Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Σύμφωνα με μία νέα, καινοτόμο, μέθοδο «βαθμολόγησης», που εφάρμοσαν ερευνητές από το Indiana University Bloomington ο Καρλ Μαρξ είναι ο επιστήμονας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία[1].
Είναι σαφές ότι μεσούσης της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού από τη δεκαετία του ’30 οι ιδέες του Μαρξ έχουν έρθει ξανά στην επιφάνεια και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως που ψάχνουν να εξηγήσουν τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και μέσα στην οποία ζουν και οι ίδιοι στρέφονται στα γραπτά του Μαρξ για να βρούνε τις κατάλληλες απαντήσεις και λύσεις. Για να πούμε την αλήθεια αυτό δεν μας προκαλεί έκπληξη. Αντίθετα επιβεβαιώνει αυτό που ζούμε αυτό που βλέπουμε και αυτό που γράφουμε, ότι δηλαδή αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος οι εργαζόμενοι αργά ή γρήγορα θα στραφούν στις επαναστατικές ιδέες, στις ιδέες του μαρξισμού.
Για τους εκπρόσωπους όμως της άρχουσας τάξης αυτή η «πρωτιά» του Μαρξ δεν μπορεί παρά να προκαλεί δυσαρέσκεια (για να πούμε το ελάχιστο). Έτσι επιχείρησαν να προτάξουν ότι αυτή η πρωτιά δεν αφορά το έργο του Μαρξ ως οικονομολόγου αλλά ως ιστορικού! (Μα τι έξυπνοι άνθρωποι…)
Η πραγματικότητα είναι πως το «οικονομικό» έργο του Μαρξ είναι αδύνατο να ξεχωριστεί από το «ιστορικό» . Γιατί μέσα από τις οικονομικές του μελέτες ο Μαρξ αναλύει τους μηχανισμούς που αποδεικνύουν από τη μια την εξουσία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική και από την άλλη το γεγονός ότι αυτή η εξουσία εδράζεται σε μια σειρά αντιφάσεις του καπιταλισμού οι οποίες είναι και αυτές που κάνουν τους εργαζόμενους να συνειδητοποιούν τη θέση τους στην παραγωγή και να παλεύουν για την ανατροπή των σχέσεων της παραγωγής αυτής.
Με λίγα λόγια η μαρξιστική οικονομία εξηγεί ακριβώς τους μηχανισμούς που πυροδοτούν την πάλη των τάξεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού η οποία είναι και ο μοχλός κίνησης της ιστορίας των κοινωνιών σύμφωνα με την υλιστική αντίληψη της ιστορίας.
Η ουσία είναι ότι τόσο αυτή η τελευταία έρευνα όσο και γενικά η νέα άνθιση που γνωρίζουν οι μαρξιστικές ιδέες υπογραμμίζουν ότι το περιβόητο «τέλος της ιστορίας» (που οι αστοί σ’ όλο τον κόσμο πανηγύριζαν πριν από 20 περίπου χρόνια) αποδείχτηκε μία ανοησία, γιατί σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο ξεκάθαρο στα μάτια πλατιών κομματιών της κοινωνίας ότι:
Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων.
Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν.
(Κ. Μαρξ & Φ. Έγκελς: «Το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»)
