Το «Ξ» από τη δεκαετία του 90 διαμόρφωσε τις θέσεις του απέναντι στην πορεία της Ελλάδας προς την ΕΕ, με βάση μια ταξική προσέγγιση. Εξηγούσε ότι η ένταξη θα σήμαινε ατέρμονες επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Εξηγούσε πως η περιβόητη «πολιτική ενοποίηση» της Ευρώπης αποτελούσε αυταπάτη, το ίδιο και η σύγκλιση των οικονομιών στα επίπεδα των πιο ανεπτυγμένων κρατών μελών. Και πως, αντίθετα, αργά η γρήγορα η ΕΕ θα έμπαινε σε κρίση, κι αυτό θα προκαλούσε επιστροφή σε εθνικούς ανταγωνισμούς και κλυδωνισμούς στην ΕΕ απειλώντας την επιβίωση του ευρώ. Παραθέτουμε μερικά σχετικά αποσπάσματα απ’ αυτές τις θέσεις που όταν γράφονταν ήταν εντελώς ενάντια στο ρεύμα.
Από τη μπροσούρα «Μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον Κόσμο;» Εκδόσεις Ξεκίνημα, 1996
Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι επιχειρηματίες και πολι τικοί που κατά κύριο λόγο προώθησαν την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης δεν το έκαναν γιατί ξαφνικά λυπήθηκαν τους καημένους τους Έλληνες, τους φτωχούς Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς κλπ, και θέλησαν να τουςβοηθήσουν.
Το έκαναν ώστε τα δικά τους κεφάλαια και τα δικά τους εμπορεύματα να διεισδύσουν ελεύθερα σ’ όλο τον ευρωπαϊκό χώρο … να βρουν νέες αγορές στις πιο αδύνατες οικονομίες, να επεκταθούν σε βάρος των ντόπιων παραγωγών, να εκτοπίσουν τη ντόπια βιομηχανία …Έτσι, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές να ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους στη διεθνή αγορά και να αντιμετωπίσουν πιο αποτε λεσματικά τον ανταγωνισμό των Αμερικανικών και των Ιαπωνικών κεφαλαίων.
Η «βοήθεια» που δίνει η ΕΕ στην Ελλάδα για να προωθηθεί υποτίθεται η σύγκλιση της Ελληνικής οικονομίας με τις πιο ανεπτυγμένες της Ευρώπης, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το τίμημα το οποίο πληρώνουν για το άνοιγμα της Ελληνικής αγοράς…
Να εφαρμόσετε σταθεροποιητική πολιτική για να γίνεται ανταγωνιστικοί, κι έτσι να πετύχετε τη σύγκλιση, φωνάζουν οι Γερμανοί …Όσο και να χτυπηθούν τα μεροκάματα, την παραγωγικότητα της Γερμανίας δεν πρόκειται να τη φτάσουμε ποτέ, γιατί το κλειδί είναι η τεχνολογία και το τεχνολογικό χάσμα που μας χωρίζει είναι αδύνατο να καλυφθεί!
Η Γερμανία τρέχει τη δική της κούρσα για να φτάσει τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες που έχουν πιο ψηλή παραγωγικότητα. Κι εμείς … «τρέχουμε», να φτάσουμε λεει, τους Γερμανούς … Θα «τρέχουμε» πολύ καιρό, αλλά δεν θα είμαστε μόνοι μας …
Από το συνεδριακό κείμενο του 1999, λίγο πριν την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ (παράγραφοι 45 – 48)
Η ουσία είναι ότι πραγματική σύγκλιση ανάμεσα στον «καθυστερημένο» ελληνικό καπιταλισμό και τα οικονομικά μεγαθήρια της Γερμανίας της Γαλλίας και της Βρετανίας δεν μπορεί να υπάρξει. Η κατάσταση αυτή που αντανακλάται στα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου της χώρας, σημαίνει αναπόφευκτα την μετατροπή της σημερινής φάσης οικονομικής ανάπτυξης στο αντίθετο της, σε νέα ύφεση, νέα αποβιομηχάνιση, νέα άνοδο της ανεργίας και νέες πιέσεις στη δραχμή.
Τα κονδύλια της Ε.Ε. παίζουν το ρόλο του να σπρωχνουν το α.ε.π. προς τα πάνω, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα μια ανταγωνιστική στη διεθνή και την ευρωπαϊκή αγορά βιομηχανία, που αποτελεί το κλειδί για το μέλλον κάθε οικονομίας στον καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα υποσκάπτουν τις δυνατότητες της ελληνικής βιομηχανίας μέσα από την ελεύθερη είσοδο αδασμολόγητων ειδών από τις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Ε.Ε.
Η οργανική αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού, έτσι, θα συνεχίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μετά την ένταξη της δραχμής στη ζώνη του ευρώ. Πολύ περισσότερο καθώς η νέα ύφεση που αναμένεται στη διεθνή οικονομία με αφετηρία τις ΗΠΑ, θα έχει επιπτώσεις στις ευρωπαϊκές οικονομίες καθώς και στην ίδια την ΟΝΕ. Θα σημαίνει άνοδο των δημόσιων ελλειμμάτων, άνοδο του δημόσιου χρέους, ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους «εταίρους», άνοδο της ανεργίας και ένταση της ταξικής πάλης.
Αν η ύφεση στη διεθνή οικονομία είναι πολύ βαθιά, τότε η ίδια η νομισματική ένωση θα τεθεί υπό αμφισβήτηση καθώς στη μια μετά την άλλη χώρα θα ανατρέπονται τα κριτήρια της σύγκλισης και η συνεργασία ανάμεσα στα κράτη μέλη θα δώσει τη θέση της στον σκληρό ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα.
Σε τέτοιες συνθήκες η κρίση της Ε.Ε. θα είναι πολύ βαθιά και θεσμική, θα αμφισβητείται ακόμα και η ίδια η ιδέα του ενιαίου νομίσματος. Μέσα σ’ αυτό το γενικό περίγραμμα, πολύ μεγαλύτερο κόστος, βέβαια θα κληθούν να πληρώσουν οι πιο αδύναμες οικονομίες, όπως είναι η ελληνική, αφού η κρίση κτυπά πάντα πιο σκληρά τους πιο αδύναμους.
Από άρθρο στο Ξεκίνημα, Φλεβάρης 2002
Η ΕΕ δεν είναι καθόλου ο παράδεισος που μας έταζαν τόσα χρόνια. Είναι ένα οικονομικό περιβάλλον κρίσης και στασιμότητας, από το οποίο θα είναι μάταιο να περιμένουμε οποιουδήποτε είδους «παροχές». Ακριβώς το αντίθετο: οι πολιτικές λιτότητας πρόκειται να ενταθούν στην επόμενη περίοδο, για να γίνουμε «ανταγωνιστικοί».
Στην εποχή δομικής κρίσης του καπιταλισμού που διανύουμε, δεν υπάρχουν για τους καπιταλιστές τα περιθώρια μακρόχρονης επένδυσης σε οικονομίες τύπου Ελλάδας, ώστε σταδιακά να φτάσουν στα επίπεδα των πιο ανεπτυγμένων κρατών. Έτσι, οι τεράστιες διαφορές στην παραγωγικότητα μεταξύ των διαφορετικών ταχυτήτων της ΕΕ αργά ή γρήγορα θα φτάσουν σε σημείο έκρηξης. Και αυτό το σημείο οριοθετείται από την εμφάνιση της επόμενης μεγάλης οικονομικής κρίσης …
Το «οικονομικό θαύμα» της Αργεντινής κατέρρευσε μετά την κρίση των αναδυομένων αγορών, το 1997 – 98. Το ίδιο θα συμβεί στην Ελλάδα, την Πορτογαλία κλπ αν έχουμε μια πολύ πιο έντονη και μα κροχρόνια ύφεση.
Τότε η αδυναμία της οποιασδήποτε χώρας να υποτιμήσει δραστικά το νόμισμα της δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, δημιουργώντας αναπόφευκτα φαινόμενα «αργεντίνικου» τύπου. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα δοκιμαστεί και η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ, που θα κινδυνέψει με διάλυση.
