Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών της 4ης Μάρτη ήταν ότι χειρότερο για τις άρχουσες τάξεις της Ευρωζώνης. Μεγάλοι νικητές και με μεγάλη διαφορά τα πιο αντι-ΕΕ κόμματα της χώρας.
Νικητές και ηττημένοι
Πρώτη δύναμη η συμμαχία Δεξιάς και Ακροδεξιάς η οποία έφτασε το 37%! Στη συμμαχία αυτή συμμετέχουν κατά κύριο λόγο η «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι (με 14%) η λαϊκιστική ακροδεξιά «Λέγκα του Βορρά» (17,5%) με επικεφαλής τον Ματέο Σαλβίνι και ένα μικρότερο ακροδεξιό κόμμα, οι «Ιταλοί αδελφοί» (με 4,3%).
Η συνεργασία του Μπερλουσκόνι με την ακροδεξιά δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε και τα ποσοστά της ιταλικής ακροδεξιάς κάτι νέο. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι και την πτώση του το 2011, ο Μπερλουσκόνι συγκυβερνούσε με ακροδεξιούς, με τον νεοφασίστα Τζιαφράνκο Φίνι να εναλλάσσεται σε καίρια πόστα στις κυβερνήσεις του, όπως υπουργός εξωτερικών, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, πρόεδρος της Βουλής κοκ.
Δεύτερη δύναμη –και ο πραγματικά μεγάλος νικητής– το «Κίνημα των 5 αστέρων» με 32,5%. Πρόκειται ένα πολύ ιδιόρρυθμο σχήμα με θολές θέσεις που προσεγγίζουν κατά μία έννοια την κεντροαριστερά και που παραδοσιακά τοποθετείται ενάντια στο ευρώ παρότι τελευταία αρχίζει να βάζει νερό στο κρασί του.
Μεγάλος ηττημένος το «Δημοκρατικό Κόμμα» του Ματέο Ρέντσι, με 18,7%. Ο Ρέντσι ήταν ο εκλεκτός των Ευρωπαϊκών «σαλονιών» και παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ σαν ένας μικρός (και νέος σε ηλικία) «μάγος» –όπως και πιο πρόσφατα ο Μανουέλ Μακρόν στη Γαλλία– που θα έκανε την Ιταλία να επιστρέψει, υποτίθεται, σε «δυναμική ανάπτυξη» και άλλα παρόμοια… Δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ούτε δύο χρόνια (έγινε πρωθυπουργός το Φλεβάρη του 14 και έπεσε τον Δεκέμβρη του 16) και τώρα, μετά την εκλογική του πανωλεθρία αναγκάστηκε να παραιτηθεί και από την ηγεσία του κόμματός.
Ασταθής κυβέρνηση ή νέες εκλογές;
Κανένας από τους νικητές των εκλογών δεν έχει πλειοψηφία στη βουλή, κι έτσι ο σχηματισμός κυβέρνησης δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα. Αυτό όμως δεν προέκυψε τυχαία και μάλιστα καθόλου! Ο υπάρχων εκλογικός νόμος, που ίσχυσε για πρώτη φορά από αυτές τις εκλογές, φτιάχτηκε έχοντας ακριβώς αυτό το στόχο!
Μετά τις περιπέτειες που είχαν με τον Μπερλουσκόνι τον οποίο η Ευρωπαϊκή ελίτ ανέτρεψε το 2011 (στην ουσία με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα) και μετά την πτώση του Ρέντσι το 2016, οι Ιταλοί καπιταλιστές έφτιαξαν ένα νέο εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στις νέες ανάγκες τους. Έτσι ώστε κανένα από τα καινούργια «λαϊκιστικά» κόμματα, δηλαδή τα «5 αστέρια» από τη μια και η «Λέγκα» από την άλλη, να μην μπορεί να κυβερνήσει από μόνο του. Αντίθετα, να είναι υποχρεωμένο να συνεργαστεί στα πλαίσια ευρύτερων, «μεγάλων συνασπισμών» (όπως πχ στη Γερμανία με την συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών) ή ακόμα και «εθνικών κυβερνήσεων» στις οποίες θα συμμετέχουν όλα τα βασικά κόμματα. Κάτι τέτοιο θα επέτρεπε στην άρχουσα τάξη να ελέγχει τις «ακρότητες» των «λαϊκιστών».
Με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών η επόμενη κυβέρνηση (αν γίνει δυνατή η συγκρότηση της) θα έχει πρωθυπουργό είτε τον Μ. Σαλβίνι της «Λέγκας», είτε τον Λουίτζι ντι Μάιο των «5 αστέρων». Ο πρώτος αμέσως μετά την επιτυχία του και αφού πήρε τα συγχαρητήρια των Ευρωπαίων ακροδεξιών δήλωσε «το ευρώ είναι ένα λάθος και προορίζεται να αποτύχει»! Ο δεύτερος είναι βασικά απρόβλεπτος.
Παρότι και οι δύο δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να σπάσουν από το Ευρώ, παρά τις παραδοσιακές θέσεις των κομμάτων τους, εντούτοις η αστάθεια που μπορεί να προκαλέσουν στην ιταλική οικονομία που βρίσκεται σε οριακή κατάσταση μπορεί να είναι τεράστια με πανευρωπαϊκές διαστάσεις.
Το μήνυμα
Το πιο μεγάλο μήνυμα των Ιταλικών εκλογών είναι ότι ο κόσμος ψήφισε ενάντια σε οτιδήποτε εκπροσωπούσε την επίσημη πολιτική και τα παραδοσιακά κόμματα της άρχουσας τάξης.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Δέκα χρόνια μετά την κρίση του 2008 το βιοτικό επίπεδο στην Ιταλία είναι 5% κάτω από ότι ήταν το 2000!! Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται είναι αυτή των απανωτών κυμάτων λιτότητας στο όνομα του γνωστού παραμυθιού της «ανάπτυξης» και της «ευημερίας».
Αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών είναι το Ιταλικό χρέος να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο 131% του ΑΕΠ – είναι δηλαδή πιο μεγάλο από ότι ήταν το ελληνικό χρέος όταν κατέφθασε η Τρόικα στην Ελλάδα… Σε απόλυτα μεγέθη φτάνει τα 2,3 τρις ευρώ – ένα ποσό τόσο μεγάλο που σε περίπτωση χρεοκοπίας θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Εκτός από την οικονομική και η προσφυγική κρίση
Στην οικονομική κρίση προστέθηκε και η προσφυγική κρίση. Η Ιταλία έχει το μεγαλύτερο αριθμό ροών μεταναστών αυτή τη στιγμή, υπολογισμένες σε 650.000 πρόσφυγες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για το θέμα των προσφυγικών ροών από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Φόρτωσε το πρόβλημα στην Ιταλία και την Ελλάδα, κλειδώνοντας τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και προσφέροντας ψίχουλα αντί για πραγματικές δαπάνες.
Ο αριθμός των προσφύγων καθαυτός είναι μικρός, και υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα προκαλούσε ούτε κρίση ούτε ενίσχυση των ακροδεξιών. Όμως σε μια χώρα στην οποία 18 εκατομμύρια (σε σύνολο πληθυσμού 60 εκατ.) είναι αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας και τη μαζική ανεργία οι μαζικές εισροές προσφύγων, που πετιούνται στα σκουπίδια χωρίς επαρκή χρηματοδότηση, επιτείνουν το πρόβλημα.
Οι «προοδευτικοί» κοσμοπολίτες της άρχουσας τάξης των Ευρωπαϊκών χωρών θα πουν βέβαια πως τα λαϊκά στρώματα είναι «αμόρφωτοι» και «βλάκες» (όπως χαρακτηριστικά είπαν για το δημοψήφισμα υπέρ του Brexit στη Βρετανία) και γι’ αυτό ψηφίζουν ακροδεξιούς και λαϊκιστές. Η πραγματικότητα όμως είναι πως είναι οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής ελίτ και των εθνικών αρχουσών τάξεων που ευθύνονται για την άνοδο της ακροδεξιάς.
Η απουσία της Αριστεράς
Το μεγάλο πρόβλημα με τις Ιταλικές εκλογές είναι ότι δεν υπάρχει μια σημαντική παρουσία της Αριστεράς.
Μιλάμε για τη χώρα που κάποτε (μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) είχε το πιο μεγάλο κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης, με σταθερά ποσοστά γύρω στο 30%. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το Κομμουνιστικό Κόμμα μετατράπηκε στο σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Δημοκρατικό Κόμμα». Έσβησε δηλαδή, απλά, το «ζήτω ο κομμουνισμός» από τον τίτλο του και το αντικατέστησε με το «ζήτω ο καπιταλισμός» –αυτά είναι τα εγκλήματα του Σταλινισμού αλλά και του Ευρωκομμουνισμού με τον οποίον ήταν ταυτισμένο το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Τότε διασπάστηκε και δημιουργήθηκε η Κομμουνιστική Επανίδρυση στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ένα κόμμα που μπορούσε να κατεβάσει πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμο στους δρόμους της Ιταλίας.
Στη δεκαετία του 2000 η Κομ. Επανίδρυση προχώρησε στην εγκληματική συγκυβέρνηση με το «Δημοκρατικό Κόμμα» και το αποτέλεσμα ήταν να σκορπίσει στους 5 ανέμους.
Αυτά ήταν τα αποτελέσματα των λαθεμένων πολιτικών της Αριστεράς που φοβάται την επανάσταση. Αποτελέσματα που το μαζικό κίνημα και στην Ιταλία και διεθνώς δεν έχει ακόμα βρει τρόπο να ξεπεράσει.
Ακριβώς επειδή η οργή που συσσωρεύεται στην κοινωνία δεν μπορεί να βρει διέξοδο προς τα αριστερά, στρέφεται είτε προς διάφορους ακροδεξιούς είτε προς «ιδιόρρυθμα» (θολά, κεντροαριστερά, λαϊκιστικά) φαινόμενα του είδους των «5 αστέρων» που δημιούργησε ο Ιταλός κωμικός Πέπε Γκρίλλο και του οποίου σήμερα ηγείται ο Λουίτζι ντι Μάιο.
Η πάλη για το χτίσιμο της Αριστεράς και στην Ιταλία και διεθνώς συνεχίζεται. Αυτή η Αριστερά πρέπει να χτιστεί πάνω σε καθαρές βάσεις: καμία σχέση με τον Σταλινισμό και καμία σχέση με την αριστερή Σοσιαλδημοκρατία του παρελθόντος. Και οι δύο καταλήξανε σε εγκλήματα και προδοσίες.
Η «Διεθνής Αντίσταση», η αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιταλία κατέβηκε στις εκλογές συμμετέχοντας στο νεοδημιούργητο κόμμα «Potere al Popolo» («Η εξουσία στο λαό») – ένα συμμαχικό αριστερό σχήμα το οποίο κινείται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Το «Potere al Popolo» πήρε γύρω στο 1,2%. Πρόκειται για ένα μικρό αλλά σημαντικό ποσοστό που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μεγάλη άνοδο στο μέλλον, στο βαθμό που μπορέσει να καταλήξει σε ένα ολοκληρωμένο σοσιαλιστικό επαναστατικό πρόγραμμα, κάτι για το οποίο παλεύει η Διεθνής Αντίσταση.
