Επιμέλεια άρθρου του Μάρκο Βερούτζιο,
ControCorrrente («Κόντρα στο Ρεύμα» – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιταλία)
Μετά την ήττα του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση τον περασμένο Δεκέμβρη, η κρίση του πολιτικού συστήματος της χώρας, όπως και του κόμματός του, επιταχύνθηκε. Στα τέλη του Φλεβάρη, δυο ιστορικά στελέχη που προέρχονται από το «Κομμουνιστικό Κόμμα», ο Νταλέμα και ο Μπερσάνι, που μετά από μια μακρά πορεία συμμετείχαν στην ίδρυση του «Δημοκρατικού Κόμματος», το εγκατέλειψαν.
Ο Ρέντσι πρέπει να συγκαλέσει συνέδριο του «Δημοκρατικού Κόμματος» πριν τις επόμενες εκλογές, που το πιθανότερο είναι να προγραμματιστούν για τις αρχές του ερχόμενου χρόνου και θα χρειαστεί να δώσει μάχη με ισχυρούς εσωκομματικούς αντιπάλους για την ηγεσία του.
Το σχέδιό του να προκηρύξει εκλογές άμεσα, προκειμένου να κρατήσει συσπειρωμένα τα στελέχη του κόμματος και να διοργανώσει το συνέδριο μετά από αυτές, ανατράπηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο, που απέρριψε το σχέδιο νόμου του Ρέντσι με το οποίο θα άλλαζε το εκλογικό σύστημα. Ένα σχέδιο νόμου, το οποίο ο Ρέντσι αποκαλούσε «τον πιο όμορφο εκλογικό νόμο στον κόσμο, που όλες οι άλλες χώρες θα αντιγράψουν»!
Μέσα σε ένα σκηνικό οικονομικής κρίσης
Η κρίση του «Δημοκρατικού Κόμματος» είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής του Ρέντσι. Η ανεργία παραμένει στο 12% και στο 38% στη νεολαία. Η δημιουργία θέσεων εργασίας που η κυβέρνηση χρησιμοποιούσε ως προπαγανδιστικό όπλο για περίπου δύο χρόνια έχει παγώσει.
Τον περασμένο Φλεβάρη, η προσπάθεια της κυβέρνησης να απορυθμίσει τον κλάδο των ταξί και των υπηρεσιών ντελίβερι, προκάλεσε μαζικές αντιδράσεις χιλιάδων εργαζομένων, που κατέληξαν στον αποκλεισμό της βουλής και στην παράλυση της Ρώμης για μια ολόκληρη μέρα, αναγκάζοντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση.
Στη Νάπολη, οι εργαζόμενοι στο τραμ κατέβηκαν σε πενθήμερη απεργία ενάντια στα σχέδια του Ρέντσι να καταργήσει τις δημόσιες συγκοινωνίες.
Κρίση και στην αντιπολίτευση
Η κοινωνική και οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστα ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως η Λίγκα του Βορά και το Κίνημα των 5 Αστέρων.
Παρά το γεγονός ότι η διεθνής τάση του λεγόμενου «λαϊκισμού» (Τραμπ, Λεπέν, κλπ) δίνει ώθηση στον Σαλβίνι της «Λίγκας του Βορά», δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να διεκδικήσει την εξουσία. Η «Λίγκα του Βορά» προσπαθεί από κόμμα των βόρειων περιοχών της χώρας, να μετατραπεί σε πανεθνικό κόμμα, αλλά στην πραγματικότητα έχει παρουσία μόνο στο ένα τρίτο της χώρας. Την ίδια ώρα, οι ρατσιστικές, αντιευρωπαϊκές κορώνες του, τρομάζουν τα πιο μετριοπαθή στρώματα της κεντροδεξιάς.
Ακόμη και το «Κίνημα των 5 Αστέρων» έχει αρχίσει να βυθίζεται στην αποσύνθεση. Στη Ρώμη, ο επικεφαλής του προσωπικού του Δήμου και δεξί χέρι της Δημάρχου, που έχει εκλεγεί με το «Κίνημα των 5 Αστέρων», συνελήφθη πρόσφατα για διαφθορά.
Το Φλεβάρη, εγκρίθηκε από τη Δημοτική Αρχή η κατασκευή ενός νέου σταδίου. Πρόκειται για ένα φαραωνικό έργο με μεγάλα περιθώρια κέρδους για τις κατασκευαστικές εταιρείες. Το σχέδιο αυτό προκάλεσε την παραίτηση του υπεύθυνου αστικού σχεδιασμού του δήμου, τρίτη παραίτηση από το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο μέσα σε οκτώ μήνες. Είναι προφανές ότι η Δημοτική Αρχή της Ρώμης έχει αρχίσει να χτίζει σχέσεις με διεφθαρμένα κυκλώματα, βασικά εξαιτίας της αδυναμίας της να διαχειριστεί μόνη της τη γραφειοκρατία του Δήμου.
Το «Κίνημα των 5 Αστέρων» βρίσκεται σε μια συνολική κρίση, που προκύπτει από τις συγκρούσεις των ετερογενών στοιχείων που το απαρτίζουν και την παντελή έλλειψη βασικών πολιτικών θέσεων και αρχών σε όλα τα κεντρικά ζητήματα.
Η ανάγκη για μια πραγματική εναλλακτική
Το παράδειγμα της Γένοβας δείχνει τα τελευταία χρόνια ποιος είναι ο δρόμος για την αναγέννηση μιας πραγματικής εναλλακτικής από την πλευρά της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Μια μικρή ομάδα μαχητικών συνδικαλιστών, που γεννήθηκε το 2013 μέσα από τις απεργιακές δράσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να μετατραπεί σε ένα σημείο αναφοράς για όσους αναζητούν μια εναλλακτική στις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών.
Για πρώτη φορά μέσα σε δέκα χρόνια, αυτή η μαχητική ομάδα κατάφερε να μπλοκάρει, έστω και προσωρινά την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων συγκοινωνιών. Επί της ουσίας έχουν καταφέρει περισσότερα από όσα κατάφεραν όλα τα κόμματα της Αριστεράς εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτού του είδους ο μαχητικός συνδικαλισμός, που γεννιέται μέσα από τους πραγματικούς εργατικούς αγώνες, πρέπει να αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία μιας νέας, μαζικής πολιτικής εναλλακτικής, που θα μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία και να αποτελέσει ένα πραγματικό εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων, των φτωχών και των καταπιεσμένων.
