Πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή. Εκατομμύρια Έλληνες οδηγούνται στην απελπισία και την ίδια στιγμή η οικονομική πολιτική των (σοσια)ληστών που κυβερνούν αποτυγχάνει ξανά, ξανά και ξανά να φέρει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Τέτοια χρεοκοπία οικονομικής πολιτικής δεν μπορούσαν να τη φανταστούν, οι Παπανδρέου και Βενιζέλοι, ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους.
Η ανεργία στους νέους, μέχρι 24, είναι στο 38%, ενώ στο σύνολο του πληθυσμού είναι στο 16%. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία – η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη! Το βιοτικό επίπεδο κτυπιέται αλύπητα και δικαιώματα ενός αιώνα καταργούνται με συνοπτικές διαδικασίες! Η Υγεία, η Παιδεία, οι δημόσιες επιχειρήσεις (ότι απέμεινε) η δημόσια περιουσία, όλα στο σφυρί, σε τιμές «τσάμπα» καθώς οι μετοχές τους είναι στο 20 – 30 % απ’ ότι πριν την κρίση! Κι όμως τα ελλείμματα μεγαλώνουν και μαζί μ’ αυτά και το χρέος.
Οι αποκτηνωμένοι τεχνοκράτες της ΕΕ το μόνο που ξέρουν να ζητούν είναι κι άλλα μέτρα. Τόσο πολύ το έχουν παρακάνει που ακόμα και τα δουλικά και υποταγμένα ανθρωπάκια που κυβερνούν, αναγκάστηκαν να τους πουν «δεν γίνεται». Και σαν αποτέλεσμα οι «εταίροι» (σύμμαχοι, φίλοι, και άλλα υποκριτικά…) απειλούν να μην δώσουν τις επόμενες δόσεις και το δεύτερο πακέτο!
Μία απάντηση!
Σ’ αυτή την απειλή υπάρχει μόνο μία απάντηση: να πάρουν τις δόσεις τους και να πάνε από ‘κει που ήρθανε! Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν χρειάζονται τις δόσεις τους! Γιατί τα λεφτά που «μας δίνουν» έχουν ένα και μόνο τελικό αποδέκτη: τους δανειστές, τραπεζίτες του ελληνικού δημοσίου, όχι μόνο ξένους αλλά και Έλληνες! Τίποτα, στην ουσία, απ’ όσα θα πάρει μέσα από τα νέα δάνεια η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πάει σε μισθούς και συντάξεις (όπως ισχυρίζεται ο ψεύτης πρωθυπουργός). Τίποτα δεν θα πάει για επενδύσεις!
Γι’ αυτό, στην κρίση υπάρχει μόνο μία απάντηση: άρνηση αποπληρωμής του χρέους και εθνικοποίηση (κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο για να μην έχουμε διαφθορά και κακοδιαχείριση) του τραπεζικού συστήματος έτσι ώστε όλα αυτά τα τεράστια κεφάλαια που θα εξοικονομηθούν να κατευθυνθούν σε παραγωγικές επενδύσεις.
Κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να κάνει το ΠΑΣΟΚ (ούτε βέβαια και η ΝΔ αν ήταν αυτή στην κυβέρνηση). Γι’ αυτό χρειάζεται αγώνας για να ανατραπεί – το ΠΑΣΟΚ ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση ήταν στη θέση του κι εφάρμοζε τις ίδιες πολιτικές.
Η κοινωνία βοά!
Η ελληνική κοινωνία βοά από την ανάγκη αλλά και τη διάθεση του κόσμου να παλέψει για να ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, βρίσκεται στα πιο χαμηλά ποσοστά της ιστορίας του. Αν αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα, παρά τα τεράστια κινήματα που έχουν συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία, είναι γιατί, πρώτον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν να ανατραπεί η κυβέρνηση και, δεύτερο, τα κόμματα της αριστεράς εμφανίζονται εντελώς πίσω από τις ανάγκες της εποχής και δεν είναι σε θέση να προτάξουν ένα κοινό, ενωτικό σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν πρώτα και κύρια το ΚΚΕ, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, λόγω και της συνολικής πολιτικής του, αλλά κύρια της άρνησης του να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο (αφού όλη η υπόλοιπη αριστερά είναι «προδότες» κάποιου είδους…)!
Κινήματα βάσης
Γι’ αυτό και τα πιο σημαντικά κινήματα της προηγούμενης περιόδου, αυτά που φόβισαν την κυβέρνηση περισσότερο απ’ οτιδήποτε, το κίνημα δηλαδή «δεν πληρώνω» και οι «Αγανακτισμένοι» ήταν κινήματα της βάσης της κοινωνίας, έξω από τον έλεγχο των μηχανισμών είτε των κομμάτων είτε των συνδικάτων. Πάνω σ’ αυτή την εμπειρία και στα συμπεράσματα απ’ αυτούς τους αγώνες πρέπει να κτίσουμε.
Νέα φάση αγώνων – ανάγκη συντονισμού και κλιμάκωσης!
Αυτή τη στιγμή είμαστε στις αρχές μιας νέας φάσης σημαντικών αγώνων του κινήματος.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στις αρχές ενός μεγάλου κινήματος στο χώρο της Παιδείας με στόχο την αποτροπή του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος στο ιδιωτικό κεφάλαιο και την πλήρη κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Στο χώρο των Συγκοινωνιών επικρατεί αναβρασμός. Τα λαϊκά στρώματα που δουλεύουν ταξί, είναι διατεθειμένα να φτάσουν μέχρι τα «άκρα» για να ανατρέψουν τους νόμους του Ραγκούση. Πιο σημαντικό ίσως απ’ όλα, αναπτύσσεται ένα κλίμα, στη βάση, για κοινούς αγώνες ταξιτζήδων, οδηγών φορτηγών και οδηγών αστικών λεωφορείων στην Αθήνα.
Σε μια σειρά περιοχές, βλέπουμε το ξεκίνημα νέων περιβαλλοντικών κινημάτων που έχουν εμπνευστεί από τον αγώνα της Κερατέας – όπως στην Εύβοια και στο Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη.
Οι Αγανακτισμένοι επιστρέφουν στις πλατείες και προσπαθούν να ξαναδώσουν στο κίνημα μια νέα ώθηση.
Στο χώρο των εργαζομένων στην κοινωνική πρόνοια (δομές ψυχικής υγείας, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, κλπ) επικρατεί αναβρασμός, καθώς το κράτος κόβει κατά 45-51% την επιδότηση. Έτσι, επιχειρείται για πρώτη φορά συντονισμός και αρχίζει να συζητιέται πλατιά η δυνατότητα απεργίας διαρκείας του χώρου.
Οι Συμβασιούχοι, μετά το ωμό ξεπούλημα της κατάληψης του Δημαρχείου της Αθήνας από την συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΕΔΑ (συνδικάτο εργαζομένων δήμου Αθήνας) προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους να παλέψουν για το δικαίωμά τους στη δουλειά. Οι Συμβασιούχοι του τμήματος Αλλοδαπών στην Αθήνα, προχωρούν σε τακτικές κινητοποιήσεις που κλείνουν το χώρο πετυχαίνοντας το «αδιανόητο»: τη συμπαράσταση των μεταναστών που στην πλειοψηφία τους προσπαθούν να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα τους!
Κι ακόμα, το κίνημα Δεν Πληρώνω αρχίζει να ελκύει ξανά την προσοχή των εκατομμυρίων των εργαζομένων που απλά δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια των χασάπηδων που κυβερνούν.
Με την παιδεία αιχμή του δόρατος, συντονισμός και κλιμάκωση
Ο πιο σημαντικός αγώνας απ’ όλους τους πιο πάνω είναι, βέβαια, ο αγώνας της Παιδείας. Ο αριθμός των Σχολών που βρίσκονται υπό κατάληψη την πρώτη βδομάδα του Σεπτέμβρη είναι πρωτοφανής. Το γεγονός ότι αυτό το κίνημα αναπτύσσεται ενώ έχει ήδη ψηφιστεί ο νόμος είναι επίσης πρωτοφανές.
Τα ερωτηματικά για τη δυναμική που το κίνημα της παιδείας μπορεί να αποκτήσει, ασφαλώς υπάρχουν. Όμως η περίπτωση να έχουμε κάτι αντίστοιχο του μεγάλου κινήματος του 2006-7 είναι υπαρκτή κι όχι μόνο – αυτή τη φορά μπορεί στο χορό των σκληρών κινητοποιήσεων να μπει και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με τους μαθητές να δίνουν ένα δυναμικό παρόν όπως έκαναν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους, με πιο πρόσφατη την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το κίνημα της Παιδείας έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σαν ο καταλύτης που να δώσει προοπτική στα υπόλοιπα κινήματα και να δημιουργήσει μια μεγάλη απεργιακή χιονοστιβάδα. Μπορούν, αυτά τα κινήματα, να συνδεθούν με τις πλατείες των Αγανακτισμένων και με το «Δεν Πληρώνω». Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε και το τελικό κτύπημα στους κυβερνώντες.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα από τη δράση των χιλιάδων ανιδιοτελών αγωνιστών που βρίσκονται στη βάση του κινήματος, και που κατανοούν τα όρια των ηγεσιών της σημερινής αριστεράς και τον προδοτικό ρόλο των κορυφών του συνδικαλιστικού κινήματος.
