Του Τζουλιάνο Μπρουνέτι, ControCorrente (τμήμα της CWI στην Ιταλία)
Μετάφραση – επιμέλεια: Άννα Κλείτσα
Στα μέσα Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Γένοβα το συνέδριο της ControCorrente με πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για την εποχή.
Εργαζόμενοι, ακτιβιστές και συνδικαλιστές συναντήθηκαν από όλες τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση: από το Τορίνο και τη Μπολόνια, μέχρι τις επαρχίες Ρέτζιο Εμίλια, Τρεβίζο και Ούντινε. Όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι ήταν από την Γένοβα και η πολύ ευχάριστη εξέλιξη του φετινού συνεδρίου ήταν η παρουσία νεολαίας- για πρώτη φορά σε πανιταλική συνάντηση της οργάνωσης.
Ένας από τους βασικούς ομιλητές ήταν ο Μάρκο Βερούτζιο (ηγετικό στέλεχος του ControCorrente), ο οποίος ανέλυσε το πώς βιώνει η Ιταλία τις συνέπειες της κρίσης. Εξήγησε πως το ευρώ δεν ήταν παρά η προσπάθεια της ευρωπαϊκής ελίτ να ξεπεράσει τα όρια που έθεταν τα έθνη- κράτη και να δημιουργηθεί μια ισχυρή αγορά, ικανή να ανταγωνιστεί την αμερικάνικη και κινεζική οικονομία. Όμως, η σημερινή κρίση, έφερε στην επιφάνεια με τον πιο βάναυσο και εξόφθαλμο τρόπο, όλες τις αντιφάσεις της προσπάθειας αυτής και το κοινό νόμισμα είναι τώρα πιο αποδυναμωμένο από ποτέ.
Η παραμονή στην ζώνη του ευρώ έχει σχετιστεί σε πολλές χώρες με τις "θυσίες" που ζητά η άρχουσα τάξη, (δηλαδή τα πακέτα τεράστιων περικοπών) και την ύφεση που προκαλεί η πολιτική της τρόικα και των κυβερνήσεων στις χώρες του νότου (τις λεγόμενες P.I.I.G.S.). Αυτή η κατάσταση έχει σαν επακόλουθο την αύξηση της υποστήριξης των αριστερών κομμάτων κι οργανώσεων, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται να ισχύει και για την Ιταλία- τουλάχιστον προς το παρόν.
Ο κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός μετά την κρίση
Οι προοπτικές του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν από τις κεντρικές συζητήσεις του συνεδρίου. Ο Πιέρο Ακουιλίνο, εργαζόμενος στα ναυπηγεία Fincantieri, εστίασε στον πρωτοφανή χαρακτήρα της κρίσης που ζούμε σήμερα: «ο κόσμος, μετά την κρίση, δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτόν που γνωρίζουμε σήμερα».
Πολλοί από τους παρόντες μίλησαν τόσο για ζητήματα τακτικής όσο και για την κεντρική πολιτική δράση, δηλαδή την ανάγκη να συνεχίσουμε να παλεύουμε μέσα στα συνδικάτα και μέσα από αυτά. O Μαουρίζιο Ριμάσα, εκλεγμένος στην ηγεσία των «Συνδικάτων της Βάσης», εκτιμά πως ακόμη και τα αντιπολιτευόμενα σωματεία εκτός των επίσημων συνδικάτων, δεν αξιοποίησαν όπως θα έπρεπε την αποτυχία της Ιταλικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές διαφωνίες και να βγει μπροστά στον αγώνα. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα εστίασαν στην επιτακτική ανάγκη ενός μεγάλου αγώνα για την απόκρουση των περικοπών ενώ ένας εργαζόμενος του θεάτρου Carlo Felice στη Γένοβα (ένα από τα πιο διάσημα στην Ιταλία) περιέγραψε το νικηφόρο αγώνα ενάντια στην ισοπέδωση των συντάξεων του κλάδου.
Ο γραμματέας της Fiom (ομοσπονδία εργαζομένων στη μεταλλουργία), Μπρούνο Μανγκανάρο, μίλησε για τον ζωτικό ρόλο που πρέπει και μπορούν να παίξουν οι αριστεροί αγωνιστές στο σωματείο. Ο αγώνας της Fiom ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων Fincantieri (από τα μεγαλύτερα στην Μεσόγειο) ήταν από τα πιο εύγλωττα παραδείγματα αντίστασης στις επιθέσεις των εργοδοτών. Ο Πιέρο Ακουιλίνο, μίλησε με έμφαση για τα ζωντανά παραδείγματα των ναυπηγείων Fincantieri και του εργοστασίου αλουμινίου ALCOA στη Νότια Σαρδηνία σαν απόδειξη της ανάγκης να δημιουργηθούν ομάδες παρέμβασης από πραγματικούς αγωνιστές της αριστεράς σε όλους τους χώρους εργασίας.
Μετανάστευση και αντιφασιστικό κίνημα
Κατά τη διάρκεια του διημέρου, υπήρξε ξεχωριστή συζήτηση για την άνοδο τη ακροδεξιάς. Ειδικότερα αναλύθηκε το πώς η κρίση επιδρά στους εργαζόμενους και σε κομμάτια της μεσαίας τάξης που δέχονται επιθέσεις από το μεγάλο κεφάλαιο: γι’ αυτούς τους ανθρώπους, η «αντι-συστημικη» δημαγωγία εκ μέρους της ακροδεξιάς μπορεί να γίνει πολύ ελκυστική. Η ControCorrente έχει στα άμεσα σχέδια την ανάλυση θέσεων για τους επαγγελματίες της μεσαίας τάξης που είδαν τη δουλειά της να συνθλίβεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και γι αυτό κοιτούν με συμπάθεια την «αντι- καπιταλιστική» ακροδεξιά.
Σε αυτή την συζήτηση ήταν επόμενο οι συμμετέχοντες να κουβεντιάσουν για την μετανάστευση και το πώς χρησιμοποιείται σαν ένα καλό εργαλείο των καπιταλιστών στην προσπάθεια τους να συρρικνώνουν τα εργατικά εισοδήματα. Η αριστερά πρέπει να δώσει και αυτή την μάχη, να καταφέρει την είσοδο των μεταναστών στα σωματεία ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να αμείβονται το ίδιο για την ίδια δουλειά, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Η Λάουρα Γκουιντέτι, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, εξήγησε και μια άλλη πτυχή, το γεγονός ότι ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι βαθιά αντιδραστικός και η αριστερά δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια μπροστά σε τέτοια θέματα. Κάποια κομμάτια της, συχνά υποστηρίζουν ισλαμιστικά καθεστώτα στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού κι αυτό κατά την γνώμη μας είναι ένα απλουστευτικό λάθος. Στην ίδια κουβέντα, άλλοι μίλησαν για την ταξική φύση του φασισμού- στο παρελθόν και στο παρόν- με τα ζωντανά παραδείγματα του «Εθνικού Μετώπου» στη Γαλλία και της «Χρυσής Αυγής» στην Ελλάδα. Η ακροδεξιά δεν έχει κερδίσει την ίδια υποστήριξη σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, ο «Σύνδεσμος Αγγλική Άμυνα» είναι μεν μια μικρή οργάνωση νεοφασιστών αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μπορούμε να εφησυχάζουμε.
Η ακροδεξιά κερδίζει τη δύναμη της είτε όταν -απουσία μαζικής και αγωνιστικής αριστεράς- έχει δημιουργηθεί σοβαρό πολιτικό κενό σε μια κοινωνία, είτε όταν η μαζική αριστερά έχει απογοητεύσει τους εργαζόμενους σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτοί προσπαθούν να βρουν αλλού πολιτική διέξοδο. Η ControCorrente πιστεύει πως είναι λάθος η αριστερά (όπως συμβαίνει με πολλές οργανώσεις) να αρνείται την συνεργασία με αντιφασιστικές κινήσεις ή οργανώσεις που δεν έχουν βγάλει συνολικά αντικαπιταλιστικά συμπεράσματα. Όταν κινητοποιήθηκαν Ιταλοί φοιτητές ενάντια στις νεοφασιστικές οργανώσεις «Casa Pound» και «Student Block», η ControCorrente συμμετείχε και άνοιξε συζητήσεις με τα πιο μαχητικά στοιχεία της κίνησης, βάζοντας, βέβαια, ανοιχτά και το θέμα πως η κοινωνία χρειάζεται εναλλακτική αντιπρόταση με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Δημόσιες συγκοινωνίες
Μια ακόμη ειδική συζήτηση έγινε για τον αγώνα υπεράσπισης της δημόσιας συγκοινωνίας. Ο Σιμόν Σολάρι, μίλησε για την μάχη που δόθηκε στη Γένοβα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του χώρου όπου εργάζεται– μια μάχη τόσο για τα εργασιακά δικαιώματα όσο και για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Σε αυτή την περίπτωση, ήταν τέτοια η διάθεση για αγώνα, που οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να παρακάμψουν πλήρως τις αποφάσεις του επίσημου σωματείου και να φτιάξουν μια νέα, ανεξάρτητη επιτροπή αγώνα.
Ο Ντονάτο ντι Τάραντο, εργαζόμενος στον Οργανισμό Μεταφορών του Τορίνο, (σ.σ.: Οργανισμός υπεύθυνος για όλα τα μέσα μεταφοράς, τρένα και λεωφορεία) εξήγησε τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση στην πράξη: άνοδος στην τιμή του εισιτηρίου, χειροτέρευση των δρομολογίων, λιγότερες γραμμές και λιγότερα χιλιόμετρα/ γραμμή. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα ιδιωτικοποίησης που να έχει φέρει βελτίωση υπηρεσιών- το αντίθετο μάλιστα. στο Τορίνο, οι σύντροφοι του ControCorrente συμμετείχαν στη δημιουργία της επιτροπής «Όχι στην ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Μεταφορών του Τορίνο» και στο συντονισμό των εργαζομένων όλων των μέσων μεταφοράς του δήμου.
Όπως είπε και ο Μάρκο Βερούτζιο, στο κλείσιμο αυτής της συζήτησης, «Από τα ναυπηγεία της Fincantieri και τους αγώνες στην κοιλάδα Susa (σ.σ.: αγώνας ενάντια στην κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής που θα ενώνει την Ιταλία με την Γαλλία, ένα έργο εξαιρετικά δαπανηρό και με μεγάλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις) μέχρι το "People Mover" της Μπολόνια, η ControCorrente παλεύει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και το πραγματικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Παλεύουμε ενάντια σε όλα τα δαπανηρά, άχρηστα κι επιβλαβή έργα που σχεδιάζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και αντιπροτείνουμε φθηνές και ποιοτικές δημόσιες συγκοινωνίες υπό τον δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας που τις χρησιμοποιεί. Μπροστά μας έχουμε ένα σημαντικό καθήκον: να βοηθήσουμε αυτούς τους αγώνες να ενωθούν και παράλληλα να εξηγούμε και να περιγράφουμε στους εργαζόμενους για ποια κοινωνία παλεύουμε: την σοσιαλιστική».
Η ControCorrente στην περίοδο που έρχεται
Την δεύτερη μέρα των διαδικασιών, συζητήθηκαν τα καθήκοντα και οι προοπτικές της επόμενης περιόδου. Αναλύθηκαν τόσο το βάθος και η έκταση της κρίσης όσο και η πλήρης αποτυχία της κυβέρνησης Μόντι να εκπληρώσει τους στόχους που οι ίδιοι οι «τεχνοκράτες» της έθεσαν. Συζητήθηκε πως η ControCorrente έχει μπροστά της μια ευκαιρία: να συμμετέχει σε όσες συζητήσεις γίνουν με άλλες οργανώσεις της αριστεράς για τη δημιουργία ενός νέου, εργατικού πολιτικού φορέα αλλά και για να ενισχύσει τις δυνάμεις της. Δόθηκαν και πολλά παραδείγματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η άνοδος και η πτώση πολλών αριστερών συμμαχιών και η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μαζικού εργατικού κόμματος στην Βρετανία.
Μετά από τόσες ενδιαφέρουσες και χρήσιμες συζητήσεις και την εκλογή της νέας Κεντρικής κι Εκτελεστικής Επιτροπής μένει να μεταφραστούν τα λόγια σε πράξεις και με «γεμάτες μπαταρίες» να δοθούν όσο καλύτερα γίνεται οι αγώνες που έρχονται.
