Tης Ελένης Μήτσου
«…είμαστε με συμβάσεις έργου (δηλαδή μπλοκάκια) από το 2001 περίπου. Δουλεύουμε σκληρά, δεν έχουμε άδειες, επιδόματα, δώρα, έχουμε φτάσει να πληρώνουμε στο ΤΕΒΕ 650 ευρώ το δίμηνο, ενώ στη διακοπή σύμβασης δεν έχουμε δικαίωμα ανεργιακού ταμείου.» Μαρία Μ. 8 χρόνια συμβασιούχος στη Διεύθυνση Αλλοδαπών του Δήμου Αθήνας.
Η Μαρία Μ. είναι μια από τους 2.700 συμβασιούχους του Δήμου Αθήνας, που κατέλαβαν στις 21/3 το Δημαρχείο στην Πλατεία Κοτζιά. Στις περισσότερες υπηρεσίες του Δήμου οι συμβασιούχοι αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό, συχνά και την πλειοψηφία του προσωπικού. «Καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες» αναφέρει ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου που εκδόθηκε το Γενάρη του 2011. Με δυο λόγια οι υπηρεσίες του Δήμου δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τους συμβασιούχους. Γιατί δεν μονιμοποιούνται; Διότι οι συμβασιούχοι αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό για το Δήμο – τα «μπλοκάκια» πληρώνονται κατά μέσο όρο με 750 ευρώ. Την ίδια στιγμή λειτουργούν ως δεξαμενή ψήφων της εκάστοτε δημοτικής αρχής, η οποία τους υπόσχεται «ταχτοποίηση». Υπόσχεση που δεν πρόκειται να κρατηθεί ποτέ… Δεν έχει σημασία όμως, γιατί οι συμβασιούχοι δεν έχουν κανένα κατοχυρωμένο εργασιακό δικαίωμα. Μπορούν ανά πάσα στιγμή να πεταχτούν στο δρόμο και να αντικατασταθούν με νέους εργαζόμενους που θα γαντζωθούν για κάποιο διάστημα από τις ίδιες ψεύτικες υποσχέσεις των Δημάρχων.
Ακολουθώντας αυτή την ταχτική, ο κ. Καμίνης σχεδίαζε στις 21/3 να καταθέσει πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο, για πρόσληψη 800 νέων συμβασιούχων, οι οποίοι θα αντικαθιστούσαν παλιούς.
«Αυτή η απόφαση θα αποτελούσε την αρχή της σταδιακής αντικατάστασης όλων μας από νέες στρατιές ομήρων με 8μηνες συμβάσεις.» Αρετή Δήμου, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης
«Η κατάληψη δεν είχε προγραμματιστεί. Θέλαμε όλοι να γίνει κάτι δυνατό … όμως ήμασταν διασκορπισμένοι στις διάφορες υπηρεσίες του Δήμου. Στις 21/3 που μάθαμε ότι θα ψηφίζονταν οι 800 νέες προσλήψεις συμβασιούχων που ήθελε να περάσει ο Καμίνης αποφασίσαμε να μαζευτούμε κάτω από το Δημαρχείο για να το εμποδίσουμε. Προσπαθήσανε κάποιοι από εμάς να μπούνε μέσα. Είδαμε ότι η πόρτα σπρωχνόταν και πήγαμε όλοι. Μπήκαμε μέσα … και μείναμε!» Μαρία Μ.
Την ίδια κιόλας μέρα η κατάληψη άρχισε να οργανώνεται. Δημιουργήθηκε μια επιτροπή κατάληψης από συμβασιούχους και από μερικούς μόνιμους εργαζόμενους που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμβασιούχων στηρίζοντας ενεργά τον αγώνα τους. Η επιτροπή αυτή δημιουργήθηκε για να οργανώσει πρακτικά την κατάληψη (βάρδιες, καθαριότητα, περιφρούρηση κ.α.) αλλά κυρίως για να μπορούν οι συμβασιούχοι να αποφασίζουν οι ίδιοι την πορεία του αγώνα τους.
«Τόσα χρόνια άλλοι παίρνανε αποφάσεις για εμάς. Πρέπει να πάρουμε οι ίδιοι οι συμβασιούχοι την κατάσταση στα χέρια μας. Ελπίζω αυτή η κατάληψη να κρατήσει. Αυτή τη φορά πρέπει να πάμε μέχρι τέλους. Μέχρι το τέρμα. Μέχρι στιγμής κερδίζουμε τις μάχες. Έχουμε όμως μπροστά μας τον πόλεμο». Βάνα Ευαγγελίδου, 8 χρόνια συμβασιούχος στον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθήνας.
Πώς μπορεί ο αγώνας να νικήσει;
Πώς μπορεί ο αγώνας αυτός να έχει διάρκεια και κυρίως προοπτικές νίκης; Στα ερωτήματα αυτά μας απαντά ο Διονύσης Χριστόπουλος, εργαζόμενος με σύμβαση αορίστου στο Δήμο Αθηναίων, μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης και μέλος του «Ξ».
«Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υποχωρήσει εύκολα, γιατί τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, σε σχέση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Ξέρουν πολύ καλά, ότι αν υποχωρήσουν σε εμάς, υπάρχει σημαντική πιθανότητα την επόμενη μέρα να μπουν στον αγώνα δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι ανά την Ελλάδα, καθώς και μια σειρά κλάδοι όπου οι εργαζόμενοι έχουν δει τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται δραματικά. Γι’ αυτό η κατάληψη πρέπει να έχει μεγάλη διάρκεια!
Ξέρουμε ωστόσο ότι μια κατάληψη από μόνη της, δεν είναι καθόλου εύκολο να νικήσει αν μείνει απομονωμένη. Γι’ αυτό χρειάζεται κάλεσμα των συμβασιούχων και σε όλους τους υπόλοιπους Δήμους της χώρας και σε κάθε άλλο χώρο του Δημοσίου να προχωρήσουν σε αντίστοιχες δράσεις. Και όπου γίνεται αυτό να προχωρούν σε συντονιστικές επιτροπές οι οποίες να αναπτύξουν συντονισμό και να δικτυωθούν μεταξύ τους. Αυτή την προσπάθεια την έχουμε ήδη ξεκινήσει, δημιουργώντας επιτροπές οι οποίες πηγαίνουν σε συμβασιούχους άλλων Δήμων να τους μιλήσουν και να τους παρακινήσουν να μπουν στον αγώνα.
Πολύ σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία του αγώνα θεωρώ ότι είναι και το ζήτημα της δημοκρατίας. Η Συντονιστική Επιτροπή της Κατάληψης πρέπει να καλεί τακτικές συνελεύσεις, στις οποίες όλοι οι συμβασιούχοι να μπορούν να συζητούν, να ελέγχουν και να συνδιαμορφώνουν την εξέλιξη του αγώνα. Για να νιώθει κάθε εργαζόμενος τον αγώνα πραγματικά δικό του, πρέπει να έχει τη δυνατότητα να καθορίζει ο ίδιος την πορεία του. Μόνο έτσι μπορούμε να παραμείνουμε ενωμένοι, μόνο έτσι μπορεί η κατάληψη να παραμείνει μαζική σε βάθος χρόνου. Επίσης, η συντονιστική επιτροπή της κατάληψης πρέπει να είναι υπόλογη στη Γενική Συνέλευση και τα μέλη της να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητά σε περίπτωση που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους.
Αναγκαίος είναι και ο συντονισμός των συμβασιούχων με τους μόνιμους εργαζόμενους και τους αορίστου, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να σταθούν δίπλα στους συμβασιούχους γιατί θα πληρώσουν και οι ίδιοι πολύ βαρύ κόστος αν αυτή η μάχη χαθεί και περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των Δήμων… Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα έχουν ήδη κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση κηρύσσοντας κάποιες στάσεις εργασίας και προσφέροντας χρήματα για εκδηλώσεις. Αυτές οι κινήσεις πρέπει να γενικευτούν.
Πρέπει να συμμαχήσουμε με κάθε χώρο, με κάθε κλάδο ο οποίος θα μπει το επόμενο διάστημα σε κινητοποιήσεις. Θέλουμε την εξάπλωση των κινητοποιήσεων γιατί η κυβέρνηση θα υποχωρήσει μόνο αν φοβηθεί ότι θα πέσει.
Στην ίδια λογική, χρειάζεται να ασκήσουμε τις μεγαλύτερες δυνατές πιέσεις στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να καλέσουν κινητοποιήσεις συμπαράστασης. Δεν έχουμε αυταπάτες για τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ- κάθε άλλο! Ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο κάτω από την πίεση της βάσης θα κάνουν τα βήματα που οι εργαζόμενοι ζητούν από αυτούς και βέβαια πρέπει ανά πάσα στιγμή να διασφαλίζουμε το δημοκρατικό έλεγχο των συνελεύσεων και των αγώνων μας έτσι ώστε τις τελικές αποφάσεις να τις παίρνουμε εμείς, οι εργαζόμενοι και όχι οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού.»
