Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε πρόσφατα η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΠ) η ανεργία κατά το 1ο τρίμηνο του 2004 άγγιξε το ποσοστό του 11,2 % (523.843 άτομα), αυξήθηκε δηλαδή κατά 1,2% σε σχέση με το 2003. H έρευνα αυτή δείχνει ξεκάθαρα πως το πρόβλημα της ανεργίας αγγίζει ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι στα στοιχεία της ΕΣΥΠ δεν περιλαμβάνονται όσοι παίρνουν μέρος σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης ή δουλεύουν έστω και 1 ώρα την εβδομάδα.
Σύμφωνα με την έρευνα το 50,1% των ανέργων (262.000 άτομα) είναι άνεργοι πάνω από 12 μήνες ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας αντιμετωπίζουν οι νέοι ηλικίας 15 – 29 ετών (21,3%).
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ποσοστό ανεργίας των γυναικών όπου το 16,8% του γυναικείου εργατικού δυναμικού (323.100 εργαζόμενες) δεν έχει δουλειά.
Τέλος σύμφωνα με την έρευνα ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές της χώρας πλήττονται δραματικά από την ανεργία με κύριες τις περιοχές των νησιών του Ιονίου (18,7%) και της Δ. Μακεδονίας (16,2%).
Εξίσου σημαντικά είναι και τα στοιχεία που παρουσίασε το ΙΚΑ για το 2003, σύμφωνα με τα οποία 4 στους 10 ασφαλισμένους στο (848.960 άτομα) το 2003 έκαναν κατά μ.ο. 101 μεροκάματα το χρόνο. Το ετήσιο εισόδημα τους είναι 3.104 ευρώ.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία 186.718 εργαζόμενοι (8,75% των ασφαλισμένων του ΙΚΑ) εργάζονται 1 ως 49 μέρες το χρόνο και το εισόδημά τους είναι 709 ευρώ. Τέλος το 9,73% των ασφαλισμένων (207.597 άτομα) δουλεύει 50 ως 99 μέρες το χρόνο έχει δηλ κατά μ.ο. ετήσιο εισόδημα 2.069 ευρώ.
Τα παραπάνω στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Όταν τα επίσημα κρατικά νούμερα εμφανίζουν έτσι το πρόβλημα φανταστείτε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η κυβέρνηση όμως κάνει το παν όχι για να μειώσει αλλά για να αυξήσει την ανεργία.
Σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ τον Ιούνη οι απολύσεις αυξήθηκαν κατά 14,1% (78.043 άτομα) σε σχέση με τον Ιούνη του 2003, οι εθελούσιες αποχωρήσεις κατά 9,4% (38.219 εργαζόμενοι), ενώ οι προσλήψεις μόλις κατά 0,4% (119.816 άτομα). Επιπλέον όλη την τελευταία περίοδο μία σειρά εργαζόμενοι απειλούνται με απόλυση ή έχουν ήδη απολυθεί τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ, οι εξαγγελίες για 6200 απολύσεις στον ΟΤΕ και οι απολύσεις στις κατασκευαστικές εταιρίες μετά το τέλος των ολυμπιακών έργων.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μία σειρά επιχειρήσεις είτε κλείνουν είτε μεταφέρονται σε βαλκανικές χώρες σε αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών με αποτέλεσμα ακόμα και ολόκληρες πόλεις να οδηγούνται σε οικονομικό μαρασμό (πχ ΤΡΙΚΟΛΑΝ στη Νάουσα). Από την πλευρά τους οι καπιταλιστές παραμένουν ασύδοτοι ζητώντας μέσω του ΣΕΒ απελευθέρωση των απολύσεων και νέο άνοιγμα του ασφαλιστικού. Οι κατασκευαστικές μάλιστα εταιρίες μετά το τρελό φαγοπότι των ολυμπιακών έργων απειλούν με μαζικές απολύσεις αν η κυβέρνηση δεν αναδιανείμει την πίτα των δημοσίων έργων.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα πάρει μέτρα με επενδύσεις στον τουρισμό και με δημόσια έργα στην περιφέρεια ώστε να μειωθεί η ανεργία. Τα πεπραγμένα όμως τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ δεν αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Επιπλέον το ευρωπαϊκό προηγούμενο όπου με ναυαρχίδα τη Γερμανία, μια σειρά χώρες αλλάζουν τη νομοθεσία τους με σκοπό την απελευθέρωση των απολύσεων και την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων που φτάνουν μέχρι και το επίπεδο της ενοικίασης εργαζομένων με μισθό 1 ευρώ την ώρα, δεν προκαλεί καμία αισιοδοξία.
Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν και πολλά από τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αλλά πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και με κοινούς αγώνες εργαζομένων και ανέργων να επιβάλλουν σε κυβέρνηση και εργοδότες το δικαίωμα τους για δουλειά και αξιοπρεπείς μισθούς.
