Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην Ιταλία, μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να δημιουργούν ερωτηματικά. Πως γίνεται το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) του Ματέο Ρέντσι, ταυτισμένο πλήρως με τις πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών να καταφέρνει να φτάσει το 40%, ενώ το ανερχόμενο αστέρι Μ. Γκρίλο να πέφτει τέσσερις μονάδες σε σχέση με το ποσοστό του στις τελευταίες εθνικές εκλογές (21 από 25%); Πως γίνεται σε μια χώρα της οποίας η κοινωνία βράζει, έχοντας υποστεί σαρωτικά μέτρα λιτότητας τα τελευταία χρόνια, η Αριστερά να καταφέρει οριακά και αγκομαχώντας να μπει στην Ευρωβουλή (4,03% με όριο το 4%);
Τα αίτια δεν πρέπει να αναζητηθούν σε κάποιο «μαγικό κόλπο» του Ρέντσι, ούτε σε κάποια μαζική παράκρουση της ιταλικής κοινωνίας, αλλά στην απόλυτη ανεπάρκεια των, με ή χωρίς εισαγωγικά, αντισυστημικών κομμάτων.
Το «κίνημα των 5 αστέρων»
Το λαϊκιστικό «κίνημα των 5 αστέρων» του Μ. Γκρίλο, κατάφερε μεν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να μετατραπεί σε σημαντικό παράγοντα της ιταλικής πολιτικής ζωής, δεν κατάφερε όμως, παρά την αντικυβερνητική και αντισυστημική του ρητορεία να αποτελέσει πραγματική αντιπολίτευση, να οργανώσει αγώνες σε εργατικούς χώρους και γειτονιές.
Την ίδια ώρα που ο Γκρίλο δηλώνει ότι το κόμμα του δεν ανήκει «ούτε στην αριστερά, ούτε στη δεξιά» αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές έσπευσε σε συνάντηση με το βρετανικό ακροδεξιό κόμμα UKIP του Ν. Φάρατζ, προκειμένου να συζητηθεί η δυνατότητα συνεργασίας στην Ευρωβουλή. Δήλωσε μάλιστα σε συνέντευξή του ότι
«Ο Νάιτζελ Φάρατζ διαθέτει ειρωνεία και χιούμορ, δεν είναι ρατσιστής».
Τέτοιες λογικές και τέτοιες τοποθετήσεις δεν φανερώνουν τίποτε άλλο από πλήρη ιδεολογική σύγχυση από τη μεριά του Γκρίλλο και του κινήματός του των 5 αστέρων. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, οι ψήφοι διαμαρτυρίας που ελκύει μπορούν να φύγουν τόσο εύκολα όσο ήρθαν. Με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα στην κρίση μιας κοινωνίας που βιώνει μια τεράστια επίθεση και αναζητά ουσιαστικές προτάσεις στα προβλήματά της.
Η «λίστα Τσίπρα»
Από την άλλη μεριά, βρίσκεται η πολυδιαφημισμένη στην Ελλάδα «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα», μια πρωτοβουλία συνένωσης της άλλοτε ισχυρής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, με οργανώσεις όπως η «Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία» και με τη συμμετοχή διανοούμενων και προσωπικοτήτων της Αριστεράς.
Η εκλογική συνεργασία που έγινε προκειμένου να εκπροσωπηθούν στο ευρωκοινοβούλιο οι αποδυναμωμένες οργανώσεις της ιταλικής αριστεράς, μετά τη διάλυση και τον κατακερματισμό της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ξαναζεσταμένη σούπα, χωρίς καθαρές προτάσεις και χωρίς προοπτική.
Το αποτέλεσμα της απόπειρας ήταν ένα οριακό 4,03%, που της επέτρεψε να εκλέξει τρεις Ευρωβουλευτές. Όμως η επόμενη μέρα των εκλογών βρίσκει τη «Λίστα Τσίπρα» σε εσωτερική διαμάχη, ενώ η δεύτερη βασική συνιστώσα της, η «Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία» βρίσκεται στα πρόθυρα της διάσπασης, με ένα κομμάτι της να λοξοκοιτάζει προς το κόμμα του Μ. Ρέντσι.
Μπροστά σε νέες επιθέσεις
Κανένα από τα κόμματα της ιταλικής αντιπολίτευσης, είτε η Αριστερά, είτε, πολύ περισσότερο, ο λαϊκιστής Γκρίλο, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν την ιταλική κοινωνία και να οργανώσουν τους αγώνες που απαιτούνται για να αναχαιτιστεί η επίθεση που έρχεται.
Αυτό επέτρεψε στον Ματέο Ρέντσι να είναι ο νικητής των ευρωεκλογών. Ιδιαίτερα καθώς από την ανέλιξή του στην πρωθυπουργία μέχρι σήμερα δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να δείξει το πραγματικό αντιδραστικό και νεοφιλελεύθερο πρόσωπο του, ήδη δρομολογεί μια σειρά μέτρα για το επόμενο διάστημα. Στο άμεσο σχέδιο βρίσκονται μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και περικοπές 10 δις ευρώ σε ετήσια βάση στο δημόσιο τομέα.
