Του Γιάσα Μάρμερ,
«Κίνημα για το Σοσιαλιστικό Αγώνα» (SSM – CWI στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη)
Ένας σημαντικός αριθμός (πάνω από 160) ακτιβιστών πήραν μέρος στη «Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη», που διοργάνωσε για έκτη συνεχόμενη χρονιά το «Κίνημα για το Σοσιαλιστικό Αγώνα» (SSM). Η φετινή συνάντηση ήταν η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής και έφερε κοντά Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους ακτιβιστές και συνδικαλιστές από διαφορετικούς εργατικούς και κινηματικούς χώρους.
Η συνδιάσκεψη κράτησε δύο μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων έγιναν πάνω από δέκα διαφορετικές συζητήσεις με θέματα γύρω από τον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και τη φτώχεια, τη συνεχιζόμενη καταπίεση των Παλαιστινίων, τις επαναστατικές διεργασίες στη Μέση Ανατολή, την πάλη ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις, την παγκόσμια οικονομική κρίση και τη σοσιαλιστική εναλλακτική.
Μια από τις πιο σημαντικές επιτυχίες του συνεδρίου είναι ότι συγκέντρωσε ομιλητές από την πρώτη γραμμή των κινημάτων, από έξι διαφορετικά συνδικάτα, Παλαιστίνιους και Ισραηλινύς, εκπροσώπους του κινήματος ενάντια στο ρατσιστικό σχέδιο «Prawer»*, του κινήματος ενάντια στις εξώσεις, όπως και κινήσεων ενάντια στο σεξισμό.
Ανάμεσα στις συζητήσεις, ιδιαίτερα σημαντική ήταν αυτή στην οποία συνδικαλιστές από διάφορους χώρους δουλειάς συναντήθηκαν και αντάλλαξαν εμπειρίες. Εργαζόμενοι στον τομέα των τηλεπικοινωνιών περιέγραψαν το σκληρό αγώνα μέσα από τον οποίο η εταιρία Pelephone αναγκάστηκε να υπογράψει συλλογική σύμβαση με τους 3.000 εργαζόμενους της. Τέτοιες νίκες – σύμβολα έχουν σε μεγάλο βαθμό συμβάλει στη μαζική διάθεση των εργαζομένων να στραφούν στα συνδικάτα – μόνο μέσα στο 2013, 25.000 άνθρωποι οργανώθηκαν (για πρώτη τους φορά) στα σωματεία στους χώρους δουλειάς τους.
Εργαζόμενοι από άλλους χώρους του ιδιωτικού τομέα περιέγραψαν επίσης τους αγώνες για την κατάκτηση συλλογικών συμβάσεων και παράλληλα εξήγησαν ότι η συμμετοχή Ισραηλινών και Παλαιστίνιων εργαζομένων στα ίδια σωματεία είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην προσπάθεια να σταματήσουν οι διακρίσεις και να ξεριζωθούν οι ρατσιστικές αντιλήψεις από τους εργατικούς χώρους.
Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της συζήτησης ήταν η ανάγκη να χτιστεί ένα δίκτυο συνδικαλιστών και σωματείων βάσης για τον συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων και, παράλληλα, για να πιεστούν οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες στην κατεύθυνση των πιο μαχητικών αντιστάσεων.
Δυο ακόμη σημαντικές συζητήσεις είχαν να κάνουν με τον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, αλλά και με το κίνημα ενάντια στην κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το ισραηλινό κράτος.
Περιγράφηκε η ανάγκη ανάπτυξης των ταξικών δεσμών ανάμεσα στους εργαζόμενους από τις δυο πλευρές της διαμάχης και της κοινής πάλης για ίσα δικαιώματα, αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων και τελικά για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό ολόκληρης της περιοχής.
Το συνέδριο έκλεισε με τη συζήτηση για το χτίσιμο ενός μαζικού πολιτικού φορέα που θα αποτελέσει μια πραγματική εναλλακτική απέναντι στα κόμματα του κατεστημένου. Ενός κόμματος που θα εκπροσωπεί πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων και θα ενώσει σε κοινούς αγώνες τους καταπιεσμένους και τους φτωχούς Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Η εμπειρία από το μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας του 2011 αλλά και τους συνεχιζόμενους αγώνες μάχες ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης, έδειξαν ότι οι δυνατότητες που ανοίγονται γι’ αυτή την προοπτική είναι σημαντικές.
