Δημήτρης Χατζηκώστας
Τους τελευταίους μήνες, κάτι φαίνεται να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά στο Κόμμα των Νέων Εργατικών, ένα κόμμα που από τη δεκαετία του ’90 ακολούθησε την πεπατημένη της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας: Πλήρη υποταγή στα συμφέροντα του κεφαλαίου, εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, απομάκρυνση από τους εργαζόμενους και τη νεολαία, πλήρη εγκατάλειψη κάθε έννοιας εσωκομματικής δημοκρατίας στο εσωτερικό του.
Την παραπάνω εικόνα επιχειρεί να αλλάξει η υποψηφιότητα του βουλευτή Jeremy Corbyn, ο οποίος αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος στις εκλογές που θα ολοκληρωθούν στις 10/9. Ενώ αρχικά η υποψηφιότητά του θεωρούνταν ότι δεν είχε καμία ελπίδα, τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού στους ψηφοφόρους των Εργατικών. Μεγάλες συγκεντρώσεις με εκατοντάδες ή και χιλιάδες άτομα, συμμετοχή της νεολαίας, αλλά και δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι μπορεί να εκλεγεί ήδη από τον πρώτο γύρο και ότι είναι ο μόνος από τους τέσσερις υποψηφίους που μπορεί να κερδίσει τους Συντηρητικούς σε επόμενες εκλογές.
Τι λέει ο Corbyn;
Ο Corbyn, σε αντίθεση με τους άλλους τρεις συνυποψήφιούς του που αποτελούν συνεχιστές του Τόνυ Μπλερ, τοποθετείται με σαφήνεια στην αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος.
Τάσσεται εναντίον των περικοπών και των μέτρων λιτότητας, υποστηρίζει την ανάγκη ενίσχυσης και όχι ιδιωτικοποίησης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, δεσμεύεται για κατάργηση των διδάκτρων στα Πανεπιστήμια και επαναφορά των υποτροφιών, υποστηρίζει την επανεθνικοποίηση των σιδηροδρόμων και των ταχυδρομείων και προτείνει τη δημιουργία μιας νέας δημόσιας τράπεζας για τη στήριξη της ανάπτυξης.
Παρ’ όλο που οι θέσεις αυτές δεν αποτελούν ένα ολοκληρωμένο αριστερό/σοσιαλιστικό πρόγραμμα, εντούτοις προκαλούν από τη μια ενθουσιασμό σε εργατικά και νεολαιίστικα στρώματα της Μ. Βρετανίας, από την άλλη τον πανικό στους εκπροσώπους του κατεστημένου.
Το κατεστημένο εντός και εκτός Εργατικών
Από τη στιγμή που η υποψηφιότητά του πήρε αυτή τη δυναμική, τα αστικά ΜΜΕ έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία συκοφάντησης. Χαρακτηρίζουν τον Corbyn «επικίνδυνο αριστεριστή», που αν εκλεγεί πρόεδρος το κόμμα του δεν θα έχει καμία ελπίδα.
Υποστηρίζουν μάλιστα, πως το Εργατικό Κόμμα έχασε στις εκλογές του Μαΐου, εξ’ αιτίας της φήμης που έχει ότι είναι «εχθρικό» στις επιχειρήσεις και ότι ο Corbyn θα ενισχύσει αυτή τη φήμη. Σε αυτήν την εκστρατεία έχει μπει σύσσωμη και η δεξιά πτέρυγα του Κόμματος, μαζί με παλιούς ηγέτες όπως ο Τόνι Μπλερ και ο Νιλ Κίννοκ, οι οποίοι χαρακτηρίζουν τον Cobyn «καταστροφή».
Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη
Είναι επομένως φανερό πως η υποψηφιότητα του Cobyn κινείται σε ένα εχθρικό περιβάλλον και η νίκη του δεν είναι καθόλου δεδομένη. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι δηλώσουν «φίλοι» του κόμματος, πληρώνοντας απλά 3 λίρες. Είναι επομένως σίγουρο ότι η δεξιά πτέρυγα θα κάνει τα πάντα για να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Επίσης, ακόμα και αν εκλεγεί θα έχει να αντιμετωπίσει ένα κόμμα πλήρως αστικοποιημένο, χωρίς δημοκρατικές δομές και μακριά από την παλιά εργατική του βάση. Τέλος, πολλά ερωτηματικά δημιουργούν και κάποιοι από τους υποστηρικτές του: Εκτός απ’ τον απλό κόσμο ο Cobyn υποστηρίζεται και από μια σειρά δημοτικούς συμβούλους που αν και δηλώνουν «αριστεροί», εφαρμόζουν τοπικά τις περικοπές του Κάμερον, καθώς και από κεντρικούς συνδικαλιστές που προσπαθούν να τον χρησιμοποιήσουν σαν «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για τα δικά τους ξεπουλήματα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η εργατική τάξη και η νεολαία της χώρας έχουν μπει σε έναν δρόμο αναζήτησης προς τα αριστερά, προκειμένου να δώσουν πολιτικές απαντήσεις στη λιτότητα. Η αναζήτηση αυτή περνάει μέσα από δύο δρόμους. Από τη μια μέσα από ανεξάρτητα σχήματα όπως η TUSC στην οποία συμμετέχει το «Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI», αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Βρετανία. Και από την άλλη μέσω των διεργασιών που παρατηρούμε μέσα στο υποταγμένο στην άρχουσα τάξη κόμμα των Νέων Εργατικών. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι ευκαιρίες για τις σοσιαλιστικές ιδέες πληθαίνουν.
