Της Μαρίας Καπαράκη
Μία από τις πιο πετυχημένες συναντήσεις των τελευταίων δεκαετιών οργανώθηκε φέτος τον Ιούλιο από τη CWI, στα πλαίσια του Πανευρωπαϊκού Σχολείου που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο Βέλγιο. Πάνω από 400 σύντροφοι και συντρόφισσες παρακολούθησαν τις διαδικασίες. Εκπρόσωποι από πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά και επισκέπτες από την Κεντρική Ασία, τις ΗΠΑ, το Κεμπέκ, την Ινδία και τη Μέση Ανατολή.
Με φόντο την οικονομική κρίση και τους ταξικούς αγώνες
Η πρώτη κεντρική συζήτηση, με την οποία ξεκίνησαν οι διαδικασίες του σχολείου, δε θα μπορούσε ήταν άλλη από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την κρίση του καπιταλισμού και τους ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται στην Ευρώπη.
Διανύουμε μια περίοδο που η οικονομική κρίση έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις, οδηγώντας μια σειρά από κυβερνήσεις (ιδιαίτερα στην Ευρώπη) σε νέα μέτρα πρωτόγνωρης λιτότητας για εκατομμύρια εργαζομένων. Την ίδια στιγμή- παρότι η συνείδηση των εργαζομένων δεν προχωρά με τον ίδιο ρυθμό σε όλη την Ευρώπη- σε μια σειρά από χώρες έχουν ήδη οργανωθεί γενικές απεργίες και διαδηλώσεις ως απάντηση στις τεράστιες επιθέσεις του κεφαλαίου. Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης, αφού οι εξελίξεις στη χώρα μας αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ, τόσο για τους καπιταλιστές (για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η επίθεση ενάντια στους εργαζομένους), όσο και για το ίδιο το κίνημα πανευρωπαϊκά που παρακολουθεί με εξαιρετικό ενδιαφέρον τους αγώνες στην Ελλάδα.
Καπιταλιστές: βαδίζοντας προς την καταστροφή με τα μάτια κλειστά
Η καπιταλιστική κρίση όμως δεν περιορίζεται απλά στις οικονομίες της Ευρώπης. Τα λόγια που έγραψε ο Τρότσκι το 1938 μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ: «η αστική τάξη βαδίζει προς την καταστροφή με τα μάτια κλειστά». Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει δείξει τα όρια του, με τους μακροχρόνιους και αδιέξοδους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ενώ η οικονομική κρίση στη χώρα βαθαίνει καθημερινά. Η καταστροφή του κόλπου του Μεξικού από την BP, δείχνει πόσο καταστροφικά λειτουργεί το κεφάλαιο προκειμένου να διαφυλάξει τα κέρδη του. Η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να είναι «ένα καζάνι που βράζει» (πχ σχέσεις Ισραήλ- Παλαιστίνης), με κάποιες χώρες να βιώνουν επίσης τις καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης και να έρχονται αντιμέτωπες με νέα κοινωνικά κινήματα. Επιπλέον, οι απεργίες- διαδηλώσεις που αναπτύχθηκαν πρόσφατα σε κάποια μεγάλα εργοστάσια στην Κίνα, δείχνουν ότι ο γίγαντας του κινέζικου εργατικού κινήματος αρχίζει να «ξυπνάει», διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, κοινωνικά δικαιώματα και ανεξάρτητα συνδικάτα.
Τα καθήκοντα των μαρξιστών και οι νέοι αριστεροί σχηματισμοί
Σε μια περίοδο σαν κι αυτή- που ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο- είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι και οι νέοι ανά τον κόσμο θα οδηγούνται όλο και πιο πολύ στο συμπέρασμα για την ανάγκη της οργανωμένης απάντησης και της ανατροπής αυτού του βάρβαρου συστήματος. Όμως στην παρούσα κατάσταση, η ανικανότητα της μαζικής αριστεράς παγκοσμίως να δώσει απαντήσεις και να αποτελέσει το κατάλληλο εργαλείο για τους αγώνες που έρχονται, κρατά «πίσω» τη συνείδηση του κόσμου. Την ίδια στιγμή η προδοτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών αποτελεί άλλο ένα σημαντικό εμπόδιο για την ανάπτυξη μεγάλων ταξικών αγώνων.
Τα καθήκοντα των μαρξιστών αποκτούν ιστορικό ρόλο σε μια τέτοια περίοδο. Η αναγέννηση του συνδικαλισμού, και το χτίσιμό του όπου δεν υπάρχει, είναι παραπάνω από αναγκαία αυτή τη στιγμή, και αναπτύχθηκαν σε ειδική κουβέντα στα πλαίσια των διαδικασιών του σχολείου. Την ίδια στιγμή συζητήθηκε η κατάσταση των νέων αριστερών σχηματισμών στην Ευρώπη (οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται σε κρίση), στην οποία ανταλλάχτηκαν πλούσιες εμπειρίες από τη δουλειά πολλών τμημάτων της CWI σε μια σειρά από χώρες. Το εργατικό κίνημα σε πρώτη φάση στρέφεται μαζικά προς τέτοιους ρεφορμιστικούς σχηματισμούς για να βρει απαντήσεις και εργαλεία πάλης. Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς είναι, με τις κατάλληλες θέσεις και πρόγραμμα, να λαμβάνει μέρος στις διεργασίες αυτές, στην κατεύθυνση δημιουργίας νέων εργατικών κομμάτων που θα αποτελέσουν όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
Ο πλούτος και το εύρος δουλειάς της CWI
Πέρα από τα παραπάνω θέματα, στα πλαίσια της συνάντησης έγιναν πολλές και διαφορετικές συζητήσεις για τη δουλειά της CWI σε μια σειρά από χώρους παρέμβασης και συγκεκριμένες περιοχές ή χώρες. Ενδεικτικά συζητήθηκαν θέματα όπως: το περιβάλλον, ο ρατσισμός και η ακροδεξιά, το ζήτημα της γενικής απεργίας, η παρέμβαση στη νεολαία, το γυναικείο ζήτημα, το κίνημα LGBT, η δουλειά στις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την Κίνα, τη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, το Καζακστάν και την κεντρική Ασία. Όλες αυτές οι συζητήσεις ανέδειξαν το εύρος, τον πλούτο, αλλά και τις προοπτικές της δουλειάς που γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Μια νέα φάση για την ταξική πάλη διεθνώς
Σε πανευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, το εργατικό κίνημα έχει ήδη μπει σε μια νέα περίοδο, στην οποία θα αναπτυχθούν- αργά η γρήγορα- μαζικοί ταξικοί αγώνες. Η άποψη αυτή έχει επιβεβαιωθεί από τρόπο με τον οποίο κυλά η ιστορία της ταξικής πάλης. Οι πιο διορατικοί αστοί το γνωρίζουν καλά αυτό, και τρέμουν στην ιδέα ανάπτυξης νέων ισχυρών εργατικών κινημάτων.
Καθήκον των επαναστατών μαρξιστών είναι να χτίσουν τις δυνάμεις τους, τόσο σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο δράσης, για να μπορέσουν την επόμενη περίοδο να παίξουν τον ρόλο που χρειάζεται για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες και για να χτιστεί η νέα μαζική- επαναστατική αριστερά που έχει ανάγκη το κίνημα.
Η CWI, έχοντας πλήρη συναίσθηση των νέων προκλήσεων και καθηκόντων, προχωρά σε αυτό τον αγώνα με αισιοδοξία και τόλμη, γνωρίζοντας ότι το εργατικό κίνημα- όταν ξεδιπλώσει τις πραγματικές του δυνάμεις- μπορεί κυριολεκτικά να ανατρέψει τα πάντα και να κερδίσει επιτέλους τη ζωή που του αξίζει.
