Τα εγκλήματα των αποικιοκρατών ενάντια στους ιθαγενείς της Αμερικής, είναι λίγο πολύ γνωστά, δεν παύουν όμως ποτέ να προκαλούν οργή και πόνο αφού εξαφάνισαν ολόκληρες φυλές ενώ όσοι/ες επιβίωσαν ζουν ακόμα και σήμερα σαν πολίτες 2ης κατηγορίας εκεί που κάποτε ήταν ο τόπος τους.
Τα τελευταία χρόνια ένα ακόμα έγκλημα ενάντια στους ιθαγενείς του Καναδά έχει γίνει γνωστό και προκαλεί αντίστοιχα συναισθήματα: τουλάχιστον 60 γυναίκες στην περιφέρεια του Σασκατσουάν, προχώρησαν σε μήνυση κατά γιατρών και υπαλλήλων στον χώρο της υγείας επειδή τις επέβαλλαν σε υποχρεωτικές στειρώσεις! Ναι, δε μιλάμε για «τα παλιά χρόνια που τα πράγματα ήταν αλλιώς», όταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι εισέβαλαν στην Αμερική 500 χρόνια πριν επιδεικνύοντας τρομακτική βαρβαρότητα. Μιλάμε για τον 21ο αιώνα, για το 2015 όταν γυναίκες μίλησαν για τον εξαναγκασμό τους σε στείρωση δημόσια για πρώτη φορά, οι οποίες συνέβαιναν τα τελευταία 25 χρόνια! Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα πιο πρόσφατα περιστατικά φτάνουν στο 2017, 2 χρόνια δηλαδή μετά τη δημοσιοποίηση αυτής της βάναυσης διαδικασίας!
Στη χώρα που θεωρείται μία από τις πιο ειρηνικές του κόσμου, όταν γυναίκες ιθαγενείς πήγαιναν σε δημόσια νοσοκομεία για να γεννήσουν, την ώρα που τις έπιαναν οι πόνοι, οι γιατροί της υποχρέωναν να υπογράψουν ότι συναινούν να υποβληθούν σε στείρωση! Σε κάποιες περιπτώσεις δεν τους επέτρεπαν να δουν το νεογέννητο μωρό τους μέχρι να υπογράψουν και άλλοτε τους έλεγαν ψέματα πως η διαδικασία (κατά την οποία οι σάλπιγγές τους κόπηκαν, καυτηριάστηκαν ή δέθηκαν μεταξύ τους) ήταν αναστρέψιμη!
Και τα νέα δεν τελειώνουν εδώ… Αν και πάνω από 60 γυναίκες ενώθηκαν για να διεκδικήσουν την όποια δικαίωση μπορούν να βρουν για ό,τι τους συνέβη, υπολογίζεται πως ο αριθμός είναι μεγαλύτερος, αλλά πολλά θύματα έχουν οδηγηθεί είτε στις εξαρτήσεις, είτε στην αυτοκτονία, αφού μετά τις υποχρεωτικές στειρώσεις τους παρουσίασαν άγχος και κατάθλιψη. Επίσης η Υβόν Μπογιέρ, ιθαγενής δικηγόρος και Γερουσιάστρια που ασχολήθηκε με το ζήτημα, έχει δηλώσει πως αυτή η βαρβαρότητα δεν αφορά μόνο ιθαγενείς του Σασκατσουάν:
«Αν συνέβη στο Σασκατούν (η πρώτη σε πληθυσμό πόλη του Σασκατσουάν), συνέβη στη Ρεγγίνα, συνέβη στο Γουίνιπεγκ, συνέβη όπου υπάρχει μεγάλος πληθυσμός από αυτόχθονες γυναίκες. Πολλές γυναίκες από όλη την χώρα έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να ζητήσουν βοήθεια».
500 χρόνια βαρβαρότητας
Η αντιμετώπιση των ιθαγενών της Αμερικής -και όχι μόνο- από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης είναι μία ιστορία γεμάτη αδικία, βαρβαρότητα και εξοντώσεις. Και όπως γίνεται συνήθως σε ιστορίες εκμετάλλευσης και κακοποίησης, οι γυναίκες ιθαγενείς ήταν και πάλι ακόμα πιο ευάλωτες στη βαρβαρότητα. Οι γυναίκες ιθαγενείς βρέθηκαν μπροστά σε μία βάναυση παραδοξότητα: από τη μία αποτελούσαν σεξουαλικά σκεύη που ικανοποιούσαν αρρωστημένες ορέξεις των κατακτητών και από την άλλη ο εκχριστιανισμός και ο «εκπολιτισμός» των «βαρβάρων» (Τι ειρωνεία!) ποινικοποιούσε τη γύμνια, τον ελεύθερο έρωτα, τον γυναικείο ερωτισμό τους.
Οι βιασμοί και οι κακοποιήσεις των ιθαγενών γυναικών είναι μία ιστορία με αρχή την αποικιοκρατία, αλλά χωρίς τέλος… Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, οι αυτόχθονες γυναίκες έχουν 2,5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να βιαστούν ή να υποστούν σεξουαλική επίθεση σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό των γυναικών. Περισσότερες από μία στις τρεις αυτόχθονες γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού κάποια στιγμή στη ζωή της. Στον Καναδά οι αυτόχθονες γυναίκες είναι πέντε φορές πιο πιθανό να βιαστούν ή να δολοφονηθούν, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα. Παράλληλα, σχεδόν 1.200 ιθαγενείς γυναίκες έχουν δολοφονηθεί ή εξαφανιστεί από το 1980-2012. Και ενώ οι φυλές των ιθαγενών αποτελούν το 4,6% του πληθυσμού, οι ιθαγενείς γυναίκες εκπροσωπούν το 16% συνολικά των δολοφονημένων και το 10% των εξαφανισμένων γυναικών στον Καναδά. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπάρχουν καταγγελίες και μεγάλη οργή για την αντιμετώπιση της αστυνομίας, που κωλυσιεργεί, υποτιμά, αδιαφορεί πλήρως για την κακοποίηση των ιθαγενών γυναικών.
Όχι μόνο στον Καναδά
Όταν λοιπόν οι ιθαγενείς γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν κάτι λιγότερο από ανθρώπινες οντότητες και είναι απροστάτευτες απέναντι σε εγκληματικές πράξεις εναντίον τους, δεν αποτελεί ιδιαίτερα μεγάλο άλμα το να καταλήξουμε σε υποχρεωτικές στειρώσεις, όπου κάποιοι αυτοανακηρυγμένοι «Θεοί» αποφασίζουν πως είναι στα χέρια τους να ελέγξουν τον γενικό πληθυσμό και να μειώσουν τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους, όσους θεωρούν κατώτερους.
Και δεν είναι μόνο η περίπτωση των ιθαγενών του Καναδά. Οι υποχρεωτικές στειρώσεις φαίνεται να είναι συνηθισμένη τακτική… Στις ΗΠΑ τις δεκαετίες από το ’60 μέχρι το ’80, υπολογίζεται πως στειρώθηκαν χωρίς τη συγκατάθεσή τους 70.000 ιθαγενείς γυναίκες! Ενώ σε ολόκληρη τη χώρα, περίπου το 25% των ιθαγενών γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία είχαν στειρωθεί μέχρι το 1976.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως οι στειρώσεις των ιθαγενών γυναικών είχαν έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να τελειώσουν τη δουλειά που ξεκίνησαν οι αποικιοκράτες, να εξαφανίσουν όσους/ες ιθαγενείς κατάφεραν να επιβιώσουν από τη βαρβαρότητα των κατακτητών τους. Και όλα αυτά στο όνομα της «ανωτερότητας» της λευκής φυλής!
Όχι μόνο ιθαγενείς
Σε έναν κόσμο όμως που η λέξη «γυναίκα» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λέξη «αναπαραγωγή», οι υποχρεωτικές στειρώσεις περνούν τα «σύνορα» των ιθαγενών και βρίσκουν περισσότερα θύματα. Από το 1996 έως και το 2000, στο Περού στειρώθηκαν 272.000 γυναίκες αλλά και 21.000 άντρες ως μέτρο ενάντια στη φτώχεια! Στην Ιαπωνία, από το 1948 έως και το 1996, ένας νόμος περί ευγονικής προστασίας υπέβαλε 16.500 άτομα, κυρίως γυναίκες με αναπηρίες, σε υποχρεωτική στείρωση, με σκοπό την «πρόληψη της γέννησης κακοηθών απογόνων(!) … και την προστασία της ζωής και της υγείας της μητέρας». Μέλη της μειονότητας των Ρομά έχουν στειρωθεί καταναγκαστικά ή βίαια στην Τσεχική Δημοκρατία, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία. Ενώ στη Χιλή, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στο Μεξικό, στη Ναμίμπια, στη Νότια Αφρική και στη Βενεζουέλα γυναίκες φορείς του HIV στειρώνονται υποχρεωτικά. Και η λίστα συνεχίζεται…
Ένας σκληρός, ρατσιστικός και σεξιστικός κόσμος
Οι υποχρεωτικές στειρώσεις είναι ένας από τους πιο αποτρόπαιους και ανατριχιαστικούς τρόπους καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αυτοδιάθεσης του σώματος, του δικαιώματος στη επιλογή. Αποτελεί μια από τις πιο ακραίες εκφράσεις σεξισμού και ρατσισμού. Για να φτάσουμε όμως σε αυτήν, ο δρόμος στρώθηκε με ρατσισμό, σεξισμό καταπίεση και εκμετάλλευση των αδύναμων εδώ και αιώνες.
Άρα, την ίδια ώρα που παλεύουμε για όσα μοιάζουν αυτονόητα, για το δικαίωμα των ιθαγενών να ζουν στον τόπο τους χωρίς εκμετάλλευση, το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν οι ίδιες τι θα κάνουν με το σώμα τους, το δικαίωμα των φτωχών σε μία καλύτερη ζωή που η απόφαση για το αν θα αποκτήσουν παιδιά ή όχι δε θα εξαρτάται από οικονομικούς λόγους ή από προγράμματα «αντιμετώπισης της φτώχειας», πρέπει να παλεύουμε και ενάντια σε κάθε «μικρότερη» μορφή ανισότητας και καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Και τελικά να παλεύουμε ενάντια στην «πηγή του κακού», το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα σύστημα που μας διαιρεί και αποδεικνύει καθημερινά την αποτυχία του, καθώς παρ’ όλη την ιστορική εξέλιξη και πρόοδο ακόμα χρειάζεται να παλεύουμε για τα αυτονόητα.
