλιστές το γνωρίζουν καλά και για αυτό προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να συντρίψουν το κίνημα. Τα ΜΜΕ του κατεστημένου το γνωρίζουν καλά, για αυτό και δημοσιεύουν τα εμπρηστικά αντιδραστικά άρθρα τους. Ο Γκαρθόν ωστόσο, συνεχίζει να επαναλαμβάνει ότι ο ηρωισμός του καταλανικού λαού στη πάλη του για μια Δημοκρατία, ωφελεί μόνο τις δυνάμεις της αντίδρασης.
Τα καθήκοντα του μαζικού κινήματος
Διακηρύσσοντας την Καταλανική Δημοκρατία στα λόγια, οι αστοί πολιτικοί που ηγούνται της καταλανικής κυβέρνησης έχουν πάει πολύ μακρύτερα από ότι ήθελαν, σπρωγμένοι από το μαζικό κίνημα. Τα πρόσωπα τους όταν ανακήρυσσαν την Δημοκρατία ήταν πρόσωπα ανθρώπων που παρευρίσκονται σε κηδεία.
Δεδομένου ότι οι Καταλανοί καπιταλιστές έχουν καταλάβει ότι μια επαναστατική κρίση έχει ξεσπάσει, έχουν ασκήσει πιέσεις στους Πουτζδεμόντ και σία να υποχωρήσουν. Από τότε, κάνουν συνεχώς ελιγμούς προκειμένου να υποχωρήσουν και να παραδοθούν στο Λαϊκό Κόμμα και το κράτος. Βρίσκονται τώρα σε πλήρες χάος, με την μισή κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του Πουτζδεμόντ, να έχει καταφύγει στο Βέλγιο.
Οι Καταλανοί καπιταλιστές που εκπροσωπούνται από το PDeCAT προδίδουν ξανά την υπόθεση της Καταλανικής Δημοκρατίας.
Αντί να καλέσουν μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην εφαρμογή του άρθρου 155 και την καταστολή, αντί να βρεθούν στην ίδια κατάσταση μ’ αυτήν που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές της εργατικής τάξης, αυτοί οι αστοί πολιτικοί φεύγουν «ηρωικά» για να γίνουν συμβολικές φιγούρες στην εξορία. Αυτό δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αγώνα, παρά μόνο τη δικιά τους εικόνα και το προσωπικό τους κύρος.
Η ισορροπία δυνάμεων στη Καταλονία εξακολουθεί να είναι ευνοϊκή για να ηττηθούν τα σχέδια της άρχουσας τάξης που επιδιώκει να βάλει ένα τέλος στην παρούσα επαναστατική κρίση διασπώντας την εργατική τάξη πάνω σε εθνικές γραμμές. Ενάντια στην εκστρατεία εκφοβισμού, η Αριστερά στην Καταλονία και σε όλο το ισπανικό κράτος πρέπει να καλέσει κινητοποιήσεις στη βάση ενός προγράμματος κοινωνικών και οικονομικών αιτημάτων που να απαντούν στις άμεσες ανάγκες εκατομμυρίων εργαζομένων και νεολαίων. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να είναι καθαρό: τέλος στις εξώσεις και τις περικοπές, υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από δημοκρατικό έλεγχο προκειμένου να δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς.
Η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να δείξει στους εργαζόμενους στη Καταλονία, ιδιαίτερα αυτούς που μετανάστευσαν εκεί από άλλες περιοχές της Ισπανίας στα μεταπολεμικά χρόνια, και των οποίων οι οικογένειες έχουν υποφέρει από την ταξική καταπίεση και τον ρατσισμό της καταλανικής άρχουσας τάξης, πως η Καταλανική Δημοκρατία που θέλουμε δεν είναι αυτή της ολιγαρχίας, αλλά των εργαζομένων και όλων των καταπιεσμένων.
Όσο περισσότερος χρόνος περνά χωρίς να έχει υιοθετηθεί αυτό το πρόγραμμα, για το χτίσιμο της Καταλανικής Δημοκρατίας ως μιας εργατικής δημοκρατίας, τόσο πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων τους θα είναι οι δυνάμεις της αντίδρασης.
Οι αφηρημένες διακηρύξεις της Δημοκρατίας σημαίνουν ελάχιστα μπροστά σε μια συγκεκριμένη αντεπαναστατική επίθεση. Οι ηγέτες της Αριστεράς πρέπει να είναι αποφασιστικοί και να βασιστούν στην τεράστια ικανότητα των καταλανικών μαζών για αγώνα, να προχωρήσουν στην οργάνωση γενικής απεργίας, να βάλουν τις βάσεις για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που να χτίσει μια εργατική δημοκρατία και να απομακρύνουν τον Πουτζδεμόντ και το PDeCAT από την ηγεσία του κινήματος για εθνική απελευθέρωση. Αυτό είναι το καθήκον του CUP, της «Catalunya en Comu» («Καταλονία από κοινού» – αριστερή συμμαχία στο καταλανικό κοινοβούλιο) και των «Unidos Podemos».
Εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανοί θεωρούν τις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη σαν μια στρατηγική για να διαλυθεί το κίνημα που οδήγησε στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Έχουν δίκιο: οι δυνάμεις της αντίδρασης θέλουν να δώσουν στην καταστολή τους ένα «δημοκρατικό» προσωπείο με αυτές τις εκλογές.
Η μαζική κινητοποίηση και η υπεράσπιση των σοσιαλιστικών πολιτικών είναι ο καλύτερος τρόπος να νικήσουμε την ισπανική εθνικιστική Δεξιά και τους συμμάχους της, τόσο τώρα, όσο και στις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη και να διασφαλίσουμε ότι η προοπτική της Καταλανικής Δημοκρατίας παραμένει βιώσιμη.
Η στροφή προς την καταλανική εργατική τάξη, στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς αποτελεί στοιχείο-κλειδί σε αυτή τη διαδικασία. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι στη πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στη καταστολή και για μια καταλανική εργατική Δημοκρατία. Ωστόσο αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν η Δημοκρατία αποκτήσει κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο, δείχνοντας τα πλεονεκτήματα μιας σοσιαλιστικής Δημοκρατίας απέναντι σε μια καπιταλιστική μοναρχία που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, της διαφθοράς και των απογόνων του Φράνκο.
Ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η σύγχυση και να εξουδετερωθεί η εκστρατεία του ισπανικού εθνικισμού είναι ενώνοντας τους εργαζόμενους και τη νεολαία της Καταλονίας με τους αδελφούς και τις αδελφές τους στην υπόλοιπη Ισπανία σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο Λαϊκό Κόμμα. Η «Επαναστατική Αριστερά» τονίζει: αυτό είναι το καθήκον που έχει μπροστά της η ηγεσία των «Unidos Podemos», ιδιαίτερα ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και η Άντα Κολάου (σημ: η δήμαρχος της Βαρκελώνης).
Η ισπανική και η καταλανική άρχουσα τάξη κοιτάζουν με τρόμο την ανακήρυξη μιας Καταλανικής Δημοκρατίας. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή θα κατέστρεφε την εθνικιστική ιδέα μιας μεγάλης, ενωμένης Ισπανίας. Γνωρίζουν ότι αυτό θα ήταν το προοίμιο μιας ακόμη πιο έντονης και βαθιάς πάλης προς όφελος των καταπιεσμένων, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία, ενάντια στην καθεστηκυία τάξη και το κατεστημένο, για μια σοσιαλιστική Δημοκρατία στην Καταλονία και μια Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία σε όλο το έδαφος της Ισπανίας, βασισμένης στην ελεύθερη και εθελοντική ενότητα των λαών και των εθνών. Αυτός ο αγώνας ήδη κερδίζει την ενεργό αλληλεγγύη των καταπιεσμένων μαζών της Ευρώπης και του κόσμου.
